ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Φ.Σ. ΧΗΜ. ΜΗΧ. ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 9/11 ΣΤΟ ΑΜΦ.1 ΣΤΙΣ 13:30

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ....

Είναι γιορτούλα; Είναι κομματικό πανηγύρι; Είναι μια αφορμή για να κλείσουμε τρεις μέρες τη σχολή; Οι παραπάνω είναι κάποιες από τις αντιλήψεις που προσπαθούν να περάσουν για την “επέτειο” του Πολυτεχνείου οι καθεστωτικές παρατάξεις, τα κόμματα και τα ΜΜΕ. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Γιατί η 17 Νοέμβρη εξακολουθεί να συγκλονίζει τον κόσμο; Γιατί ο λαός συνεχίζει να συμμετέχει μαζικά στην πορεία παρά το κλίμα τρομοκρατίας που στέλνουν τα κάθε είδους “παπαγαλάκια” της εκάστοτε κυβέρνησης; Γιατί επιμένει να καταλήγει η πορεία έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία παρά την προκλητική στάση των ΜΑΤ έξω από αυτή;

Κατ' αρχάς γιατί, όπως λέει και ένα παλιό σύνθημα, το Πολυτεχνείο δεν ήταν μια γιορτή αλλά ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή. Ήταν η πάλη ενός ολόκληρου λαού, με πρωτοπορία του πιο δυναμικού κομματιού του, της νεολαίας και των εργαζομένων, κόντρα σε ένα καθεστώς που έμοιαζε άτρωτο. Ήταν πάλη κόντρα στη βίαιη καταπάτηση των λαϊκών ελευθεριών από τη χούντα, στις διώξεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό, πάλη για ψωμί και παιδεία, πάλη για το άσυλο, πάλη κόντρα στον ιμπεριαλισμό.

Επίσης γιατί ο ανυπότακτος και εξεγερτικός χαρακτήρας του ριζοσπαστικοποίησε τόσο την νεολαία που δεν μπόρεσε να μείνει κάτω από τον έλεγχο των κομμάτων και την οδήγησε σε ένα “άλμα προς τον ουρανό” και δεν επέτρεψε τον συμβιβασμό και την φιλελευθεροποίηση της δικτατορίας αλλά επέδρασε και στην ένταση των αγώνων στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Κυρίως όμως γιατί τα αιτήματα της εξέγερσης παραμένουν επίκαιρα. Ειδικά το τελευταίο διάστημα όπου η κατάσταση στην κοινωνία γενικότερα αλλά και την εκπαίδευση γίνεται όλο και χειρότερη για το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, το σύνθημα «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία» ακούγεται σε κάθε κινητοποίηση, από τις κινητοποιήσεις το Σύνταγμα το προηγούμενο καλοκαίρι μέχρι τη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη.

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης του μνημονίου, με τις τεράστιες μειώσεις και τα παγώματα μισθών και συντάξεων, τις αυξήσεις των φόρων ακόμα και με εκβιαστικά «χαράτσια», τις ιδιωτικοποιήσεις,  τον εργασιακό μεσαίωνα και πολλά άλλα, έχει φέρει στο προσκήνιο περισσότερο από κάθε άλλη φορά το αίτημα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου για «ψωμί», αναγκάζοντας τον λαό να πληρώσει για μια κρίση την οποία δεν δημιούργησε.

Όσον άφορα την «παιδεία», ο νέος νόμος που πραξικοπηματικά ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι με πλήρη συναίνεση από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ αποτελεί ξεκάθαρα προσπάθεια κατάργησης του δημόσιου πανεπιστημίου, αλλά και πλήρους εντατικοποίησης και αυταρχικοποίησης του. Έτσι, οι φοιτητές για μια ακόμα φορά προχώρησαν σε μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις για 6 περίπου εβδομάδες ακόμα και εν μέσω εξεταστικής, ζητώντας την ανατροπή του νόμου αλλά και της κυβέρνησης του μνημονίου.

Τέλος, ως προς την «ελευθερία», υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πούμε. Για ποια ελευθερία μπορούμε να μιλάμε, όταν η κρατική καταστολή εντείνεται όλο και περισσότερο σε κάθε κινητοποίηση και όταν μέσα σε ένα χρόνο έχουμε εκατοντάδες τραυματίες (ακόμα και νεκρούς); Για ποια ελευθερία μιλάμε όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε συνεργασία με τη ΝΔ και τα άλλα πρόθυμα δεκανίκια του συστήματος, αποφασίζουν συνεχώς νέα μέτρα και δανειακές συμβάσεις, αγνοώντας την βούληση του λαού για ανατροπή τους;

Το σύνθημα του Πολυτεχνείου, λοιπόν, για ψωμί-παιδεία-ελευθερία, είναι επίκαιρο όσο ποτέ και η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας δίνει το μήνυμα:

 Καμία πραγματικότητα που μας επιβάλουν και είναι κόντρα στα συλλογικά συμφέροντα του λαού και της νεολαίας δεν είναι ανίκητη. Με συλλογικούς αγώνες να συνεχίσουμε ενάντια στο μέλλον που μας ετοιμάζουν…

Ψωμί….

Είναι το αίτημα που ενώνει στη πράξη το φοιτητικό κίνημα με το εργατικό κίνημα, όταν οι φοιτητές σαν μελλοντικοί εργαζόμενοι στηρίζουν τις απεργίες και τους αγώνες των εργαζομένων, παλεύοντας για ένα καλύτερο μέλλον. Εδώ και 2 χρόνια,  η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει εξαπολύσει την πιο βάρβαρη και αντιλαϊκή επίθεση από την μεταπολίτευση και μετά, όντας όμως στο πνεύμα της πολιτικής που ασκούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ.. Έτσι λοιπόν, 38 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη το αίτημα για ψωμί, δηλαδή το αίτημα για ένα καλύτερο μέλλον, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ...

Παιδεία…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους.

Έκτοτε η πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος αποτελεί έναν από τους κύριους στόχους του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Διαχρονικά, κυρίως από τη δεκαετία του ’90 και μετά, η εκάστοτε κυβέρνηση προσπαθεί να αναδιαρθρώσει το εκπαιδευτικό σύστημα προς μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση  και με στόχο να καταργηθούν τα κεκτημένα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, των ενιαίων πτυχίων και των φοιτητικών παροχών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο νόμος  Κοντογιαννόπουλου το ’90 , ο νόμος Αρσένη το ’97 και τέλος η διπλή επίθεση της κυβέρνησης Καραμανλή το 2006 με το νόμο Γιαννάκου και την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.

Ελευθερία….

Η εξέγερση του πολυτεχνείου είχε ως βασικό της στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατίας και μια πιο ελεύθερη κοινωνία. Αλλά αλήθεια 38 χρόνια μετά τα γεγονότα του πολυτεχνείου πόσο πολιτικά, πνευματικά, ιδεολογικά και σωματικά ελεύθερος μπορεί να νιώθει κανείς; Πόσο κατοχυρωμένη μπορεί να θεωρείται η ελευθερία του λαού να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων, να ελέγχει την πολιτική εξουσία και να αντιδρά όποτε αυτή δεν υπηρετεί το λαϊκό συμφέρον;....

Η νεολαία, που έχει σηκώσει στις πλάτες της, τη μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73,  έκανε ξανά μια δυναμική εμφάνιση στην ροή της ιστορίας, βγήκε μπροστά, αποτελώντας για ακόμα μια φορά τον αστάθμητο παράγοντα που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της κοινωνίας. Σήμερα 38 χρόνια μετά, οι αγώνες είναι περισσότερο αναγκαίοι από ποτέ, και  η νεολαία και οι αγώνες της θα επανέρχονται συνεχώς στο προσκήνιο.

Όλοι την Πέμπτη 17 Νοέμβρη στην

      Παλλαϊκή

            Αντιιμπεριαλιστική

                     Αντιαμερικανική

     Πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία

  ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ...