ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΧΗΜ. ΜΗΧ.
Διανύουμε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της πρόσφατης ιστορίας. Βρισκόμαστε 2 εβδομάδες πριν από τις πιο κρίσιμες εκλογές από την μεταπολίτευση. Μετά την αποτυχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο της «εθνικής σωτηρίας» υπό το βάρος των λαϊκών αγώνων, η κυβέρνηση Παπαδήμου, ανέλαβε πραξικοπηματικά τη συνέχεια της εφαρμογής της επίθεσης στο λαό, πάντα σε αγαστή συνεργασία με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Έτσι, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερα λαϊκά κεκτημένα καταργούνται, ενώ η επίθεση στα εισοδήματα και τα κεκτημένα των λαϊκών και όχι μόνο στρωμάτων γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι μισθοί και οι συντάξεις, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα συρρικνώνονται, οι φόροι αυξάνονται και το εκβιαστικό χαράτσι επιδεινώνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Την ίδια στιγμή, το κούρεμα (για το οποίο τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ αλλά και τα ΜΜΕ ως πρόθυμα παπαγαλάκια πανηγύριζαν) δυσχεραίνει την κατάσταση των ταμείων. Ακόμα, οι περικοπές σε βασικά αγαθά, όπως η υγεία και η παιδεία αυξάνουν όλο και περισσότερο το βάρος που σηκώνουν οι εργαζόμενοι. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η καταστολή από την πλευρά του κράτους, ξεπερνά κάθε προηγούμενο, τόσο ιδεολογικά , μέσα από τα ΜΜΕ και την ξεδιάντροπη προπαγάνδα που ασκούν, όσο και φυσικά, με την αστυνομία να μην διαλύει κάθε διαδήλωση κάνοντας χρήση τεράστιων ποσοτήτων χημικών, τραυματίζοντας εκατοντάδες διαδηλωτές όλο αυτό το διάστημα και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποτρέψει τον κόσμο από το να κατεβαίνει σε συγκεντρώσεις και πορείες (π.χ. κλείνοντας όλους τους σταθμούς του μετρό στο κέντρο, κλπ), ενώ παράλληλα όλο το πολιτικό σύστημα φαίνεται να δείχνει ανοχή στη δράση των φασιστοειδών .
Στο πλαίσιο αυτό διαμορφώνεται μια σχετική πολιτική αστάθεια ως προς το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται προς το παρόν μια μεγάλης κλίμακας πολιτική κρίση του συστήματος, κάτι που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ένταση και τον τρόπο διεξαγωγής των κοινωνικών αγώνων. Ο λαϊκός παράγοντας έχει βγει στο προσκήνιο δυναμικά και επιθετικά αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, όμως αυτές οι εμφανίσεις είχαν σπασμωδικό χαρακτήρα. Στο σημείο αυτό, είναι ιδιαιτέρως αναβαθμισμένα τα καθήκοντα της αριστεράς, η οποία σε ένα μεγάλο βαθμό έχει φανεί κατώτερη των περιστάσεων. Αρχικά το ΚΚΕ, πιστό στη λογική του σεχταρισμού και πολλές φορές ενσωματώνοντας τις πιέσεις του συστήματος εξουσίας, συνεχίζει στη λογική της αριστερής διαμαρτυρίας, της απομόνωσης από τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της άρνησης της οποιασδήποτε μορφής συνεργασίας. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, σπεύδει σε δηλώσεις πολιτικής νομιμοφροσύνης αναφορικά με την ΕΕ αλλά και σε προτάσεις εναλλακτικής αριστερής διακυβέρνησης. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η καθεστωτική αριστερά πέφτει θύμα των ίδιων της των αντιφάσεων και αδυνατεί να προτείνει τρόπους εξόδου από την κρίση στη βάση των λαϊκών αναγκών.
Σε αυτή τη βάση, για εμάς είναι αναγκαία η προσπάθεια συγκρότησης ενός μετώπου με πλατιά απεύθυνση και η ανάπτυξη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών με στόχο να δοθεί προοπτική στους λαϊκούς αγώνες.
Την ίδια στιγμή, σε ότι αφορά την εκπαίδευση, μετά την όξυνση του φοιτητικού κινήματος του Σεπτέμβρη, παρατηρείται μια έντονη στροφή προς τον ατομικό δρόμο, τον ανταγωνισμό και μια απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών, δημιουργώντας αρκετά στοιχεία ηττοπάθειας. Το κλίμα αυτό σιγοντάρεται φυσικά και από τις καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, οι οποίες το καλλιεργούν περιμένοντας να αποσπάσουν πολιτική υπεραξία.
Παράλληλα, γίνεται από την πλευρά του υπουργείου, με τον πιο επιθετικό τρόπο η προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου. Μετά το κόψιμο των συγγραμμάτων και των φοιτητικών παροχών και την αποτυχημένη προσπάθεια συγκρότησης των Συμβουλίων Διοίκησης, περνάει στην εφαρμογή της εξωτερικής αξιολόγησης μέσω διορισμένων επιτροπών. Γεγονός το οποίο δίχνει την αναγκαιότητα της κεντρικής απάντησης του φοιτητικού κινήματος ενα επόμενο χρονικό δίαστημα με οξυμένα χαρακτηριστικά ενω παράλληλα θα μπλοκάρεται η όποια εφαρμογή του νόμου θα προσπαθηθεί να γίνει.
Σε αυτή τη συγκυρία, ο ρόλος και τα καθήκοντα των ΕΑΑΚ μέσα στα πανεπιστήμια (όσο και γενικότερα της αριστεράς στην κοινωνία) είναι αναβαθμισμένα. Είναι αναγκαίο τα ΕΑΑΚ να ξεπεράσουν αγκυλώσεις και μικροπολιτικές κινήσεις του παρελθόντος, που μόνο κακό έκαναν στο μόρφωμα αυτό και να χαράξουν μια νικηφόρα στρατηγική ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, στη βάση της υπεράσπισης των υλικών συμφερόντων των φοιτητών. Αναδιατάσσοντας το κλίμα ηττοπάθειας και ανασφάλειας που δημιουργείται τόσο μέσα στις σχολές άλλα και πολύ περισσότερο όταν ο φοιτητής βγαίνει στην αγορά εργασίας.
Για τη ΧΑΜΑΣ ένα σχήμα που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ αποτελεί πάγια θέση ότι για κάθε ένα κοινωνικό χώρο τα ΕΑΑΚ θα πρέπει να παρεμβαίνουν με μόνο ένα σχήμα, όχι σαν ένα φετίχ, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι μόνο μέσα από την ενιαία και συντροφική δράση θα υπερασπίζονται με πολύ καλυτέρους όρους τα φοιτητικά συμφέροντα και θα δίνονται με τους καλυτέρους όρους οι μάχες που έρχονται. Στη βάση αυτή και με δεδομένο ότι υπάρχουν δυο σχήματα των ΕΑΑΚ μέσα στη σχολή μας, πριν από κάθε πολιτική μάχη, όπως είναι οι συνελεύσεις, οι πορείες, οι σύγκλητοι και όπου αλλού έχουμε να δώσουμε μάχες η ΧΑΜΑΣ επιδιώκει την συνεννόηση άλλα και παράλληλα καλεί την ΕΝΤΡΟΠΙΑ σε ενωτικές διαδικασίες με κύριο σκοπό το συντονισμό της δράσης των δυο σχημάτων άλλα και έχοντας σαν σκέψη σε βάθος χρόνου και με τις κατάλληλες ζυμώσεις την προοπτική επανένωσης των δυο σχημάτων.
Με αφορμή μια ακόμη πολιτική μάχη που έχουν να δώσουν τα σχήματα των ΕΑΑΚ (και με πολύ δυσχερέστερους όρους από όρους συνέλευσης όπου γίνεται πολιτικός διάλογος), δηλαδή τις φοιτητικές εκλογές στις 16 Μάη πιστεύουμε ότι το κοινό εκλογικό κατέβασμα είναι το ελάχιστο στο όποιο πρέπει να συμφωνήσουν το σχήμα μας με το σχήμα της ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ ώστε να μπορέσουμε μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων και των αναγκών της εποχής μας. Αυτό προφανώς θα πρέπει να γίνει μέσω κοινών διαδικασιών και ανοιχτών συζητήσεων που θα καταλήγουν στο κοινό εκλογικό κατέβασμα στη πολιτική μάχη των φοιτητικών εκλογών.
Για εμάς αυτή είναι η εποχή που η αριστερά θα πρέπει να είναι κάτι πολύ παραπάνω από αντάξια των περιστάσεων της εποχής μας. Έτσι και τα ΕΑΑΚ το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια και γενικά του φοιτητικού κινήματος, που έχουν πετύχει μια σειρά από νίκες μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν, είμαστε σίγουροι ότι σε αυτή τη χρονική περίοδο τα σχήματα των ΕΑΑΚ θα κρατήσουν την στάση που απαιτούν οι συνθήκες που έχουν επιβληθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια και βάλουν τα φοιτητικά μας δικαιώματα.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΓΚΡΙΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑΣ ,
ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ, ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΝΙΚΩΝ
Στο πλαίσιο αυτό διαμορφώνεται μια σχετική πολιτική αστάθεια ως προς το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται προς το παρόν μια μεγάλης κλίμακας πολιτική κρίση του συστήματος, κάτι που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ένταση και τον τρόπο διεξαγωγής των κοινωνικών αγώνων. Ο λαϊκός παράγοντας έχει βγει στο προσκήνιο δυναμικά και επιθετικά αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, όμως αυτές οι εμφανίσεις είχαν σπασμωδικό χαρακτήρα. Στο σημείο αυτό, είναι ιδιαιτέρως αναβαθμισμένα τα καθήκοντα της αριστεράς, η οποία σε ένα μεγάλο βαθμό έχει φανεί κατώτερη των περιστάσεων. Αρχικά το ΚΚΕ, πιστό στη λογική του σεχταρισμού και πολλές φορές ενσωματώνοντας τις πιέσεις του συστήματος εξουσίας, συνεχίζει στη λογική της αριστερής διαμαρτυρίας, της απομόνωσης από τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της άρνησης της οποιασδήποτε μορφής συνεργασίας. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, σπεύδει σε δηλώσεις πολιτικής νομιμοφροσύνης αναφορικά με την ΕΕ αλλά και σε προτάσεις εναλλακτικής αριστερής διακυβέρνησης. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η καθεστωτική αριστερά πέφτει θύμα των ίδιων της των αντιφάσεων και αδυνατεί να προτείνει τρόπους εξόδου από την κρίση στη βάση των λαϊκών αναγκών.
Σε αυτή τη βάση, για εμάς είναι αναγκαία η προσπάθεια συγκρότησης ενός μετώπου με πλατιά απεύθυνση και η ανάπτυξη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών με στόχο να δοθεί προοπτική στους λαϊκούς αγώνες.
Την ίδια στιγμή, σε ότι αφορά την εκπαίδευση, μετά την όξυνση του φοιτητικού κινήματος του Σεπτέμβρη, παρατηρείται μια έντονη στροφή προς τον ατομικό δρόμο, τον ανταγωνισμό και μια απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών, δημιουργώντας αρκετά στοιχεία ηττοπάθειας. Το κλίμα αυτό σιγοντάρεται φυσικά και από τις καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, οι οποίες το καλλιεργούν περιμένοντας να αποσπάσουν πολιτική υπεραξία.
Παράλληλα, γίνεται από την πλευρά του υπουργείου, με τον πιο επιθετικό τρόπο η προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου. Μετά το κόψιμο των συγγραμμάτων και των φοιτητικών παροχών και την αποτυχημένη προσπάθεια συγκρότησης των Συμβουλίων Διοίκησης, περνάει στην εφαρμογή της εξωτερικής αξιολόγησης μέσω διορισμένων επιτροπών. Γεγονός το οποίο δίχνει την αναγκαιότητα της κεντρικής απάντησης του φοιτητικού κινήματος ενα επόμενο χρονικό δίαστημα με οξυμένα χαρακτηριστικά ενω παράλληλα θα μπλοκάρεται η όποια εφαρμογή του νόμου θα προσπαθηθεί να γίνει.
Σε αυτή τη συγκυρία, ο ρόλος και τα καθήκοντα των ΕΑΑΚ μέσα στα πανεπιστήμια (όσο και γενικότερα της αριστεράς στην κοινωνία) είναι αναβαθμισμένα. Είναι αναγκαίο τα ΕΑΑΚ να ξεπεράσουν αγκυλώσεις και μικροπολιτικές κινήσεις του παρελθόντος, που μόνο κακό έκαναν στο μόρφωμα αυτό και να χαράξουν μια νικηφόρα στρατηγική ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, στη βάση της υπεράσπισης των υλικών συμφερόντων των φοιτητών. Αναδιατάσσοντας το κλίμα ηττοπάθειας και ανασφάλειας που δημιουργείται τόσο μέσα στις σχολές άλλα και πολύ περισσότερο όταν ο φοιτητής βγαίνει στην αγορά εργασίας.
Για τη ΧΑΜΑΣ ένα σχήμα που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ αποτελεί πάγια θέση ότι για κάθε ένα κοινωνικό χώρο τα ΕΑΑΚ θα πρέπει να παρεμβαίνουν με μόνο ένα σχήμα, όχι σαν ένα φετίχ, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι μόνο μέσα από την ενιαία και συντροφική δράση θα υπερασπίζονται με πολύ καλυτέρους όρους τα φοιτητικά συμφέροντα και θα δίνονται με τους καλυτέρους όρους οι μάχες που έρχονται. Στη βάση αυτή και με δεδομένο ότι υπάρχουν δυο σχήματα των ΕΑΑΚ μέσα στη σχολή μας, πριν από κάθε πολιτική μάχη, όπως είναι οι συνελεύσεις, οι πορείες, οι σύγκλητοι και όπου αλλού έχουμε να δώσουμε μάχες η ΧΑΜΑΣ επιδιώκει την συνεννόηση άλλα και παράλληλα καλεί την ΕΝΤΡΟΠΙΑ σε ενωτικές διαδικασίες με κύριο σκοπό το συντονισμό της δράσης των δυο σχημάτων άλλα και έχοντας σαν σκέψη σε βάθος χρόνου και με τις κατάλληλες ζυμώσεις την προοπτική επανένωσης των δυο σχημάτων.
Με αφορμή μια ακόμη πολιτική μάχη που έχουν να δώσουν τα σχήματα των ΕΑΑΚ (και με πολύ δυσχερέστερους όρους από όρους συνέλευσης όπου γίνεται πολιτικός διάλογος), δηλαδή τις φοιτητικές εκλογές στις 16 Μάη πιστεύουμε ότι το κοινό εκλογικό κατέβασμα είναι το ελάχιστο στο όποιο πρέπει να συμφωνήσουν το σχήμα μας με το σχήμα της ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ ώστε να μπορέσουμε μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων και των αναγκών της εποχής μας. Αυτό προφανώς θα πρέπει να γίνει μέσω κοινών διαδικασιών και ανοιχτών συζητήσεων που θα καταλήγουν στο κοινό εκλογικό κατέβασμα στη πολιτική μάχη των φοιτητικών εκλογών.
Για εμάς αυτή είναι η εποχή που η αριστερά θα πρέπει να είναι κάτι πολύ παραπάνω από αντάξια των περιστάσεων της εποχής μας. Έτσι και τα ΕΑΑΚ το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια και γενικά του φοιτητικού κινήματος, που έχουν πετύχει μια σειρά από νίκες μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν, είμαστε σίγουροι ότι σε αυτή τη χρονική περίοδο τα σχήματα των ΕΑΑΚ θα κρατήσουν την στάση που απαιτούν οι συνθήκες που έχουν επιβληθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια και βάλουν τα φοιτητικά μας δικαιώματα.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΓΚΡΙΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑΣ ,
ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ, ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΝΙΚΩΝ
