13/11 Άλλη μία απλώς γρουσούζικη μέρα;

Κάθε μήνα και καλύτερα.
13/10: τα ΜΑΤ στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ
13/11: τα ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, τα ΜΑΤ στη Νομική, δύο φοιτητές στο νοσοκομείο.

Μικρό το χρονικό διάστημα. Πολλή η «γρουσουζιά». Πολλά τα τυχαία γεγονότα για να είναι τυχαία. Αλλά κυρίως; Πολύ το θράσος. Το ένα μετά το άλλο τα ιδρύματα της χώρας μας εγκαινιάζουν την πρακτική του lock out. Οι πρυτανείες επιλέγουν την επέμβαση της αστυνομίας για την αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων ενόψει του τριημέρου του Πολυτεχνείου. Ενός τριημέρου που καταδικάζει μέχρι το μεδούλι κάθε είδους τέτοιας επέμβασης στο χώρο του πανεπιστημίου. Δεν ξέρουν τι κάνουν; Ξέρουν. Και πολύ καλά μάλιστα. Υπενθυμίζουν με το δικό τους τρόπο πώς έρχονται «της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Και αυτοί, κυβέρνηση-πρυτάνηδες και αστυνομία, (το τρίπτυχο της ανομίας) δεν αναφέρονται προφανώς στην κινηματική δράση. Αναφέρονται στις πύλες που θα πέσουν. Στο αίμα που θα βάψει τους δρόμους για άλλη μια φορά, αφού βάψει τα χέρια τους. Αναφέρονται στη χούντα που είναι εδώ και που ποτέ δεν έφυγε. Στη χούντα που δεν αντέχει άλλο να κρατάει τα προσχήματα και είναι έτοιμη για μια φαντασμαγορική αναβίωση του 73. Και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει. Τα καταφέρνει μια χαρά. Ίσως και ακόμη καλύτερα.

«Σαν έτοιμοι από καιρό» πρυτάνεις και αστυνομία, συνεργάζονται με μαεστρία για να σιωπήσουν το φοιτητικό κίνημα. Και θέλουν σιωπή διπλή. Σιωπή στο δρόμο, σιωπή και στο αμφιθέατρο. Διευρύνουν λοιπόν την ήδη εξευτελισμένη έννοια της καταστολής και στο όνομά της οργιάζουν. Χρησιμοποιούν κάθε μορφή βίας και εκφοβισμού. Χτυπούν ανελέητα. Πνίγουν με χημικά. Περικυκλώνουν νεαρές κοπέλες. Χτυπούν. Στέλνουν στο νοσοκομείο. Απαγορεύουν καταλήψεις. Απαγορεύουν γενικές συνελεύσεις.

Απ ότι φαίνεται λοιπόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα προκειμένου να «δαμαστούν» τα «θρασίμια» του Φορτσάκη. Προκειμένου να παίξουν το ρόλο του δειλού κομπάρσου στο καλοστημένο δράμα της νέας χούντας. Σε αυτή τη σύγχρονη διασκευή του «εδώ Πολυτεχνείο» με τα ΜΑΤ εντός των πυλών και τους φοιτητές απ’ έξω. Όμως ακόμα κι έτσι, ακόμα και με εισαγγελείς, συλλήψεις και τρομοκρατία και ένα άσυλο «πανηγυρικά» βεβηλωμένο, η αυλαία δεν έχει πέσει. Θα πέσει μόνο όταν τη ρίξουμε εμείς.

Τις μέρες αυτές γινόμαστε μάρτυρες της κορύφωσης της αυταρχικής και μισάνθρωπης πολιτικής που εφαρμόζεται από την αρχή του ακαδημαϊκούς έτους στα πανεπιστήμια και αποτελεί κλιμάκωση της πολιτικής περασμένων ετών. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα «δημοκρατικό» κράτος που στα χιλιοποδοπατημένα πλαίσια της «δημοκρατίας» του στέλνει στο νοσοκομείο φοιτητές που θέλουν να συμμετάσχουν σε γενική συνέλευση της σχολής τους. Ο χρόνος προχωρά όμως όλα δείχνουν πώς γυρίζουμε πίσω.

Και από αυτό το «ταξίδι» επιδιώκουν να γεννήσουν στα θρασίμια φόβους και να τα εξημερώσουν.

Όταν στο αμφιθέατρο διατυπώνεται η άποψη: Γιατί να πηγαίνουμε σε πορείες αφού υπάρχει το ενδεχόμενο να θρηνήσουμε περισσότερους νεκρούς; Τότε έχουν το προβάδισμα. Έχουν καταφέρει να φιμώσουν τη συνείδησή έστω και αυτού του ενός με το φόβο του. Έχουν εξασφαλίσει ότι όσα κι αν είναι τα έκτροπά τους, απέναντί τους στο δρόμο δε θα το συναντήσουν. Το προβάδισμα όμως αυτό αν όχι φαινομενικό θα είναι τουλάχιστον προσωρινό. Το καλύτερο , όπως και τότε, το κρατάμε για το τέλος. Το φινάλε μας ανήκει.

Και το «Πολυτεχνείο» μας ανήκει. Η μάχη με την κυβερνητική πολιτική θα είναι ίσως πιο άδικη και βάναυση από ποτέ. Θα ζήσουμε σκηνικά πρωτόγνωρα τις μέρες που θα ακολουθήσουν. Όμως ας θυμόμαστε: Αυτοί μπορούν να ρίξουν πύλες. Εμείς μπορούμε να ρίξουμε αυτούς.