Οι σπουδές είναι κυνήγι ζωής, όχι προθεσμιών…
Ανώτατη
εκπαίδευση. Θυσιάσαμε μεγάλο μέρος της ζωής μας, αφιερώσαμε υπερβολικά πολλές
ώρες, συμβιβαστήκαμε με μία απάνθρωπη εντατικοποίηση για να εξασφαλίσουμε την
πρόσβασή μας στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Σκύψαμε το κεφάλι, υπομείναμε και
επιμείναμε για να έρθουμε λίγο πιο κοντά σε αυτό το «ανεξάρτητο και ελεύθερο»
μέλλον που μας παρουσίαζαν. Μήπως όμως
αντί να κάνουμε βήματα μπροστά κάνουμε βήματα πίσω;
Δική μας
επιλογή ήταν να συνεχίσουμε τις σπουδές μας, δική μας επιλογή και το
αντικείμενο με το οποίο καταλήξαμε να ασχοληθούμε. Δικοί μας οι στόχοι, δικές
μας και οι αποφάσεις στις οποίες θα δομηθεί ολόκληρη η ζωή μας. Εμείς
αγωνιστήκαμε για να τα καταφέρουμε κι εμείς τα καταφέραμε. Φοιτούμε λοιπόν σε μία σχολή επειδή το επιδιώξαμε. Είμαστε κύριοι
των στόχων μας. Αφορά εμάς και μόνο εμάς το αν θα τους βγάλουμε εις πέρας.
Διακυβεύεται η προσωπική μας εξέλιξη και πλέον εμείς την καθορίζουμε. Ή μήπως
όχι;
Πώς οι επιλογές μας έγιναν δυνάστες κι εμείς υποχείριά τους;
Θεωρούσαμε πώς κάπως έτσι, με την εισαγωγή μας
στο Πανεπιστήμιο, θα γλυτώναμε. Πως θα
παύαμε να είμαστε οι βαθμοθηρικές μηχανές που πληρούσαν τις προδιαγραφές του
κενόδοξου συστήματος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Προς έκπληξη μας όμως
η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν αποδείχθηκε και τόσο ριζοσπαστική. Πολύ σύντομα
επιστρέψαμε στα χέρια του «φονιά», στα παλιά και γνώριμα λημέρια της αυτοματοποίησης.
Ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα σύστημα που βαυκαλίζεται ως προαιρετικό και φιλομαθές
ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί άλλη μία στυγνή αλυσίδα παραγωγής. Με ένα
σύστημα που ανατρέφει πολίτες στη γυάλα του αμφιθέατρου. Γίναμε δέσμιοι μιας
εκπαίδευσης ανώτατης και ταπεινής, που απέχει πολύ από την έννοια της παιδείας και ακόμη περισσότερο από την έννοια της μόρφωσης.
Η πολιτικοποίηση, η πνευματική
καλλιέργεια η γενικότερη εσωτερική αναζήτηση κατατροπώθηκαν στο όνομα του
υπέρτατου στόχου που μας επιβλήθηκε στο πλαίσιο μίας αντιδημοκρατικής και
χρησιμοθηρικής «πολιτικής», του νέου υπέρτατου στόχου, «του γρήγορου πτυχίου».
Γρήγορο πτυχίο από φοιτητές του 10, έρμαια «του κυνηγητού των εργασιών»,
αδιάφορους για τα γενικότερα τεκταινόμενα και ως εκ τούτου υποχείρια όχι μόνο
της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά και κάθε τύπου εξουσίας. Έρμαια, δηλαδή, του
συμβιβασμού και της εθελοτυφλίας μας, μίας ανοχής που χρόνια καλλιεργούν με αδιαμφισβήτητη
επιτυχία. Η σιωπή μας είναι εκκωφαντική, η αδράνεια μοιραία. Ο ξύλινος
αυτοματισμός εισάγεται στη ζωή μας. Υποκύπτουμε στον λανθάνοντα ανταγωνισμό,
στο δόλο της φαινομενικής επιτυχίας. Υποβιβάζουμε την πιο γόνιμη περίοδο της
ζωής μας σε μία «μονίμως πιεστική εκκρεμότητα». Εξάλλου αν δεν τα καταφέρουμε σε ν+2 χρόνια, αν δεν ανταποκριθούμε στις
«προαιρετικές» απαιτήσεις τους, αν δεν υπομείνουμε κάθε είδος εξέτασης, δεν
αξίζουμε καν να είμαστε φοιτητές, δεν θα έχουμε ευκαιρίες επανόρθωσης, θα
πρέπει να τιμωρηθούμε για το «κόστος» που επιφέραμε στη βιομηχανία παραγωγής
υπάκουων, άβουλων, αμέτοχων πολιτών αλλά
«αποτελεσματικών φοιτητών», θα πρέπει να διαγράφουμε από τη σχολή που με τόσο
κόπο μπήκαμε αν διαφωνήσουμε, αν δείξουμε ότι έχουμε και άλλα ενδιαφέροντα
εκτός από το κυνήγι του βαθμού.
Μας κλείνουν
στα αμφιθέατρα για να μην βγούμε στους δρόμους. Πρέπει να αντιδράσουμε σε κάθε
ενέργεια μηχανοποίησης των σπουδών μας. Να αγωνιστούμε για σπουδές που
αντιπροσωπεύουν τις επιλογές μας και ωφελούν εμάς και την ελληνική κοινωνία, και
όχι το σύστημα της γραφειοκρατίας και της παθητικότητας.
Πρώτο βήμα; Λέμε όχι στο πλαίσιο που
περιορίζει τα χρόνια φοίτησης σε ν+2. Λέμε όχι στο «βομβαρδισμό» των προόδων,
όχι στα προαπαιτούμενα μαθήματα. Αν αυτά είναι πραγματικά προαπαιτούμενα, ο
φοιτητής απλά δεν μπορεί να περάσει αντικειμενικά το επόμενο μάθημα. Σε τι
εξυπηρετεί η θεσμοθέτησή τους; Το σύνολο των μέτρων αυτών δεν κάνει τις σπουδές
μας καλύτερες. Απεναντίας. Τις εντάσσει σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που καταπιέζει
και τη σκέψη και τη δημιουργικότητα.
Λέμε όχι σε κάθε προσπάθεια περαιτέρω
τυποποίησης και αντιδημοκρατικοποίησης της ήδη τεχνοκρατικής και
εντατικοποιημένης παιδείας μας.
Χ.Α.Μ.Α.Σ
