ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ: ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ Ε.Ε.

Στα 4.000.000 ανέρχονται οι πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν καταφύγει σε γειτονικές χώρες λόγω του πολέμου το τελευταίο χρονικό διάστημα, μεταξύ αυτών πολλοί φτάνουν και στη χώρα μας με σκοπό να περάσουν τελικά στην κεντρική Ευρώπη, και πάνω από 4.000 έχουν βρει το θάνατο στα νερά του Αιγαίου. Οι άνθρωποι αυτοί σε κάθε στάδιο του ταξιδιού τους έρχονται αντιμέτωποι με οδυνηρές καταστάσεις. Μετά τη φρίκη του πολέμου, η οποία έχει επιπτώσεις όχι μόνο στη Συρία αλλά και στις γύρω περιοχές, και αν γλυτώσουν τον πνιγμό, φτάνουν στο “ασφαλές καταφύγιο” της Ευρώπης όπου υφίστανται εκτός από υλική και σωματική κακοποίηση (κακουχίες, πείνα, ασθένειες, εκμετάλλευση) και ψυχολογική (ρατσισμός, ισλαμοφοβία) αλλά και τον εξευτελισμό από ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες είτε επιθυμούν να τους στοιβάξουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. Ελλάδα) , είτε τους ζητούν να δώσουν τα τιμαλφή και τα χρήματα που έχουν πάνω τους (βλ. Δανία), είτε τους εξαναγκάζουν να δουλεύουν στα σύγχρονα κάτεργα της κοινωφελούς εργασίας (Φινλανδία).

Η Αμερική αλλά και η “δική μας” Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, είναι αυτές που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα αλλά και το εντείνουν στο σήμερα. Υπό αυτό το πρίσμα είναι σημαντικό να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία σχετικά με τις αντιμαχόμενες πλευρές και την εμπλοκή των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ, Ε.Ε. και ΝΑΤΟ.

Το Μάρτιο του 2011 ξεκινούν οι πρώτες κινητοποιήσεις έναντι στο καθεστώς του Άσαντ στη Συρία κυρίως λόγω της έλλειψης πολιτικών ελευθεριών, του αυταρχικού καθεστώτος και του υψηλού ποσοστού ανεργίας, ενώ στις κινητοποιήσεις συμμετείχε και κομμάτι του λαού που αντιμετώπιζε προβλήματα λειψυδρίας και φτώχειας. Στη διάρκεια αυτών ανοίγεται πυρ κατά των διαδηλωτών. Τον Ιούλιο οι διαδηλωτές απαντούν και ορισμένοι στρατιώτες του συριακού στρατού προσχωρούν στις τάξεις των επαναστατών συγκροτώντας τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Οι συγκρούσεις μετατρέπονται τελικά σε εμφύλιο πόλεμο. Τζιχαντιστές από τη Συρία και τις γύρω περιοχές βρίσκουν πάτημα, ταξιδεύουν ως εκεί και εισχωρώντας στις τάξεις τους προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα έναντι του Άσαντ. Αυτός ελευθερώνει τζιχαντιστές κρατούμενους από τη φυλακή με σκοπό να εντείνει το εξτρεμιστικό στοιχείο στις τάξεις των αντιπάλων του και να τους διαβρώσει. Το 2012 οι Κούρδοι παίρνουν τα όπλα για να υπερασπιστούν την περιοχή τους έναντι του Άσαντ και να διεκδικήσουν την αυτοδιάθεσή τους. Το καλοκαίρι εκείνο δυνάμεις από το Ιράν έρχονται να στηρίξουν τον Άσαντ. Την ίδια περίοδο τα Αραβικά Εμιράτα του πετρελαίου στέλνουν χρήματα και όπλα στην “τάση” των τζιχαντιστών, κυρίως μέσω της Τουρκίας. Στη συνέχεια υπέρ του Άσαντ τάσσεται και η Χεσμπολάχ, ενώ τα Εμιράτα στέλνουν και πάλι βοήθεια αυτή τη φορά μέσω Ιορδανίας. Σε αυτή τη φάση η Μέση Ανατολή είναι χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία οι σουνίτες με το αντι-Άσαντ στρατόπεδο και από την άλλη οι Σιίτες με τον Άσαντ. Τον Απρίλιο του 2013 οι ΗΠΑ στέλνουν τη CIA να εκπαιδεύσει τους τζιχαντιστές. Παράλληλα ο Άσαντ εξαπολύει χημικά έναντι πολιτών. Με αφορμή αυτό οι ΗΠΑ ανακοινώνουν την επέμβασή τους στην περιοχή, η οποία όπως ήταν φυσικό ακολουθήθηκε από την επέμβαση της Ρωσίας στο πλευρό του Άσαντ. Το Φεβρουάριο του 2014, και μετά την εκπαίδευση της CIA ένα κομμάτι των αντι – ασαντικών αποσπάται και συγκροτεί το φασιστικό ISIS. Το ISIS δεν πολεμά τον Άσαντ αλλά αντίθετα στρέφεται εναντίον των παλιών του συμμάχων και των Κούρδων. Τον Αύγουστο του 2015 η Τουρκία ξεκινά τους βομβαρδισμούς των Κούρδων (και φυσικά όχι του ISIS). Το Σεπτέμβριο του 2015, ενώ ο Άσαντ συνεχίζει να χάνει έδαφος και με πρόσχημα την αντιμετώπιση του ISIS η Ρωσία εισβάλλει στην περιοχή, ξεκινά βομβαρδισμούς και εντείνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Η παρούσα στάση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν προτίθεται να λύσει το πρόβλημα, όπως επιτείνονται, αλλά αντίθετα το διαιωνίζει, με μόνο στόχο τον αγώνα δρόμου για την κατάκτηση των νέων πηγών κερδοφορίας και τον έλεγχο της εν λόγω περιοχής, η οποία έχει ιδιαίτερα σημαντική γεωστρατική θέση αλλά και μεγάλο ενεργειακό πλούτο. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται συνεχώς. Αφενός χώρες τις Ε.Ε. επεμβαίνουν στην περιοχή, όπως Μεγ. Βρετανία και Γαλλία με χερσαίες και εναέριες επιχειρήσεις και Γερμανία, η οποία στέλνει αεροπορική βοήθεια με αναγνωριστικά αεροπλάνα, ενώ ταυτόχρονα η πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης κλείνει τα σύνορά της υψώνοντας φράκτες (βλ. Frontex) προκειμένου να εμποδίσει τους περιττούς για αυτήν πρόσφυγες να εισέλθουν – αφού κάλυψε τις ανάγκες της σε φτηνό εργατικό δυναμικό- και μετατρέπεται πια σε ένα φρούριο απέναντι στις προσφυγικές ροές. Αφετέρου η Αμερική πέρα από αυτήν καθεαυτή την εμπλοκή της στον πόλεμο, έρχεται τώρα με τις περιπολίες του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο (με την αμέριστη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) να βολιδοσκοπήσει τη νέα κατάσταση, ενώ χρησιμοποιώντας και τις βάσεις της φαίνεται πως είναι σε κάθε άλλο παρά αμυντική στάση.

Η ιμπεριαλιστική έξαρση που περιγράφηκε προηγουμένως και που βιώνεται συνδέεται άρρηκτα και μάλιστα με σχέση αιτίου – αιτιατού με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναζητώντας νέα πεδία κερδοφορίας, αφού η πλειοψηφία των αγορών βρίσκεται σε ύφεση, ρίχνουν ξύλα στη φωτιά της πολεμικής μηχανής. Η ιμπεριαλιστική επίθεση των κέντρων αυτών πραγματώνεται παράλληλα σε δύο επίπεδα: το οικονομικό και το πολεμικό. Γιατί ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο οι πολεμικές επεμβάσεις και συρράξεις αλλά και οι βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων και των περικοπών που καταδυναστεύουν ολόκληρους λαούς προς όφελος του κεφαλαίου, όπως πραγματοποιείται σε Ελλάδα, Ισπανία ,Πορτογαλία με τις επιβολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ιμπεριαλισμός είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε ξένα συμφέροντα, όπως αεροδρόμια ή λιμάνια (όπως η ιδιωτικοποίηση του Πειραιά και η αγορά του λιμανιού από την κινέζικη Cosco). Θα πρέπει ωστόσο να ξεκαθαριστεί ότι οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική επίθεση, είτε πρόκειται για πολεμική επέμβαση είτε για συντεταγμένες οικονομικές πολιτικές, δεν είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας επιβολής επιμέρους εθνικών συμφερόντων (αυτά βέβαια υπάρχουν και αστική τάξη κάθε χώρας προσπαθεί να τα υπερασπιστεί), αλλά αντίθετα πρόκειται για ενιαίες κινήσεις που πραγματώνονται συνολικά από το μηχανισμό της Ε.Ε.

Η όλη κατάσταση της κρίσης και της ιμπεριαλιστικής έξαρσης δεν αποτελεί παρεκτροπή μιας ομαλής και εύρυθμης λειτουργίας, ούτε παρεκτροπή από άλλους αγνούς στόχους. Αντιθέτως είναι όχι μόνο αναπόφευκτο αποτέλεσμα αλλά ακόμα και προσδοκώμενο αφού ακόμα και από αυτές τις καταστάσεις “μη-ανάπτυξης” οι κεφαλαιοκράτες καταφέρνουν με διάφορους τρόπους και εις βάρος των λαών να ισχυροποιούν την ηγεμονία τους.

Η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά τόσο την ίδρυσή της και τους στόχους της όσο και την ιμπεριαλιστική της δραστηριότητα, επιβεβαιώνει το γεγονός ότι δεν υπάρχει η “Ευρώπη των λαών” αλλά μόνο ένα σύγχρονο σφαγείο. Είναι αδύνατο να γίνεται λόγος για διαχείριση της κρίσης και φιλολαϊκές πολιτικές εντός αυτής, είναι αδύνατο να γίνει λόγος για ειρήνη. Η ιμπεριαλιστική λαίλαπα δεν πρόκειται να σταματήσει όσο βρισκόμαστε εντός του καπιταλισμού και όσο ο συσχετισμός δύναμης γέρνει υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου και όχι υπέρ των λαών και των δυνάμεων της εργασίας. Για να γίνει αυτή η ανατροπή είναι αναγκαίο σε πρώτο επίπεδο να στήσουν αναχώματα, μέσω αντιπολεμικών-αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, στα αστικά συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνήσεων, ενώ σε δεύτερο επίπεδο να καλλιεργήσουν την διεθνιστική αλληλεγγύη και παράλληλα να οξύνουν την ταξική τους πάλη.