Η Θέση του Κοσμήτορα Δεν Είναι Μαγκιά, Είναι Αυτοταπείνωση…

Η όλη ιστορία με την αλλαγή του Προγράμματος Σπουδών έχει πλέον φτάσει σε σημείο καμπής για το πώς θα εξελιχτεί η όλη κουβέντα, αν γίνεται να αλλάξει κάτι πλέον, αν θα τηρηθούν οι αποφάσεις του Φοιτητικού Συλλόγου ή αν θα καταπατηθούν βαναύσως. Κομβικό ρόλο στην εν λόγω υπόθεση παίζουν οι καθηγητές οι οποίοι λόγω του θεσμικού τους ρόλου είναι αυτοί που έχουν οριστεί από το κράτος να αποφασίζουν για το τι μέλει γενέσθαι με τους φοιτητές, με τη σχολή και μέσω του Προγράμματος Σπουδών με την πορεία των εκάστοτε αποφοίτων. Επειδή οι αναδιαρθρωτικές τομές συμπυκνώνονται κυρίως στο ν. Διαμαντοπούλου υφίσταται το νομικό πλαίσιο και πλέον απομένει η εφαρμογή των τομών του νόμου στις σχολές η οποία περνάει από τα χέρια – αποφάσεις των καθηγητών. Οι αποφάσεις αυτές όμως δεν είναι ξεκομμένες από την κατάσταση της εκάστοτε σχολής καθώς π.χ. στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έχει εφαρμοστεί στο πλήρες του ο ν. 4009 και οι διασπάσεις πτυχίων ενώ στο Ε.Μ.Π. λόγω των δυναμικών παρεμβάσεων των Φοιτητικών Συλλόγων οι περισσότερες τομές του εν λόγω νόμου έχουν κολλήσει.

Κάπως έτσι γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ο ρόλος των καθηγητών είναι πλέον αυτός του εγγυητή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ρόλος ο οποίος συμβαδίζει με το ευρωπαϊκό μοντέλο πανεπιστημίων, το μοντέλο της επανακατάρτισης  των αποφοίτων που οραματίζεται η συντριπτική πλειοψηφία αυτών κι ας επιμένουν πως ‘’η Μπολόνια έχει ξεπεραστεί’’. Αν είχε ξεπεραστεί δε θα εφαρμοζόταν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και δε θα προωθούνταν η συμπύκνωση των μαθημάτων εμβάθυνσης σε ανώτερα εξάμηνα στο νέο Π.Σ. προωθώντας μία μελλοντική διάσπαση πτυχίου. Κι αν ο ρόλος των ‘’απλών’’ καθηγητών είναι αυτός, οι διοικητικές θέσεις έχουν ανώτερο σκοπό ύπαρξης.

Πριν από 4 περίπου χρόνια ο θεσμός του προέδρου άλλαξε και μετονομάστηκε στο σημερινό μας κοσμήτορα. Η συγκεκριμένη αλλαγή ήρθε μαζί με τα Συμβούλια Ιδρύματος θέτοντας ουσιαστικά ένα πιο αυταρχικό πλαίσιο μηχανισμών εφαρμογής των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων. Ο ρόλος του κοσμήτορα συγκέντρωσε μία πληθώρα εξουσιών τις οποίες δεν είχε ο πρόεδρος καθώς στον κυκεώνα της κρίσης γίνεται επιτακτική η ανάγκη για πιο ‘’στιβαρούς’’ πυλώνες εξουσίας. Και σαφώς στην τελευταία 4ετία έχουμε γίνει μάρτυρες της αυθαιρεσίας του κοσμήτορα σε μία πληθώρα ζητημάτων: στην ακύρωση εξεταστικής στο κίνημα των διοικητικών, ποινικοποιώντας έτσι έμμεσα των αγώνα των φοιτητών, στη σύμπτυξη κανονικής και επί πτυχίω εξεταστικής που οδηγεί στην εντατικοποίηση μας, στην απεργοσπασία που προκάλεσε με την απόφαση του να εξετασθεί το μάθημα της Φυσικοχημείας ΙΙΙ ενάντια στην πλειοψηφική απόφαση του τομέα που διενεργεί το μάθημα για στήριξη στην απεργία των ΕΔΙΠ την ίδια μέρα, στη διενέργεια ηλεκτρονικής συζήτησης – ψήφισης του Π.Σ. και κατάθεσης αυτών ως επίσημα πρακτικά της Συνέλευσης Σχολής στην Πρυτανεία αντικαθιστώντας οποιαδήποτε δομή συλλογικού οργάνου.

Αντιλαμβανόμαστε πως οι εν λόγω κινήσεις δεν είναι απότοκο της διαφθοράς που προκαλεί η εξουσία αλλά της ίδιας πολιτικής τοποθέτησης του κοσμήτορα που λέει πως ‘’οι καθηγητές αποφασίζουν για το ίδρυμα και κανείς άλλος’’. Επομένως ο υποτιθέμενος διάλογος φοιτητών – καθηγητών αποτυπώνεται σε 2 εκδηλώσεις – συζητήσεις για το Π.Σ. μέσα σε 1,5 χρόνο, σε μια συζήτηση που αρχίζει από τη στενή κλίκα του κοσμήτορα – επιτροπή Π.Σ. – και τελειώνει σε καθηγητές που δεν τοποθετούνται ανοιχτά αλλά ζητούν εμμονικά να το υπερψηφίσουν. Αυτό συμβαίνει επειδή είτε αναβαθμίζεται το αντικείμενό τους και προτιμούν το νέο προτεινόμενο Π.Σ. είτε στο συσχετισμό των εσωτερικών τους συντεχνιών βρίσκονται σε μειονεκτική θέση και βολεύονται με ‘’τυράκια’’ (π.χ. κατευθύνσεις) είτε θέλουν να εγγυηθούν την προσωπική τους ανέλιξη (π.χ. υποψήφιοι κοσμήτορες που στην αρχή της θητείας τους δε θέλουν να επωμιστούν αντιδραστική αλλαγή στο Π.Σ.). Στην τελευταία κατηγορία συμπεριλαμβάνονται οι ‘’Ιζνογκούντ’’, δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι κοσμήτορες που ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους ανέλιξη.Έτσι έχουμε οδηγηθεί στη σημερινή κατάσταση στην οποία η τοποθέτηση των φοιτητών είτε δε λαμβάνεται υπόψη είτε παραφράζεται με εμετικό τρόπο μόνο και μόνο με σκοπό της ενσωμάτωσή της στα αναδιαρθρωτικά σχέδια. Η συγκεκριμένη απόφαση δεν μπορεί να αναλυθεί τμηματικά, σε κομμάτια αλλά είναι ενιαία καθώς θέτει συγκεκριμένες βάσεις, αδιάσπαστες μεταξύ τους, για το πώς πρέπει να δομείται ένα Π.Σ. σε αντιαναδιαρθρωτική κατεύθυνση.

Υπό αυτό το πρίσμα ως Φ.Σ. οφείλουμε να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε δυναμικά την απόφασή μας, την επαγγελματική και εργασιακή μας προοπτική και το μέλλον μας. Γιατί αν το Πρόγραμμα Σπουδών πρέπει να αλλάξει θα αλλάξει έχοντας ξεκάθαρη αντιαναδιαρθρωτική κατεύθυνση όπως αποτυπώνεται στην απόφαση του Φοιτητικού Συλλόγου. Τα λόγια του κοσμήτορα ότι ‘’τα πρακτικά έχουν κατατεθεί στην Πρυτανεία’’ δείχνοντας ότι η ‘’συζήτηση’’ έχει τελειώσει και αυτό δεν αλλάζει δε μας αγγίζουν, ίσα ίσα μας πεισμώνουν. Η απόφαση μας δεν είναι χαρτί κατάθεσης σε στημένο διάλογο, αποτελεί την έγγραφη μορφή της πολιτικής μας τοποθέτησης και όπλο μας απέναντι στον εκάστοτε εγκάθετο, είτε αυτός είναι ο κοσμήτορας ‘’της καρδιάς μας’’, είτε ο πρύτανης, είτε η κυβέρνηση. Δεν είναι η 1^η φορά που μας απειλούν, η 1^η φορά που ζητούν να συνυπογράψουμε το χαμό μας, δεν είναι η 1^η φορά που με τους συλλογικούς μας αγώνες θα βγούμε νικητές.