Ελεήστε το ΕΜΠ

Στη Σύγκλητο στις 20-12-2016 γίναμε για άλλη μια φορά θεατές της ίδιας κωμικοτραγικής ιστορίας με τον προϋπολογισμό. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι καθηγητές παραδέχονται συνεχώς πως ο προϋπολογισμός της νέας σεζόν είναι πολύ λιγότερος από αυτόν που επιτάσσουν οι ανάγκες του ιδρύματος αλλά μετά μανίας επιζητούν την ψήφισή του γνωρίζοντας πως η εν λόγω κατάσταση θα οδηγήσει βαθμιαία σε αδιέξοδα το ίδρυμα. Αδιέξοδα που στις σχολές και στην καθημερινότητά μας έχουν κάνει την εμφάνισή τους αλλά που διαρκώς οι καθηγητές τα κάνουν να φαίνονται ως μία νέα πραγματικότητα βάσει της λογικής του ΤΙΝΑ.

Η υποχρηματοδότηση, όντας απότοκο πλέον της πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας, λειτουργεί σα μοχλός πίεσης για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης όπως αποτυπώνεται γλαφυρά και στην πρόταση για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών της σχολής μας με τη διακοπή συγκεκριμένων εργαστηρίων. Επιπροσθέτως μέσω αυτής ζημιώνεται η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία όπου αρκετά μαθήματα στα εργαστήρια καταλήγουν με έτοιμες μετρήσεις πειραμάτων που έχουν γίνει στο παρελθόν καθώς κάποιο μηχάνημα έχει βλάβη ενώ πολλές φορές το κόστος πραγματοποίησης των εργαστηρίων μετακυλίεται στους φοιτητές καθώς αυτοί ‘’πρέπει’’ να αγοράσουν τα διάφορα αναλώσιμα (π.χ. γάντια).

Απέναντι σε όλα αυτά η στάση των κοσμητόρων, των αντιπρυτάνεων και του πρύτανη είναι ‘’να πάρουμε όσα μας δίνουν τώρα για να μη χαθούν και μετά βλέποντας και κάνοντας’’ με λίγα λόγια να διαχειριστούμε τη φτώχεια μας. Όμως είναι αυτή η στάση του βλέποντας και κάνοντας που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση και τείνει να την οξύνει κατακόρυφα όσο συνεχίζεται. Οδηγεί απευθείας στην όξυνση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων εντός του πανεπιστημίου και στην απασφάλιση του κρατικού προϋπολογισμού από τα ιδρύματα. Αν το ίδρυμα είναι ανταγωνιστικό και οικονομικά βιώσιμο το κράτος θα το σπρώχνει σιγά σιγά εκτός της κρατικής χρηματοδότησης. Αν το ίδρυμα από την άλλη δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες θα πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστικό και εν τέλει να καταλήξει κι αυτό εκτός του κρατικού προϋπολογισμού ή εν τέλει να ψάξει τη χρηματοδότησή του σε δίδακτρα. Η οικονομική στενότητα της ανταγωνιστικότητας, ειδικά μέσα στην κρίση, θα επιφέρει περαιτέρω επιδείνωση των σπουδών μας καθώς στα περιττά έξοδα βάσει των καθηγητών υφίστανται και οι διάφορες ανάγκες μας όπως τα εργαστήρια και οι πρακτικές οι οποίες σε λίγο θα μας ζητάνε να γίνονται αμισθεί ή στην ‘’καλύτερη’’ περίπτωση να πληρώνονται εξ ολοκλήρου από το ΕΣΠΑ και τα προγράμματα της μαθητείας, για να μπούμε και στο λούκι αυτής.

Απέναντι στις ευρωενωσιακές και κυβερνητικές πολιτικές της λιτότητας και των μνημονίων οι οποίες εκφράζονται από τους καθηγητές και τους εκάστοτε εκφραστές τους οφείλουμε να διαχωριστούμε και να τις αντικρούσουμε. Είναι οι ίδιοι που στη Γενική Συνέλευση Τμήματος τοποθέτησαν σαν τελευταίο θέμα τον προϋπολογισμό και επέδειξαν αισχρή αδιαφορία για το εν λόγω ζήτημα. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε απ’ ότι φαίνεται στους καθηγητές ούτε στο ζήτημα της υποχρηματοδότησης ούτε σε αυτό του Προγράμματος Σπουδών καθώς για άλλη μία φορά απέδειξαν περίτρανα πως κινούνται εντελώς συμφεροντολογικά, στα όρια της παρασιτικής τους επιβίωσης εντός των σχολών με την ολοφάνερη συντεχνιακή τους στάση ‘’το μάθημα μου να υπάρχει κι ας καταστραφεί το σύμπαν’’. Αυτοί θέλουν να προωθήσουν την ομαλότητα της σιωπηρής διαμαρτυρίας για να συνεχιστεί απρόσκοπτα το εν λόγω καταστροφικό έργο. Εμείς δε θα συνομολογήσουμε την καταστροφή μας. Γνωρίζουμε πως δεν αρκεί μία κλειστού τύπου μάχη εντός του ιδρύματος και γνωρίζουμε πως μαζί με την πληττόμενη πλειοψηφία μπορούμε να αποκρούσουμε τη λιτότητα και το τοκογλυφικό χρέος. Απέναντι σε αυτούς που μας καλούνε να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη του κλεισίματος του Πολυτεχνείου απαντούμε πως θα αναλάβουμε το πολιτικό χρέος να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση!