ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑ'Ι'ΟΣ 2012

Της σύνταξης

Το τεύχος αυτό, έρχεται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο, αμέσως δηλαδή μετά τις βουλευτικές εκλογές, τόσο για την κοινωνία γενικότερα όσο και για τα μέτρα τα οποία όπως ξεκάθαρα παραδέχονται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα έρθουν να εφαρμοστούν τον Ιούνιο. Τα τελευταία 2 χρόνια, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια από τις σκληρότερες επιθέσεις του κράτους ενάντια στα βασικότερα εργατικά και ευρύτερα λαϊκά κεκτημένα. Η επίθεση που βιώνουμε καθημερινά απέναντι στα εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στην ασφάλιση αλλά και ενάντια σε βασικές παροχές όπως η Υγεία, η Παιδεία και οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι άνευ προηγουμένου.

Το τελευταίο διάστημα , με το πρόσχημα της δήθεν «υποχρέωσης» της συγκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ να ακολουθήσει της επιταγές της τρόικας, η συγκυβέρνηση έχει προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές, αγνοώντας εντελώς το αίσθημα λαϊκής αγανάκτησης που εκφράζεται. Είδαμε έτσι, αρχικά να πλήττονται οι εργαζόμενοι με τις περικοπές των μισθών και επιδομάτων, τις μειώσεις μισθών, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό και τις συντάξεις και στη συνέχεια να καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να θεσμοθετείται ακόμα περισσότερο η ελαστική εργασία.

Ταυτόχρονα, στο μέτωπο της Παιδείας, το ΠΑΣΟΚ και η συγκυβέρνηση, προσπαθεί να εφαρμόσει όλα όσα δεν έχουν καταφέρει να περάσουν εδώ και χρόνια τόσο στα σχολεία όσο και στα πανεπιστήμια. Έτσι, ο νέος νόμος Πλαίσιο της Διαμαντοπούλου, έρχεται να αλλάξει ριζικά τη μορφή της δημόσιας και δωρεάν τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κινούμενος σε 4 βασικούς άξονες: αυταρχικοποίηση του πανεπιστημίου, κατάργηση των φοιτητικών παροχών (π.χ. συγγράμματα), αποστοίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία και κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Την ίδια στιγμή, εξαγγέλλεται και η δημιουργία του «νέου σχολείου», με συγχωνεύσεις στα σχολεία, αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα πανεπιστήμια κλπ.

Παράλληλα με τα παραπάνω, αντιμετωπίζουμε μια έντονη επίθεση σε άλλους τομείς της καθημερινότητας, όπως η Υγεία (συγχωνεύσεις νοσοκομείων), οι δημόσιες συγκοινωνίες (αυξήσεις στα εισιτήρια) αλλά και έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων (όπως στης γενικές συνελεύσεις στη ΦΜΣ αλλά και τα κέντρα συγκέντρωσης μεταναστών) που είχαν και σαν αποτέλεσμα την άνοδο των ποσοστών της Χρυσής Αυγής.

Όλα αυτά έγιναν αφορμή να ξεσπάσουν αυθόρμητες λαϊκές αντιδράσεις και αντιστάσεις, όπως το κίνημα «Δεν πληρώνω» , τα κινήματα των αγανακτισμένων και συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος αλλά και πρωτοφανούς συμμετοχής και μαχητικότητας απεργίες. Όλα αυτά τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας και οι νίκες που κατάφεραν να επιτύχουν, μας δείχνουν το δρόμο για την οικοδόμηση αντιστάσεων ενάντια σε όσα μας ετοιμάζει η κάθε κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση, αντιστάσεων που μόνο μέσα από το μαχητικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα μπορούν να προκύψουν. Ένα κίνημα συνολικής ανατροπής αυτής της πολιτικής και όχι διαμαρτυρίας.

Μια πρώτη προσπάθεια αποτίμησης των εξελίξεων στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό…

Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές, τα αποτελέσματα των οποίων ρευστοποιούν σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό σκηνικό, όπως είχε διαμορφωθεί από τη μεταπολίτευση και μετά. Οι εκλογές αυτές, έγιναν σε μία από τις σημαντικότερες για το λαό συγκυρίες. Τα τελευταία δύο χρόνια, τα κόμματα του μνημονίου, οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση, προσπαθώντας να σώσουν τις τράπεζες και το κεφάλαιο. Με το πρόσχημα της «σωτηρίας της χώρας» ψήφισαν και προσπάθησαν να εφαρμόσουν δύο μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο, το PSI και εκατοντάδες άλλα βάρβαρα μέτρα. Έκοψαν τους μισθούς στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, έκοψαν τις συντάξεις, κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οποιοδήποτε άλλο κεκτημένο των εργαζομένων και κατακρεούργησαν βασικές παροχές όπως η παιδεία και η υγεία, ενώ ξεπούλησαν τις ΔΕΚΟ μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Παράλληλα, κάθε φορά που το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα έβγαινε στο προσκήνιο, χρησιμοποιούσαν την αστυνομία ή και τα ΜΜΕ για να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν τις αντιδράσεις.

Φτάσαμε έτσι σε μια από τις πιο σύντομες προεκλογικές περιόδους, κατά την οποία τα κόμματα του μνημονίου και τα δεκανίκια τους, χωρίς να κρύβουν ότι τον Ιούνιο έρχονται και νέα σκληρότερα μέτρα, προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν το λαό θέτοντας εκβιαστικά διλλήματα, όπως «Μνημόνιο ή Χάος» και υποστηρίζοντας ότι αν ο λαός δεν τους ψηφίσει θα πεινάσει, θα εξαθλιωθεί κλπ… Ακόμα, επένδυσαν σε ακροδεξιές ρητορείες, όπως η στοχοποίηση των μεταναστών για όλα τα δεινά του τόπου ή ακόμα και η διαπόμπευση οροθετικών ιεροδούλων, με στόχο να αποσπάσουν ακόμα περισσότερες ψήφους. Παρά τις προσπάθειές τους όμως, ένα μεγάλο ποσοστό του λαού δεν τρομοκρατήθηκε.

Παρακάτω γίνεται μια πρώτη προσπάθεια αποτίμησης του τρόπου με τον οποίο διαμορφώθηκε το πολιτικό σκηνικό μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Ξεκινώντας από τη συμμετοχή στις εκλογές, δεν μπορούμε παρά να αποτιμήσουμε αρνητικά το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής (περίπου 65%), ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία. Επίσης, μεγάλη εντύπωση (αλλά όχι έκπληξη), προκαλεί το «μπόνους» 50 εδρών που παίρνει η ΝΔ, η οποία συγκέντρωσε ποσοστό μόλις 18,8%, σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο Παυλόπουλου, αγγίζοντας τα όρια της νοθείας, ενώ ένα ποσοστό ψηφοφόρων της τάξεως του 19% δεν εκπροσωπείται στη βουλή.

Σε ότι αφορά τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ αλλά και το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΣΥ, τα κόμματα δηλαδή που στήριξαν ξεκάθαρα το μνημόνιο, είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ο λαός όχι μόνο δεν επηρεάστηκε από τον εκβιασμό και την τρομοκρατία τους, αλλά έδειξε ότι δεν ξεχνά ποιος έχει την κύρια ευθύνη για την κατάσταση στην οποία έχει έρθει. Γύρισε, έτσι την πλάτη σε όσους εξαθλίωσαν την καθημερινότητά του και προσπάθησαν να υποθηκεύσουν τα μέλλον του. Αποτέλεσμα ήταν να καταποντιστούν τα εκλογικά ποσοστά των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, καταγράφοντας ιστορικά χαμηλά, αλλά και να μείνουν εκτός βουλής τα δεκανίκια τους, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ.

Δυστυχώς, άλλα «μαξιλαράκια» του συστήματος, όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που επιστράτευσαν όλο το λαϊκισμό τους, χωρίς να ξεκαθαρίζουν τη στάση που θα ακολουθήσουν από εδώ και πέρα, ενισχύθηκαν σε μεγάλο βαθμό καθώς καρπώθηκαν του δυσαρεστημένους πρώην ψηφοφόρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αποτελώντας ένα νέο πόλο της λαϊκής δεξιάς. Παράλληλα, αξίζει να σταθούμε στα μικρότερα νεοφιλελεύθερα κόμματα (ΔΗΣΥ, Δράση, Δημιουργία), τα οποία δεν κατάφεραν να μπουν στη βουλή, αποτυπώνουν παρόλα αυτά, ένα νεοφιλελεύθερο- φιλομνημονιακό ρεύμα. Είδαμε ακόμα, κάποιες μετριοπαθείς αντιμνημονιακές (όπως δηλώνουν) δυνάμεις, όπως οι Οικολόγοι, η Δημοκρατική Αριστερά και η Κοινωνική Συμφωνία, να καταγράφουν μικρότερα ποσοστά σε σχέση με αυτά που φαίνονταν στις αρχικές δημοσκοπήσεις, καθώς δεν είχαν μια συγκεκριμένη άποψη για πολλά θέματα και πολλές φορές παλινωδούσαν, ακολουθώντας κάθε φορά την κυρίαρχη πολιτική ατζέντα.

Ένα από τα σημεία στα οποία θα πρέπει να σταθούμε (και θεωρώντας ότι η αριστερά στο σύνολο της θα πρέπει να κάνει το ίδιο) είναι η μεγάλη άνοδος της Χρυσής Αυγής. Η άνοδος αυτής της ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας, δυστυχώς ήταν αναμενόμενη αλλά και επιβλήθηκε από το σύστημα, με ξεκάθαρο στόχο να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον ως μέσο εκφοβισμού όσων αντιδρούν. Το τελευταίο διάστημα, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν το λαό από τα πραγματικά του προβλήματα, τα κυρίαρχα κόμματα σε αγαστή συνεργασία με τα αστικά ΜΜΕ, πρόβαλαν το μεταναστευτικό πρόβλημα ως το κύριο πρόβλημα της χώρας, εκφράζοντας πολύ συχνά φασίζουσες νοοτροπίες (όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών) και εμφανίζοντας παράλληλα τους χρυσαυγίτες ως απλούς αγανακτισμένους πολίτες. Αυτό, σε συνδυασμό με το λαϊκισμό και το δήθεν «αντιμνημονιακό» προφίλ της Χρυσής Αυγής, οδήγησαν σε αυτή την άνοδο των υμνητών του Χίτλερ και της ναζιστικής θηριωδίας (χωρίς να παραβλέπουμε και τις ευθύνες της αριστεράς).

Τέλος, το θετικό στοιχείο αυτών των εκλογών, είναι η άνοδος της αριστεράς που αποδεικνύει ότι ο λαός στρέφεται πλέον προς εκείνους που πραγματικά παλεύουν στο πλευρό του, ενω παράλληλα περιμένει να δει μια αριστερά αντάξια των περιστάσεων. Αναμφισβήτητα, μεγάλος κερδισμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παρά τις πολλές φορές αντιφατικές τοποθετήσεις του, κατάφερε να συσπειρώσει μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, αντλώντας παράλληλα και ψηφοφόρους από κομμάτια της κοινωνίας που απογοητεύτικαν από το ΠΑΣΟΚ, και πείστηκαν από τον αντιμνημονιακό λόγο του, και τις ρητορείες περί αριστερής διακυβέρνησης. Το ΚΚΕ, από την άλλη κατέγραψε σχετικά μικρή άνοδο, η οποία οφείλεται τόσο στην σεχταριστική λογική του, που οδήγησε στην αποχή από μεγάλα κινήματα και κινητοποιήσεις, αλλά και στην άρνηση του να συνεργαστεί με οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της αριστεράς, παραπέμποντας τις λύσεις για όλα τα προβλήματα στη μελλοντική λαϊκή εξουσία. Τέλος, σημαντική άνοδο κατέγραψαν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατατάσσοντας τη πλέον στα υπολογίσιμα κομμάτια της αριστεράς.

Ακριβώς δύο χρόνια μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, ο λαός άλλαξε άρδην την εικόνα του πολιτικού σκηνικού, δημιουργώντας σοκ στα πρώην μεγάλα κόμματα, αλλά ταράζοντας και τα νερά στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός ότι από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών, η Ευρωπαική Ένωση και το ΔΝΤ, άρχισαν τις απειλές περί μη δανειοδότησης της χώρα και εξόδου από το ευρώ και την ευρωπαική ένωση, προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τον λαό, και να τον πείσουν να στηρίξει τα μνημονιακά κόμματα στις επόμενες εκλογές, η οποίες (όπως φαίνεται μέχρι αυτή τη στιγμή) θα γίνουν πολύ σύντομα. Το στοίχημα από εδώ και στο εξής, αλλά και το βάρος των αναβαθμισμένων ευθυνών που έχει αναλάβει, πέφτει πλέον στην αριστερά, ώστε να μην επαναπαυτεί στα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά να συνεχίσει να δίνει τις μάχες μέσα στους χώρους εργασίες, τις σχολές, τους δρόμους και τις πλατείες, μέχρι την τελική ανατροπή!!!

ΤΑ ΠΕΡΙ “ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ 2011-12

Τον Αύγουστο του 2011 το ΠΑ.”ΣΟ”.Κ και η Διαμαντοπούλου με τη στήριξη της μετέπειτα συγκυβέρνησης των μνημονίων (ΝΔ και ΛΑΟΣ) ψήφισε τον πιο αντιδραστικό νόμο για την παιδεία από την μεταπολίτευση και μετά. Αυτός ο νόμος ήρθε σε συνέχεια των προσπαθειών όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και μερίδων του καθηγητικού κατεστημένου να θέσει στέρεες βάσεις για την ουσιαστική κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου όπως το ξέραμε (χωρίς να υποστηρίζουμε ότι το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε ήταν ιδανικό). Παράλληλα, μέσω του νόμου έγινε δραστική περικοπή της χρηματοδότησης για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά και κόψιμο των φοιτητικών παροχών (δωρεάν σίτιση, στέγαση, βιβλία) που μαζί με το PSI που ψηφίστηκε στις 12 Φλεβάρη ήρθε να δώσει και την χαριστική βολή στα αποθεματικά των πανεπιστημίων.

Oι περικοπές στη χρηματοδότηση, έρχονται να προστεθούν σε όσα επιτάσσει το υπουργείο με το νόμο Διαμαντοπούλου, και τα οποία συνοψίζονται στα εξής:

* Διαγραφές φοιτητών -ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης

όσοι φοιτητές δεν προλαβαίνουν το προκαθορισμένο χρονικό όριο φοίτησης θα διαγράφονται. Σε συνδυασμό με τις αλυσίδες μαθημάτων, τα προαπαιτούμενα και τις υποχρεωτικές παρουσίες δημιουργείται ένα ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο φοίτησης, με στόχο να διαλυθεί οποιαδήποτε συλλογική προσπάθεια διεκδίκησης, έτσι ώστε οι φοιτητές να εξελιχθούν σε πειθήνιους και εύκολα εκμεταλλεύσιμους μελλοντικούς εργαζόμενους.

* Διάλυση πτυχίων, κατάργηση επαγγελματικών δικαιωμάτων

Καταργείται το πενταετές και αδιάσπαστο πτυχίο και δημιουργούνται δύο ή και περισσότεροι κύκλοι σπουδών - εφαρμόζεται το σύστημα των πιστωτικών μονάδων. Επί της ουσίας δεν μιλάμε για πτυχία αλλά για ατομικό φάκελο προσόντων.

* Κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης

Καταργείται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αφού ουσιαστικά καταργούνται οι φοιτητικές παροχές (σίτιση, στέγαση, κλπ), και μειώνεται ο αριθμός των δωρεάν παρεχόμενων συγγραμμάτων σε ένα και μόνο βιβλίο, ενώ το κόστος για τα υπόλοιπα μετακυλίεται στους φοιτητές και τις οικογένειές τους.

* Κατάργηση του ασύλου

Καταργείται ο θεσμός του ασύλου, ένας θεσμός κατάκτηση του λαϊκού κινήματος, ο οποίος στόχευε στην προστασία τόσο των φοιτητικών όσο και των ευρύτερων λαϊκών αγώνων από τις δυνάμεις καταστολής. Η κίνηση αυτή από πλευράς κυβέρνησης, στοχεύει στην αναίρεση ενός εκ των απαραίτητων όρων για τη συγκρότηση πολιτικά επικίνδυνων κινημάτων όπως ιστορικά είναι το φοιτητικό κίνημα.

* Αυταρχικοποίηση του πανεπιστημίου

Επιβάλλονται εγκάθετες διοικήσεις με τις οποίες καταργείται ο λόγος που είχαν οι φοιτητές στα όργανα διοίκησης μέσα από τις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων.

Απέναντι σε όλα αυτά, το Σεπτέμβρη το φοιτητικό κίνημα όρθωσε δυναμικά τις αντιστάσεις του παραβλέποντας ακόμα και την επερχόμενη εξεταστική. Ο λόγος για τον οποίο ίσως αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα η συγκεκριμένη χρονική περίοδος ήταν εκτός του προφανή της θέλησης μερίδας φοιτητών να κάνουν κανονικά εξεταστική και η αντιδραστική στάση των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ), οι οποίες καπηλεύτηκαν την ιδιαιτερότητα της χρονικής περίστασης για να κάνουν πλάτες στην εφαρμογή του νόμου-εκτρώματος. Εντούτοις, πάνω από τετρακόσιες σχολές μπήκαν σε ρυθμό γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων από την πρώτη κιόλας βδομάδα του Σεπτέμβρη δίνοντας δυναμική και μαζική απάντηση στην κοινοβουλευτική-αντιεκπαιδευτική πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Αποτέλεσμα αυτής της κινητοποίησης ήταν σχολές σε όλη τη χώρα να τελούν υπό κατάληψη για τουλάχιστον πέντε εβδομάδες. Ο φοιτητικός σύλλογος των Χημικών Μηχανικών βρέθηκε όπως και τόσα χρόνια στην πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος λαμβάνοντας μαζικές αγωνιστικές αποφάσεις και συμμετέχοντας στις πορείες και τις διαδηλώσεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα αναπτύχθηκε σε όλες τις σχολές ένα “ανεξάρτητο κίνημα” ανοιχτών σχολών υπό την αιγίδα της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ και με τη στήριξη των καθεστωτικών ΜΜ”Ε” (βλ. Πορτοσάλτε-Πρετεντέρης). Αυτή η προσπάθεια των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ να εκμεταλλευτούν τις αγωνίες των φοιτητών και να προβάλλουν τη λύση του ατομικού δρόμου οδήγησε σε σταδιακή αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων, κάτι στο οποίο συνέβαλε και η παθητική στάση του ΜΑΣ, αν και ήδη το κίνημα είχε ήδη προλάβει να πετύχει κάποιες νίκες σε επίπεδο συμμαχιών και είχε καλλιεργήσει στη συνείδηση των φοιτητών την ανάγκην μπλοκαρίσματος της εφαρμογής του ν.4009.

Οι συμμαχίες αυτές που είχαν συγκροτηθεί κατά τη διάρκεια των καταλήψεων έδειξαν τα αποτελέσματα τους και κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς. Καταρχάς, η εφαρμογή του νόμου πάγωσε από την πρώτη στιγμή και έμεινε στα χαρτιά χάρη στη διαρκή εγρήγορση των φοιτητικών συλλόγων να μπλοκάρουν οποιαδήποτε έκφανση του. Επιπλέον, και πιο συγκεκριμένα, ο φοιτητικός σύλλογος των Χημικών Μηχανικών πάλεψε συλλογικά και εξασφάλισε τη δωρεάν διανομή των συγγραμμάτων που κόπηκαν από τον ΕΥΔΟΞΟ και στα δύο εξάμηνα που μεσολάβησαν. Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο η Διαμαντοπούλου επιχείρησε να πετύχει την εφαρμογή του νόμου μέσω των εκλογών για την ανάδειξη των συμβουλίων διοίκησης σε διάφορες σχολές και τον στυγνό εκβιασμό για κόψιμο της χρηματοδότησης σε όσα ιδρύματα αρνούνταν να εφαρμόσουν το νόμο. Ωστόσο, το φοιτητικό κίνημα επέδειξε για άλλη μία φορά γρήγορα αντανακλαστικά αποτρέποντας κάθε προσπάθεια πραγματοποίησης των εκλογών αυτών. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η απόφαση του νέου υπουργού παιδείας να παγώσει την προσπάθεια εφαρμογής του νόμου ώστε να αποφύγει το πολιτικό κόστος (και ενόψει εκλογών) και να δημιουργήσει νέες συμμαχίες με τους καθηγητές ώστε να μπορέσει να καλλιεργήσει ένα πιο πρόσφορο έδαφος μέσα στα πανεπιστήμια για την εφαρμογή του αντιεκπαιδευτικού νόμου.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σταθούμε στη στάση των άλλων παρατάξεων της σχολής μας. Η ΔΑΠ πιστή στο σύνθημα της “ανοιχτή σχολή και όλα τα άλλα δεν μας ενδιαφέρουν”, το οποίο υποκρύπτει την πολιτική της θέση να οδηγεί τους φοιτητές και τη νεολαία γενικότερα στον ατομικό δρόμο και όχι στη λογική των συλλογικών διεκδικήσεων με σαφή στόχο τη στήριξη του νόμου. Μάλιστα, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής είναι το σύνθημα της αφίσας της ΔΑΠ: “ένα κακό πολυτεχνείο είναι καλύτερο από ένα κλειστό πολυτεχνείο” και απέναντι σε αυτό πρέπει να αντιταχθεί όλος ο φοιτητικός σύλλογος που αγωνίζεται κυρίως για ένα πτυχίο με πραγματικό αντίκρυσμα και για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών. Η ΠΑΣΠ από την άλλη γνωστή για τις κωλοτούμπες της διέτεινε την αντίθεσή της με το νόμο αλλά δεν συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη γιατί όπως λέει “δεν ήταν ακόμα ώριμες οι συνθήκες για να αγωνιστεί το φοιτητικό κίνημα κόντρα σε αυτόν.» (Άσχετα αν περίπου 400 σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα έλεγαν το αντίθετο…) Είναι, λοιπόν, εμφανής η θέλησή της να στηρίξει και αυτή το ν.4009 παρόλη την αντίθετη ρητορεία της. Το ΜΑΣ πιστό στη σεχταριστική του αντίληψη επέλεξε το δρόμο της αυτόκεντρης ανάπτυξης και στην ουσία δεν βοήθησε την ανάπτυξη του κινήματος αλλά και στην μετέπειτα πορεία του όλη τη χρονιά δεν συνεργάστηκε με καμία άλλη δύναμη στις προσπάθειες που έγιναν για το μπλοκάρισμα της εφαρμογής του νόμου. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις προβληματικές που αναπτύχθηκαν μέσα στο ίδιο το κίνημα λόγω της έλλειψης της ουσιαστικής ενότητας της αριστεράς και της ύπαρξης μικροπολιτικών αγκυλώσεων μέσα σε αυτό, οι οποίες αν και δεν διαδραμάτισαν καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη του κινήματος οριοθέτησαν τις δυνατότητές του.

Η εμπειρία της χρονιάς που πέρασε μας έδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι όταν η το φοιτητικό κίνημα δρα συλλογικά και αποφασιστκά και πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα και τις ανάγκες των φοιτητών μπορεί και πετυχαίνει ουσιαστικές νίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το μπλοκάρισμα του νόμου Διαμαντοπούλου και των εκλογών για τα συμβούλια διοίκησης, η δωρεάν διανομή συγγραμάτων κεντρικά από το ΕΜΠ και εντέλει το γεγονός ότι ο Μπαμπινιώτης αναγκάστηκε σε απόσυρση του νόμου Διαμαντοπούλου.

Απέναντι στην ηττοπάθεια και τον ατομικό δρόμο που προέταξαν και προφανώς θα συνεχίσουν να προτάσσουν οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ εμείς προτάσσουμε τις νίκες των συλλογικών μας αγώνων και διεκδικήσεων μέσω της ενιαίας και αδιάσπαστης αριστεράς που θα συνεχίσει να θέτει σαν πρωταρχικό στόχο τα δικαιώματα και τις ανάγκες των φοιτητών.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ....

16 Μαΐου: ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΧΟΥΣ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξάγονται σε μια πλούσια πολιτική συγκυρία, τόσο σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και σε αυτό της σχολής. Στο βαθμό που εμείς, οι φοιτητές, αποτελούμε ταυτόχρονα και κομμάτι της κοινωνίας, καλό θα ήταν, βαδίζοντας προς τις εκλογές, να αναλυθεί το πολιτικό πλαίσιο των φετινών εκλογών (παρά τη συντονισμένη προσπάθεια ΔΑΠ και ΠΑΣΠ οι εκλογές να αποτελούν πεδίο κοινωνικών σχέσεων και ειδικά φέτος όταν και οι δύο σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα) .

Είναι βέβαιο ότι η μέρα των εκλογών δεν περνάει σε κανέναν απαρατήρητη. Πρώτα από όλα από το Υπουργείο και δεύτερον από τα κομματικά επιτελεία της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, που περιμένουν πως και πώς να εκμεταλλευτούν τα αποτελέσματα των εκλογών προς τα δικά τους κομματικά οφέλη. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ περιμένουν πως και πως τους ΔΑΠίτες και τους ΠΑΣΠίτες να εκμεταλλευτούν τις όποιες φιλίες και γνωριμίες τους ώστε το εκλογικό αποτέλεσμα να μετατραπεί σε νομιμοποίηση και συναίνεση του φοιτητικού σώματος των πολιτικών επιλογών τους.

Εν όψει λοιπόν των εκλογών είναι αναγκαίο να απαντήσουμε γιατί ένα αριστερό ανεξάρτητο σχήμα συμμετέχει στις εκλογές, τι σημαίνουν γι’αυτό, γιατί καλεί τον κόσμο να το στηρίξει και τι περιμένει να «κερδίσει» από τα αποτελέσματα των εκλογών…

Διανύουμε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της πρόσφατης ιστορίας. Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές, οι οποίες άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό σκηνικό όπως είχε διαμορφωθεί από την μεταπολίτευση και μετά την αποτυχία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αλλά και κάθε κόμματος που στήριξε τα μνημόνια, η οποία δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο της «εθνικής σωτηρίας» υπό το βάρος των λαϊκών αγώνων, η κυβέρνηση Παπαδήμου, ανέλαβε πραξικοπηματικά τη συνέχεια της εφαρμογής της επίθεσης στο λαό, πάντα σε αγαστή συνεργασία με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Έτσι, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερα λαϊκά κεκτημένα καταργούνται, ενώ η επίθεση στα εισοδήματα και τα κεκτημένα των λαϊκών και όχι μόνο στρωμάτων γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι μισθοί και οι συντάξεις, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα συρρικνώνονται, οι φόροι αυξάνονται και τα εκβιαστικά χαράτσια επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Την ίδια στιγμή, το κούρεμα (για το οποίο τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ αλλά και τα ΜΜΕ ως πρόθυμα παπαγαλάκια πανηγύριζαν) δυσχεραίνει την κατάσταση των ταμείων. Ακόμα, οι περικοπές σε βασικά αγαθά, όπως η υγεία και η παιδεία αυξάνουν όλο και περισσότερο το βάρος που σηκώνουν οι εργαζόμενοι. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η καταστολή από την πλευρά του κράτους, ξεπερνά κάθε προηγούμενο, τόσο ιδεολογικά , μέσα από τα ΜΜΕ και την ξεδιάντροπη προπαγάνδα που ασκούν, όσο και φυσικά, με την αστυνομία να μην διαλύει κάθε διαδήλωση κάνοντας χρήση τεράστιων ποσοτήτων χημικών, τραυματίζοντας εκατοντάδες διαδηλωτές όλο αυτό το διάστημα και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποτρέψει τον κόσμο από το να κατεβαίνει σε συγκεντρώσεις και πορείες (π.χ. κλείνοντας όλους τους σταθμούς του μετρό στο κέντρο, κλπ), ενώ παράλληλα όλο το πολιτικό σύστημα φαίνεται να δείχνει ανοχή ή και να υποστηρίζει πολλές φορές τη δράση των φασιστοειδών .

Απέναντι σε όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα έχει δώσει τις απαντήσεις του. Τόσο στις εργατικές όσο και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις το σχήμα της ΧΑΜΑΣ πρωτοστάτησε στο φοιτητικό σύλλογο και ανάγκασε τις άλλες παρατάξεις να τοποθετηθούν επί των ζητημάτων και να αναδειχθούν οι διακριτές θέσεις γύρω από τα παραπάνω ζητήματα. Ιδιαίτερα στα εκπαιδευτικά, μέσα από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και τις πολύμηνες καταλήψεις, οι φοιτητές, έχουμε πετύχει νίκες τόσο σε απτό υλικό επίπεδο, όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο (κατίσχυση Γενικών Συνελεύσεων, νομιμοποίηση της Κατάληψης ως μέτρο πίεσης και πάλης, νομιμοποίηση συνδικαλιστικής δράσης, πανεκπαιδευτικό μέτωπο, ενιαία συντονιστικά συνελεύσεων, υιοθέτηση ενιαιομετωπικής δράσης στη βάση των συμφερόντων των φοιτητών).

Εδώ και δέκα χρόνια, το φοιτητικό σώμα μέσα στη σχολή έχει επιλέξει να εκφράζεται μέσα από τις Γενικές του Συνελεύσεις, επέλεξε να συντονίζει τη δράση του με τους υπόλοιπους φοιτητικούς συλλόγους αμεσοδημοκρατικά και έξω από τα στενά πλαίσια μιας κομματικής γραμμής, επέλεξε τη συλλογική δράση και την πολυφωνία. Και αυτή, είναι η λογική που εδώ και τόσα χρόνια βάζει στο σύλλογο το σχήμα της Χ.Α.Μ.Α.Σ., η λογική δηλαδή του ανεξάρτητου και συλλογικού αγώνα απέναντι στα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, η λογική της συλλογικότητας, του πλουραλισμού, του δρόμου του μαζικού κινήματος απέναντι στην παθητικότητα και την υποταγή.

Χωρίς αμφιβολία, ένα πεδίο παρέμβασης, όπως αυτό των φοιτητικών εκλογών, μοιάζει κάπως «ναρκοθετημένο» για ένα σχήμα όπως η Χ.Α.Μ.Α.Σ., ανεξάρτητο από κομματικούς μηχανισμούς, από το κράτος, από καθηγητικές κλίκες και επιχειρήσεις.

Στόχος της Χ.Α.Μ.Α.Σ. δεν είναι η αυτόκεντρη ανάπτυξή της, αλλά η ανάπτυξη αντιστάσεων και διεκδικήσεων από τη μεριά όλων των φοιτητών απέναντι στα κοινά τους προβλήματα. Όπλο μας είναι οι συλλογικές διαδικασίες, έτσι ώστε το σύνολο των φοιτητών να μπορεί να έχει λόγο πάνω στις αποφάσεις του Συλλόγου μας, αλλά και γιατί είναι το μόνο πεδίο όπου όλες οι πολιτικές γραμμές και αποχρώσεις ξεδιπλώνονται, και μαζί τους ξεδιπλώνονται και οι πραγματικές προθέσεις της κάθε παράταξης μέσα στη σχολή.

Αναγνωρίζουμε παράλληλα, ως φοιτητές και μελλοντικοί εργαζόμενοι, κάτι που είναι κοινό για όλους μας:

• Ότι τα πράγματα στην εργασία, πάνε από το κακό στο χειρότερο
• Ότι οι ρυθμοί σπουδών ολοένα και δυσκολεύουν για να ικανοποιήσουν την εντατική εκμετάλλευση του φοιτητή και την πειθάρχηση του σε αυτή, ώστε να μπορεί να γίνει ο αυριανός ευέλικτος και πειθήνιος εργαζόμενος.
• Ότι ως φοιτητές είμαστε μέλη της κοινωνίας, ότι η πολιτική είναι παντού, κι ότι τα πολιτικά ζητήματα και οι πολιτικές αποφάσεις πρέπει να είναι κτήμα όλων εφόσον αφορούν όλους μας, και πρέπει να παίρνουμε θέση αλλά πολύ περισσότερο δράση γύρω από αυτά.

Έτσι, αναγνωρίζουμε και τα εξής:

• Ότι οι φοιτητές πρέπει να αρνούνται την εκπροσώπηση από κάθε μεγαλοσυνδικαλιστή και από κάθε μεγαλοπαράταξη (τύπου ΔΑΠ-ΠΑΣΠ), να ξεφύγουν από την προπαγάνδα τους ότι «αυτοί» θα τους «λύσουν» τα προβλήματα και να αποφασίζουν οι ίδιοι, αμεσοδημοκρατικά, για αυτά που τους αφορούν.
• Ότι τέτοιες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες υπάρχουν, είναι οι Γενικές μας Συνελεύσεις, όπου όλες οι απόψεις ξεδιπλώνονται αλλά και «ξεγυμνώνονται», και των οποίων οι αποφάσεις υιοθετούνται υποχρεωτικά από το φοιτητικό σύλλογο.
• Ότι όπως και τα προηγούμενα χρόνια, έτσι και τώρα, οι δυναμικές και μαζικές Γενικές Συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες, ΜΠΟΡΟΥΝ να διασφαλίσουν τα δικαιώματά μας, να μπλοκάρουν νόμους, και να πετυχαίνουν νίκες.

Αυτή είναι η κατεύθυνση που το σχήμα της Χ.Α.Μ.Α.Σ. προσπαθεί να δώσει στο σύλλογό μας, ο οποίος μέχρι σήμερα, μέσα από τις αποφάσεις των Γενικών του Συνελεύσεων, όχι μόνο έχει πρωτοστατήσει στα φοιτητικά κινήματα, αλλά και έχει καταφέρει να κερδίσει απτά πράγματα για όλους τους φοιτητές.

Με βάση το γεγονός ότι στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις, και με δεδομένο ότι ο τρόπος διεκδίκησης και κατοχύρωσης οποιασδήποτε μορφής δικαιωμάτων περνάει μέσα από συλλογικές διαδικασίες και αγώνες, θεωρούμε ότι γενικότερα η στήριξη σε όλες της τις εκφάνσεις του πλέον δυναμικού και κινηματικού πόλου μέσα στη σχολή, βοηθάει αν μη τι άλλο στην κατεύθυνση υπεράσπισης των κοινών μας συμφερόντων και στέλνει ανάλογα μηνύματα τόσο στο χώρο των καθηγητών και της σχολής, όσο και στα κομματικά επιτελεία των καθεστωτικών παρατάξεων.

16 Μαΐου : ημέρα πρόκλησης

• Οι φοιτητικές εκλογές, οφείλουν να αποτελέσουν πλήγμα στην κυβερνητική πολιτική στα πανεπιστήμια, την κυβερνητική πολιτική που εκφράζει η νεολαία του ΠΑΣΟΚ, ή αλλιώς Η ΠΑΣΠ. «Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης» είναι λοιπόν η απάντηση στους ΠΑΣΠίτες της σχολής μας, που περίτεχνα προσπαθούν να κρύψουν το πόσο στηρίζουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και ότι προφανώς όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένοι να υπερασπιστούν έμπρακτα τα συμφέροντα των φοιτητών, ακόμα και σε κρίσιμες στιγμές, όπως ακριβώς έκαναν και το Σεπτέμβρη αλλά και όπως φάνηκε με τον καλύτερο τρόπο όλη τη φετινή χρονιά, θα υπακούσουν στις θέσεις του κόμματός τους, και θα δικαιολογήσουν την πιο μαύρη και αντιλαϊκή πολιτική. Οι ΠΑΣΠίτες της σχολής μας, μάλλον αγνοούν το γεγονός ότι ο φοιτητικός σύλλογος δεν παραπλανάται. Η ΠΑΣΠ βέβαια δεν μπορεί παρά να στηρίζει την εκλογική της καταγραφή σε συγκεκριμένους συσχετισμούς (κοινωνικά δίκτυα, πάρτυ, σημειώσεις) και αυτό επιδεικνύεται περίτρανα από την στάση της και την παρουσία της στις Γενικές Συνελεύσεις, από τη λασπολογία που ρίχνει, από την εμμονή της στην εκπροσώπηση των φοιτητών από τους φοιτητοπατέρες της ΠΑΣΠ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την στάση της ΠΑΣΠ ως φερέφωνο της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μέσα από την προσπάθεια δικαιολόγησης των αντεργατικών μέτρων καθώς και της άγριας καταστολής των διαδηλωτών.

Το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που αναιρεί κοινωνικά κεκτημένα χρόνων, που ξαναγυρίζει τους εργαζομένους στον εργασιακό μεσαίωνα. Επιπλέον γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες ότι το ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά πρεσβεύει την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Είδαμε όλη της πολιτική της υπουργού Παιδείας, την πολιτική της αναδιάρθρωσης, της απαξίωσης του ενιαίου πτυχίου.

• Επιπλέον, οι φοιτητικές εκλογές πρέπει να δείξουν ότι ο σύλλογος δεν παραπλανιέται και δεν ξεχνά την στάση της ΔΑΠ, η οποία συναινεί απροκάλυπτα στην αντιλαϊκή και αναδιαρθρωτική πολιτική (λες κι οι ΔΑΠίτες δεν έχουν ανάγκη από εργασιακή κατοχύρωση και κατοχυρωμένα δικαιώματα). Μια πολιτική που στηρίζει η ΔΑΠ με όποιο μέσο κι αν έχει, απαξιώνοντας συστηματικά τις μαζικές πολιτικές διαδικασίες (δεν μπαίνει μέχρι τις 14:00 στο αμφιθέατρο της Γεν. Συνέλευσης), όπως είναι οι Γενικές Συνελεύσεις, χρησιμοποιώντας τους τραμπούκους της για να σπάσουν κινητοποιήσεις όπως φάνηκε σε μια σειρά από σχολές κατά τη διάρκεια του κινήματος (ΠΑΠΕΙ-ΝΟΜΙΚΗ), μια πολιτική που η ΔΑΠ την μεταφράζει σε πάρτι και «μπίζνες» μέσα στα πανεπιστήμια για να κερδίζει μέλη και σταυρούς. Μια πολιτική η οποία μεσούσης του κινήματος, κόπτονταν για χαρτιά υγείας και χάρτες ανά όροφο! Μια πολιτική η οποία προσπαθεί με την αφίσα της να παραπλανήσει τον κόσμο λες και δεν είναι γνωστό τι πρεσβεύει το φερέφωνο της Ν.Δ. Και της συγκυβέρνησης μέσα στα πανεπιστήμια. Τέλος, μια πολιτική που εκφράζεται από τη ΔΑΠ με τόσο απολίτικα μέσα, χρησιμοποιώντας τους «αγαπητούς της ψηφοφόρους» για να προωθηθεί αυτή η πολιτική και για να κερδίσουν οι ίδιοι μεγαλύτερες και πιο άνετες καρέκλες στην ιεραρχία του κόμματος. Αυτή η απολιτικη στάση της ΔΑΠ όμως είναι και η πιο επικίνδυνη, καθώς το μόνο που επιδιώκει είναι να παρέχει πολιτικό και ιδεολογικό στήριγμα στην αντιλαϊκή πολιτική της συναίνεσης της Ν.Δ.

• Απέναντι στις δύο αυτές πολιτικές, η απάντηση που αρμόζει είναι τουλάχιστον η έμπρακτη αμφισβήτησή τους. Η αμφισβήτησή τους, όχι με τρόπο μιας τυπικής διαμαρτυρίας, ή έστω μιας καταγγελίας που αποτελεί την περίληψη μιας κομματικής γραμμής, όπως κάνει το ΜΑΣ μέσα στη σχολή, μετατρέποντάς τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε μια μικρογραφία της κατάστασης που επικρατεί στο εργατικό και λαϊκό κίνημα στην κοινωνία. Η παράταξη αυτή, η οποία αυστηρά προσδεμένη στη λογική της καθαρότητας των αγωνιστών και της καταγραφής στο άρμα του κόμματος οποιασδήποτε μορφής έκφρασης αγώνα καθαρά για εκλογικούς λόγους, αδυνατεί να διεξάγει νικηφόρους αγώνες, ενσωματώνοντας την ηττοπάθεια. Με τη στάση της δείχνει ότι δεν αφουγκράζεται την ανάγκη για ριζοσπαστικότερες μορφές πάλης ενώ βάζει ζητήματα που λειτουργούν διασπαστικά ως προς το κίνημα. Τα νομοσχέδια της εκπαιδευτικής αναδιαρθρωσης (ν.Κοντογιαννόπουλου, Βιβλιοκάρτα-Υπουργός Παιδείας Γιωργάκης Παπανδρέου, ν.Αρσένη, ΑΕΙ-ΤΕΙ, ν.π.-2006, ν. Αξιολόγησης) ανατρέπονται ΜΟΝΟ με δυναμικές κινητοποιήσεις, χωρίς διασπαστικές λογικές και αγώνα μέχρι τέλους. Το μήνυμα πρέπει να είναι σαφές απέναντι σε όσους θέτουν διαχωρισμούς στο σώμα των φοιτητών, κάτι που φυσικά δρα ανασταλτικά στο να πετυχαίνουμε σαν σύλλογος αλλά και σαν κομμάτι του φοιτητικού κινήματος τις διεκδικήσεις μας και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας.
• Στο σημείο αυτό και εν είδη παρένθεσης, μεταφέρεται ο προβληματισμός του σχήματος γύρω από το αν έχει κάποιο νόημα να αφιερώσουμε έστω και μερικές γραμμές στην παρουσία (…) της ΑΡΕΝ στη σχολή μας, το οποίο διακρίνεται από την πλήρη απουσία του στην καθημερινότητα της σχολής, κάτι που κάνει ξεκάθαρο ότι η ΑΡΕΝ αποσκοπεί μονάχα σε μια απλή καταγραφή αδιαφορώντας για το τι μπορεί να επιφέρει αυτή στο σύλλογο

Για εμάς οι φοιτητικές εκλογές δεν αποτελούν αυτοσκοπό, ούτε το απόγειο της πολιτικής και συνδικαλιστικής μας ύπαρξης. Αποτελούν όμως ένα στιγμιότυπο του κινήματος, μια αποτύπωση συσχετισμών και στέλνουν πολιτικά μηνύματα προς διαφορετικές κατευθύνσεις, στη σχολή, στο καθηγητικό κατεστημένο, στο υπουργείο παιδείας κλπ. Και για αυτό θέλουμε να δίνεται και με τους καλυτέρους όρους.

Με αφορμή έτσι και αυτή τη πολιτική μάχη που έχουν να δώσουν τα σχήματα των ΕΑΑΚ, δηλαδή τις φοιτητικές εκλογές στις 16 Μάη πιστεύουμε ότι το κοινό εκλογικό κατέβασμα είναι το ελάχιστο στο όποιο πρέπει να συμφωνήσουν το σχήμα μας με το σχήμα της ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ ώστε να μπορέσουμε μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων και των αναγκών της εποχής μας. Αυτό προφανώς θα πρέπει να γίνει μέσω κοινών διαδικασιών και ανοιχτών συζητήσεων που θα καταλήγουν στο κοινό εκλογικό κατέβασμα στη πολιτική μάχη των φοιτητικών εκλογών. Για εμάς αυτή είναι η εποχή που η αριστερά θα πρέπει να είναι κάτι πολύ παραπάνω από αντάξια των περιστάσεων της εποχής μας. Έτσι και τα ΕΑΑΚ το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια και γενικά του φοιτητικού κινήματος, που έχουν πετύχει μια σειρά από νίκες μέχρι και στο πρόσφατο παρελθόν, είμαστε σίγουροι ότι σε αυτή τη χρονική περίοδο τα σχήματα των ΕΑΑΚ θα κρατήσουν την στάση που απαιτούν οι συνθήκες που έχουν επιβληθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια και βάλουν τα φοιτητικά μας δικαιώματα.

Εν κατακλείδει...

Αυτές οι φοιτητικές εκλογές να είναι:

• μήνυμα καταδίκης σε αυτούς που στηρίζουν την επίθεση στα κοινωνικά κεκτημένα, που προωθούν τον εργασιακό μεσαίωνα.
• μήνυμα καταδίκης σε αυτούς που έρχονται να πλήξουν το ενιαίο πτυχίο με κατοχυρωμένα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά και σε αυτούς που μας ρίχνουν στην εργασιακή ανασφάλεια
• δήλωση ότι δε συμβιβαζόμαστε με αυτούς που μας περνάνε για ηλίθιους και νομίζουν ότι τα πάρτυ και οι σημειώσεις τους θα μας θαμπώσουν όπως οι χάντρες τους ιθαγενείς
• απάντηση αξιοπρέπειας και αγωνιστικότητας των φοιτητών
• μήνυμα στήριξης των κινηματικών μπλοκ μέσα στις σχολές
• να είναι ένα μήνυμα για την συνέχιση του αγώνα διαρκείας που εδώ και δυο χρόνια έχουμε ξεκινήσει.
• να είναι μια πολιτική νίκη για την αριστερά των κοινωνικών αγώνων, που πιστεύει στην νικηφόρα έκβαση των κινημάτων, μέσα από την συλλογική πάλη και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες

Στη βάση λοιπόν υπεράσπισης των συλλογικών φοιτητικών μας συμφερόντων, αλλά και αυτών που άπτονται της εργασιακής μας προοπτικής που είναι:

• Η Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια και Δωρεάν για όλους, με μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο
• Τα Ενιαία Πτυχία με κατοχυρωμένα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα
• Δωρεάν στέγαση, σίτιση, συγγράμματα και μεταφορές για όλους
• Η διαφύλαξη της δυνατότητας συλλογικών διεκδικήσεων, η δυνατότητα πραγματοποίησης συλλογικών διαδικασιών και η υπεράσπιση του ασύλου σε όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους
• Οι ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών, ζωής και εργασίας

...καλούμε στις 16 Μαΐου

να στείλουμε μήνυμα άγχους στα κομματικά τους επιτελεία

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

X.A.M.A.Σ.