Περιοδικό ΧΑΜΑΣ Τεύχος 31

Της σύνταξης...

Το τεύχος του περιοδικού αυτού έρχεται λίγο πριν τη σύναψη της νέας συμφωνίας της συγκυβέρνησης με τους εταίρους. Έρχεται να αποτυπώσει τη συλλογική προσπάθεια του σχήματος της ΧΑΜΑΣ και να εκφράσει μια σειρά σκέψεων και προβληματισμών. Αυτοί αφορούν τόσο κεντρικά ζητήματα όσο και ζητήματα σχολής, ενώ στόχος είναι να γίνει μία ανασκόπηση των φετινών γεγονότων.

Η συγκυρία που διανύουμε διακρίνεται από χαρακτηριστική αστάθεια. Σε κεντρικό επίπεδο, είδαμε μία αλλαγή κυβέρνησης, η οποία όμως δεν έφερε και ιδιαίτερη αλλαγή στη γραμμή πλεύσης. Στα εκπαιδευτικά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις τομές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, που είναι οι πιστωτικές μονάδες και οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών (όπως γίνεται και στη σχολή μας), ενώ τεράστιο πρόβλημα αποτελεί και το ζήτημα των αποθεματικών των ιδρυμάτων.

Παρά τις προεκλογικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες και κατοχύρωσαν την εκλογική του νίκη λόγω αγανάκτησης του λαού, η ελπίδα δεν ήρθε. Αυτό που ήρθε ήταν μάλλον ένα νέο μνημόνιο, εφόσον η κυβέρνηση δε μπορούσε να κάνει μονομερείς ενέργειες, δε μπορούσε να κάνει προσλήψεις, να αυξήσει μισθούς ή συντάξεις και όσο ο καιρός προχωράει η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο πιεστική. Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να δώσει τα διαπιστευτήριά του στο αντιδραστικό μπλοκ της κοινωνίας και το δόγμα “νόμος και τάξη” συνεχίζει να βγάζει τα ΜΑΤ στο δρόμο, συνεχίζει να καταπατά το άσυλο. Από την άλλη το νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία ενώ παίρνει πίσω διαγραφές και Συμβούλια Ιδρύματος, έρχεται να νομιμοποιήσει όλες τις αναδιαρθρωτικές τομές, όπως τις πιστωτικές μονάδες, οδηγώντας την Εκπαίδευση στην ολοκληρωτική διάλυση.

Το τεύχος αυτό περιλαμβάνει επιπλέον δυό λόγια για το μαθητικό κίνημα με αφορμή τη νίκη των Χιλιάνων μαθητών, για το φασισμό, για τη μετανάστευση με αφορμή τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο καιρό (αλλά και όλο τον προηγούμενο καιρό) στη Μεσόγειο και τέλος για την “Διατλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων”.

Σκοπός του περιοδικού αυτού δεν είναι να αποτελέσει μία προεκλογική καμπάνια ενόψει φοιτητικών εκλογών, αλλά η δημιουργία ενός πεδίου προβληματισμού και διαλόγου στο οποίο θα έχει λόγο το σύνολο των φοιτητών.

Αχ αυτή η Ψαρού, πάει στα κουτουρού

Τρεις μήνες έχουν περάσει από την απερχόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ η οποία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα ‘’εύπεπτα’’ συνθήματα ‘’σκίζουμε τα μνημόνια’’ και ‘’η ελπίδα έρχεται’’. Σε αυτό το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ‘’κέρδισε’’ την παράταση ισχύος της δανειακής σύμβασης – μνημονίου καθώς και την αντικατάσταση της τρόικας με θεσμούς οι οποίοι θα έχουν τις ίδιες αρμοδιότητες με την τελευταία. Φυσικό κι επόμενο η κατάσταση εντός του ελλαδικού χώρου να μην έχει παρουσιάσει σημάδια βελτίωσης, η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι συνέπειες της να βαθαίνουν και στον ορίζοντα να μη φαίνεται ίχνος προοπτικής για πιθανή ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης αφού κύριο μέλημα του κεντρικού επιτελείου της κυβέρνησης είναι η διαχείρισής της εντός του στενού πλαισίου που έχει ορίσει η Ε.Ε. και όχι η ρήξη με την ίδια, τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς της και εν γένει το καπιταλιστικό σύστημα. Ούτως ή άλλως ο σκοπός δημιουργίας της Ε.Ε. ήταν ξεκάθαρα η κερδοσκοπία εντός του ευρωπαϊκού κοινωνικού σχηματισμού μέσω της εδραίωσης της των σχέσεων εκμετάλλευσης τόσο μεταξύ χωρών, όσο και στο εσωτερικό αυτών. Εξίσου σημαντικό ρόλο όμως επιτελεί και στην ικανοποίηση των συμφερόντων του κυρίαρχου ιμπεριαλιστή, των Η.Π.Α., όπως τώρα που σιγοντάρει τους φασίστες της Ουκρανίας αποδυναμώνοντας την επιρροή του έτερου διεκδικητή – ιμπεριαλιστή, της Ρωσίας, παρεμποδίζοντας έτσι την αυτοδιάθεση του ουκρανικού λαού. Τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε εγχώριο επίπεδο οι εξελίξεις είναι ραγδαίες καθώς ετεροκαθορίζονται από την εξέλιξη της κρίσης η οποία όπως αποδεικνύεται ιστορικά οξύνει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος και συνεπώς επιταχύνει τις οποιεσδήποτε διεργασίες.

Λένε πως είναι δύσκολο να ανέβεις στην κορυφή αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να διατηρηθείς σε αυτή. Αναμφίβολα οι ΗΠΑ έχουν ενστερνιστεί απόλυτα αυτό το δόγμα και συνεχίζουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις εκ των έσω σε διαφορετικά μέτωπα, από τα οποία ξεχωρίζουν αυτά σε Ουκρανία και Συρία. Στη μεν πρώτη η πλευρά των χρηματοδοτούμενων νεοναζί συνεχίζει τις θηριωδίες ενάντια σε αγωνιζόμενα κομμάτια που παλεύουν για την ανεξαρτησία του καταπιεσμένου λαού. Τελευταίο θύμα τους ένας αντιφασίστας ο οποίος κρεμάστηκε, σκηνικό το οποίο καταγράφηκε και κάνει το γύρο του διαδικτύου προς τρομοκράτηση των αγωνιστών και των αντιπάλων. Η ‘’δουλειά’’ όμως των εγκάθετων δε σταματά μόνο στο ανεπίσημο πεδίο μάχης αλλά συνεχίζεται και εντός του κοινοβουλίου όπου ψηφίστηκε νομοσχέδιο όπου απαγορεύεται η κομμουνιστική και η ναζιστική ιδεολογία και προπαγάνδα! Όχι μόνο απαγορεύεται η επιτομή των ιδεολογιών της λαϊκής εξουσίας αλλά και ισοσταθμίζεται με την πλέον αποτρόπαια ιδεολογία πατώντας στην περίφημη θεωρία των δύο άκρων! Με λίγα λόγια έχει στηθεί το τέλειο πεδίο δράσης από ιμπεριαλιστικής πλευράς καθώς δημιουργήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί (κατασταλτικοί και ιδεολογικοί) για την κάμψη οποιουδήποτε αγωνιζόμενου κομματιού παλεύει για την πραγματική ελευθερία του ουκρανικού λαού.

Στο ασιατικό κομμάτι έμμεσης επέμβασης των ΗΠΑ υφίσταται η ‘’παγκόσμια απειλή’’ με το κωδικό όνομα ISIS, μίας ομάδας που αποτελείται από εξτρεμιστές ισλαμιστές φασίστες οι οποίοι ελέγχουν μία αρκετά μεγάλη έκταση γης που εμπεριέχει τμήματα της Συρίας και του Ιράκ. Υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες πως το νέο αυτό μόρφωμα δημιουργήθηκε με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας για τον ευρύτερο έλεγχο της περιοχής και των κοιτασμάτων πετρελαίων της καθώς και σε μία προσπάθεια πίεσης του Ιράν το οποίο σχεδιάζει και φτιάχνει πυρηνικά όπλα αμφισβητώντας τις εντολές και συνάμα την κυριαρχία των ΗΠΑ. Το συγκεκριμένο μόρφωμα έχει φασιστικά χαρακτηριστικά τα οποία προέρχονται από τις εξτρεμιστικές ισλαμιστικές καταβολές του και οι στρατιώτες του προβαίνουν σε μαζικές θανατώσεις αμάχων ενώ επιδίδονται και σε δολοφονίες κοινωνικά περιθωριοποιημένων ομάδων (π.χ. ομοφυλόφιλοι) εμπεδώνοντας στις κατεκτημένες περιοχές την κυριαρχία τους. Όταν αυτές οι κτηνωδίες έγιναν παγκοσμίως γνωστές τότε οι ΗΠΑ ξεκίνησαν την προπαγάνδα για την ‘’πάταξη της τρομοκρατίας’’ η οποία ‘’απειλεί’’ και τις ΗΠΑ προετοιμάζοντας κατάλληλα το έδαφος για να εκβιάσει τη συγκατάθεση του αμερικανικού λαού. Όχι, δεν έγιναν ξαφνικά ουμανιστές τα μέλη του κογκρέσου. Απλώς στήθηκε το κατάλληλο σκηνικό για μία ακόμα ιμπεριαλιστική επέμβαση για τη σωτηρία κοιτασμάτων πετρελαίων, όχι ανθρώπων. Ενάντια σε όλη αυτή τη συνομωσία αντιστέκονται μικρές ομάδες κούρδων ανταρτών οι οποίοι προσπαθούν με περιορισμένες δυνάμεις να προστατέψουν τη γη τους διακόπτοντας την επέλαση του ‘’Ισλαμικού Κράτους’’.

Και οι δύο περιοχές, Ουκρανία και Συρία, βιώνουν επαναλήψεις διαφορετικών ιστοριών, μακριών χρονικά και χωρικά κι όμως καθόλου ασύνδετων. Στη μεν αναβιώνει η βάναυση ιστορία του ναζισμού ενώ στη δε ιστορίες Αφγανών πολεμιστών εκπαιδευμένων από τις ΗΠΑ που τρομοκρατούσαν ασιατικές περιοχές απομακρύνοντας την ιμπεριαλιστική επιρροή της Ρωσίας και που μετέπειτα ‘’παραστράτησαν’’. Στην πραγματικότητα όμως αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος, του ιμπεριαλισμού του ύστατου σταδίου του καπιταλισμού ο οποίος πλέον σαπίζει στην προσπάθειά του να διατηρηθεί εις βάρος των αδυνάμων. Όπως είπε και η Λούξενμπουργκ: μπροστά στην παρακμή του καπιταλισμού, το δίλημμα της ανθρωπότητας είναι ‘’σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα’’. Όμως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν έχουν ως αρχή και τέλος των πλάνων τους στημένες εξεγέρσεις και πολέμους αλλά προσπαθούν να διαχειριστούν και την ισχύουσα κατάσταση μέσω διπλωματίας και οικονομικών συμφωνιών.

Συμφωνίες όπως αυτή που υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας – Ρωσίας για τα έτη 2015 – 2016 μετά και τη συνάντηση Πούτιν – Τσίπρα. Σε μία συζήτηση με αρκετά εκτενή θεματολογία, το κομμάτι που αφορά άμεσα τα λαϊκά στρώματα είναι αυτό των ιδιωτικοποιήσεων καθώς στο στόχαστρο των υποψήφιων αγοραστών μπήκαν κοινωφελείς δημόσιες υπηρεσίες όπως ο ΟΣΕ, μία υπερχρεωμένη εταιρεία εξαιτίας της καθόλα αφειδούς πολιτικής που άσκησε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ εκ των έσω της υπηρεσίας, ούτως ώστε να προχωρήσει σε ιδιωτικοποίηση των ταμείων της χωρίς αντίσταση. Φυσικά αν προχωρήσει η εν λόγω υπόθεση η πορεία της ιστορίας γνωστή: απολύσεις εργαζομένων, ελαστικοποίηση σχέσεων εργασίας, αύξηση τιμών εισιτηρίων και τέρμα στις όποιες διευκολύνσεις έδινε σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες.

Η προαναφερθείσα συνάντηση δημιούργησε αρκετά παράπονα στους Ευρωπαίους εταίρους καθώς θεωρήθηκε ως ανταρσία της ελληνικής πλευράς. Έσπευσε όμως ο πρωθυπουργός να τους εφησυχάσει δηλώνοντας πως το χρηματοδοτικό πρόβλημα της χώρας οφείλει να λυθεί στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Όμως η πλευρά των εταίρων έχει εκφράσει την επιθυμία της για περαιτέρω φτωχοποίηση μέσω νέων αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων όπου υψηλά στην ατζέντα βρίσκονται περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση του Φ.Π.Α. και περικοπές σε συντάξεις. Γνωστή είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τις ιδιωτικοποιήσεις καθώς εξαρχής τασσόταν υπέρ χωρίς καν να θέτει περιορισμούς. Όσον αφορά τα υπόλοιπα μέτρα αν και από ότι δείχνουν στην κυβέρνηση ότι θα σταθούν αντίθετοι, η ερχόμενη αποταμίευση της νέας δόσης θα αποτελέσει ισχυρό μοχλό πίεσης από τους εταίρους και εφόσον τα μέτρα που έχουν παρθεί δεν καλύπτουν τις απαιτήσεις τους η διαπραγμάτευση θα καταλήξει πάλι σε μονότερμα και σε μετονομασίες συμφωνιών εφόσον δεν υφίσταται διάθεση για ρήξη με την Ε.Ε. και τους θεσμούς της. Αλλά ακόμα και πάγιες προεκλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάει περίπατο επομένως η λογική αναμονής απλώς επιταχύνει τη διαδικασία ενσωμάτωσης του εντός των αστικών πλάνων.

Θέσεις που συγκρούονταν με κυρίαρχες αστικές πολιτικές όπως το τέλος της εξόρυξης χρυσού από την πολυεθνική El Dorado στη Χαλκιδική. Μία θέση η οποία ‘’πήγε περίπατο’’ και ουσιαστικά έδωσε το έναυσμα για τη συνέχιση της αποψίλωσης της περιοχής και της οικολογικής καταστροφής. Δυστυχώς όμως έτσι δόθηκε και η συγκατάθεσή στους φασίστες και το συντηρητικό μπλοκ που εργάζονται στη μεγαλοεταιρία και δραστηριοποιούνται στη γύρω περιοχή, να επιτίθενται και να προπηλακίζουν τους ντόπιους διαδηλωτές όπως στην τελευταία κινητοποίηση στις Σκουριές όπου βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία με τα σώματα ασφαλείας – καταστολής. Επιπροσθέτως οι ίδιοι ‘’χιλιάδες’’ ακροδεξιοί μεταλλωρύχοι προχώρησαν και σε κοινή κινητοποίηση με τον Μπουμπούκο δείχνοντας τη δύναμη τους στο δρόμο, μία κίνηση η οποία πρέπει να μας προβληματίζει καθώς δε νοείται μπράβοι και εγκάθετοι των εταιρειών να κινητοποιούνται ανενόχλητοι εκφράζοντας ως λαϊκές απαιτήσεις τις επιταγές καπιταλιστών και ένα από τα πλέον ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας όπως οι φοιτητές να μη συνδέουν τους αγώνες τους με τους πληγέντες αυτών των περιοχών και του εκάστοτε καταπιεζόμενου κομματιού δείχνοντας κοντή μνήμη καθώς ακόμα βάλλονται από τις επιλογές της ασκούμενης πολιτικής.

Ένα ακόμα κραυγαλέο παράδειγμα μνήμης χρυσόψαρου ως προς τις προεκλογικές θέσεις του αποτελεί αυτό της κατάργησης των δυνάμεων καταστολής που επί κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων είχαν κυριολεκτικά ξεσαλώσει. Μία κατάργηση που δεν υλοποιήθηκε ποτέ και ένα σώμα που συνεχίζει ακάθεκτο το έργο του, με τελευταίο πεδίο δράσης την πρυτανεία του ΕΚΠΑ καταλύοντας έτι μία φορά το πανεπιστημιακό άσυλο ως χώρο ελεύθερης έκφρασης προοδευτικών ιδεών. Η συγκεκριμένη πρυτανεία τελούσε υπό κατάληψη για 19 μέρες με αιτήματα την κατάργηση του τρομονόμου και του κουκουλονόμου, ενός νόμου που καταδικάζει συγκεκριμένες πολιτικές ενέργειες και ενός νόμου που παραβιάζει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και την απελευθέρωση του Σ. Ξηρού ο οποίος εμφανίζει τεράστιο ποσοστό αναπηρίας και πρέπει να διακομιστεί σε ένα πιο υγιεινό και ασφαλές περιβάλλον. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις με ειδικές ρυθμίσεις για τη διαχείριση των κρατουμένων και για κατάργηση του κουκουλονόμου εντούτοις ορισμένα θέματα τα οποία τίθενται επί τάπητος δεν τα αγγίζει ενώ επιμένοντας κατασταλτικά έστειλε τα σώματα ‘’ασφαλείας’’ τα οποία μπλόκαραν την είσοδο για τους διαμαρτυρόμενους στην Πρυτανεία, συνέχισαν με συλλήψεις όσων έβγαιναν και σαν κερασάκι στις έξι τα χαράματα της 20^ής ημέρας εισέβαλλαν στον κατειλημμένο χώρο συλλαμβάνοντας όσους απέμειναν. Και σα να μην έφτανε αυτό στην κατάθεση του νέου νομοσχεδίου για την Παιδεία δίνει πάτημα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς να εισέρχονται αυτοβούλως στο χώρο του ασύλου καθώς δε γίνεται η παραμικρή νύξη για τα όρια της δύναμης τους σε σχέση με το άσυλο, αναβαθμίζοντας το καθήκον μας για προστασία του αφού αισθανόμαστε πως σα ριζοσπαστική φοιτητιώσα νεολαία καταπατάται το δικαίωμα μας στην ελεύθερη έκφραση των ιδεών και στην άσκηση δυναμικών πρακτικών. Φαίνεται πως το κομμάτι της καταστολής συνεχίζει να αποτελεί μονόδρομο στην αντιμετώπιση συγκεκριμένων αγωνιστικών κομματιών ενώ ταυτόχρονα επιχειρείται θεσμική ενίσχυση των δυνατοτήτων της αυθαιρεσίας του κι επομένως αποκτά κομβική σημασία στην επιβολή των κυβερνητικών αποφάσεων.

Κάπως έτσι επαληθεύονται ‘’κακές γλώσσες’’ και θεωρίες όπως το φαινόμενο της πεταλούδας τα οποία επεξηγούν με αρκετή ακρίβεια τη δομή της παγκόσμιας κοινωνίας και τις αρχές που τη διέπουν. Αυτές οι αρχές όμως δεν υφίστανται από μόνες τους αλλά δημιουργήθηκαν και η παρουσία τους διαιωνίζεται εξαιτίας του καπιταλιστικού συστήματος και των μηχανισμών του. Εφόσον δεν επιτευχθεί απαγκίστρωση από αυτούς, τόσο σε πρακτικό αλλά και σε ιδεολογικό επίπεδο, τα προβλήματα όχι μόνο θα παραμένουν άλυτα αλλά αναπόφευκτα θα έρθει η διόγκωση και ο πολλαπλασιασμός τους. Υπό αυτό το πρίσμα δε θα πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες πως η ύπαρξη εθνοσωτήρων και θαυματοποιών αποτελεί αποκύημα της φαντασίας και ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης μία μαζική απάντηση στο φυσικό τερέν της ταξικής πάλης, εκεί όπου μπορεί να εκφραστεί σύσσωμος ο λαός, το πεδίο του δρόμου. Εκεί όπου οι φωνές ενώνονται ανεξαρτήτως ηχοχρώματος, εκεί όπου τα βήματα συγχρονίζονται ανεξαρτήτως βαδίσματος, εκεί όπου τα ‘’θέλω’’ γίνονται ‘’μπορώ’’.

ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Ιστορική Αναδρομή- Deja vu

Μικρό διάστημα έχει περάσει από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝ.ΕΛ. ανέλαβαν κυβέρνηση. Ήδη μπορούμε να αντλήσουμε ορισμένα συμπεράσματα σχετικά με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, τη δράση της και τους στόχους της. Αρχικά, ας κάνουμε μερικές παρατηρήσεις για τη σύνθεση της κυβέρνησης: σε κάθε υπουργείο έχουμε ένα δεξί και ένα αριστερό αντίβαρο, ενώ πιο συγκεκριμένα σε Υπουργεία ’’εθνικής σημασίας’’ τοποθετήθηκαν ακροδεξιά στοιχεία (βλ. Καμμένος) με στόχο τον έλεγχο των εν λόγω κομματιών που δραστηριοποιούνται σε αυτούς τους τομείς και ασπάζονται στη συντριπτική πλειονότητα τους τη φασιστική ιδεολογία. Και σε ένα τομέα που μας ενδιαφέρει πιο άμεσα, στο Υπουργείο Εργασίας έχει τοποθετηθεί ο Σπιρτζής, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και ήταν εκείνος ο οποίος κατέστρεψε τα δικαιώματα των μηχανικών και καθιέρωσε τις ετήσιες εισφορές άσχετα με το αν ο μηχανικός εργάζεται ή όχι. Τέλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορίστηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος, που είχε το γνωστό ρόλο στην υπόθεση Γρηγορόπουλου.

Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση, αποτελεί για εμάς μία ανατροπή, ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού, ενώ είναι ξεκάθαρο πως το αστικό μπλοκ δεν μέτρησε καμία απολύτως απώλεια με αυτήν την εναλλαγή.

Ιστορική αναδρομή

Ο προπάτορας του σημερινού κυβερνώντος (κατά πλειοψηφία) κόμματος είναι κατά κύριο λόγο το κόμμα του Συνασπισμού, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την εκλογική συμμαχία του ΚΚΕ και της ΕΑΡ το 1989, χρονιά που έμελλε να αλλάξει πλήρως τον πολιτικό χάρτη της αριστεράς στην Ελλάδα και τα κινήματα της επόμενης περιόδου. Μιας αριστεράς που έφτασε στο αποκορύφωμα του ρεφορμισμού στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο κατά την οποία μερικά από τα πιο ριζοσπαστικά – επαναστατικά κομμάτια της συμμετείχαν σε μία κυβέρνηση ταξικού συμβιβασμού, έχοντας μία σχέση υποτέλειας στο κεφάλαιο και τους εκφραστές του.

Αν και αυτό αποτελεί απλώς ένα παράδειγμα εντός των συνόρων. Ιστορικά εκτός αυτών έχει προηγηθεί μία σωρεία ρεφορμιστικών κινήσεων και στροφών που αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για συγκεκριμένα επαναστατικά πολιτικά ρεύματα που μπορούσαν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση στερεών βάσεων για την ανατροπή του υφιστάμενου συστήματος. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τα Κ.Κ. Ιταλίας και Η.Π.Α. όπου το μεν επί ηγεσίας Μπερλινγκουέρ και στο ζενίθ της πολιτικής του γείωσης συγκυβέρνησε με το κόμμα της Χριστιανοδημοκρατίας ενώ το έτερο αν και ιστορικά είχε διαδραματίσει ένα σπουδαίο ρόλο στα κινήματα των Η.Π.Α. κατέληξε πλέον να ακολουθεί σοσιαλδημοκρατικές κατευθύνσεις.

Άλλωστε αυτός είναι ο χαρακτήρας του ρεφορμισμού, μίας από τις παθογένειες που χτυπά τα αριστερά ρεύματα και εν τέλει τα αναγκάζει να ενσωματωθούν σε αστικά σχέδια. Το κύριο γνώρισμα του, η απουσία αναφοράς στην έννοια της ταξικής πάλης, οδηγεί στο μη διαχωρισμό του κοινωνικού συνόλου σε τάξεις και σε διακεκριμένα ταξικά συμφέροντα αλλά αντιθέτως τα ενοποιεί κάτω από συγκεκριμένα αστικού τύπου ιδεολογήματα (π.χ. εθνική σωτηρία). Η όλη ιδέα της επαναστατικής προοπτικής παραγκωνίζεται και τη θέση της παίρνουν οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες όμως δε δύνανται να ανατρέψουν την αστική τάξη (και το σύστημα γενικότερα) αλλά εντέλει την αναμορφώνουν (reform).

Νέος διαχειριστής-παλιά λιτότητα

Επομένως και ο ΣΥΡΙΖΑ ως ρεφορμιστικό κόμμα έρχεται να διαχειριστεί την υφιστάμενη κατάσταση και όχι να την ανατρέψει όπως φάνηκε και από τις προγραμματικές δηλώσεις αλλά και τη μέχρι τώρα σύντομη δράση του. Πιο συγκεκριμένα όσον αφορά στην κυβερνητική πολιτική σχετικά με την κοινωνία και την οικονομία, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, χωρίς ωστόσο να μιλά για πραγματική απαλλαγή του λαού από τα “δεσμά” του, για πλήξη των μεγαλοσυμφερόντων που συνεχίζουν να υπάρχουν εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Έπειτα και από την περιβόητη “αριστερή διαπραγμάτευση” έγινε κατανοητό, ακόμα και σε όσους πίστευαν σε μία ουσιαστική αλλαγή, ότι εντός της Ε.Ε. δεν είναι δυνατό να ασκηθεί πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική, εφόσον δεν υπάρχουν υπερταξικά συμφέροντα, δηλαδή κοινά συμφέροντα μεταξύ των διαφορετικών τάξεων, ενώ από την απαρχή της δημιουργίας της κυρίαρχη επιδίωξή της αποτελεί η ικανοποίηση των αστών. Τα συμφέροντα αυτά, τα υπερασπίζεται μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο επιβάλλοντάς ‘’συμφωνίες’’ (όπως το μνημόνιο) και μέτρα σε όλα τα κράτη-μέλη της Ένωσης διαμορφώνοντας έτσι το κατάλληλο ασφυκτικό πλαίσιο για τα κράτη - ‘’παιδιά κατώτερου θεού’’ ενώ παράλληλα ισχυροποιεί τους ήδη επικρατούντες.

Μια αλλαγή ονόματος του μνημονίου σίγουρα δεν πείθει ότι καταργήθηκε, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα εξής: α) στη συμφωνία αναφέρεται ότι απαγορεύεται “οποιαδήποτε μονομερής ενέργεια”, β) τεχνικά κλιμάκια της Τρόικα έφτασαν στην Αθήνα με σκοπό τον έλεγχο των οικονομικών της χώρας, γ) ενώ προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν ΤΕΛΟΣ των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, τώρα υπόσχεται πως θα προσπαθήσει να μην γίνουν πλειστηριασμοί, δ) στη συμφωνία επίσης αναφέρεται ότι δε θα γίνει καμία πρόσληψη στο δημόσιο ειδικά τη στιγμή που από το πέρας αξιολόγησης και της κινητικότητας υπάρχει μία πληθώρα υποστελεχομένων υπηρεσιών. Αν αυτό δεν είναι μνημόνιο, τότε τι είναι; Αν αυτή είναι η κατάργησή του τότε ποιες οι διαφορές του από την προηγούμενη συμφωνία; Εκτός όμως από τον οικονομικό τομέα, με τη λιτότητα να συνεχίζεται, υπάρχουν προβληματικές και σε άλλους τομείς.

Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε την δήθεν κατάργηση των ΜΑΤ, τα οποία ωστόσο έκαναν την εμφάνισή του αρκετές φορές μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας αυτό που ξέρουν τόσο καλά να κάνουν: ξύλο και χημικά σε διαδηλώσεις όπως στις Σκουριές ενώ από την άλλη ο τρόπος διαχείρισης των στρατοπέδων συγκέντρωσης Αμυγδαλέζας και Κορίνθου, όπου οι μετανάστες αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να μεριμνήσει κανείς για την ασφάλειά τους και για την επιβίωσή τους, αλλά και η αδιαφορία για τα υπόλοιπα στρατόπεδα χαρακτηρίζονται επιεικώς απαράδεκτα, το τελευταίο αποτελεί δείγμα της όλης αδιάφορης στάσης της κυβέρνησης όσον αφορά στο μεταναστευτικό βάσει και των δηλώσεων της υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής Τ. Χριστοδουλοπούλου.

Εκπαιδευτικών συνέχεια

Στον τομέα της εκπαίδευσης ακολουθούνται οι ίδιες μεσοβέζικου τύπου δηλώσεις που ακολουθούνται από πλήρη απραξία. Σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε. και της νέας συμφωνίας δεν είναι δυνατή η πρόσληψη δασκάλων – καθηγητών κι επομένως συνεχίζεται η υποβάθμιση του επιπέδου της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Αλλά δεν είναι η έλλειψη έμψυχου δυναμικού το μοναδικό πρόβλημα. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από τις εξαγγελίες για κατάργηση της τράπεζας θεμάτων η κυβέρνηση πέρασε στη φάση μιας πιο μακροπρόθεσμης αλλαγής καθώς φέτος ‘’θα χαλούσε την όλη προετοιμασία των παιδιών’’, η ακύρωσή της οποίας θα επέφερε ίσως και μια διακοπή σε περιττά έξοδα. Κι όσον αφορά για το θέμα της εργασιακής προοπτικής – επικείμενης ανεργίας η θέσεις ήταν γνωστές και φιλοευρωπαϊκές: ύμνους στα voucher και στο θεσμό της μαθητείας δηλαδή αποδοχή της εκμετάλλευσης, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της ελαστασφάλειας.

Ερχόμενοι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η αλλαγή κυβέρνησης σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει τις ισχύουσες ευρωπαϊκές συνθήκες (π.χ. Μπολόνια), οι οποίες επιβάλλουν την κοινή ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική και που αποτελούν την απαρχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, έχουμε ακόμα απέναντί μας το νόμο Διαμαντοπούλου, που δεν έχει αλλάξει και που προβλέπει διαγραφές, οργανισμούς, κύκλους σπουδών (βλ. Διάσπαση πτυχίου σε 4+1 που προωθείται στη σχολή μας). Βέβαια ακόμα και μια ευνοϊκή αλλαγή του νόμου – πάντα στα πλαίσια των παραπάνω συνθηκών – δε σημαίνει αυτόματη αλλαγής της κατάστασης στα Πανεπιστήμια. Σε ότι αφορά τα Συμβούλια Ιδρύματος, ενώ αρχικά είχε εξαγγελθεί ότι αυτά θα καταργηθούν, είδαμε αφενός στο ΕΚΠΑ τον πρύτανη Δημόπουλο να εκλέγεται με το γνωστό πραξικοπηματικό τρόπο (μέσω των συμβουλίων ιδρύματος), αφετέρου στο ΕΜΠ στάλθηκε mail σε όλα τα μέλη της κοινότητας με την αποτίμηση του έργου των Σ.Ι. στην οποία μάλιστα προτείνεται η σύσταση οργανισμού. Στους ρυθμούς της λιτότητας κινείται και η υποχρηματοδότηση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα καθώς πολλά εξ αυτών κινδυνεύουν να κλείσουν καθώς δεν έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν τα λειτουργικά τους έξοδα και έχουν βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδο. Όσον αφορά τη μέριμνα στα Πανεπιστήμια αρκετοί φοιτητές δεν έχουν το δικαίωμα να μετέχουν όπως στο πανεπιστήμιο Κρήτης όπου πολλοί φοιτητές δεν πήραν κάρτα σίτισης παρότι είχαν χαμηλό εισόδημα, ενώ όταν οι φοιτητικοί σύλλογοι προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με το Υπουργείο ζητώντας εξηγήσεις η απάντηση ήταν ότι οι δεσμεύσεις μας απέναντι στην Ευρώπη δεν επιτρέπουν να δοθούν επιπλέον χρήματα για τη μέριμνα στα Πανεπιστήμια.

Τέλος, οφείλουμε να σχολιάσουμε και τη στάση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΡ.ΕΝ., μέσα στις σχολές. Το τελευταίο χρονικό διάστημα φαίνεται να μην αναγνωρίζει τα προβλήματα των σχολών εφόσον πλέον δεν προχωρά σε καμία ριζοσπαστική δράση, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αρνείται να υπογράψει προτάσεις των διοικητικών συμβουλίων, μη παραδεχόμενη τη συνέχιση των μνημονίων ή αρνούμενη δεδομένα προβλήματα στη μέριμνα κλπ.

Μονόδρομος ο δρόμος, και όχι ο Ευρωπαϊκός

Η περίοδος που ακολούθησε τις εκλογές απέδειξε περίτρανα πως ούτε η αλλαγή διαχειριστή – διαπραγματευτή μπορεί να επιφέρει αλλαγές υπό το υφιστάμενο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί εντός της Ε.Ε. Επομένως τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να περιμένουν την αλλαγή και την ελπίδα από εκλογικές ανατροπές αλλά να τις διεκδικήσουν επάξια στο πεδίο δράσης όπου έχουν επιτευχθεί υλικές νίκες: μόνος δρόμος είναι ο δρόμος! Στο σήμερα λοιπόν, νεολαία και εργατική τάξη οφείλουν να σπάσουν το κλίμα αναμονής και να βγουν στο προσκήνιο με ένα δυναμικό κίνημα. Ένα κίνημα ανατροπής και αμφισβήτησης των καπιταλιστικών μηχανισμών και της ασκούμενης αστικής πολιτικής που θα έχει ως αιχμή την προστασία των κεκτημένων και τη διεκδίκηση περαιτέρω δικαιωμάτων και τελικό σκοπό την ολοκληρωτική ανατροπή τους. Από τη στιγμή που οι συνθήκες και οι διεκδικήσεις μας είναι οι ίδιες δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε παραχωρήσεις στην πάλη μας η οποία διεξάγεται στο ρινγκ ονόματι δρόμος. Κι όπως λέει και το σύνθημα: ο 3^ος ο γύρος θα είναι ο τελικός…

Λίγα λόγια για το Πρόγραμμα Σπουδών

Λίγους μήνες πριν ξεκίνησε μέσω μυστικής συζήτησης από πλευράς καθηγητών η αλλαγή του υπάρχοντος προγράμματος σπουδών, μία συζήτηση η οποία βασίστηκε σε ένα κείμενο – βάση το οποίο έθετε ξεκάθαρα τους στόχους του νέου προγράμματος και το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στην έκθεση αξιολόγησης της σχολής και στο σχέδιο προεδρικού διατάγματος το οποίο ορίζει τα επαγγελματικά δικαιώματα του χημικού μηχανικού, δηλαδή τους τομείς που μπορεί να δραστηριοποιηθεί ο χημικός μηχανικός βάσει του γνωστικού του αντικειμένου. Άρα με λίγα λόγια η εν λόγω ‘’κουβέντα’’ ξεκίνησε με το τέλος της αξιολόγησης της σχολής η οποία εκτός των στρεβλών συμπερασμάτων περί υποχρηματοδότησης, αναγνώρισε ως πρόβλημα τον υπερβολικό αριθμό των 57 μαθημάτων της σχολής (τη στιγμή που άλλες σχολές και εκτός πολυτεχνείου ξεπερνάνε τα 60) και απαίτησε την άμεση μείωσή τους στα 40. Κάπως έτσι έφτασε η κουβέντα στον τελικό αριθμό των 45 + 1 μαθημάτων και στη γεμάτη παθογένειες προτεινόμενη δομή του ΠΣ. Ακόμη όμως κι αν οι καθηγητές προσπαθούν να μας απομακρύνουν από τη συζήτηση, ως ΦΣ οφείλουμε να εμπλακούμε στην εν λόγω συζήτηση και με γνώμονα τις αποφάσεις μας να παλέψουμε για ένα πρόγραμμα σπουδών που θα αποτελεί εφαλτήριο διεκδίκησης για μια καλύτερη εργασιακή και επαγγελματική προοπτική με μόνη προϋπόθεση το πτυχίο για εύρεση εργασίας.

Όσον αφορά τη νέα δομή, στη βασική πρόταση διαμορφώνεται ως εξής: 4 χρόνια μαθήματα κορμού + 1 εξάμηνο μαθήματα εμβάθυνσης και διπλωματική + 1 εξάμηνο διπλωματική η οποία δείχνει μία ξεκάθαρη προδιάθεση για τη δημιουργία 2 κύκλων σπουδών ενώ ακόμη και οι ίδιοι οι δημιουργοί του αποκαλούν τα 4 πρώτα έτη bachelor και το τελευταίο έτος, αυτό της κατοχύρωσης του master. Η εναλλακτική πρόταση ανέφερε την ανταλλαγή ενός μαθήματος κορμού του 8^ου εξαμήνου με ένα μάθημα εμβάθυνσης του 9^ου η οποία αν συλλογιστούμε την παράλληλη ύπαρξη πιστωτικών μονάδων στο ΠΣ δε θα έχει καμιά διαφορά με την πρώτη επιλογή αφού με την απόδοση μικρού αριθμού πιστωτικών μονάδων στα ανταλλασσόμενα μαθήματα υφίσταται μία ξεκάθαρη υποτίμηση αυτών κι επομένως το σπάσιμο δεν παρεμποδίζεται στο παραμικρό. Ως ΦΣ οφείλουμε να κρατήσουμε ξεκάθαρη στάση στις εν λόγω παραμέτρους καθώς από τη μία δεν πρέπει να διακινδυνέψουμε ένα ενδεχόμενο σπάσιμο του πτυχίου μας ενώ από την άλλη δεν πρέπει να αφήσουμε ανοιχτό ενδεχόμενο για οποιαδήποτε αλλοίωση του διπλώματος μας με τον επιπρόσθετο χαρακτηρισμό του ως master ο οποίος του δίνει χαρακτήρα εξειδίκευσης και συντελεί στην περαιτέρω υποβάθμισή του, πέραν του γεγονότος ότι ως τίτλος δεν προσδίδει επιπρόσθετα και βελτιωμένα εργασιακά δικαιώματα.

Πέρα όμως από τις πρώτες (εξόφθαλμες αν μη τι άλλο) διαρθρωτικές αλλαγές υφίσταται και μία σειρά ‘’μικροαλλαγών’’ η οποία έρχεται να συμπληρώσει το παζλ της υποβάθμισης του ΠΣ. Η δραστική ελάττωση των μαθημάτων κορμού με την ταυτόχρονη δημιουργία ροών – δεξαμενών συντελεί στην υπερβολική μείωση του λόγου μαθήματα κορμού/ μαθήματα εμβαθύνσεων και δεξαμενών, επομένως αλλοιώνεται ο ενιαίος χαρακτήρας του πτυχίου. Μία ακόμα αλλαγή που θα έχει ως κατεύθυνση τη μείωση των μαθημάτων είναι αυτή της πλήρους διαγραφής μαθημάτων από το ΠΣ ή ακόμα και η συρραφή κάποιων μεταξύ τους. Εκτός των πρακτικών δυσκολιών που θα εμφανιστούν επί του πρακτέου, όπως η συσσώρευση διδακτέας ύλης και συνεπώς η αύξηση του βαθμού δυσκολίας τους, υφίσταται ένας ακόμα κίνδυνος καθώς ορισμένα μαθήματα στο ΠΣ αντικατοπτρίζουν ορισμένα επαγγελματικά δικαιώματα και οποιαδήποτε πιθανή σύμπτυξη και επικάλυψή τους θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια αυτών, συνεπώς μικρότερο εύρος αντικειμένων απασχόλησης στην αγορά εργασίας.

Τέλος άξια αναφοράς είναι η κατευθυντήριος γραμμή της έκθεσης αξιολόγησης για τη δημιουργία ενός σχεδιασμού κατά τον οποίο οι φοιτητές με πρόσθετη ενασχόληση ‘’κατ’ οίκον’’ θα συμπληρώνουν ένα οκτάωρο την ημέρα μέσω εκτέλεσης εργασιών. Πέραν του καθόλα αδιαφανούς τρόπου με τον οποίο θα επιτυγχάνεται αυτό το οχτάωρο (αν υφίσταται κάποιος ειδικός αλγόριθμος ας δοθεί ελεύθερα διότι χρήζει συστηματικής έρευνας…). Η συγκεκριμένη κατευθυντήριος έρχεται να δώσει ένα νέο νόημα στη λέξη εντατικοποίηση μέσω υποχρεωτικών πλέον εργασιών και έρχεται να εγχαράξει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στους σημερινούς φοιτητές – αυριανούς εργαζόμενους, αυτά του πειθήνιου και εργαζόμενου – έρμαιου στα χέρια του εργοδότη. Επίσης εντός του ΤΕΕ γίνεται λόγος για απόδοση πιστωτικών μονάδων σε μαθήματα μέσω αυτού του οχταώρου και την παράλληλη απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε αυτά εφόσον πληρείται ένα πλαφόν πιστωτικών μονάδων.

Οι πιο ευκολόπιστοι θα σκεφτούν πως οι καθηγητές της σχολής έχουν αναλάβει τη συγκεκριμένη αναμόρφωση επομένως δε διατρέχει κανένας κίνδυνος. Όμως αν αναλογιστούμε πως με βάση την έκθεση αξιολόγησης, την οποία επικρότησε το μεγαλύτερο μέρος του καθηγητικού μπλοκ αφού θα ανέβαζε το πρεστίζ και την παγκόσμια κατάταξη της σχολής, ορίζονται οι περισσότερες ντιρεκτίβες για το ΠΣ μάλλον οφείλουμε να αναθεωρήσουμε. Συν τοις άλλοις ενδεχόμενη αλλαγή στο ΠΣ σημαίνει επανακαθορισμός μαθημάτων που συνεπάγεται επανακαθορισμό στους οικονομικούς πόρους (εργαστήρια, βιβλία κλπ) και στο κύρος του αντικειμένου διδασκαλίας. Συνεπώς ως ΦΣ είμαστε οι μόνοι ικανοί να διασφαλίσουμε τη σωστή αναμόρφωση του ΠΣ, μία διαδικασία η οποία οφείλει να στηριχτεί σε σωστές βάσεις με απαράβατες κόκκινες γραμμές που θα προστατεύουν τα συμφέροντά μας και την εργασιακή μας προοπτική.

Πρώτοι στόχοι του σώματος πρέπει να είναι η εξασφάλιση του ενιαίου και αδιάσπαστου πτυχίου 5ετούς φοίτησης, ένα ανά γνωστικό αντικείμενο. Οι παραπάνω στόχοι αποκτούν κομβική σημασία για την υψηλή κατοχύρωση των υφιστάμενων επαγγελματικών δικαιωμάτων αλλά και στην εξασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων καθώς δε θα υφίστανται χημικοί μηχανικοί 2 και 3 ταχυτήτων κι επομένως δίνονται στερεές βάσεις για συλλογικές διεκδικήσεις. Αλλά οι συγκεκριμένοι στόχοι αποκτούν και ιδιαίτερη σημασία καθώς με την αναμόρφωσή του ΠΣ θα πρέπει να δοθεί σημασία σε τομείς και κλάδους που διευρύνονται από την απασχόληση των μηχανικών χωρίς να έχουν εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα, σε βαθμό στον οποίο το πτυχίο μας δεν αποκτά ‘’τοξική’’ σημασία για τα υπόλοιπα πτυχία και δε μας εισάγει σε έναν ασίγαστο πόλεμο συντεχνιών.

Για την εξασφάλιση ενός ισχυρού πτυχίου απαραίτητη είναι η μη αναγραφή πιστωτικών μονάδων – εμβαθύνσεων – κατατμήσεων καθώς οποιαδήποτε τέτοια ‘’τομή’’ συντελεί στην υποβάθμιση της ενιαιότητας του διπλώματος και φέρνει όλο και πιο κοντά ενδεχόμενο σπάσιμο αυτού. Η καθιέρωση των πιστωτικών μονάδων έρχεται να αντιστοιχήσει επαγγελματικά δικαιώματα με ‘’πόντους’’ δίνοντας διαφορετική δυναμική σε κάθε μάθημα σπάζοντας την ισοδυναμία των μαθημάτων. Η συγκεκριμένη υποτίμηση μαθημάτων σε συνάρτηση με προθέσεις του ΤΕΕ για τον ορισμό ενός πλαφόν μονάδων (το οποίο αν το εκάστοτε μάθημα το ισοφαρίζει ή το ξεπερνάει καταλήγει στην εγκόλπωση συγκεκριμένων επαγγελματικών δικαιωμάτων) έρχεται να υποβαθμίσει περαιτέρω τα πτυχία μας και να εκμηδενίσει εν ολίγοις τα επαγγελματικά μας δικαιώματα. Δικαιώματα που πλέον θα καλύπτονται από επί πληρωμή σεμινάρια και δε θα πληρώνονται από τις εταιρείες που θα στοχεύουν για κάποια μετεκπαίδευση των εργαζομένων αλλά από τους ίδιους τους αποφοίτους. Επίσης εφόσον έχουν τεθεί οι βάσεις μέσω των πιστωτικών μονάδων ανοίγει η κερκόπορτα για την καθιέρωση του ατομικού φάκελου προσόντων ο οποίος θα δώσει το χαρακτηριστικό χτύπημα στη συλλογική δυναμική μέσω της ατομικής διαπραγμάτευσης εργαζόμενου με εργοδότη. Υπό αυτό το πρίσμα ο ΦΣ καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο δίπολο: άρση των πιστωτικών μονάδων ή άρση των στοιχειωδών εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Τέλος ένα ακόμα ζήτημα που θίγεται στην αναμόρφωση του ΠΣ είναι ο ρόλος του χημικού μηχανικού. Ειδικά σε μία περίοδο όπου κινείται σε στενά οικονομικά πλαίσια όπως η κρίση, κρίνεται απαραίτητη η αναθεώρηση του συγκεκριμένου ρόλου και η ενίσχυση των πιο κοινωνικών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών του. Δύο σημαντικές λειτουργίες που έρχεται να διαφυλάξει είναι αυτές της ασφάλειας του χώρου εργασίας και της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος καθώς στη δίνη της κερδοσκοπίας, ειδικά στις μέρες μας, αποτελούν όλο και περισσότερο ‘’πολυτέλειες’’ για την εργοδοσία. Εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε να τονίσουμε τη σημασία αυτών των παραμέτρων για την αποφυγή ατυχημάτων και για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του κοινωνικού συνόλου και εντός και εκτός του χώρου εργασίας. Όμως ο χημικός μηχανικός (και γενικότερα ο μηχανικός) στο χώρο εργασίας συνεργάζεται με μία πληθώρα εργαζομένων επομένως ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι κομβικής σημασίας στην υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων του ίδιου εργασιακού περιβάλλοντος και όχι αυτός της επιβολής των ‘’θέλω’’ των αυθαιρεσιών της εργοδοσίας και της ενίσχυσης της εκμετάλλευσης.

Η αναμόρφωση του ΠΣ έρχεται σε μία κομβική συγκυρία καθώς είναι επιθυμητή η υποβάθμισή του τόσο για οικονομικούς σκοπούς όσο και για ιδεολογικούς. Άλλωστε είναι η πρώτη φορά σε περίοδο κρίσης που σημαίνει ότι θα ασκηθεί πίεση προς αυτή την κατεύθυνση. Εμείς ως ΦΣ οφείλουμε να προστατεύσουμε τα κεκτημένα μας και να θέσουμε στόχους για την κατοχύρωση καλύτερης εργασιακής και επαγγελματικής προοπτικής μέσω σχηματισμού πρότασης η οποία θα κινείται στις προηγούμενες γραμμές. Οφείλουμε να αναμιχθούμε στη συγκεκριμένη συζήτηση, όχι για να δώσουμε τα φώτα μας σε πεφωτισμένους αλλά για να γίνουμε η μήτρα του νέου ΠΣ και οι μόνοι εγγυητές των δικαιωμάτων μας. Οφείλουμε να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο.

Για το νεολαιίστικο κίνημα, με αρχή τη Χιλή!

Στις αρχές του Απρίλη γίναμε μάρτυρες μιας μεγάλης νίκης του μαθητικού κινήματος στη Χιλή, το οποίο μετά από 10 χρόνια αγώνα έδρεψε καρπούς. Ας δούμε, όμως, ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Το εκπαιδευτικό σύστημα της Χιλής ήταν από τα πιο νεοφιλελεύθερα στον κοσμό, με το 100% της τεχνικής εκπαίδευσης να έχει ιδιωτικοποιηθεί, στο δημόσιο σχολείο να πηγαίνουν μόνο οι πολύ φτωχοί, ο οποιοσδήποτε να μπορεί να ανοίξει ιδιωτικό σχολείο χωρίς κανέναν έλεγχο και καμία προϋπόθεση και το 50% των παιδιών που φοιτούν σε ιδιωτικό να παρατούν τις σπουδές τους λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Απέναντι σε όλα αυτά οι μαθητές αποφάσισαν να οργανωθούν και να αντιδράσουν συγκροτώντας ένα ισχυρό μέτωπο και διεξάγοντας αγώνα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά : τη διάρκεια, την κορύφωση κατά το διάστημα 2011-2014, και τα δυναμικά μέσα πάλης, ιδιαίτερα κατά το χειμώνα του 2011. Όπλα τους ήταν: οι καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, η περικύκλωση της Βουλής για 8 συνεχόμενους μήνες, οι παραμβάσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλά και η σύνδεση με τους εργαζόμενους. Αξιοσημείωτο αλλά και καίριας σημασίας είναι πως ακόμα και όταν υπήρχαν μικρές παραχωρήσεις οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν, οι μαθητές δεν αρκέστηκαν σε μικρό-μεταρρυθμίσεις αλλά απαίτησαν συνολική αποδεύσμευση της εκπαίδευσης από τους ιδιώτες. Τα πρώτα αποτελέσματα αφορούσαν την αλλαγή της κυβέρνησης αλλά κυριότερα την αναγακαστική “παραχώρηση” από πλευράς του δημάρχου του Σαντιάγκο να διεξάγονται σχολικές συνελεύσεις 2 φορές την εβδομάδα.

Αιτήματα του μαθητικού κινήματος ήταν: η ισχυρή δημόσια εκπαίδευση, πλήρως χρηματοδοτούμενη από το κράτος για όλους αλλά και το τέλος της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Επιπλέον ζητούσαν τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας για όσους δουλεύουν σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα και τη διαγραφή φοιτητικών χρεών από δάνεια. Στις αρχές του Απριλίου, λοιπόν, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που πέρασε σταμάτησε η δημόσια χρηματοδότηση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και θεσπίστηκε η δημόσια εκπαίδευση για όλους για το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο.

Μπορεί τα προβλήματα στην Ελλάδα, στο περιεχόμενό τους, να μην θυμίζουν σε κάποιους τα παραπάνω, ωστόσο η κατάσταση είναι το ίδιο δύσκολη, τόσο όσον αφορά στις ίδιες τις αλλαγές που προωθούνται όσο και στην αντιμετωπισή τους. Το μαθητικό κίνημα στην Ελλάδα κάνει στο σήμερα μία δυναμική επανεκκίνηση. Ειδικά ένα προηγούμενο χρονικό διάστημα είδαμε την παρέμβασή του σε μιά σειρά ζητημάτων, τόσο εκπαιδευτικών π.χ. Νέο Λύκειο, τράπεζα θεμάτων, όσο και πιο κεντρικών π.χ. Νίκος Ρωμάνος, βουλευτικές εκλογές, όπου μάλιστα δεν επιτράπηκε στους τελειόφοιτους να ψηφίσουν. Με τη συγκρότηση συλλογικοτήτων όπως ο “Ανυπότακτος Μαθητής” πέτυχαν να οργανωθούν, να έχουν ισχυρή παρουσία στο δρόμο, να παρεμβαίνουν δυναμικά στα ΜΜΕ αλλά και στο internet προωθώντας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους. Όπως ήταν αναμενόμενο, βίωσαν και αυτοί, όπως κάθε αγωνιζόμενο κομάτι, την καταστολή, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εισβολή της αστυνομίας σε κατάληψη σε σχολείο της Καισαριανής αλλά και άλλα περιστατικά σε διάφορες περιοχές.

Είναι πολύ σημαντικό, βέβαια, το μαθητικό κίνημα να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο προκειμένου να πετυχεί περαιτέρω νίκες. Σε αυτό θα συμβάλει ο συντονισμός του και η παράλληλη ανάπτυξή του με το φοιτητικό κίνημα ώστε να συγκροτηθεί ένα ισχυρό νεολαιίστικο κίνημα. Tο νεολαιίστικο κίνημα καλείται συνεχώς, διαμορφώνοντας τη δράση του ανάλογα με τη συγκυρία και τη φάση της ταξικής πάλης, να αποτελεί τον αποσταθεροποιητικό παράγοντα, προκαλώντας φθορά στον καπιταλιστικό τρόπο διάρθρωσης της εκπαίδευσης και της κοινωνίας γενικότερα και να παλεύει για τη διαφύλαξη δικαιωμάτων και την κατοχύρωση νέων.

Μαθητικό και φοιτητικό κίνημα πρέπει να αλληλοτροφοδοτούνται, καθότι ο εκπαιδευτικός μηχανισμός είναι κάτι ενιαίο και δεν διαχωρίζεται στους σκοπούς του (με βασικότερο την ιδεολογική του λειτουργία) ανά βαθμίδα και γιαυτό είναι ανάγκη να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος. Ακόμη, εφόσον η εκπαίδευση είναι αλληλένδετη με την εργασία και εφόσον η πρώτη αντικατοπτρίζει ένα σύστημα που αφορά ολόκληρη την κοινωνία, το νεολαιίστικο κίνημα οφείλει να την αγκαλιάζει και να μην περιορίζεται σε συντεχνιακού τύπου διεκδικήσεις.

Κλείνοντας, ειδικά στο σήμερα, όπου καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στην εκπαίδευση, με την προσπάθειά του να αλλάξει ολοκληρωτικά και μια για πάντα τις σχέσεις παραγωγής και τον κόσμο της εργασίας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά το ίδιο το παράδειγμα των Χιλιάνων νεολαίων, δηλαδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον συνεχή και δυναμικό αγώνα, άλλος δρόμος από τον ίδιο το δρόμο!

Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥΣ.

Ο ίσιος τους ο δρόμος

Μάλλον κάτι πήγε «στραβά» στην πορεία. Πήγε στραβά, για να έρθει να «ισιώσει» μια και καλή. Είναι θέμα χρόνου να γυρίσουμε πίσω, στο σταυροδρόμι, και να γκαζώσουμε προς την άλλη κατεύθυνση.

Σχέση φασισμού- καπιταλισμού; Ζωτική. Ένα αχόρταγο πάρε-δώσε. Μία μεγαλοπρεπέστατη υπόκλιση στο Συμφέρον. Συμφέρον, και ας είναι και ματωμένο. Και η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Φραγμός στην άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα ή «παρένθεση» που θα επιταχύνει τη διαδικασία περαιτέρω φασιστικοποίησης της πολιτικής ζωής της; Μια υποτιθέμενη ανάσα πριν έρθει ο μονόδρομος. Ο μονόδρομος ως «σωτηρία» για μερικούς και ως τιμωρία για όλους του άλλους, τους πολλούς.

Ας δούμε όμως λίγο βαθύτερα το πρόβλημα.

Η αστική τάξη συχνά καταφεύγει σε φασιστικά μορφώματα για να απορροφήσουν τους κραδασμούς επερχόμενων συγκρούσεων και να καταπιούν τη σπίθα αντιδράσεων («με την καλή έννοια»), πριν γίνει φωτιά εξεγέρσεων. Τα μορφώματα αυτά αποτελούν τους εγγυητές του αστικού συστήματος ή την ακραία επιλογή για ακραία, αλλά απόλυτα συνειδητή καταστολή. Ο φασισμός ξέρει πως να μετατρέπει την αγανάκτηση που η κρίση γεννά, σε μία πάλη ενάντια στον αδύναμο, για παράδειγμα τον θαλασσοπνιγμένο μετανάστη. Ξέρει πολύ καλά πώς να στραγγίζει από το ταξικό τους περιεχόμενο, εν δυνάμει ριζοσπαστικές αντιλήψεις. Να τις στραγγαλίζει στα «εθνικά δεσμά». Αντιλήψεις που απορρέουν και ταυτόχρονα θα ήταν επόμενο να πυροδοτούν την ταξική πάλη ευνουχίζονται στα εθνικά περιγράμματα. Και ο ευνουχισμός αυτός χρυσώνεται ως απαραίτητη θυσία στο βωμό της ιδεολογίας που θεοποιεί την τιμή και το έθνος. Αλλά βρίσκουν και τα κάνουν. Δυστυχώς η ταξική συνείδηση δεν είναι εδραιωμένη και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν καλλιεργημένη (εδώ η ευθύνη της αριστεράς είναι μεγάλη). Φυτοζωεί λοιπόν δίπλα σε αστικές έννοιες «γίγαντες» όπως η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια. Σε «έκτακτες» δε περιστάσεις, με την απαραίτητη συμβολή του φόβου, το «μισερό» παράσιτο της ταξικότητας εύκολα εξανεμίζεται.

Ο φόβος…Τον χρησιμοποιούν ανάλογα με τις ανάγκες τους. Και όσο αυτός ριζώνει για τα καλά τόσο πιο εύκολα ποτίζονται με δηλητήριο οι αντιλήψεις, κυρίως των πληττόμενων ομάδων. Από τη στιγμή λοιπόν που ο αδύναμος φοβηθεί, είναι πολύ εύκολο να προσκολληθεί στο μισάνθρωπο έκτρωμα του φασισμού. Γιατί του τάζουν ασφάλεια. Του τάζουν δύναμη. Είναι εξάλλου ευνόητο πώς ο φασισμός δεν αποτελεί μόνο το όπλο των ισχυρών αλλά μία ενέδρα για τους αδύναμους.

Υπό ποιες συνθήκες όμως οι «ισχυροί» αποφασίζουν να τον χρησιμοποιήσουν;

Η απάντηση, στο πέρασμα της ιστορίας , σε γενικές γραμμές, φαίνεται αναλλοίωτη. Το ίδιο μοτίβο με τις κατάλληλες προσαρμογές ακολουθείται από τα γεννοφάσκια του. Η Ιταλία και η Γερμανία έδειξαν το δρόμο. Δρόμος που απεδείχθη ιδιαίτερα αποτελεσματικός ώστε οι ομοϊδεάτες να ρισκάρουν να αποκλίνουν από αυτόν. Το κλειδί; Το σωστό καμουφλάζ στα χρώματα της κάθε συγκυρίας. Ξεκινώντας από την πολιτική…

Ιδιαίτερα χρήσιμη παρουσιάζεται ιστορικά, αρχικά, η πολιτική αστάθεια. Πέρα από τις πάντα υπάρχουσες εσωτερικές συγκρούσεις ενός καπιταλιστικού συστήματος πρόσφορο έδαφος αποτελούν και οι κινητοποιήσεις και η γενικότερη αμφισβήτηση της εκάστοτε τάξης πραγμάτων. Σε «ιδανικές» περιπτώσεις το κερασάκι στην τούρτα έρχεται να βάλει μια γενικευμένη οικονομική κρίση που καταρρακώνει τη χώρα. Στη γενικευμένη αυτή αποσταθεροποίηση το φασιστικό μόρφωμα προβάλλει την ανάγκη σταθερότητας με δυο αρχές: την ανάγκη για πειθάρχηση και την αγκίστρωση σε «ηθικές» αξίες. Και όπως ήδη αναφέρθηκε η αγκίστρωση αυτή κερδίζει έδαφος εις βάρος μιας τρομοκρατημένης και οριακά υπαρκτής ταξικής συνείδησης. Όσον όμως αφορά στην πειθάρχηση προβάλλεται ως επιτακτική ανάγκη πρώτα απ’ όλα για την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη (του καπιταλισμού, βεβαίως) . Έτσι αποκαλύπτεται η κατά τ’ άλλα σκοτεινή και απόκρυφη σχέση φασισμού και καπιταλισμού.

Εδώ το σκήπτρο δίνεται στο φασισμό άμεσα από τη φυσιογνωμία του κεφαλαίου. Ο καπιταλισμός στην περίοδο της ευημερίας βολεύεται να καλύπτεται πίσω από την αστική δημοκρατία. Χρησιμοποιεί πανίσχυρους μηχανισμούς χειραγώγησης των λαών, τέτοιους όμως που να εμφανίζονται οι αποφάσεις του λαού εθελοντικές, επιλεγμένες με δημοκρατικό τρόπο. Όπως για παράδειγμα με το μνημόνιο. Μπήκαμε σε αυτό από κόμματα που είχαν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, προερχόμενη από «ελεύθερες» εκλογές. Από τη στιγμή, όμως, που υπονοηθεί έστω μία πραγματική απειλή ανατροπής το κεφάλαιο ανοίγει διάπλατα το δρόμο στο φασισμό . Το κεφάλαιο είναι ασφαλές και σε «καλά χέρια» σε μία φασιστική κοινωνία. Επομένως, οι πιο κρίσιμες εφεδρείες του καπιταλισμού, ο φασισμός, ενεργοποιούνται με τα πρώτα σημάδια που προμηνύουν αστάθεια. Τότε είναι που τα φασιστικά μορφώματα κερδίζουν τη θέση τους στα επιχειρηματικά συμφέροντα. (εξάλλου χρειαζόμαστε κάποιο πιο βδελυρό παράδειγμα από τη στροφή της El Dorado Gold στη Χρυσή Αυγή; Ή μήπως δεν είναι πασιφανής ο ρόλος της Χρυσής Αυγής όταν γίνεται προαγωγός της ανελέητης εκμετάλλευσης της ανθρώπινης σάρκας και μάλιστα των φθηνών εργατικών χεριών, που κατά τ’ άλλα πασχίζουν να θάψουν;)

Δεν είναι θέμα «πεποιθήσεων». Η ιστορία δίνει άφθονες αποδείξεις ότι ο καπιταλισμός δε θα διστάσει να στραφεί στο φασισμό, εγκαταλείποντας την αστική δημοκρατία, προκειμένου να γλυτώσει από μία ανατροπή του . Αν ακροβατεί ανάμεσα στον φιλοαστικό κόσμο του φασισμού και σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα με αντικαπιταλιστικά οράματα σίγουρα θα αφεθεί με ανακούφιση στα χέρια του πρώτου. Καθώς το δεύτερο θα σήμαινε την κατάρρευσή του.

Αυτή η διαγνωσμένη και τουλάχιστον αναμενόμενη τάση του κεφαλαίου να αποφεύγει σαν το διάολο το λιβάνι τα σοσιαλιστικά ρεύματα, μας γυρίζει πίσω στην αρχική μας διαπίστωση. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, με παράλληλη πτώση των πιο συντηρητικών κομμάτων, όσο δεν προετοιμάζει την κοινωνία για μια «έφοδο στον ουρανό» ενδέχεται να εξελιχθεί σε μια μεγαλοπρεπή επανάκαμψη του φασισμού, που ελλοχεύει και σε αυτήν την περίοδο. Τα μιαρά ξεσπάσματά του σκορπίζουν τον τρόμο. H Χρυσή Αυγή, το 3ο κόμμα στη Βουλή, δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση. Διαδηλωτές στον Κορυδαλλό δέχονται επίθεση από μέλη της. Και όλα αυτά καταμεσής μιας θάλασσας πνιγμένης σε κουφάρια μεταναστών. Καμία αλληγορία. Μόνο η ξεδιάντροπη πραγματικότητα. Απογυμνωμένη από τη ζεστασιά της ανθρώπινης ψυχής….

Και για να μη μας βάλουν στο δρόμο τους…

«Πρέπει να κερδίσουμε τον χαμένο καιρό, πρέπει να αναθεωρήσουμε τη μεταφυσική μας αλαζονεία που δεν φέρνει στον κόσμο καμία ζεστασιά, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε μέρα-νύχτα για να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί με τους ανθρώπους σαν άνθρωποι, να γίνουμε ελεύθεροι και να κάνουμε και τους άλλους ελεύθερους, πρέπει – επιμένω πάντα σε αυτό το σημείο – να κυριεύσουμε την εποχή με τις ιδέες μας» Μιχαήλ Μπακούνιν

Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι

Ναι, σίγουρα είναι. Δε χρειάζεται να ψάξουμε πολύ μακριά για να το επιβεβαιώσουμε, δε χρειάζεται καν να βγούμε εκτός συνόρων, ίσως θα πρέπει να βγούμε λίγο στο Αιγαίο ή να διατρέξουμε τη Μεσόγειο θάλασσα, αλλά αυτό είναι αρκετό. Τη Μεσόγειο θάλασσα πρέπει να τη διατρέξουμε για να βρούμε όλα εκείνα τα κορμιά άτυχων ανθρώπων που στοιβάζονται στον πάτο της, όχι μόνο φέτος ( που έγινε σάλλος για τους μετανάστες που βρήκαν το θάνατο καθώς προσπαθούσαν να μεταβούν στην Ευρώπη ή για αυτούς που ξεβράστηκαν στη Ρόδο) αλλά όλα τα χρόνια, χρόνια και χρόνια μαζεμένης ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που απλά... πνίγηκε.

Από την άλλη, ας δεχτούμε ότι καταφέρνουν να φτάσουν στη στεριά και έστω ότι αυτή η στεριά είναι η χώρα μας. Αν πρόκειται για πρόσφυγες, λόγω κοινωνικο-πολιτικών συνθηκών , συνήθως εμπόλεμης κατάστασης, τότε φτάνουν εδώ προκειμένου να γλιτώσουν από την εκεί φρίκη. Και αυτό που χρειάζονται είναι άσυλο. Άσυλο που τελικά δε βρίσκουν. Δε μπορούμε να μιλάμε για μεταναστευτικό πρόβλημα χωρίς να αναγνωρίζουμε και να υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο την ανάγκη για άσυλο. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα έπρεπε να κάνει. Να βρει τρόπο να τους το παρέχει, χωρίς τη γνωστή μας γραφειοκρατία και ταλαιπωρία.

Προφανώς, η θέση της Ελλάδας στο χάρτη την καθιστά χώρα “κόμβο”, πέρασμα από την Αφρική προς την Ευρώπη και από την Ανατολή προς τη Δύση. Καθώς έχουμε μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς τη Δύση και τον Ευρωπαϊκό Βορρά αλλά και ευρωπαϊκή νομοθεσία που λέει ότι: “αν ο μετανάστης δε γίνει δεκτός στη χώρα τελικού προορισμού του τότε παραμένει στην χώρα που πέρασε πριν φτάσει εκεί”, είναι λογικό ότι θα υπάρχει και μεγάλη συσσώρευση, η οποία ωστόσο δεν είναι αυτή καθεαυτή το πρόβλημα, αλλά η δομική ανεργία. Πως έλυσε η προηγούμενη κυβέρνηση αυτό το πρόβλημα; Με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης φυσικά. Για μέρες γύριζαν ΔΙΑδες το κέντρο-κυρίως- της Αθήνας, σε μια επιχείρηση “σκούπα”, μαζέυοντας μετανάστες και στοιβάζοντάς τους στα στρατόπεδα κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Αλλά κανέναν δεν ένοιαξε, δεν υπήρχαν στο οπτικό πεδίο της κοινής γνώμης και όλα ήταν καλά. Και έρχεται η νέα Κυβέρνηση, με εξαγγελίες “ανθρώπινες” και για να κλείσει τα στόματα που είχαν αρχίσει ήδη να μιλούν, ανοίγει τα στρατόπεδα και τους αφήνει στο έλεος της τύχης! Ναι φυσικά να ανοίξουν τα στρατόπεδα. Αλλά ποιος φροντίζει για αυτούς τους ανθρώπους; Για την υγεία τους, για το πως θα τα βγάλουν πέρα, για τη νομιμοποίησή τους και εν τέλει για την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία. Κανείς μάλλον. Το μόνο που έχουν πουν είναι “Δεν υπάρχουν μετανάστες, στην Ομόνοια είναι απλώς άνθρωποι που λιάζονται.”. Αν το να περιφέρεσαι αναζητώντας τρόπους διαβίωσης είναι ηλιοθεραπεία, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρίσουμε ριζικά την άποψή μας για το Σύμπαν ολόκληρο!

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι οι οποίοι έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνία, εργάζονται κανονικά, έχουν κάνει οικογένεις εδώ και ωστόσο δεν θεωρούνται ισότιμα μέλη αυτής κοινωνίας. Τα, δε, παιδιά τους τι κι αν γεννήθηκαν εδώ, τι κι αν μένουν εδώ από πολύ μικρή ηλικία, αν πηγαίνουν σχολείο εδώ, αν σπουδάζουν εδώ και αν εργάζονται εδώ; Όχι, δεν μπορούν να αποκτήσουν ιθαγένεια. Και ίσως, κάποια αυτά να μπήκαν ως στόχευση της νέας Κυβέρνησης, στο πολύ μακρινό παρελθόν ή να προπαγανδίζονταν από πλευράς της ως τέτοια. Πάντως τώρα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Λες και το ότι υπάρχουν οικονομικά ζητήμα που πρέπει να λυθούν ακυρώνει την ύπαρξη των άλλων προβλημάτων. Όμως προσοχή! Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Και όσο η κατάσταση παραμένει κρίσιμη, όσο οι πολεμικές συράξεις είναι σε έξαρση αλλά και όσο υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται αυτή τη βοήθεια, δεν μπορούμε να περιμένουμε και να καθυστερούμε.

Ας δούμε, όμως, λίγα στοιχεία για το πως ακριβώς δημιουργείται αυτό το κύμα μεταναστών και προσφύγων. Ο καπιταλισμός, με τη ραγδαία ανάπτυξη ορισμένων χωρών εκτοπίζει τις άλλες, τις “καθυστερημένες”, από την αγορά. Η βιομηχανία που προσφέρεται για εργασία στις “αναπτυγμένες” χώρες αλλά και η διαφορά μισθού μεταξύ χωρών προσελκύει εργατικό δυναμικό από τις “καθυστερημένες”. Ο καπιταλισμός σα μαγνήτης τους τραβά και τους φέρνει αντιμέτωπους με την ισχυρή, ενωμένη και διεθνή τάξη των εργοστασιαρχών. Τι είναι αυτό που αναγκάζει να εγκαταλείψουν τη γενέτειρα γη τους; Στο σήμερα μπορεί να είναι η ανάγκη για πιο αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης ή και η έσχατη ένδεια ακόμα ακόμα. Είναι γεγονός, και πάντα έτσι θα συμβαίνει, ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται με το χειρότερο τρόπο τους μετανάστες εργάτες, για αυτούς δεν είναι τίποτα άλλο παρά αναλώσιμα, παρά πηγή υπεραξίας και κέρδους.

Σε όλο αυτό βέβαια, τεράστια σημασία έχουν οι σχέσεις των εργατών διαφόρων χωρών μεταξύ τους. Το φαινόμενο της μετανάστευσης φέρνει κοντά τις εργατικές μάζες όλου του κόσμου, με αποτέλεσμα να ανατρέπονται οι απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες συνήθειες της τοπικής ζωής, οι εθνικοί φραγμοί και οι προκαταλήψεις, συνενώνονται έτσι οι εργάτες όλων των χωρών. Φυσικά η αστική τάξη εξωθεί τους εργάτες ενός έθνους ανάντια στους εργάτες του άλλου έθνους, πασχίζοντας να τους κρατά διχασμένους. Εδώ παίζει το ρόλο του και ο φασισμός, εδώ φαίνεται πως αυτός είναι το “μακρύ χέρι” του συστήματος.

Καλούνται, λοιπόν, οι ταξικά συνειδητοί εργάτες, εργάτες οι οποίοι προέρχονται από χώρες με δυναμικό εργατικό κίνημα, και εφόσον είναι αναπόφευκτο και προοδευτικό το σπάσιμο των εθνικών φραγμών που βάζει ο καπιταλισμός, να διαφωτίσουν και να οργανώσουν τους συντρόφους τους εργάτες που προέρχονται από χώρες νωθρές, που δεν έχουν ιδιαίτερη εμπειρία στη λαϊκή-εργατική διεκδίκηση.

“Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!”

Το σφαγείο των ιμπεριαλιστών!

Με σημαία το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού και στρατιωτικό βραχίονα το ΝΑΤΟ, η προοπτική δημιουργίας μιας «κοινής αγοράς» μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ, θέτει εξ’ αρχής στο τραπέζι αφετηριακά ζητήματα για το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών και τη διασφάλιση θεμελιωδών εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων. Στις αρχές 2013 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμπα ανακοίνωσε την έναρξη διαπραγματεύσεων εφ’ όλης της ύλης για τη δημιουργία «Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ), την οποία μάλιστα ονόμασε και «οικονομικό ΝΑΤΟ» και η οποία θέτει σε θέσεις ισχύος μια διατλαντική οικονομική ελίτ, που θα αποφασίζει τις τυχές των λαών των κρατών με βάση την κερδοφορία της.

Τα κυριότερα επιχειρήματα που προβάλλουν οι υποστηρικτές της δημιουργίας μιας «Διατλαντικής Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών», είναι ότι η προώθηση της θα οδηγήσει σε αύξηση της απασχόλησης, του ΑΕΠ και πάνω απ’ όλα σε αύξηση των κερδών. Κατά τον ΟΟΣΑ η «πλήρης και ολοκληρωμένη διατλαντική οικονομία», με την κατάργηση των εναπομεινάντων δασμών, θα οδηγήσει σε αύξηση του ΑΕΠ κατά 3% και στις δύο πλευρές.

Η εν λόγω συμφωνία δεν αφορά ουσιαστικά το εμπόριο (οι δασμοί είναι ήδη πολύ χαμηλοί μεταξύ τους), ούτε τα διάφορα γραφειοκρατικά εμπόδια στην πραγματοποίηση άμεσων επενδύσεων, αλλά πολύ περισσότερο τα μη δασμολογικά εμπόδια, τις προδιαγραφές (πρότυπα), τα εταιρικά δικαιώματα, τις αυξημένες εγγυήσεις επενδύσεων, τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, κά.

Τι σημαίνει αυτό για τις εργασιακές σχέσεις, την τήρηση προδιαγραφών για το δημόσιο συμφέρον, την ύπαρξη κράτους πρόνοιας και τελικά για την ανεξαρτησία των λαών, αλλά και τις ατομικές ελευθερίες; Μα φυσικά την κατάργησή τους προς συμφέρον των πολυεθνικών.

• Με τη Συμφωνία ΤΤΙΡ, επιχειρείται η δημιουργία νέων αγορών για το πολυεθνικό κεφάλαιο, με πλήρες άνοιγμα των δημοσίων αγαθών και των προμηθειών (υγείας, εκπαίδευσης, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, κά) στην κερδοσκοπική δράση των πολυεθνικών εταιριών ΗΠΑ και ΕΕ. Βασικός στόχος η απορρύθμιση των προδιαγραφών που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και η εναρμόνιση τους στο χαμηλότερο κοινό παρανομαστή σε όφελος των πολυεθνικών εταιριών.
• Επίσης το μοντέλο των εργασιακών σχέσεων θα προσαρμοστεί σε αυτό της Αμερικής,που αρνούνται να κυρώσουν τις διεθνείς συμβάσεις εργασίας για θεμελιώδη δικαιώματα, που σημαίνει χαμηλούς μισθούς, καμία αναγνώριση συλλογικών συμβάσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών, καθώς αυτά δημιουργούν διαφυγόντα κέρδη για τις πολυεθνικές!
• Μάλιστα, τα κράτη πλήρως απροστάτευτα, θα ειναι ευάλωτα στην προνομιακή μεταχείρηση που επιφυλάσσεται στα μεγάλα εταιρικά συμφέροντα, που σημαίνει ότι οι πολυεθνικές θα μπορούν να τρέχουν στα διεθνή δικαστήρια τα, ζητώντας αποζημιώσεις για διαφυγόντα κέρδη, από πράξεις και ενέργειες δημοσίων αρχών ή κοινωνικών οργανώσεων, ακόμα και σε περιπτώσεις που επιδιώκονται κοινωνικοί, περιβαλλοντικοί ή αναπτυξιακοί στόχοι. Συγκεκριμένα τα δικαστήρια αυτά θα είναι διεθνή, τριμελή, διαιτητικά δικαστήρια που θα συστήνονται ad hoc, θα στελεχώνονται από εταιρικούς δικηγόρους που θα επιλέγονται από συγκεκριμένη ολιγομελή λίστα και θα συνεδριάζουν κεκλεισμένων των θυρών χωρίς το δικαίωμα έφεσης. Αυτό προσδίδει στο υπερεθνικό κεφάλαιο νομική υπόσταση ισοδύναμη ή ακόμα και ανώτερη του κράτους.
• Με την ΤΤΙΡ προωθείται η απορρύθμιση των κανόνων ασφάλειας τροφίμων. Οι ευρωπαϊκές αγορές θα κατακλυστούν από ακατάλληλα «εν πολλοίς» τρόφιμα από τις ΗΠΑ (κρέατα με ορμόνες, χλωριωμένα πουλερικά, κά), ενώ θα ανοίξουν πλήρως οι πόρτες στην παραγωγή και εμπορία «γενετικά τροποποιημένων προϊόντων» (μεταλλαγμένων), σε βάρος της διατροφικής ασφάλειας λαών, παραγωγών και καταναλωτών. Στο στόχαστρο βρίσκεται η «αρχή της προφύλαξης» η οποία δίνει το δικαίωμα απόσυρση ενός προϊόντος, εφ’ όσον υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για επιβλαβείς δράσεις στην δημόσια υγεία και στο περιβάλλον, μέχρις ότου η εταιρία αποδείξει ότι δεν είναι επικίνδυνο, …..αντί να αποδειχτεί εκ των υστέρων από τις δημόσιες αρχές ή τους καταναλωτές, κάτι που ισχύει στις ΗΠΑ.
• Στον τομέα του περιβάλλοντος, στόχος είναι η απορρύθμιση των περιβαλλοντικών κανόνων προς χαμηλότερα στάνταρτ, με απόρριψη της αρχή της προφύλαξης στη χρήση τοξικών χημικών ουσιών και στην αντικατάσταση του ευρωπαϊκού συστήματος REACH με το αμερικάνικο TSCA, που είναι χαλαρότερων προδιαγραφών, με απρόβλεπτες συνέπειες στο περιβάλλον και το δημόσιο συμφέρον.
• Τέλος, με την ΤΤΙΡ θα αποδυναμωθούν οι ρυθμίσεις για τα προσωπικά δεδομένα και θα είναι ευκολότερη η πρόσβαση προς εμπορική χρήση. Επίσης θα ενταθούν οι έλεγχοι στη γνώση και στα «πνευματικά δικαιώματα» και θα αμφισβητηθεί η αρχή της εξαίρεσης στα «πολιτιστικά προϊόντα». Θα επέλθει επίσης περιορισμός της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών στο διαδίκτυο στο όνομα της «καταπολέμησης της πειρατείας», καθώς αμφισβήτηση ελέγχων και ρυθμίσεων στη λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών (φόρος Tobin, κά).

Με την TTIP αίρονται κάθε είδους όρια στην ασυδοσία των επενδυτών και του ιδιωτικού κέρδους, είτε αυτά αφορούν τα εργασιακά δικαιώματα, είτε τις περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, τη διατροφική ασφάλεια, τη δημόσια υγεία και τα προσωπικά δεδομένα, προκειμένου οι πολυεθνικές να ριμάξουν την τοπική παραγωγή και οικονομία, βγάζοντας από τη μέση κάθετι που δίνει δυνατότητα διεκδίκησης και αγωνιστικότητα στους εργαζομένους για την κατοχύρωση εργασιακών συνθηκών ανθρώπινων, αλλά και στους λαούς των κρατών για την κατοχύρωση ενός ισχυρού κοινωνικου κράτους που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.