Τούτα τα κόκκινα σημάδια...

Βράδυ 6ης Δεκεμβρίου 2008. Σ’ ένα στενό πεζόδρομο στη συμβολή των οδών Μεσσολογίου και Τζαβέλλα, στο κέντρο των Εξαρχείων μία φωνή θα σιγήσει για πάντα. Μια ψυχή θ ανοίξει τα φτερά της προς τα ουράνια, θα δραπετεύσει από τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας που τίποτα δεν έβρισκε να της ταιριάζει, όπως συνήθιζε να λέει ο 15χρονος Αλέξης. Τις επόμενες ώρες στα φλεγόμενα Εξάρχεια ένα κύμα οργής και θυμού ξεδιπλώνεται. Η μάνα του Μ. Καλτεζά που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ το Νοέμβριο 1985 από τον μπάτσο Μελίστα ( ο οποίος αθωώθηκε από το κράτος και τη δημοκρατία…) βγαίνει στα κανάλια τις μέρες εκείνες του Δεκέμβρη 2008 και υπενθυμίζει ότι οι δημοσιογράφοι των τότε ΜΜΕ πάλι βυσσοδομούσαν και συκοφαντούσαν το νεκρό Καλτεζά όπως και στην περίπτωση Γρηγορόπουλου. Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν είναι τίποτα άλλο πάρα μόνο μία ακόμη προσθήκη στη λίστα των εκτελέσεων (δολοφονίες “περιθωριακών”, μεταναστών, αγωνιστών) που ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός πραγματοποιεί. Μία λίστα που δυστυχώς είναι πολύ μεγάλη, που δυστυχώς κάθε χρόνο μεγάλωνει και θα μεγάλωνει όσο το κράτος συνεχίζει να ασκεί την καταστολή με οποιαδήποτε μορφή (είτε αυτή είναι καταστολή σε κινητοποιήσεις, είτε είναι εν ψυχρώ δολοφονίες, είτε είναι δολοφονίες από παρακρατικούς βλ. ΧΑ), μερικά παραδείγματα παρατίθενται παρακάτω (10 από τα 61 θύματα με ονοματεπώνυμο και άλλα πολλά θύματα που το όνομά τους δεν έγινε ποτέ γνωστό για την περίοδο 1976-2015):

30/4/76 Σιδερής Ισιδωρόπουλος (16 ετών): μαθητής,μέλος της «Κ.Ο. Μαχητής» (οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) και της Μαθητικής Πρωτοπορίας, κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».

28/8/80 Σωτηρία Βασιλακοπούλου (21 ετών): Μέλος της ΚΝΕ, η φοιτήτρια του Παντείου μοίραζε το μεσημέρι της 28ης Ιουλίου 1980 έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ στο Βοτανικό προκηρύξεις για την εργατική διαδήλωση της επομένης εναντίον της λιτότητας. Εξερχόμενο λεωφορείο της εταιρείας τη χτύπησε, πολτοποιώντας το κεφάλι της. Το ίδιο βράδυ η 3η βάρδια του εργοστασίου προχώρησε σε απεργία διαμαρτυρίας, ενώ τα ΜΑΤ αναλάμβαναν να “καθαρίσουν” την περιοχή από τους συγκεντρωμένους πολίτες. Με ανακοίνωσή της, η κυβέρνηση Γ. Ράλλη εξέφρασε τη δυσφορία της για «τις προσπάθειες που καταβάλλονται να πολιτικοποιηθεί το αστυνομικό δελτίο». Εντελώς διαφορετική γνώμη είχαν φυσικά οι χιλιάδες κόσμου που συνόδευσαν την 21χρονη φοιτήτρια στην τελευταία της κατοικία με συνθήματα “Λεύτερος συνδικαλισμός” και “Όχι άλλο αίμα για την εργοδοσία”.

28/10/80 Τάσος Μαγλαρίδης (76 ετών): συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτωβρίου 1980. Όταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν τη βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος, χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά του ένα μήνα μετά.

Νοέμβριος 1980 Σταματίνα Κανελλοπούλου, Ιάκωβος Κουμής: Πορεία του Πολυτεχνείου και η Σταματίνα Κανελλοπούλου αφήνει την τελευταία της πνοή στη γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου. Λίγο αργότερα πέφτει νεκρός και ο Ιάκωβος Κουμής. δολοφονούνται από αστυνομικούς των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο Και οι δύο δαρμένοι αλύπητα από κλομπ αστυνομικών αναβιώνουν τη 17^η Νοέμβρη του 73. Ίδια θύματα, ίδιοι δολοφόνοι.

Νοέμβριος 1985 Μιχάλης Καλτεζάς (15 ετών): Η Στουρνάρη βάφεται με αίμα. Η 17^η Νοέμβρη βάφεται μαύρη για τρίτη φόρα. Αυτή τη φορά δεν είναι τα κλομπς των αστυνομικών. Είναι η σφαίρα του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα. Ο τελευταίος ήταν επίλεκτος σκοπευτής του «σώματος» που πυροβόλησε πισώπλατα το 15χρονο ενώ εκείνος προσπαθούσε να τραπεί σε φυγή κατά τη διάρκεια επεισοδίων.

3/9/86 Άγγελος Μαυροειδής (60 ετών): εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματοποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τους έσπρωξαν βίαια, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες μέρες αργότερα.

25/2/95 Άλμπερτ Κούκα (18 ετών): επεισόδιο με θύμα νεαρό Αλβανό συνέβη στην αγροτική περιοχή Κρανιές της Φλώρινας. Ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος έπεσε χτυπημένος θανάσιμα από το περίστροφο ενός αστυνομικού.
17/11/06 Αυγουστίνος Δημητρίου: Ο Κύπριος φοιτητής ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά. Η αστυνομία, στην προσπάθειά της να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης, αναφέρει ότι ο νεαρός «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα» και όχι ότι ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς, πολλοί από τους οποίους ήταν μάλιστα και κουκουλοφόροι όπως φάνηκε σε σχετικό βίντεο. Τηλεοπτικές και ερασιτεχνικές κάμερες έχουν καταγράψει όλο το περιστατικό. Η ετυμηγορία του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης – όπου δικάστηκαν οι αστυνομικοί - περιορίστηκε σε εξαγοράσιμες ποινές και ποινές με αναστολή. Με λίγα λόγια οι θύτες έπεσαν στα μαλακά.6/12/08 Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος (15 ετών): Ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, πέφτει νεκρός στα Εξάρχεια από σφαίρα του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα μπροστά στα μάτια των συνομήλικων φίλων του. Μετά τη δολοφονία, ο δολοφόνος αστυνομικός όχι μόνο δεν ζήτησε συγνώμη για το ότι σκότωσε τον ανήλικο και άοπλο μαθητή, αλλά προσπάθησε κιόλας να αμαυρώσει την εικόνα του μαθητή με κατηγορίες που εξαπέλυσε εναντίον του. Οι κατηγορίες αυτές (που τελικά διαψεύστηκαν πανηγυρικά) είχαν σαν στόχο να αμαυρώσουν το προφίλ του μαθητή ώστε να δικαιολογηθεί η δολοφονία του στα μάτια της κοινής γνώμης. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου υπήρξε η αφορμή για μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό. Σε όλη τη διάρκεια του Δεκεμβρίου του 2008 αλλά και τον Ιανουάριο του 2009, πολυάριθμοι άνθρωποι διαδήλωσαν, διαμαρτυρήθηκαν και εξέφρασαν την οργή τους απέναντι στην εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Από το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου και μετά, οι διαδηλώσεις, τα επεισόδια και οι οδομαχίες είχαν μεγάλη έκταση και διάρκεια. Πολλές χιλιάδες ανθρώπων κατέβηκαν στους δρόμους θέλοντας να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στις πρακτικές της εξουσίας, όχι μόνο σε ότι αφορά την βίαιη αστυνομική καταστολή, αλλά και σε ένα σωρό άλλα πράγματα που χρόνια τώρα νιώθουν να πνίγουν τη ζωή τους, το παρόν και το μέλλον τους.

18/10/13 Παύλος Φύσσας: ο μουσικός με κυριως αντιφασιστικη δραση Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός από τα πυρά του Γιώργου Ρουπακιά, μέλους όπως αποδεικνύεται αργότερα του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου συνέβη εξω απο μία καφετέρια στο Κερατσίνι όπου ο ίδιος βρισκόταν με την παρέα του και την κοπέλα του. Ο δράστης Ρουπακιάς σύμφωνα και με αυτόπτες μάρτυρες μαχαίρωσε τον ράπερ Παύλο Φύσσα με δύο μαχαιριές, μια στην καρδιά και μία στην κοιλιά, μετά από συμπλοκή του ίδιου με ομάδα 20 φασιστών-μελών της Χρυσής Αυγής που είχαν περικυκλώσει το θύμα

Αυτές είναι μόνο λίγες από τις περιπτώσεις κρατικών δολοφονίων. Η κρατική βία συνήθως μασκαρεύεται με τον τίτλο “μέτρα καταστολής” και μόνος στόχος της είναι η κατάπνιξη του κινήματος και οποιασδήποτε ρηξιακής δράσης, μόνιμη επωδός της καθημερινότητας και άρα των προκυρήξεων μας. Στο ρόλο του δράστη η εξουσία με πρωταγωνιστές κυρίως τα οπλισμένα χέρια του κράτους (βλ. ΜΑΤ, ΖΗΤΑ, αστυνόμους, ίσως και αστυφύλακες) ή τα ένοπλα παρακλάδια του (βλ. ΧΑ). Και τα θύματα; είτε απλοί πολίτες που βρέθηκαν στο λάθος σημείο, είτε διαδηλωτές, άνθρωποι που τόλμησαν να πουν όχι στις αρχές, άνθρωποι που τους “εξοστρακίστηκαν” σφαίρες, άνθρωποι απλώς διαφορετικής εθνικότητας, ή στην τελική άνθρωποι εν ώρα «μικροαδικημάτων».

Πλήθος συμπερασμάτων μπορούμε να αντλήσουμε από όλα αυτά. Πρώτο και κύριο πως προφανώς ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, η “προστασία των πολιτών και των περιουσιών” τους όπως κάποιοι θέλουν να υποστηρίζουν, αντίθετα είναι αυτός ακριβώς του εκφοβισμού του κινήματος όπως προαναφέρθηκε, επιχειρούν να πνίξουν κάθε φωνή που απειλεί να προκαλέσει έστω και το μικρότερο τριγμό στην αστική τους δημοκρατία και δήθεν “ομαλότητα. Από την άλλη για εκείνες τις περιπτώσεις δολοφονιών ή βασανισμού μεταναστών που έχουν καταγραφεί ένα γίνεται αντιληπτή αυτή η σχέση πάθους αστυνομίας- φασισμού (παροιμειώδη είναι τα ποσοστά της ΧΑ στα εκλογικά τμήματα που αυτοί ψηφίζουν), άλλος ένας φόβος για αποσταθεροποίηση αυτή τη φορά του “ελληνισμού”. Όσο για τις υπόλοιπες περιπτώσεις, μάλλον η αίσθηση πως όλοι θα πρέπει να στέκονται “σούζα” μπροστά τους φτάνει και σε αυτά τα επίπεδα. Σε όλα τα επίπεδα. Σε αυτές τις περιπτώσεις των “μικροεγκληματιών” πρόκειται για δολοφονία χωρίς κανένα ίχνος συμβολισμού. Από αυτές που κάποιος σκοτώνει και κάποιος πεθαίνει. Μόνο που στις περιπτώσεις που θα ακολουθήσουν, και θα είναι περισσότερες απ’ όσες διανοείστε, πάντα ο ίδιος θα σκοτώνει και ο ίδιος θα πεθαίνει. Αυτά τα περιστατικά θα μπορούσαν να ομαδοποιηθούν στην ευρύτερη κατηγορία του φαινομένου της «κατάχρησης εξουσίας». Και αυτό θα ήταν απλώς ένα μεγάλο λάθος. Με πολλά πολλά παραθυράκια να χάσκουν ορθάνοιχτα στο διάβα του.Δε μιλάμε για κατάχρηση εξουσίας. Μία τέτοια έννοια προσπαθεί να αιτιολογήσει τέτοια συμβάντα. Προσπάθεια πέρα από κάθε λογική. Δεν δικαιολογείται το αδικαιολόγητο. Για μας ο τρόπος απάντησης σε όλα αυτά ένας είναι και θα είναι: ένα μαζικό λαϊκό, εργατικό και νεολαιϊστικο κίνημα, που θα βάλει τέλος σε αυτές τις λογικές! Τέλος σε κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης του, τέλος σε κάθε προσπάθεια που γινέται στο να καταπνιγεί, τέλος σε κάθε φασιστική-ρατσιστική ιδεολογία που διασπά την εργατική τάξη και διαχωρίζει με τεχνητό τρόπο του λαούς, που θα βάλει τέλος σε κάθε αυταπάτη τους πως μπορούν να κάνουν τα πάντα!

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΞΑΝΑ!