ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ……
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα. Αυθόρμητα, πλήθος κόσμου βγήκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν ενάντια αυτή την εν ψυχρώ δολοφονία αλλά και στην ωμή αστυνομική βία που ολοένα εντείνεται. Επί δύο εβδομάδες, σχολεία και Φοιτητικοί Σύλλογοι τελούσαν υπό κατάληψη και μαζί με άλλους συλλογικούς φορείς συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, ζητώντας να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων. Μέσα όμως σε αυτές τις εβδομάδες, οι κινητοποιήσεις αυτές άρχισαν να αποκτούν ένα περισσότερο πολιτικό στίγμα, παίρνοντας τον χαρακτήρα της εξέγερσης.
Η εξέγερση αυτή, αντιμαχόταν την γενικότερη πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων, οι οποίες με τα αντιλαϊκά τους μέτρα έπλητταν πολύ μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, ισοπεδώνοντας ουσιαστικά το όποιο μέλλον τους. Ο Δεκέμβρης αποτέλεσε για τα ελληνικά δεδομένα μία τομή στο τρόπο με τον οποίο γεννιούνται, αναπτύσσονται και οξύνονται οι κοινωνικοί αγώνες, καθώς η απότομη και αυθόρμητη εισβολή μαζών στο προσκήνιο έφερε μια ριζοσπαστική αλλαγή. Η νεολαία που έχει σηκώσει στις πλάτες της μεγάλες εξεγέρσεις, τόσο εγχώριες όπως το Πολυτεχνείο του 1973, όσο και στο εξωτερικό όπως ο Μάης το 68, έκανε ξανά μια δυναμική εμφάνιση στην ροή της ιστορίας, βλέποντας πλέον ότι ο κίνδυνος να είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη είναι υπαρκτός.
Τρία χρόνια μετά, παρατηρούμε ότι η κατάσταση της κοινωνίας όχι μόνο δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά τα ολοένα πιο βάρβαρα μέτρα της τρόικας και της κυβέρνησης καταλύουν με τον χειρότερο τρόπο λαϊκά κεκτημένα χρόνων. Μέσα σε ένα πολύ μικρό διάστημα έχουν παρθεί τόσο αντιδραστικά μέτρα, που η λαϊκή οργή ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους έκφρασης. Χαρακτηριστικά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τα κινήματα των πλατειών που αναπτύχθηκαν ένα προηγούμενο χρονικό διάστημα, παρά τις προσπάθειες του κράτους να τα φιμώσει (βλ. Μ.Μ.Ε.), καταλήγοντας στη χρήση της ωμής αστυνομικής βίας για να μπορέσει να τα εκτονώσει και να μην αποτελούν κίνδυνο για την κυβέρνηση. Εξίσου σημαντικός ήταν ο αγώνας των φοιτητών ενάντια στον Νόμο της Διαμαντοπούλου, ο οποίος αποτελεί το χειρότερο μέχρι στιγμής νόμο που έχει υπάρξει, συνοψίζοντας στο εσωτερικό όλες τις αναδιαρθρωτικές τομές που προσπαθούν να περάσουν οι κυβερνήσεις από την μεταπολίτευση και μετά.
Για εμάς το νόημα της εξέγερσης του Δεκέμβρη εξακολουθεί να είναι επίκαιρο, τώρα περισσότερο από ποτέ, ενάντια σε αυτή την πολιτική της εξαθλίωσης που εφαρμόζεται. Η επανεμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο καθίσταται πλέον απαραίτητη, καθώς ολόκληρη η κοινωνία οφείλει να αντιδράσει σε αυτή την κατάσταση η οποία μας πλήττει καθημερινά.
….Η ΕΞΕΓΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ
