Όταν οι λαοί γράφουν ιστορία και οι κυβερνήσεις τρομάζουν…
Το διήμερο 19 και 20 Οκτώβρη, είναι ένα διήμερο που σίγουρα θα μείνει στην ιστορία. Και θα μείνει στην ιστορία, δυστυχώς όχι μόνο για την τεράστια (σχεδόν πρωτοφανή) μαζικότητα των κινητοποιήσεων και την τεράστια συμμετοχή στην απεργία αλλά και για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο Σύνταγμα την Πέμπτη 20 Οκτώβρη και κυρίως για το θάνατο ενός 53χρονου διαδηλωτή, μέλους του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά.
Ήδη από την Τετάρτη, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας (αλλά και άλλων πόλεων)σε μια πορεία που όταν η κεφαλή έφτανε στο Σύνταγμα, τα τελευταία της κομμάτια βρίσκονταν ακόμα στην Πατησίων. Οι χιλιάδες αυτές κόσμου, συμμετείχαν στην πορεία με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, απαιτώντας όχι μόνο να μην ψηφιστεί το «πολυνομοσχέδιο» αλλά κυρίως να ανατρέπει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική της τρόικας. Η κυβέρνηση, προφανώς τρομαγμένη από τον παλμό των διαδηλωτών, έδωσε εντολή στην αστυνομία να εκκενώσει την πλατεία Συντάγματος και η αστυνομία φυσικά το έπραξε χρησιμοποιώντας τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων και κυνηγώντας ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μέχρι το Μοναστηράκι. Έτσι το ραντεβού ανανεώθηκε για την Πέμπτη, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα…
Την Πέμπτη, λοιπόν, για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν στο Σύνταγμα. Στο σημείο αυτό, αξίζει να σταθούμε λίγο στην στάση του ΠΑΜΕ, πριν αναφερθούμε στα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν. Το ΠΑΜΕ, λοιπόν, ενώ για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, πήρε την κατ’ αρχάς θετική επιλογή να έρθει και να μείνει στο Σύνταγμα μαζί με τα υπόλοιπα κινητοποιούμενα κομμάτια της κοινωνίας, ακολούθησε για ακόμα μια φορά την λογική του απομονωτισμού και του ξεκάθαρου διαχωρισμού (τόσο χωροταξικά αλλά και κυρίως σε ότι αφορά τις πρακτικές) από τα υπόλοιπα μπλοκ, με υπερβολικούς όρους τις περισσότερες φορές. Αποτέλεσμα της στάσης αυτής, ήταν να μην επιτρέπεται σε αρκετά μπλοκ αλλά και διάφορους διαδηλωτές, να πλησιάσουν στη Βουλή και να εκφράσουν την ανάγκη ανατροπής της κυβέρνησης, που εκείνη τη στιγμή ετοιμαζόταν να ψηφίσει ένα νόμο που καταστρέφει οποιοδήποτε εργασιακό κεκτημένο έχει κατακτηθεί εδώ και χρόνια με αγώνες και θυσίες.
Η στάση αυτή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, προφανώς και μπορεί και πρέπει να είναι αντικείμενο σκληρής πολιτικής κριτικής τόσο σε επίπεδο αριστεράς όσο και σε επίπεδο κινήματος γενικότερα, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει τα γεγονότα που ακολούθησαν. Είδαμε λοιπόν, μια συντονισμένη επίθεση τυφλής (και παρακρατικού τύπου) βίας, με πέτρες και μολότωφ εναντίον διαδηλωτών που βρίσκονταν στα μπλοκ του ΠΑΜΕ. Η επίθεση αυτή, δυστυχώς δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, καθώς ίδιου τύπου επιθέσεις από συγκεκριμένες ομάδες έχουμε ξαναδεί και το παρελθόν, είτε σε πορείες είτε ακόμα και σε καταλήψεις φοιτητικών συλλόγων και στέκια πολιτικών χώρων. Τέτοιες επιλογές και πρακτικές όχι μόνο είναι δολοφονικές αλλά είναι και σε μεγάλο βαθμό επικίνδυνες και καταστροφικές για το ίδιο το κίνημα, στο βαθμό που συντελούν στην διάλυση τόσο μαζικών διαδηλώσεων (χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τη «συμβολή» των ΜΑΤ σε αυτό) και πρέπει να απομονωθούν από τις ίδιες τις δυνάμεις του κινήματος.
Τραγικό επιστέγασμα των όσων συνέβησαν την Πέμπτη, είναι ο θάνατος του 53 χρονου διαδηλωτή. Για εμάς, πρόκειται ξεκάθαρα για άλλη μια κρατική δολοφονία. Δεν έχει σημασία αν ήταν μέλος του ΠΑΜΕ ή οποιουδήποτε άλλου μορφώματος. Ήταν ένας από εμάς και θα μπορούσε ο καθένας να είναι στη θέση του. Ο θάνατός του λερώνει με αίμα για άλλη μια φορά τα χέρια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης της τρόικας που έχει διαλύσει όλα τα κοινωνικά και εργατικά κεκτημένα και οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση, και που προφανώς τρόμαξε από τις εκατοντάδες χιλιάδες του κόσμου που δεν τρομοκρατήθηκαν από τα χημικά και το ξύλο την Τετάρτη και αποφάσισε να βρει άλλο τρόπο για να τρομοκρατήσει.
Ότι και να κάνουν όμως, το λαϊκό κίνημα δεν τρομοκρατείται. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση που δολοφονεί. Θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο του αγώνα. Η δολοφονία αυτή, θα απαντηθεί με μαζικούς, ενωτικούς, ριζοσπαστικούς αγώνες μέχρι την τελική νίκη.
Χ.Α.Μ.Α.Σ.
