ΜΕ ΖΗΛΟ
Και αυτόν τον Αύγουστο η Κυβέρνηση μάχεται με νύχια και με δόντια να «σώσει» το ελληνικό πανεπιστήμιο. Ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι επιδιώκει να «καθαρίσει» τα Πανεπιστήμια από το «άχρηστο», «επιζήμιο» διοικητικό προσωπικό. Αξιολογήσεις, διαθεσιμότητες, πειθαρχικά… Πραγματικός ζήλος.
Αρχές Αυγούστου, το ενδιαφέρον
τους κατακλύζει τα μέσα ενημέρωσης. Ο υπουργός αποφασίζει να λάβει επιπλέον
μέτρα για την αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στρεφόμενος αυτή τη φορά
κατά ενός άλλου επιβαρυντικού παράγοντα: τους φοιτητές. Εκατοντάδες χιλιάδες
φοιτητές, τους οποίους μάλιστα αποκαλεί «λιμνάζοντες»,
«αιώνιους». Εφόσον λοιπόν «λιμνάζουν»,
είναι αυτονόητο πως κάτι αναχαιτίζει την πορεία τους. Κάποιο εμπόδιο
παρεμβάλλεται. Τα εμπόδια τόσο γνώριμα… Η εγκατάλειψη της εκπαίδευσης στο έλεος
της κρίσης (αλλά και στη μοίρα της πριν απ΄ αυτήν), η αίσθηση της ματαιότητας
που γεννούν τα εφιαλτικά ποσοστά ανεργίας, οι ανυπέρβλητες δυσκολίες… Όταν,
όμως, προκύπτει το ερώτημα «ποιοι ευθύνονται
γι αυτά» πολλά στόματα -κυρίως τα μεγάλα- είτε σιωπούν ένοχα είτε ξεδιάντροπα εξαπολύουν
ευθύνες. Στα θύματα.
Ας συλλογιστούμε όμως: οι «αιώνιοι»
φοιτητές κάποτε προσπάθησαν πολύ για να γίνουν φοιτητές. Ενδιαφέρθηκε
κανείς, λοιπόν, πραγματικά να μάθει
γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να
αγγίξουν τους στόχους τους; Ήταν, έστω,
μια επιλογή τους (η οποία, πάντως, σήμερα δεν επιβαρύνει κανέναν); Θα πρέπει να
τιμωρηθούν γι αυτό; Ή δεν ήταν καν επιλογή τους; Ήταν κάποιο προσωπικό τους
πρόβλημα; Ήταν η ανάγκη τους για δουλειά, για να τα βγάλουν πέρα οι ίδιοι και
οι οικογένειές τους; Τους εξασφάλισαν το απαραίτητο προσωπικό, τα απαραίτητα
μέσα και χώρους; Κάλυψαν τη στέγαση και
τη σίτισή τους όταν αυτό ήταν αναγκαίο; Τους παρείχαν τις κατάλληλες συνθήκες
για να θέτουν τώρα τους «αντίστοιχους» περιορισμούς;
Σιωπή… Μάλλον δαγκώνονται
«Ναι» κάποιοι τολμούν τελικά να
ψελλίσουν. Βέβαια! Όχι μόνο έχουν
εξασφαλίσει τις κατάλληλες συνθήκες …αλλά με τον ίδιο τρόπο έχουν «φροντίσει»
και τις προοπτικές. Διάπλατες διόδους έχουν ανοίξει. Διόδους για να γίνουν οι
λιμνάζοντες φοιτητές λιμνάζοντες άνεργοι.
Όμως στην απόλυτα βαλτωμένη
ελληνική κοινωνία οι φοιτητές που «λιμνάζουν» είναι το πρόβλημα. Όλα τα
υπόλοιπα λειτουργούν ρολόι. Πόση υποκρισία… Τα πανεπιστήμια πρέπει να μπουν σε
μια εικονική κανονικότητα κι αυτά, να μοιάζουν «όλα κανονικά». Η φράση αυτή που
τόσο ηδονικά ευλογεί τα γένια του συστήματος, σίγουρα αποτελεί έναν
προσφιλέστατο στόχο για τον υπουργό μας. Έτσι λοιπόν έρχονται οι διαγραφές. Για να
δώσουν μια ψευδαίσθηση κανονικότητας και ομαλής λειτουργίας σε ένα κατά τα άλλα
κλινικά νεκρό πανεπιστήμιο. Απομακρύνουν κάθε ψήγμα απειθαρχίας,
διαφορετικότητας, αδυναμίας, ακόμα και λάθους ή επιλογής. Αντικαθιστούν το πανεπιστήμιο,
ως χώρο προβληματισμού, ελεύθερης δράσης και παιδείας με ένα αποστειρωμένο
ταχυφαγείο ανώτατης εκπαίδευσης.
Τι θα γίνει όμως με τους
«ενεργούς» φοιτητές, αυτούς που ακόμα δεν έχουν «λιμνάσει»; Οι διαγραφές θα
αποτελέσουν μία κυνική προειδοποίηση- απειλή. Και με την απειλή να επικρέμεται
ξετυλίγεται, λοιπόν, το κουβάρι ριζικών αναδιαμορφώσεων για το ελληνικό
πανεπιστήμιο. Έρχονται οι Οργανισμοί να εγγυηθούν ένα «λειτουργικό», αλλά κατά
βάση ένα πειθαρχημένο Πανεπιστήμιο. Οι φοιτητές θα πρέπει να συμμορφώνονται σε δρακόντειους
εσωτερικούς κανονισμούς, ενώ τυχόν παρεκκλίσεις θα τιμωρούνται αυστηρά, με
ποινές και κυρώσεις. Οι σπουδές θα δρομολογούνται από ένα ασφυκτικό πρόγραμμα
εντατικοποίησης και τυποποίησης, θα βομβαρδίζονται ακατάπαυστα με προόδους,
σειρές ασκήσεων και δεσμευτικές αλυσίδες μαθημάτων. Όλα, «φυσικά», θα έχουν
ημερομηνία λήξης, τα ν+2 χρόνια. Οι πιστωτικές μονάδες θα ανοίξουν, παράλληλα,
διάπλατα την πόρτα στη διάσπαση του πτυχίου, τη μετονομασία των δύο τελευταίων
χρόνων σε «μεταπτυχιακά» και στην επίσημη εισαγωγή διδάκτρων, κλονίζοντας οριστικά το θεσμό της
δωρεάν παιδείας και οξύνοντας το ζήτημα των άνισων ευκαιριών στο έπακρο.
Άμεσα προκύπτει ότι η αποδοχή από
μέρους μας των διαγραφών των «αιωνίων» φοιτητών δίνει το πράσινο φως στην
απόλυτη κυριαρχία του τεχνοκρατισμού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι η συγκατάθεσή μας στην
υποθήκευση του μέλλοντός μας. Η δική μας
υπογραφή στη δική τους τερατογένεση, των αδρανοποιημένων παραγωγικών
ανδρείκελων. Μια διαδικασία που παρθενικά ξεκινάει από τον ανταγωνισμό στα
αμφιθέατρα, από το χρησιμοθηρισμό πίσω από τα «προαιρετικά», από τις κραυγές
«οι πολιτικές παρεμβάσεις εμποδίζουν το μάθημα».. Όλα μαζί, χτίζουν ένα τείχος
απομόνωσης από την πραγματικότητα, κρατάνε το πανεπιστήμιο και τα μυαλά μας σε
«απόσταση ασφαλείας» από το μάθημα ζωής που
μπορεί να δώσει μια υπό κατάρρευση κοινωνίας, αλλά και αυτοί που αγωνίζονται
για να γίνει καλύτερη. Αλλά αυτό δεν επιδιώκουν με την τυποποιημένη μάθηση, την
άκριτη και επομένως νεκρή γνώση, τη συστηματική απόκρυψη των κοινωνικοπολιτικών
δρώμενων, πίσω από τα λούσα της ακαδημαϊκής «αριστείας»; Αποτελεσματικότητα και
άγνοια: ο συνδυασμός της επιτυχίας για παραγωγικούς εργάτες και πειθήνιους
πολίτες. Τέτοιας μορφής συμμόρφωση επιδιώκουν οι κυβερνώντες. «Άριστους»
φοιτητές, κενόδοξους ανθρώπους, ανύπαρκτους πολίτες.
Αρχικά «περίσσευαν» οι
διοικητικοί υπάλληλοι (κάτι το οποίο, πρόσφατα, κατέρρευσε, ακόμα και μέσα από
τις δικές τους Εκθέσεις). Τώρα «περισσεύουν» οι φοιτητές. Και οι δύο περιπτώσεις προβλήθηκαν ως προσπάθεια
αναβάθμισης του ελληνικού πανεπιστημίου. Και στις δύο περιπτώσεις η εισαγωγή Οργανισμών
προτάθηκε ως λύση. Και οι δύο
περιπτώσεις είναι προσπάθειες καθυπόταξης και χειραγώγησης ότι έχει απομείνει
από το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, μια σημαντική κατάκτηση του λαού και
της νεολαίας.
Δε θα συμβιβαστούμε σε
ανταλλαγές. Δε θα υποκύψουμε σε εκβιασμούς.
Οι διαγραφές αποτελούν όχι μόνο
το τέλος της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης για πολλούς φοιτητές αλλά και την αρχή του
τέλους της ίδιας της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης.
