Ο νέος εργασιακός νόμος και η αναγκαιότητα του αγώνα

  Αυτή την περίοδο οι συζητήσεις γύρω από το νέο εργασιακό νόμο που επιθυμεί να περάσει η κυβέρνηση βρίσκονται στο προσκήνιο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ αποσκοπεί μέσα από τους όρους αυτού του νομοσχεδίου να κάνει πιο πρόσφορο το έδαφος για τους εργοδότες και να αποτρέψει οποιαδήποτε αντίσταση από την πλευρά των εργαζομένων.

  Όπως θα φανεί και παρακάτω, όπου θα αναφερθούν κάποια σημεία αυτού του νόμου, βασικά δικαιώματα και ελευθερίες των εργαζομένων που έχουν κατακτηθεί τόσα χρόνια έρχονται να καταργηθούν και οι όροι διαπραγμάτευσης μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου ευνοούν τον πρώτο. Επιπλέον θα παρατηρηθεί και μία τάση σταδιακής κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων που αποτελούν και ένα ισχυρό χαρτί των εργαζομένων για την διεκδίκηση και τήρηση των δικαιωμάτων τους. 

  Όπως και με προηγούμενες κυβερνήσεις έτσι και η τωρινή κυβέρνηση προκειμένου να δημιουργήσει εύφορο έδαφος και να περάσει ο νέος εργασιακός νόμος επικαλείται την οικονομική δυσχέρεια που διέπει την χώρα. Ο λόγος αυτός είναι μόνο επιφανειακός καθώς στην ουσία η κυβέρνηση προσπαθεί απλά να ικανοποιήσει τις διαταγές της ΕΕ που αποβλέπουν στην προώθηση και την ενίσχυση του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία πέρασε πριν μερικούς μήνες σχεδόν αθόρυβα ο λεγόμενος νόμος “έκτρωμα” για το εργασιακό και ο οποίος ελάχιστα διαφέρει από αυτόν που θέλουν να εφαρμόσουν στην Ελλάδα. Παρατηρούμε δηλαδή μία συγκεκριμένη κατεύθυνση στα εργασιακά ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση της κάθε χώρας. 

  Ο επικείμενος εργασιακός νόμος που έρχεται να καταπατήσει κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα συνοψίζεται στα ακόλουθα σημεία: 

α) ​Διατήρηση του ηλικιακού διαχωρισμού άνω/κάτω των 25 ετών του Σαμαρά και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού. 

β)​Τη μείωση του κατώτατου μισθού χωρίς δυνατότητα προσαυξήσεων-επιδομάτων. 

γ)​Την κατάργηση της μετενέργειας των Συλλογικών Συμβάσεων (του μεταβατικού διαστήματος, που από τη λήξη της μιας σύμβασης μέχρι την υπογραφή μιας άλλης ισχύουν οι όροι της πρώτης). 

δ)​Τη νομοθέτηση της επισφάλειας, της ελαστικότητας των ωραρίων και της ανασφάλιστης εργασίας. ε)​Κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. (Η συμμετοχή στην απεργία πρέπει να είναι αναπόσπαστο και ακλόνητο δικαίωμα του κάθε εργαζομένου.) 

ζ)​Τη νομιμοποίηση των ομαδικών απολύσεων και την επανεκκίνηση των αξιολογήσεων στο δημόσιο. (Ήδη η νυν υπουργός εργασίας έδωσε “πράσινο” φως στις ομαδικές απολύσεις ενισχύοντας την εργοδοτική ασυδοσία.)

 Όλα τα παραπάνω έρχονται να επιδράσουν καταλυτικά στην εργασιακή προοπτική της νεολαίας ενσωματώνοντας πρακτικές οι οποίες μετατοπίζουν το συσχετισμό δύναμης κατά τον εργαζομένων και υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας και γι’ αυτό είναι αναγκαίο οι εργαζόμενοι να δείξουν με μαζικό τρόπο την αντίστασή τους σε όλα αυτά. Τόσα χρόνια έχουν διεκδικήσει τους όρους με τους οποίους επιθυμούν να εργάζονται μέσα από μια σειρά αγώνων και απεργιών. Το στίγμα της στον αγώνα πρέπει να το δίνει και η σπουδάζουσα νεολαία, πλάι με την εργαζόμενη νεολαία και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, επισφαλώς εργαζόμενους και ανέργους καθώς αυτή είναι η μελλοντική γενιά εργαζομένων που δεν πρόκειται να γλυτώσει από τους όρους του παραπάνω εργασιακού νόμου εάν αυτός τελικά εφαρμοστεί. 

 Ο αγώνας λοιπόν είναι κοινός για τους εργαζόμενους και την νεολαία. Γιαυτό το λόγο είναι αναγκαίο ως φοιτητές να συμμετέχουμε στις απεργίες ενάντια στον καινούριο εργασιακό νόμο, αγωνιζόμενοι ενάντια στην προοπτική που μας περιγράφεται, αυτή της μαύρης και ελαστικής εργασίας ή της ανεργίας, για την προοπτική που τελικά μας αξίζει.