Περιοδικό Σεπτέμβριος 2015

Της σύνταξης...

Το τεύχος αυτό, του περιοδικού του σχήματος της ΧΑΜΑΣ, κυκλοφορεί στην αρχή του νέου ακαδημαϊκού έτους 2015-2016. Σε αυτό περιέχονται κείμενα τα οποία διατυπώνουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του σχήματος , τόσο όσον αφορά στα κεντρικά όσο και τα εκπαιδευτικά ζητήματα, καθώς και αφιερώματα σε διάφορα θέματα. Στόχος του τεύχους αυτού να πυροδοτήσει τη σκέψη των αναγνωστών, να δώσει μία ανάλυση των κεντρικο-πολιτικών ζητημάτων, να “μιλήσει” για τα ζητήματα της σχολής και τα ζητήματα που αφορούν το Χημικό Μηχανικό, αλλά και να “ανακινήσει” το παρελθόν μιλώντας για περασμένα κινήματα. Όπως και κάθε τεύχος του περιοδικού της ΧΑΜΑΣ έτσι και αυτό προσπαθεί να αντιτάξει τους συλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες ενάντια στην ψευδαίσθηση του μοναχικού δρόμου και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που ταλανίζουν την εποχή μας.

Ίσως το ιδιόμορφο της συγκυρίας να ακούγεται κλισέ, ωστόσο, τι άλλο μπορεί να πει κανείς ύστερα από εκλογές, από διακυβέρνηση εξπρές του ΣΥΡΙΖΑ, τη διάσπασή του, ένα τρίτο μνημόνιο, ένα δημοψήφισμα-Βατερλώ, capital controls, νέες εκλογές και νέα νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και όλα αυτά τη στιγμή που για το λαό τίποτα δεν έχει αλλάξει, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο, την ώρα που αυτός συνεχίζει να κουβαλά στις πλάτες του τα βάρη της κρίσης, την ώρα που νεολαία βλέπει ακόμα το μέλλον της αβέβαιο, ή μάλλον βέβαιο στην ανεργία και την ελαστική εργασία. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα να την αφήσουμε ασχολίαστη.

Το τεύχος αυτό περιλαμβάνει επιπλέον: ένα κείμενο σχετικά με την Ε.Ε., την ίδρυσή της, τους στόχους της, ώστε να γίνει κατανοητό πως το πρόβλημα είναι τελικά ο ίδιος ο θεσμός και όχι μόνο οι πολιτικές του , ένα κείμενο σχετικό με τα εργατικά ατυχήματα και το ρόλο του Χημικού Μηχανικού στους χώρους εργασίας, ώστε να συνειδητοποίησουμε την ευθύνη μας απέναντι στην κοινωνία και το περιβάλλον αλλά και σε μιά προσπάθεια σύνδεσης με τους χώρους εργασίας, ένα κείμενο που αφορά σε πρακτικά ζητήματα της σχολής (υλικοτεχνική υποδομή, εξεταστική, μαθήματα) καθώς και ένα αφιέρωμα στο “Κίνημα των Μαύρων Πανθήρων” στην Αμερική.

Ποιοι είμαστε...

Το αρκτικόλεξο Χ.Α.Μ.Α.Σ. (δηλαδή Χημικών Ανεξάρτητων Μηχανικών Αριστερή Συσπείρωση) δείχνει ξεκάθαρα την άποψη μας για το πώς θέλουμε να παρεμβαίνουμε τόσο μέσα στη σχολή όσο και γενικότερα.

Είμαστε Ανεξάρτητοι (από κράτος, κόμμα, καθηγητικό μπλοκ, επιχειρήσεις..)γιατί πιστεύουμε οτι η πολιτική πρέπει να παράγεται και να υλοποιείται από τον ίδιο τον κόσμο που κινείται σε ένα συγκεκριμένο χώρο, όπως το πανεπιστήμιο και όχι από κάποιες κομματικές νεολαίες, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε φερέφωνο των κομμάτων που εκπροσωπούν. Είμαστε ανεξάρτητοι αλλά δεν είμαστε μόνοι μας…Συμμετέχουμε στο δίκτυο σχημάτων των ΕΑΑΚ.

Είμαστε Αριστεροί γιατί σαν κυρίαρχο ζήτημα θέτουμε τη συλλογική διεκδίκηση για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας, ενωμένοι παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές μας . Απέναντι στη ατομική διαπραγμάτευση απαντάμε με το χτίσιμο συλλογικοτήτων, τη συγκρότηση κινημάτων. Απέναντι στο βόλεμα και τον εφησυχασμό, την παθητικότητα και την υποταγή, αντιπαραθέτουμε το δρόμο του συλλογικού αγώνα. Τον πλουραλισμό και την πολυμορφία, το δρόμο των γενικών συνελεύσεων και του μαζικού κινήματος.

Είμαστε Συσπείρωση ,μια ζωντανή, δυναμική, ανεξάρτητη, ανοιχτή σε όλους συλλογικότητα και όχι παράταξη γιατί αντιλαμβανόμαστε την πάλη και τις διεκδικήσεις με τρόπο συσπειρωσιακο κάτω από ένα κοινό στόχο.

Εμείς αντιλαμβανόμαστε ως μέσο πάλης την ανώτερη και πιο αμεσοδημοκρατική διαδικασία του Φοιτητικού Συλλόγου, την Γενική Συνέλευση, όπου συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές, εκθέτουν τις απόψεις τους, συζητούν και αποφασίζουν για το πώς θα διεκδικήσουν τα συμφέροντά τους.

ΧΑΜΑΣ: “Ναι είμαι κι εγώ ένας από αυτούς”

Φοιτητικός Συνδικαλισμός: Ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού του ελληνικού πανεπιστημίου

Πολύ καιρό πριν καν αρχίσουν οι εγγραφές στη σχολή σου πολλοί έσπευσαν να σε «προειδοποιήσουν» για «τα παιδιά των παρατάξεων» και να σε συμβουλεύσουν για το πώς να τα αποφύγεις. Σου τόνισαν μάλιστα «να μην μπλέξεις καθόλου με αυτά» - τα περί συνδικαλισμού δηλαδή, αλλά όπως είπαμε πρόκειται για μεγάλο ταμπού, και αυτή η λέξη μοιάζει δύσκολα να προφέρεται. Κι εμένα μου τα είχαν πει αυτά. Δεν τους άκουσα. Το αποτέλεσμα; Αυτό που φοβόντουσαν. Έγινα κι εγώ ένας από αυτούς. Αυτούς που:

«Θα σου το παίζουν φίλοι»

Ίσως το «καλημέρα» μου να υπονοεί πολλά περισσότερα από την κυριολεκτική σημασία του φιλικού «καλημέρα», είναι όμως από τα πιο αθώα και καλοπροαίρετα που θα ακούσεις από συμφοιτητή σου μέσα στη μέρα. Όταν σου λέω καλημέρα σίγουρα θέλω να έχεις μία καλή μέρα αλλά βασικά επιδιώκω να έχεις ένα καλύτερο αύριο. Δεν αναζητώ την εύνοιά σου. Αναζητώ την ανταπόκρισή σου. Επιδιώκω να στρέψω το ενδιαφέρον σου σε μία άλλη πλευρά της καθημερινότητάς σου πέραν των μαθημάτων. Επιδιώκω να σου θυμίσω ότι κάθε μέρα, είτε τελικά αυτή είναι καλή είτε κακή, διακυβεύονται πολλά για το μέλλον σου. Θέλω να γίνεις μέτοχος των εξελίξεων που θα καθορίσουν τη ζωή μας. Με το «καλημέρα» μου αναρωτιέμαι αν το θέλεις κι εσύ.

«Θα σου πιάνουν την κουβέντα»

Δε θέλω να μονολογήσω. Ένας μονόλογος τι θα μπορούσε να μου προσφέρει; Θέλω να μάθω αν τα επίδικα που προβάλλουμε τυγχάνουν της εκτίμησής σου, αν σε εκφράζουν. Δραστηριοποιούμαστε για το συμφέρον μας και κάθε παρατήρησή σου είναι πολύτιμη για τη χάραξη της πορείας πλεύσης μας. Δε θέλω να σου πιάσω την κουβέντα. Θέλω να κάνουμε κουβέντα. Να έχεις τη δική σου άποψη και να τη μοιραστείς μαζί μου. Ποιο το όφελος να παπαγαλίσεις την ιδεολογία μου; Ποτέ μη γίνεις φερέφωνό μου! Η συγκυρία απαιτεί μαζική δράση και η αποτελεσματικότητα της δράσης έρχεται από τη συσπείρωση ανεξάρτητων σκεπτόμενων ανθρώπων και όχι από καλά οργανωμένα φερέφωνα.

«Θα σου καταστρέφουν το μάθημα»

Συγγνώμη αν σου διακόπτω το μάθημα αλλά ορισμένες φορές η διακοπή αυτή είναι το καλύτερο μάθημα. Μην κατηγορείς εμένα όταν μπαίνω στο αμφιθέατρό σου. Όταν νιώθεις ότι εισβάλλω στη μικροσκοπική σου γυάλα. Όταν τα κείμενά μου σκεπάζουν για λίγο τα έδρανό σου. Είμαστε ο δίαυλός σου με την κοινωνία, εκεί που γίνεται το πραγματικό μάθημα. Μία χαραμάδα για να μπει ο βρώμικος αέρας στο αποστειρωμένο σου περιβάλλον. Σου χρειάζεται∙ έχεις συνηθίσει να ασφυκτιάς. Με την παρέμβασή μας σου ανοίγουμε απλά το παράθυρο. Κοίτα λίγο έξω. Δες ποιος πραγματικά είναι αυτός που στέκεται εμπόδιο στις σπουδές σου όταν σου στερεί τις παροχές , τα υλικά , το προσωπικό.. όταν αμφισβητεί κάθε κεκτημένο σου. Σίγουρα όχι η ανακοίνωσή μου. Αλλά εμένα κατηγορείς και όταν κλείνω τη σχολή σου. Και αν ο συνδικαλισμός είναι ταμπού, η λέξη κατάληψη αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας. Άλλοι καταστρατηγούν τα δικαιώματά σου και βάζουν λουκέτο στο μέλλον σου. Μαζί, αποφασίζουμε και βάζουμε λουκέτο στη σχολή μας για να μην καταλήξουμε στα βλάσφημα χέρια τους. Θέλουμε να εξασφαλίσουμε την παιδεία και τη ζωή που δικαιωματικά μας αξίζει χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Γι αυτό κλείνουμε τη σχολή μας. Αλλά εσύ κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά σου και ρίχνεις τις ευθύνες σε όποιον μπορείς πιο εύκολα να αντιμετωπίσεις. Εμένα δηλαδή.

«Θα σε ζαλίζουν»

Όταν κάνω ανακοινώσεις, όταν καλώ γενικές συνελεύσεις, όταν διοργανώνω παραστάσεις διαμαρτυρίας, όταν σε καλώ να βγεις στο δρόμο πιστεύεις πως ψάχνω την ψήφο σου; Όταν προσπαθώ να σου εξασφαλίσω τα συγγράμματά σου, τη δωρεάν σίτιση και στέγασή σου, να σε προστατεύσω από κάθε αυθαιρεσία και να ανατρέψω την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με τους οργανισμούς , τις διαγραφές και τα διασπασμένα πτυχία πριν καταπιεί κάθε υπόλειμμα του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου και της αξιοπρέπειάς σου ακόμη πιστεύεις ότι ψάχνω την ψήφο σου; Και τελικά όταν σου μιλάω για κρατική βία, για αντιλαϊκά μέτρα, αστυνομοκρατία, ρατσισμό και φασισμό και σε καλώ να δώσεις τη δική σου μάχη πλάι μου πιστεύεις ότι σε ζαλίζω; Αν ναι τότε ίσως είναι και δικό μου το λάθος. Έχεις όμως κάθε δικαίωμα να κάνεις την επιλογή σου. Δε σε υποχρεώνει κανείς να συμμετέχεις στις διαδικασίες μας, να διαβάσεις τα κείμενά μας, να έρθεις μαζί μας στην πορεία ή μα μη μας γυρίσεις την πλάτη… Όπως μάλιστα δε σε υποχρεώνει κανείς να υπερασπιστείς τα δικαιώματά σου και να διεκδικήσεις ένα πιο ελεύθερο αύριο, απαλλαγμένο από τα απάνθρωπα δεσμά μιας καπιταλιστική κοινωνίας. Η αποχή από την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα που τείνει να προβάλλεται ως νέος τρόπος ζωής δεν εκφράζει τίποτα άλλο παρά θανάσιμη απάθεια και μοιρολατρική παραίτηση. Γιατί να επιλέξεις την ταπείνωση;

Δεν είμαι τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από εσένα. Είμαι κι εγώ φοιτητής. Μπορείς είτε να μου μιλάς είτε να με αποφεύγεις. Δεν θα προσπαθήσω χρησιμοποιήσω τη φιλία σου, δε θα σε προσεγγίσω με δόλια μέσα. Ούτε θα προσπαθήσω να καθυποτάξω την ανεξάρτητη δράση σου. Καθοδηγητές δε χρειάζεσαι. Ούτε εμένα με χρειάζεσαι. Η συγκυρία μας χρειάζεται μαζί, να κυνηγήσουμε την ανατροπή και να θέσουμε τους δικούς μας όρους στο παιχνίδι τους. Μέχρι να γίνει δικό μας.

Εγώ απλά σε καλώ να παίξεις μαζί μου ενάντιά τους. Θα το κάνεις;

Η Υποταγή ήρθε...

Το καλοκαίρι σαν ένα σίκουελ – υπερπαραγωγή κατόρθωσε να συμπυκνώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα τόσες πολιτικές διεργασίες που 6 χρόνια μνημονίου δεν κατάφεραν. Από το μεγάλο ΟΧΙ του λαού στην υποταγή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μέσω της υπογραφής και ψήφισης του 3^ου μνημονίου και από εκεί στις επερχόμενες εκλογές, οι πολιτικές εξελίξεις και η συγκυρία έχουν αλλάξει άρδην δίνοντας έτσι στο λαϊκό παράγοντα την ευκαιρία να εισβάλλει επιθετικά ξανά στο προσκήνιο για να ανοίξει το δρόμο της ανατροπής των μνημονίων, της λιτότητας, της Ε.Ε. και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, ούτως ώστε να οικοδομήσει τις ελπίδες και τα όνειρα του μέλλοντος.

Ελπίδες οι οποίες αναπτερώθηκαν με την πλέον επιβλητική νίκη του λαϊκού ΟΧΙ το οποίο ήρθε μέσα από τις φτωχές εργατικές γειτονιές και τα καταπιεσμένα νοικοκυριά για να δηλώσει κάθετα την αντίθεσή του λαού στην βάναυση επίθεση που δέχεται επί τόσα χρόνια, νικώντας την τρομολαγνεία των αστικών ΜΜΕ και των πραιτοριανών της Ε.Ε.. Ελπίδες οι οποίες βεβηλώθηκαν από την άτολμη και άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης, η οποία ενέδωσε στους εκβιασμούς των θεσμών και εν τέλει ενσωματώθηκε στο αστικό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης μέσω του 3^ου μνημονίου, που έχει ως αιχμές τη συνέχιση της εκποίησης της κρατικής – δημόσιας περιουσίας, που θα έχει ως φυσικό αποτέλεσμα την απόλυση εργαζομένων σε αυτή (αεροδρόμια, λιμάνια κλπ) καθώς και την απώλεια κοινωνικών αγαθών τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για την τοπική κοινωνία, την ολοκλήρωση της καταστροφής των ασφαλιστικών ταμείων μέσω συγχωνεύσεων και μέσω υπερ-χρεώσεων στους ελάχιστους εναπομείναντες ασφαλισμένους και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Κατά τη διάρκεια της 7μηνης θητείας του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αυτό που παρέμεινε αμετάβλητο είναι η θέση της ΕΕ ως προς την εκμετάλλευση των πιο αδύναμων χωρών και η αντίληψη της για την περίφημη ανάπτυξη, η οποία στηρίζεται στις πλάτες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ενώ κατέστησε για άλλη μία φορά σαφές πως εντός των τειχών της δεν υφίσταται η έννοια διαπραγμάτευση, αλλά οι έννοιες επιβολή και τιμωρία σε όποιον τολμά να αντιστέκεται, όπως στην περίπτωση του κραυγαλέου ΟΧΙ, δείχνοντας πως η μόνη αληθινή ελπίδα βρίσκεται εκτός της.

Εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού η ανηλεής επίθεση του κεφαλαίου συνεχίζεται με νέο εκφραστή το ΣΥΡΙΖΑ που βρήκε στα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ) τον κατάλληλο σύμμαχο για να περάσουν από το ελληνικό κοινοβούλιο οι πρώτες εγγυήσεις αλλά και ολόκληρο το νέο μνημόνιο ξεπερνώντας το εμπόδιο των εσωτερικών του ‘’ανταρτών’’. Πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αποδείξει πως μπορεί να γίνει ο εγγυητής της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ούτως ώστε να εκτοπίσει το παλιό μνημονιακό μπλοκ μία και καλή, ενώ παράλληλα προσπαθεί να παρουσιάσει ισοδύναμα μέτρα που να είναι αποδεκτά στους θεσμούς, ούτως ώστε να ‘’απαλύνει’’ τις πληγές της νέας συμφωνίας. Ξέρει όμως πολύ καλά πως ακόμη και ισοδύναμα μέτρα να βρεθούν δε δύναται να δαγκώσει το χέρι των χορηγών, επομένως το βάρος τους θα κληθεί να το σηκώσει ο κατακρεουργημένος οικονομικά λαός. Επομένως ας μην απορούμε με τον ερχομό των νέων εκλογών, καθώς η κυβέρνηση περιμένει τη νέα εντολή από το λαό που θα έχει ως συνακόλουθο τη συνέχιση της λιτότητας και της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής. Αν εκλεχθεί ως κυβερνών κόμμα έχει τα απαραίτητα διαπιστευτήρια κομμάτων όπως το ΠΟΤΑΜΙ και οι ΑΝΕΛ για να συνεχίσει το έργο εκεί όπου έμεινε, καθώς αυτοί που δηλώνουν πως ‘’ο φτωχός λαός δεν μπορεί να αποφασίσει για το μέλλον του’’ δηλώνουν ταυτόχρονα έτοιμοι να παίξουν το ρόλο του μπαλαντέρ σε μία ‘’κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας’’ συνυπογράφοντας την καταδίκη μας.

Για να αναλάβει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ το χρίσμα του ιδανικού εκφραστή οφείλει να βοηθά την αστική τάξη στο έργο της. Πρόσφατα το ΣτΕ έδωσε την άδεια για τη συνέχιση των εργασιών της πολυεθνικής εταιρείας εξόρυξης χρυσού ‘’Ελ Ντοράντο’’ στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Δηλαδή επιτρέπει τη συνέχιση της οικολογικής και οικονομικής καταστροφής της περιοχής προς όφελος των ‘’θέλω’’ του κεφαλαίου. Η τοπική κοινωνία υποφέρει από την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία της περιοχής κι όμως ακόμα αντιστέκεται σαν ένα σύγχρονο γαλατικό χωριό. Αγωνιστές της περιοχής έχουν φτάσει να κατηγορούνται ως τρομοκράτες, να συλλαμβάνονται και να προπηλακίζονται από τις δυνάμεις καταστολής που φτάνουν σωρηδόν για να ‘’επιβάλλουν την τάξη’’ και να δικαιώσουν τους ‘’χιλιάδες αγωνιζόμενους’’ μεταλλωρύχους. Και κάπως έτσι διασφαλίζεται η κερδοφορία της πολυεθνικής, υπερπροβάλλονται οι συναγωνιστές του Άδωνη, αποσιωπούνται οι μεγάλες πορείες κατά της εξόρυξης και οι Συριζαίοι που θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα έδιωχναν την ολιγαρχία που εκμεταλλεύεται την τοπική κοινωνία, καταλήγουν ως γνήσιοι σφετεριστές να δικαιώνουν το κεφάλαιο καταστρέφοντας τις μικροεπιχειρήσεις που βασίζονταν στον τουρισμό της περιοχής και διακινδυνεύει την υγεία των κατοίκων της περιοχής.

Και τα προβλήματα της ελληνικής δικαιοσύνης δε σταματούν εδώ. Πέρα από το ΣτΕ που δικαιώνει πολυεθνικές, πρόσφατα αποφυλακίστηκε ο πυρηνάρχης του τοπικού συνδέσμου Χρυσής Αυγής Νίκαιας, Γιώργος Πατέλης, ο οποίος εμπλέκεται άμεσα στην πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Καθόλου παράξενο καθώς οι εκλογές πλησιάζουν και σε περιόδους οικονομικής κρίσης τα πιο αντιδραστικά μοντέλα διακυβέρνησης καθίστανται άκρως αναγκαία για την κερδοφορία του κεφαλαίου καθώς είναι τα πιο ικανά να διασφαλίσουν την υπακοή του κοινωνικού συνόλου με άκρως δραστικά μέσα. Η χρονική περίοδος που διανύουμε αποτελεί περίοδο εκλογών, και τι καλύτερη περίοδος από αυτή του ‘’αριστερού’’ μνημονίου για να παρουσιαστεί η ‘’αντιμνημονιακή’’ ακροδεξιά δύναμη και να διασφαλίσει πως το συντηρητικό αντιμνημονιακό μπλοκ θα εκφραστεί μέσω του φασιστικού μορφώματος.

Παράλληλα τα αστικά ΜΜΕ βοηθούν στην ισχυροποίηση αυτού καθώς προβάλλουν σαν την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων το κύμα μετανάστευσης από τη Συρία. Παρουσιάζουν ως παράγοντα αποσάθρωσης της νησιωτικής κοινωνίας τα θύματα του πολέμου των τζιχαντιστών – ισλαμοφασιστών και όχι την ανεργία της χώρας, η οποία αν δεν υφίσταντο θα μπορούσαν να συντηρηθούν οι χιλιάδες κατατρεγμένοι μετανάστες που καταφτάνουν στη χώρα μας κι έχουν ως όνειρο να φύγουν από αυτή, ώστε να γίνουν έρμαιο της εκμετάλλευσης του δυτικού κόσμου και του προεξάρχοντος καπιταλιστικού μοντέλου της Γερμανίας, του άρχοντα της ΕΕ.. Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες, είναι το σύστημα που τους φυγαδεύει μακριά από τον τόπο τους και προσπαθεί να τους απομυζήσει και την τελευταία σταγόνα κέρδους που μπορούν αυτοί να παράγουν.

Επομένως τίθενται τα κεντρικά πολιτικά ερωτήματα:

Mπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική εντός της ‘’ευρωπαϊκής οικογένειας’’ δηλαδή, της ΕΕ;

ΟΧΙ γιατί η φιλολαϊκή ευρωπαϊκή πολιτική θα αποτελούσε συνεπαγωγή μιας συμφωνίας δηλαδή, μνημονίου.

Μπορεί η ΕΕ να εκδημοκρατιστεί, να γίνει πιο ουμανιστική;

ΟΧΙ καθώς από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της στόχευε στο κέρδος του ισχυρότερου σε βάρος των αδυνάμων και έχουν δημιουργηθεί οι απαραίτητοι θεσμοί και μηχανισμοί ούτως ώστε να διαιωνιστεί η κυριαρχία του ισχυρού.

Αν περισσότερες αριστερές – προοδευτικές δυνάμεις συσπειρωθούν και αποκτήσουν τον έλεγχο, δε θα αλλάξει ο χαρακτήρας της;

ΟΧΙ καθώς για να βρεθείς σε ηγεμονική, και όχι απαραιτήτως κυρίαρχη, θέση εντός του θεσμού της ΕΕ ως πολιτικός χώρος θα πρέπει πρώτα να επιβιώσεις ως κυβέρνηση και αυτό, το οποίο επαληθεύεται και από την ίδια την φιλοευρωπαϊκή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το τραγικό τέλος της ενσωμάτωσης του στα αστικά σχέδια διαχείρησης επομένως ΟΧΙ, γιατί αυτή δεν είναι η αριστερά της προόδου αλλά της υποταγής.

Και πώς θα έρθει η τελική απελευθέρωση από αυτό το βάναυσο θεσμό;

Με αγώνες.

Με αγώνες διαρκείας που θα έχουν ως αιχμή την υπεράσπιση των συμφερόντων μας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της τακτικής της ΕΕ, ενάντια στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, ενάντια στα δεσμά στα οποία είμαστε ζωσμένοι. Το οφείλουμε ως νεολαία στην κοινωνία αλλά κυρίως στους εαυτούς μας. Τα σημάδια των καιρών μας μπορεί να είναι δυσοίωνα αλλά πρέπει να καθορίσουμε το μέλλον μας. Μακριά από όσους τάζουν ελπίδες, φρου – φρου κι αρώματα. Γιατί η ελπίδα δεν έρχεται από μεσσίες, η ελπίδα κατακτιέται.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ιστορική αναδρομή και λειτουργία

Τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγιναν στη Γαλλία με το Σχέδιο Μπριάν το 1930. Αυτό προέβλεπε τη σύσταση μιας «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας» με σκοπό τη συσπείρωση της καπιταλιστικής Ευρώπης σε μια πολιτική και στρατιωτική ενότητα. Το σχέδιο αυτό προσέκρουσε ωστόσο στις επιφυλάξεις και, σε κάποιες περιπτώσεις, στις έντονες αντιρρήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγινε με τη συγκατάθεση-βοήθεια των ΗΠΑ, οι οποίες ήθελαν να προστατέψουν την Ευρώπη από την επικράτηση του Κομμουνισμού, όπως φάνηκε και από την εκπόνηση του σχεδίου Μάρσαλ για την οικονομική ενίσχυση της Ευρώπης μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και με το δόγμα Τρούμαν που αποσκοπούσε στο να απομακρυνθούν η Ελλάδα και η Τουρκία από τη Σοβιετική σφαίρα επιρροής.

1950: Διακήρυξη Σουμάν. Με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα αρχίζει η πρώτη οικονομική και πολιτική ένωση των χωρών. Τα έξι ιδρυτικά μέλη είναι το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες. Τα μέλη της κοινότητας αυτής θα διαχειρίζονταν από κοινού την παραγωγή άνθρακα και χάλυβα, με σκοπό τη συγχώνευση των οικονομικών συμφερόντων των χωρών αυτών. Λίγα χρόνια, δηλαδή, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο «νικητές» και «ηττημένοι» (βλ. ναζιστική Γερμανία) αποφάσισαν να «ενώσουν τα τσανάκια τους» με έναν ανώτερο το σκοπό, να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, τα όρια της οποίας φαίνεται εκείνη την εποχή να στενεύουν. Η δημιουργία της ΕΚΑΧ ήταν, ίσως ίσως , και μια απάντηση, μια συγκρότηση μπλοκ απέναντι στο σοσιαλισμό που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε άνοδο.

1951: Υπογράφεται η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Πυρηνικής Ενέργειας (EURATOM). Ιδρύθηκε τελικά με τη «Συνθήκη της Ρώμης» το 1957, για να θέσει υπό κοινό έλεγχο τη διαχείριση, παραγωγή και διάθεση της πυρηνικής ενέργειας. Μαζί με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα -ΕΟΚ- (που ιδρύθηκε με την ίδια συνθήκη) αποτελούν τον πρώτο πυλώνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τελικά εξαιρέθηκε από τη νομική υπόσταση της ΕΕ. Η διάσκεψη για τη «Συνθήκη της Ρώμης» ήταν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της ενοποίησης, αφού αποφασίστηκε να προωθηθεί και η πολιτική συνεργασία εφόσον η οικονομική είχε ήδη εμπεδωθεί. Παράλληλα ήταν πλέον δυνατόν να ενταχθούν σε αυτόν τον «κύκλο» συμφερόντων και άλλες χώρες.

1959: Αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας και Τουρκίας για σύνδεση με την ΕΟΚ.

1963: Εγκαινιάζεται η Κοινή Γεωργική Πολιτική. (Το Μάιο του 2007 η Σουηδία έγινε η πρώτη χώρα της ΕΕ που υποστήριξε ότι η πολιτική των αγροτικών επιδοτήσεων πρέπει να εγκαταλειφθεί. Στην περίπτωση της Ελλάδας με την ΚΑΠ οι αγρότες στράφηκαν στα επιδοτούμενα προϊόντα και εγκατέλειψαν τις παραδοσιακές καλλιέργειες οδηγώντας έτσι στην κάλυψη των εσωτερικών αναγκών από εισαγωγές.)

1963: Τίθεται σε ισχύ η συμφωνία σύνδεσης μεταξύ Ελλάδας και ΕΟΚ.

1965: Υπογράφεται η συνθήκη συγχώνευσης των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

1970: Διακόπτονται οι διαπραγματεύσεις ένταξης της Ελλάδας έως ότου αποκατασταθεί η δημοκρατία στη χώρα.

1972: Υιοθετείται ο Μηχανισμός Συναλλαγματικών Ισοτιμιών («Νομισματικό Φίδι»), ο οποίος είναι το πρώτο βήμα για την εισαγωγή του ευρώ. Ο Μηχανισμός αυτός δημιουργήθηκε στην ΕΟΚ με σκοπό να ελεγχθεί η διακύμανση της τιμής των νομισμάτων των χωρών - μελών, ώστε κάποια στιγμή να συγκλίνουν σε κάποια ενιαία τιμή, ενόψει της δημιουργίας ενός κοινού νομίσματος. Από τη στιγμή που ένα νόμισμα εισέλθει στο ΜΣΙ, καθορίζεται από τη Νομισματική Επιτροπή της Κοινότητας μια ισοτιμία σε σχέση με το ECU. To ECU θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο μέσος όρος όλων των νομισμάτων που συμμετέχουν στο ΜΣΙ. Μετά απ' αυτό, το συγκεκριμένο νόμισμα θα πρέπει να διατηρεί την ισοτιμία με μια απόκλιση. Αυτή τη στιγμή επιτρέπεται απόκλιση μέχρι 15% σε σχέση με την ισοτιμία. Μπαίνοντας στο ΜΣΙ η δραχμή χρειάστηκε να υποτιμηθεί με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η «βοήθεια» της ΕΕ για να αντέξει τις πιέσεις της ισοτιμίας.

1973: Μπαίνουν στην ένωση και η Δανία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

1974: Αποφασίζεται η ίδρυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης.

1976: Επίσημη έναρξη των διαπραγματεύσεων για την προσχώρηση της Ελλάδας στην Ε.Κ.

1979: Τίθεται σε ισχύ το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα. Βασίζεται σε μία ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ECU), η αξία της οποίας καθορίζεται από τα εθνικά νομίσματα των 9 κρατών-μελών, σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός. Υπογράφεται στο Ζάππειο η συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Κ.. Ένα μήνα αργότερα η συμφωνία επικυρώνεται από την Ελληνική Βουλή. Την ίδια χρονιά γίνονται οι πρώτες Ευρωεκλογές.

1981: Η Ελλάδα 10^ο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Οι Έλληνες εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους στο Κοινοβούλιο.

1983: Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στην Αθήνα, επί τη λήξει της Ελληνικής Προεδρίας. Λαμβάνονται αποφάσεις σχετικά με τη μελλοντική χρηματοδότηση της Επιτροπής, τις ανισορροπίες του προϋπολογισμού, την προσαρμογή της κοινής γεωργικής πολιτικής, την ενίσχυση των Διαρθρωτικών Ταμείων και την ανάπτυξη νέων κοινοτικών πολιτικών.

1986: Ισπανία και Πορτογαλία εισέρχονται στην Ε.Κ.. Υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη. Η τελευταία αποτελεί μία αναθεώρηση των Συνθηκών της Ρώμης και περιλαμβάνει θέματα όπως η Ενιαία Αγορά. Όταν γίνεται λόγος για την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη γίνεται λόγος για τις «τέσσερις ελευθερίες» : ελευθερία στην διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού. Με αυτόν τον τόπο έγινε άρση μιας σειράς εμποδίων που δυσκόλευαν μέχρι τότε την ανάπτυξη πολυεθνικών εταιριών και συνεπώς του κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή δημιουργήθηκε και το έδαφος για την περαιτέρω εκμετάλλευση των εργαζομένων από αυτές.

Ίσως να μοιάζει υπερβολικό, όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί σήμερα και τα «δώρα» που συνεχώς δίνονται στις επιχειρήσεις και το κεφάλαιο, γίνεται κατανοητό πως η άρρηκτη σύνδεση ΕΕ και κεφαλαίου υπήρχε από τότε. Άλλωστε από την απαρχή της δημιουργίας της δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ένωση καπιταλιστικών συμφερόντων. Η σύνδεση που προαναφέρθηκε στηρίζεται στην επιρροή που έχουν οι εταιρίες στις αποφάσεις της ΕΕ. Ας δούμε πως:

Σύμφωνα με εκτιμήσεις αυτή τη στιγμή στις Βρυξέλλες εργάζονται πυρετωδώς περί τους 30.000 λομπίστες με κύριο μέλημα την επιρροή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ωστόσο ο ακριβής αριθμός τους δεν είναι γνωστός- ας όψεται η «διαφάνεια». Οι επεμβάσεις των εταιρικών λόμπι (δηλαδή ομάδων πίεσης για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων) δεν περιορίζονται σε κανέναν τομέα αλλά προχωρούν πέρα από την οικονομία στη Δημοκρατία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Ελευθερία του Λόγου, το Περιβάλλον, τις Μεταφορές, τις Επικοινωνίες, την Ενέργεια κτλ.. Ο στόχος τους είναι η ενίσχυση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας –και άρα του ίδιου του κεφαλαίου- μέσω των στρατηγικών της ΕΕ, οι οποίες μάλιστα γίνονται ολοένα και σκληρότερες. Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτό απαιτούνται και οι κατάλληλες συμμαχίες: με τους Ευρωπαίους Βιομήχανους, τον Διατλαντικό Επιχειρηματικό Διάλογο, το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο, το φορέα για τη Νομισματική Ένωση, το TTIP κτλ..

Υπάρχουν καθημερινές συναντήσεις μεταξύ του Χρηματοπιστωτικού λόμπι και της Κομισιόν με θέματα ζωτικής σημασίας για την κοινωνία και φυσικά η πρόσβαση στις πληροφορίες αυτών των συναντήσεων είναι αποσπασματική. Σύμφωνα με έρευνες στα παραπάνω λόμπι περιλαμβάνονται: το City του Λονδίνου, η Credit Suisse, η General Motors, η Goldman Sachs, η Bearing Point, η Google, η Novartis και άλλα καθώς και διάφορα δικηγορικά γραφεία. Ποιο είναι τελικά το αποτέλεσμα αυτών των συναντήσεων; Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη έχουν σταλεί στην ανεργία και τη φτώχεια. Είναι γνωστό ότι το 2009 το 70% των λόμπι στις Βρυξέλλες εκπροσωπούνταν από εταιρικά συμφέροντα, το 20% από τοπικά και διεθνών οργανισμών και μόλις ένα 10% από συμφέροντα κοινωνικών ομάδων, πολιτών κτλ.. Οι εταιρίες ξόδευαν –με δεδομένα 2009- πάνω από ένα δις το χρόνο γι’ αυτήν τη δουλειά. Η μάχη αυτή επεκτείνεται συνεχώς και γίνεται αντιληπτό πια πως οι λαοί οφείλουν ξεκάθαρα να αντιπαλέψουν όχι μόνο την ΕΕ αλλά κυρίως το ίδιο το κεφάλαιο, το οποίο αυτή υπερασπίζεται και εξυπηρετεί, αν θέλουν να διατηρήσουν τα τελευταία δικαιώματα που τους έχουν απομείνει, αν θέλουν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον.

1987: Τίθεται σε ισχύ η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη.

1990: Αρχίζει να ισχύει η πρώτη φάση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ). Σε τέσσερα κράτη-μέλη (Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία) χορηγείται ειδικό καθεστώς, λόγω της ανεπαρκούς προόδου στην οικονομική ενοποίηση (προκειμένου να αντέξουν όπως προαναφέρθηκε τις πιέσεις της ισοτιμίας των εθνικών τους νομισμάτων σε σχέση με την ECU).

1992: Υπογράφεται η «Συνθήκη του Μάαστριχτ».

Η συνθήκη αυτή είναι το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από αυτήν απορρέουν όλες οι επόμενες συνθήκες αλλά και όλες οι πολιτικές της. Στο Μάαστριχτ δόθηκε προτεραιότητα στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), το περιεχόμενο της οποίας συνίσταται στη διαμόρφωση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Οικονομίας. Πρόκειται, πιο συγκεκριμένα, για το πέρασμα της ΕΟΚ στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Οικονομία, για ένα νέο ποιοτικό στάδιο της εξέλιξής της. Αυτή η ποιοτική αλλαγή έκανε αναγκαία την αναθεώρηση των συνθηκών της ΕΟΚ και τη δημιουργία νέων θεσμών. Η διαμόρφωση της ΟΝΕ πήρε προγραμματικό χαρακτήρα και χωρίστηκε σε τρία στάδια, με ειδικό περιεχόμενο στο καθένα απ' αυτά και εισάγει για πρώτη φορά θεσμικά μέτρα και κυρώσεις για τα κράτη - μέλη που δεν εφαρμόζουν τους κοινοτικούς προσανατολισμούς. Βασικό συστατικό της είναι τo“πρόγραμμα σύγκλισης”, σύμφωνα με το οποίο όλα τα κράτη-μέλη οφείλουν κατά την άσκηση της οικονομικής πολιτικής να συγκλίνουν προς κάποιους συγκεκριμένους οικονομικούς δείκτες.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έρχεται σε μία περίοδο μεγάλων αλλαγών, όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και για όλο τον κόσμο. Αλλαγές που περιλαμβάνουν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και τη ραγδαία διεθνοποίηση και κοινωνικοποίηση της παραγωγής, κάτω από την επίδραση της πρωτοφανούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτή η τάση αντικειμενικά βαθαίνει την αλληλεξάρτηση των εθνικών οικονομιών, γενικότερα της κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής, και απαιτεί νέα πλαίσια στην οργάνωση της παραγωγής και διανομής, στις κοινωνικές σχέσεις γενικότερα. Κίνητρο για τη δημιουργία της ΟΝΕ δεν ήταν προφανώς η ευημερία των λαών, αλλά η αντιμετώπιση δυσκολιών στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, λόγω και του ανταγωνισμού των αμερικανικών και ιαπωνικών μονοπωλίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Το “όραμα” της “Ενωμένης Ευρώπης”, λοιπόν, είναι αυτό που ανταποκρίνεται στην ανάγκη των ευρωπαϊκών κύκλων να επιβληθούν ως ισχυρός πόλος στις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις.

Στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, οι οικονομίες των κρατών - μελών θα ελέγχονταν από τα όργανα της Κοινότητας ως προς το βαθμό «σύγκλισης» των οικονομιών, δηλαδή την εκπλήρωση των τεσσάρων κριτηρίων που είχε ορίσει η συνθήκη, το ΕΝΙ θα μετατρεπόταν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Η ΕΚΤ, όταν ιδρυόταν, μαζί με όλες τις κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών θα αποτελούσαν το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ). Η ΕΚΤ θα εκδίδει αποφάσεις και κανονισμούς, που θα έχουν υποχρεωτική ισχύ για κάθε κράτος - μέλος. Σ' αυτό το στάδιο τα εθνικά νομίσματα θα καταργούνταν και θα υιοθετούνταν το κοινό ευρωνόμισμα. Εως τότε υπήρχε βεβαίως το ECU, που ήταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα, με την οποία συγκρίνονταν τα εθνικά νομίσματα, αλλά και με βάση την οποία γίνονταν οι οικονομικές μετρήσεις σε επίπεδο ΕΕ (προϋπολογισμός, επιδοτήσεις κ.λπ.).

1993: Τίθεται σε ισχύ η Ενιαία Αγορά και η Συνθήκη του Μάαστριχτ.

1994: Αρχίζει το δεύτερο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης (ΟΝΕ). Πραγματοποιείται σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην Κέρκυρα επί προεδρίας της Ελλάδας. Κύριο θέμα είναι η εφαρμογή της Λευκής Βίβλου για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση. Στη Λευκή Βίβλο περιεχόταν μια σειρά από μεταρρυθμίσεις για την εκπαίδευση τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Αυτές αφορούσαν τις σχέσεις ανταγωνιστικότητας καθώς και τον τρόπο λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αλλά και τις σχέσεις εργαζόμενων-εργοδοτών.

1995: Αυστρία, Σουηδία και Φιλανδία εισέρχονται στην ΕΕ. Τίθεται σε ισχύ η «Συμφωνία του Σέγκεν». Η συμφωνία θωρακίζει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ και επιτρέπει στους πολίτες όλων των κρατών-μελών να ταξιδεύουν εντός των εσωτερικών συνόρων της ΕΕ χωρίς έλεγχο διαβατηρίων.

1997: Υπογράφεται η «Συνθήκη του Άμστερνταμ». Βασίζεται στη συνθήκη του Μάαστριχτ και περιλαμβάνει σχέδια για τη μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Δίνεται το έναυσμα και για την πολιτική ενοποίηση. Περιλάμβανε την ανάπτυξη της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ).

1998: Η δραχμή εντάσσεται στο μηχανισμό συναλλαγματικής ισοτιμίας του Οικονομικού και Νομισματικού Συστήματος. Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, υπεύθυνη για τη δημοσιονομική σταθερότητα στην Ευρωζώνη.

1999: Αυστρία, Βέλγιο, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία αποφασίζουν να αντικαταστήσουν τα εθνικά τους νομίσματα με το ευρώ. Αρχίζει το τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης.

Η ΟΝΕ προϋπέθετε και προϋποθέτει το συντονισμό των οικονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών, την ύπαρξη κοινής νομισματικής πολιτικής και κοινού νομίσματος, του ευρώ. Αυτό ξεκίνησε να χρησιμοποιείται την 1^η Ιανουαρίου 1999 ως εικονικό νόμισμα για πληρωμές χωρίς μετρητά και για λογιστικούς σκοπούς. Παρά τις όποιες πρακτικές διευκολύνσεις που παρέχει το κοινό νόμισμα –διεθνείς συναλλαγές, αγορές μέσω ίντερνετ, ταξίδια εντός της ΕΕ χωρίς να χρειάζεται να γίνει αλλαγή νομίσματος- φαίνεται ότι απαιτεί αιματηρές θυσίες από τους πολίτες των κρατών-μελών της νομισματικής ένωσης. Στο βωμό της σταθερότητας του νομίσματος και της ένωσης λαμβάνονται σε μία σειρά χωρών, όπως και στη δική μας, πλήθος μέτρων τα οποία κάθε άλλο παρά διευκολύνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αντιθέτως τους στέλνουν στο όριο της φτώχιας και καταδικάζουν το μέλλον της νεολαίας καθώς περιορίζουν συνεχώς την εργασιακή προοπτική της.

Τα νομισματικά ζητήματα της ΕΕ τα διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η ΕΚΤ καθορίζει ορισμένα βασικά επιτόκια για την Ευρωζώνη. Αν και οι φόροι εξακολουθούν να επιβάλλονται από τα κράτη-μέλη της ΕΕ και κάθε κράτος, θεωρητικά τουλάχιστον, καταρτίζει μόνο του τον προϋπολογισμό του, οι εθνικές κυβερνήσεις έχουν θεσπίσει κοινούς κανόνες για τα δημόσια οικονομικά ώστε να είναι σε θέση να συντονίζουν τις δραστηριότητές τους. Επί της ουσίας πλέον κανένα κράτος –πέρα από τα «προνομιούχα, ή ίσως μόνο τη Γερμανία- δεν έχει την ελευθερία να διαχειριστεί τα οικονομικά του όπως επιθυμεί ή όπως είναι αναγκαίο για την ευημερία των πολιτών του. Και αυτό γιατί είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί της επιταγές της ΕΕ. Αποτελεί πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων να παραμένουν κάτω από αυτό το ζυγό θυσιάζοντας τις ζωές των λαών με αντάλλαγμα μια «πλαστή» ασφάλεια και κάποιους αριθμούς.

2000: Η Κομισιόν προτείνει την Ελλάδα ως το 12^ο μέλος της Ευρωζώνης. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εγκρίνει την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ.

2001: Υπογράφεται η «Συνθήκη της Νίκαιας». Η οποία αφορούσε τη βαρύτητα των ψήφων των κρατών-μελών στο Ευρωκοινοβούλιο, των αριθμό των εδρών κ.α. τα οποία φυσικά ευνοούσαν τους ήδη ευνοημένους (Γερμανία, Γαλλία)

2002: Τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα του ευρώ τίθενται σε κυκλοφορία στα 12 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Το ευρώ γίνεται το μοναδικό νόμισμα στα 12 κράτη-μέλη.

2003: Τίθεται σε ισχύ η «Συνθήκη της Νίκαιας». Γίνεται το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη, όπου γίνεται δεκτό του προσχέδιο του Ευρωσυντάγματος , που συνέταξε η «επιτροπή σοφών» υπό τον Ζισκάρ Ντ’Εστέν, ενώ οι «15» εκφράζουν την πρόθεσή τους να συμπεριλάβουν στην ΕΕ βαλκανικές χώρες, με την προϋπόθεση ότι θα προάγουν τη δημοκρατική σταθερότητα, το κράτος δικαίου και την οικονομική ανάπτυξη. Με το Ευρωσύνταγμα –και συγκεκριμένα με τα άρθρα που περιείχε- προωθείται επιπλέον η «πολιτική ενοποίηση», το πρόπλασμα της οποίας είχε δοθεί με τη «Συνθήκη του Άμστερνταμ».

2004: Κύπρος, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Μάλτα, Πολωνία, Σλοβακία και Σλοβενία εισέρχονται στην ΕΕ. Τα 25 κράτη-μελη υπογράφουν τη «Συνθήκη για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης». Σκοπός του είναι η απλούστευση των διαδικασιών για τη λήψη αποφάσεων και τη διαχείριση της πολυμελούς πλέον ΕΕ, ενώ προβλέπει τη δημιουργία του αξιώματος του ευρωπαίου υπουργού Εξωτερικών. Για να τεθεί σε ισχύ το Ευρωσύνταγμα θα πρέπει να κυρωθεί από το σύνολο των 25 κρατών-μελών.

2005: Η Βουλή των Ελλήνων επικυρώνει την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι ψηφίζουν «όχι» στην επικύρωση της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης. Οι Ολλανδοί ψηφίζουν «όχι» στην επικύρωση της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης. Τόσο στην περίπτωση των Γάλλων όσο και των Ολλανδών διενεργήθηκε δημοψήφισμα. Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου επικυρώνει τη Συνθήκη. Η Ιρλανδία επίσης απορρίπτει με δημοψήφισμα τη συνθήκη, η οποία ωστόσο επικυρώνεται με νέο δημοψήφισμα ένα χρόνο μετά.

2007: Η Βουλγαρία και η Ρουμανία εντάσσονται στην ΕΕ. Η Σλοβενία υιοθετεί το ευρώ. Υπογράφεται η «Συνθήκη της Λισαβόνας» (η οποία ήρθε ουσιαστικά για να μετονομάσει το Ευρωσύνταγμα σε Συνθήκη ώστε αυτό να «περάσει» σε όλα τα κράτη-μέλη υπό τη μορφή συνθήκης).

2008: Κύπρος και Μάλτα μπαίνουν στην Ευρωζώνη. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση αποτελεί το κυρίαρχο θέμα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που συνέρχεται στις Βρυξέλλες. Οι ηγέτες τις ΕΕ εκφράζουν τη δέσμευσή τους να ενεργήσουν με συντονισμένο και αποφασιστικό τρόπο για να προστατεύσουν το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

2009: Η Σλοβακία υιοθετεί το ευρώ. Διεξάγονται Ευρωεκλογές όπου σημειώνεται άνοδος της Δεξιάς και της ακρο-Δεξιάς και αντιστοίχως μείωση των δυνάμεων της Αριστεράς. Η Συνθήκη της Λισαβόνας τίθεται σε ισχύ με την ανάληψη των καθηκόντων του πρώτου προέδρου της ΕΕ και της εκπροσώπου Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ.

2010: Οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης αποφασίζουν να ενεργοποιήσουν το πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων τα 80 δισεκατομμύρια θα δοθούν από την Ε.Ε. και τα 30 δισεκατομμύρια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει την «ενεργοποίηση» του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας, ο οποίος θα είναι «καθοριστικός» για τη «διατήρηση της σταθερότητας στη ζώνη ευρώ», μετά τη συμφωνία που επιτεύχθηκε με την Αθήνα για τα μέτρα λιτότητας, τα οποία χαρακτήρισε «σταθερά και αξιόπιστα». Συνεδριάζει εκτάκτως στις Βρυξέλλες το ECOFIN και αποφασίζει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ο οποίος θα μπορούσε να διαθέσει 720 δισ. ευρώ στις χώρες της ευρωζώνης που απειλούνται με χρεωκοπία. Η Ε.Ε. συμφωνεί να στηρίξει την ιρλανδική οικονομία για να διαφυλάξει τη σταθερότητα του ευρώ.

2011: Η Εσθονία υιοθετεί το ευρώ. Οι χώρες της Ευρωζώνης υπογράφουν συνθήκη για τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, ο οποίος θα μπορεί να δανείζει έως και 500 δισ. ευρώ σε χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες.

2012: Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συμφωνούν τους όρους του δεύτερου προγράμματος για τη διασφάλιση της θέσης της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μία συμφωνία με τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας (“κούρεμα χρέους”), καθώς και ενισχυμένη εποπτεία.

2013: Τίθεται σε ισχύ η Συνθήκη για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, γνωστή ως “δημοσιονομικό σύμφωνο". Στόχος της είναι η ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη. Η κυριότερη διάταξη του νέου συμφώνου, το οποίο αν και δεν είναι ευρωπαϊκή συνθήκη έχει την ισχύ διεθνούς συνθήκης, είναι αυτή που ορίζει ότι τα κράτη μέλη πρέπει να ενσωματώσουν στο εθνικό τους δίκαιο την υποχρέωση να παρουσιάζουν ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και σε περίπτωση μη επίτευξης των στόχων να λαμβάνουν αυτομάτως διορθωτικά μέτρα. Το Eurogroup καταλήγει σε πολιτική συμφωνία για το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Κύπρου. Στόχος είναι η αποκατάσταση των δημόσιων οικονομικών και του χρηματοπιστωτικού τομέα της χώρας. Η Κροατία γίνεται το 28ο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

2014: Η Λετονία υιοθετεί το ευρώ. Γίνονται Ευρωεκλογές.

Η ίδια η ιστορία της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της πορείας της μέσα στο χρόνο αποδυκνείει τον πραγματικό της ρόλο. Οι καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης επέλεξαν να ενώσουν τα συμφεροντά τους ώστε να έχουν μεγαλύτερο κέρδος αλλά και να μπορούν να αντιμετωπίζουν ευκολότερα τους κοινούς εχθρούς. Από την απλή οικονομική ένωση με την ΕΚΑΧ έχουμε πλέον φτάσει σε μία ευρύτερη ένωση η οποία πλησιάζει τη λεγόμενη «Ομοσπονδιακή Ευρώπη». Μια Ευρώπη στην οποία κουμάντο κάνει το κεφάλαιο και οι εταιρίες, μια Ευρώπη που θυσιάζει τους πολίτες της για συμφέροντα μεγαλοεπιχειρηματιών και κεφαλαιοκρατών.

Όσο πιο γρήγορα οι λαοί της Ευρώπης αντιληφθούν πως η ΕΕ από την ημέρα της ίδρυσής της ήταν κάτι ξένο προς τα συμφέροντα των ίδιων των ανθρώπων, όσο πιο γρήγορα καταλάβουν ότι ήταν σάπια από τα θεμέλιά της και ότι δεν σάπισε «τώρα τελευταία», τόσο πιο γρήγορα θα καταφέρουν να χτίσουν το δικό τους δρόμο για μια διαφορετική ζωή.

Για τα εργατικά ατυχήματα και το ρόλο του Χημικού Μηχανικού

Στοιχεία για τα “ατυχήματα”!

Το φετινό Μάιο γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα εργατικού «ατυχήματος», το οποίο έλαβε χώρα στα ΕΛ.ΠΕ.. Με αφορμή αυτό, κρίνεται απαραίτητο να γίνει μνεία στα εργατικά «ατυχήματα» στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο αλλά και να σχολιαστεί ο ρόλος του μηχανικού, και συνεπώς και του Χημικού Μηχανικού, στους χώρους εργασίας.

Η καταγραφή των εργατικών ατυχημάτων στη χώρα μας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό ελλιπής καθώς οι εργοδοσία αποκρύπτει τα «ατυχήματα» μη δηλώνοντάς τα στους αρμόδιους φορείς. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργαζόμενοι πιέζονται-εκβιάζονται να μη δηλώνουν το «ατύχημα» ούτε στο ΙΚΑ με αποτέλεσμα να μην έχουν πρόσβαση στις –ελάχιστες πλέον- παροχές που προβλέπονται. Η παραπάνω ελλιπής καταγραφή επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι στοιχεία από διαφορετικούς φορείς (ΙΚΑ, Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας-ΣΕΠΕ, ΕΣΥΕ) παρουσιάζουν μεγάλες διαφοροποιήσεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ότι οι καταγραφές για θανατηφόρα ατυχήματα στο ΙΚΑ είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι στο ΣΕΠΕ, τη στιγμή που οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ αποτελούν περίπου το 40% των εργαζομένων. Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι από τις καταγραφές αποκλείονται οι ανασφάλιστοι ή οι ελαστικά εργαζόμενοι (μέσα σε αυτούς και ο κλάδος των Μηχανικών που ασφαλίζονται στο ΤΣΜΕΔΕ) , οι εργάτες της γης, οι ναυτεργάτες και οι εργάτες ορυχείων. Από την άλλη μία μείωση ατυχημάτων, στο σήμερα ειδικά, δε σημαίνει απαραίτητα ότι βελτιώθηκαν οι συνθήκες ασφαλείας αλλά μπορεί να οφείλεται και σε ανεργία στο συγκεκριμένο κλάδο όπως π.χ. οι κατασκευές ή μείωση των ωρών εργασίας.

Τις περισσότερες φορές τα εργατικά «ατυχήματα» οφείλονται σε ελλείψεις στον τομέα της υγιεινής και της ασφάλειας στους χώρους της εργασίας, στην εντατικοποίηση, στην ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, στην ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, και όλα αυτά κάτω από την ομπρέλα της ισχύουσας νομοθεσίας. Σε κάθε περίπτωση αρμόδιος για τις συνθήκες εργασίας είναι ο ίδιος ο εργοδότης, ο οποίος καθορίζει τις επιλογές τους ως προς αυτό ανάλογα με την επίδρασή της στο κέρδος της επιχείρησης. Αν δηλαδή το κόστος για την ασφάλεια των εργαζόμενων είναι μεγάλο επιλέγει να πάρει λιγότερα μέτρα. Κάτι τέτοιο δεν είναι καινούριο βέβαια και ούτε μας κάνει εντύπωση, καθώς στην καπιταλιστική ανάπτυξη ο εργαζόμενος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα «αναλώσιμο εξάρτημα» το οποίο η κάθε επιχείρηση εκμεταλλεύεται στο μέγιστο για να έχει και το μέγιστο κέρδος.

Σε όλο αυτό οι επιχειρήσεις έχουν την αμέριστη υποστήριξη του κράτους που προωθεί τις ανάλογες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις, που συγκαλύπτει τους ελλιπείς ελέγχους των αρμόδιων ελεγκτικών μηχανισμών.

Μιλώντας με στοιχεία:

Το 2008 οι νεκροί εργάτες ανήλθαν στους 127. Στον παρακάτω πίνακα παρατίθενται τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα την οκταετία 2000-2008:

ΈΤΟΣ	ΑΡΙΘΜΌΣ ΘΑΝΑΤΗΦΌΡΩΝ ΑΤΥΧΗΜΆΤΩΝ
2000	127
2001	188
2002	153
2003	145
2004	127
2005	111
2006	128
2007	115
2008	127
ΣΥΝΟΛΟ	1.221

Τα παραπάνω στοιχεία είναι επίσημα στοιχεία του ΣΕΠΕ, τα οποία όπως αναφέρθηκε δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα αφού κάποιοι θάνατοι ή τραυματισμοί εργαζομένων δε δηλώνονται ποτέ.

Από στοιχεία του ΙΚΑ (έως το 2011 που είναι διαθέσιμα) προκύπτει ότι τα τελευταία χρόνια συνέβαιναν κατά μέσο όρο 3 εργατικά ατυχήματα κάθε 2 ώρες. Επιπλέον βάσει ΣΕΠΕ την περίοδο 1999-2012 κάθε 3 μέρες πέθαινε ένας εργαζόμενος από εργατικό «ατύχημα».

Στον παρακάτω πίνακα δίνονται ποσοστά για τα αίτια των ατυχημάτων στα έργα της Εγνατίας Οδού το 2006:

Πτώση από ύψος ή στο ίδιο επίπεδο	35%
Μηχανήματα-Μεταφορές	15%
Πτώσεις αντικειμένων	8.5%
Σύγκρουση με αντικείμενο	20%
Σύνθλιψη	8.5%
Άλλες αιτίες	15%

Επιπλέον στοιχεία του ΣΕΠΕ για την περίοδο 2000-2005 (περίοδος με ένταση εργασίας λόγω Ολυμπιακών Έργων):

Περιφέρεια	2000	2001	2002	2003	2004	2005
Αθηνών-Κρήτης	973	1242	1579	1823	1847	1830
Πειραιά- Ν.Αιγαίου	244	285	289	378	370	363
Αν.Αττική- Β.Αιγαίου	426	521	643	649	715	651
Δ.Ελλάδος- Ηπείρου	380	406	394	425	437	483
Δυτ.Αττικής- Πελοποννήσου	440	520	570	513	629	585
Μακεδονίας- Θράκης	728	1183	1498	1529	1423	1239
Κεντρικής Ελλάδας	841	998	1048	918	912	833
Σύνολο	4032	5155	6021	6235	6333	5984

Βασικότερες επαγγελματικές νόσοι: δερματοπάθειες και καρκίνοι, μυοσκελετικές παθήσεις, πνευμονοπάθειες, διαταραχή νευροψυχικής ισορροπίας εξαιτίας της έκθεσης σε υψηλή ηχοστάθμη (π.χ. εργάτες με κομπρεσέρ), άγχος, κατάθλιψη. Το ΙΚΑ αναγνωρίζει 52 επαγγελματικές ασθένειες τη στιγμή που σε άλλες χώρες αναγνωρίζονται περισσότερες. Επιπλέον σήμερα υπηρετούν σε όλη την Ελλάδα 200 Επιθεωρητές Ασφάλειας και Υγείας, 60 εξ αυτών στην Αττική. Γίνεται αντιληπτό πως πρόκειται για ένα πολύ μικρό αριθμό σε σύγκριση με τον αριθμό των επιχειρήσεων και τον εργαζομένων, ιδιαίτερα στην Αττική όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος τους. Σε 7 σημεία της χώρας καταργήθηκαν τα αντίστοιχα τμήματα.

Όσον αφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2012 βάσει Eurostat κατεγράφησαν 3.167.609 εργατικά ατυχήματα τα οποία οδήγησαν σε πάνω από 3 μέρες απουσία από την εργασία και 3.932 θανατηφόρα. Ακόμη, κάθε χρόνο 8.900 εργαζόμενοι σκοτώνονται σε εργατικά «ατυχήματα», ενώ 142.000 χάνουν τη ζωή τους από επαγγελματικές ασθένειες. Επίσημα στοιχεία από την ίδια την ΕΕ αναφέρουν ότι ένας άνθρωπος πεθαίνει κάθε 3,5 λεπτά από αιτίες σχετικές με την εργασία. Επίσης, το 1/3 από τους συνολικά 150.000 θανάτους που σημειώνονται ετησίως αποδίδεται στην έκθεση σε επικίνδυνες ουσίες στο περιβάλλον εργασίας π.χ. οι θάνατοι από αμίαντο ξεπερνούν τις 20.000. Το 2002, 95.581 θάνατοι που προκλήθηκαν από καρκίνο στην Ευρώπη των «27» σχετίζονταν με την εργασία, 300.000 αποκτούν μόνιμη αναπηρία διαφόρων βαθμών, 350.000 εργαζόμενοι υποχρεώνονται να αλλάξουν δουλειά μετά από ατύχημα της τρέχουσας ή προηγούμενης απασχόλησής τους. 15.000 αποκλείονται οριστικά από την αγορά εργασίας. Το 35% των εργαζομένων θεωρούν ότι η εργασία τους εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία τους. Το 28% των εργαζομένων δηλώνουν ότι υποφέρουν από προβλήματα που δε συνδέονται με ατύχημα αλλά οφείλονται –ή μπορεί να οφείλονται- στην εργασία τους ή επιδεινώθηκαν λόγω της εργασίας. Ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους εργαζόμενους επηρεάζεται από άγχος, το οποίο θεωρείται το δεύτερο σε συχνότητα αναφερόμενο από εργαζόμενους πρόβλημα υγείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας εκτιμά ότι μέχρι το 2020 η κατάθλιψη θα καταστεί η κύρια αιτία ανικανότητας προς εργασία. Μάλιστα στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία αναφέρεται ότι η κατάθλιψη θα αποτελέσει τα επόμενα χρόνια τη μεγαλύτερη «πρόκληση» για τους εργοδότες.

Σε Παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας 2,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους από εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες. Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα το 2012 ανήλθαν στις ΗΠΑ στα 4.628. Είναι προφανές ότι σε κράτη που δεν είναι τόσο ανταγωνιστικά όσο άλλα, οι κεφαλαιοκράτες προκειμένου να διασφαλίσουν πρόσθετο κέρδος αμελούν ακόμα περισσότερο τα μέτρα ασφαλείας.

Για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας

Σημαντικά βήματα θα ήταν: η τήρηση κανόνων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας, η εφαρμογή των αρχών της εργονομίας, όπου αυτό είναι εφικτό, για την προσαρμογή των εγκαταστάσεων και των μεθόδων εργασίας στις φυσικές και διανοητικές ικανότητες του εργαζόμενου, η πρόληψη της διανοητικής έντασης ή του άγχους, η ρύθμιση των χρονικών ορίων εργασίας. Επιπλέον θα πρέπει οι ρυθμοί εργασίας να είναι ανθρώπινοι, η κόπωση να μειωθεί, ο εργαζόμενος να παίρνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την εργασία του και να συμμετέχει ενεργά ο ίδιος στην οργάνωση της δουλειάς του. Ακόμη, οφείλουν να βελτιωθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες παρέχεται εργασία και οι συλλογικές εργασιακές σχέσεις. Είναι επιθυμητό κάθε μέτρο που αποσκοπεί στην καλυτέρευση των κοινωνικών υπηρεσιών και του πλαισίου ζωής των εργαζομένων (κατοικία, συγκοινωνίες, διατροφή, ψυχαγωγία κλπ ) ως απαραίτητο συμπλήρωμα των μέτρων που συμβάλλουν στη διαμόρφωση καλύτερων συνθηκών εργασίας.

Ο ρόλος του Χημικού Μηχανικού

Στους χώρους όπου αυτός δραστηριοποιείται, ο Χημικός Μηχανικός, όπως και κάθε μηχανικός, έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο. Ένα ρόλο με έντονα κοινωνικά και αγωνιστικά χαρακτηριστικά, καθώς η αρμοδιότητά του σχετίζεται άμεσα με την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους εργασίας αλλά και με την προστασία του περιβάλλοντος. Στο καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε αυτά αποτελούν «πολυτέλειες» για την εργοδοσία και τις επιχειρήσεις. Ωστόσο οι παράμετροι αυτές είναι ιδιαιτέρως σημαντικές για την αποφυγή ατυχημάτων και για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του κοινωνικού συνόλου εντός και εκτός χώρου εργασίας. Το κοινωνικό σύνολο και η ευημερία του οφείλουν να είναι προτεραιότητα για κάθε επιστήμονα και για κάθε μηχανικό. Ο χημικός μηχανικός (και γενικότερα ο μηχανικός) στο χώρο εργασίας συνεργάζεται με μία πληθώρα εργαζομένων, επομένως ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι κομβικής σημασίας στην υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων του ίδιου εργασιακού περιβάλλοντος ΚΑΙ ΟΧΙ αυτός της επιβολής των ‘’θέλω’’ των αυθαιρεσιών της εργοδοσίας και της ενίσχυσης της εκμετάλλευσης.

Προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας, από οποιαδήποτε άποψη, οφείλουν οι εργαζόμενοι να παλέψουν και να αγωνισθούν σθεναρά γι’αυτό. Τίποτα δεν χαρίζεται. Οι αγωνιστικές τους πρωτοβουλίες πρέπει να γίνουν μαζικές και να γίνει συντονισμός όλων των πληττόμενων κλάδων αλλά και όλων των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας. Οφείλουν να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει και με εργατικό έλεγχο στους χώρους εργασίας να εξασφαλίσουν τις επιθυμητές συνθήκες. Από αυτόν τον αγώνα δε νοείται να λείπουν οι νέοι, οι φοιτητές, οι μαθητές, ως μελλοντικοί εργαζόμενοι, οι οποίοι πλέον δε βλέπουν καμία προοπτική στο μέλλον τους υπό το καθεστώς της ελαστικής εργασίας, της επισφάλειας, της ανασφάλιστης δουλειάς, των πενιχρών μισθών. Η μόνη προοπτική για το μέλλον είναι ο διαρκής αγώνας...

Ζητήματα Σχολής

Τη στιγμή που «τρέχουν» πολύ σοβαρά θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, εμείς καλούμαστε να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Σε μια χώρα ευρωπαϊκών προδιαγραφών οι υποδομές μοιάζουν περισσότερο με αυτές των υποανάπτυκτων χωρών. Θεωρούν εύλογο να μην επενδύουν το μέγιστο στην παιδεία και απαιτούν από μας να προσαρμοστούμε σε αυτά τα γεγονότα χωρίς να αντιδράσουμε. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει διότι για μας η ανάπτυξη μιας χώρας σε όλους τους τομείς της βασίζεται στην παιδεία.

Πλέον τα δύο κύρια θέματα που εκκρεμούν στη σχόλη μας είναι η ασφάλεια και η οργάνωση. Ή μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα η έλλειψή τους. Όπως θα φανεί στη συνέχεια πολλά διαδικαστικά ζητήματα της σχολής, όπως τα αναλώσιμα υλικά, τα εργαστήρια και η εξεταστική, αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα.

Αρχικά θα ασχοληθούμε με ένα ζήτημα το οποίο γίνεται όλο και πιο έντονο λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης. Όσοι κινούν τα νήματα προφασίζονται τη κρίση που διανύουμε για να μην επενδύουν στην παιδεία ενώ παράλληλα τεράστια ποσά παρέχονται σε άλλους δευτερογενείς τομείς. Η βάση μιας κοινωνίας όμως είναι η παιδεία της και επομένως είναι αδιανόητο να γίνονται περικοπές από αυτήν και να επιβαρύνονται επιπλέον τα λαϊκά στρώματα. Όλη η αναφορά γίνεται για τα αναλώσιμα υλικά της σχολής. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν όλοι οι εξοπλισμοί των εργαστηρίων που είναι απαραίτητοι για την ομαλή διεξαγωγή των πειραμάτων. Αυτό που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής όμως είναι το κομμάτι των εξοπλισμών (ρόμπες, προστατευτικά γυαλιά και γάντια) που εγγυάται της ασφαλούς διεξαγωγής των πειραμάτων. Ενώ θεωρητικά το θέμα της λήψης των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας καλύπτεται σε ικανοποιητικό βαθμό, στην πράξη δεν υπάρχουν πάντα τα κατάλληλα εφόδια. Γενικά υπάρχει μερική τήρηση των μέτρων και σε επιλεγμένες περιπτώσεις. Πιο συγκεκριμένα αρκεί να παραθέσουμε το γεγονός ότι δεν παρέχεται στον κάθε φοιτητή μια δική του ρόμπα, γυαλιά και γάντια τα οποία θα μπορεί να τα χρησιμοποιεί σε όλα τα εργαστήρια κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Αντί αυτού αρκούμαστε σε όσα από αυτά διαθέτει το κάθε εργαστήριο και επισημαίνεται πως δεν είναι όλα εξοπλισμένα. Τέτοια είναι το εργαστήριο φυσικοχημείας ΙΙ και ΙΙΙ. Όσον αφορά τα άλλα εργαστήρια αυτά διαθέτουν ανεπαρκή εξοπλισμό καθώς πολλές είναι οι φορές που οι ρόμπες δεν φτάνουν για όλους και τα προστατευτικά γάντια είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Στο θέμα της ασφάλειας όμως δεν πρέπει να παίζουμε με πιθανότητες γι’ αυτό και είναι αναγκαίο να λαμβάνονται όλα τα μέτρα και όχι ένα μέρος αυτών.

Τα παραπάνω δεν είναι τα μόνα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ένας φοιτητής της σχολής μας με τα εργαστήρια. Ελλείψεις υπάρχουν και σε πολλές συσκευές και όργανα με αποτέλεσμα κατά την διάρκεια των πειραμάτων να επικρατεί ένας πανικός ο οποίος δρα κατασταλτικά. Πέρα από αυτό όμως παροιμιώδης είναι η παροχή εργαστηριακών οδηγών αρκετές βδομάδες μετά την έναρξη των εργαστηρίων. Εν τω μεταξύ στο διάστημα αυτό διεξάγονται κανονικά οι εξετάσεις και οι αναφορές οφείλουν να παραδίδονται κανονικά. Αν όμως τολμήσει κανείς να παραπονεθεί θα του προτείνουν πολλές εναλλακτικές πηγές για να μπορέσει να διαβάσει και θα του τονίσουν το γεγονός ότι όποιος πραγματικά επιθυμεί να διαβάσει θα βρει τον τρόπο. Ποιες είναι όμως αυτές οι εναλλακτικές πηγές που σου προτείνουν; Τρεις με πέντε εργαστηριακοί οδηγοί που βρίσκονται στο αναγνωστήριο και η ηλεκτρονική μορφή του οδηγού εάν υπάρχει. Πως μπορούν όμως πέντε εργαστηριακοί οδηγοί στους οποίους έχει κανείς πρόσβαση μόνο τις ώρες λειτουργίας του αναγνωστηρίου να εξυπηρετήσουν ένα μεγάλο αριθμό φοιτητών; Όσον αφορά την ηλεκτρονική μορφή του οδηγού πολλοί είναι αυτοί που αναγκάζονται να τον τυπώσουν διότι δεν έχουν πρόσβαση όλες τις ώρες της ημέρας στο διαδίκτυο. Έτσι μετακυλίεται το κόστος της εκτύπωσης στους ίδιους τους φοιτητές, το οποίο εάν υπολογιστεί αθροιστικά για το σύνολο των εργαστηρίων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Ακόμα και να θεωρήσουμε πως οι εναλλακτικές αυτές πηγές καλύπτουν τις ανάγκες των φοιτητών τότε γιατί δεν αρκούμαστε μόνο σε αυτές; Προφανώς όμως δεν μας καλύπτουν και αυτό το γνωρίζουν καλά όλοι τους απλά προσπαθούν σιγά σιγά να μας πείσουν για το αντίθετο για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Ποιος ο λόγος να μη τυπώνονται οι εργαστηριακοί οδηγοί στην ώρα τους και να μη παραδίδονται στους φοιτητές εγκαίρως; Μήπως όλα αυτά δεν είναι ένα ατυχές γεγονός ανοργανωσιάς όπως υποστηρίζουν αλλά ένας τρόπος να εξοικονομήσουν χρήματα εις βάρος των συμφερόντων των φοιτητών; Αν σκεφτούμε και το μέγεθος των κονδυλίων που παρέχονται κάθε χρόνο για κάθε είδους ερευνητικά προγράμματα τα παραπάνω δεν είναι καθόλου τυχαία. Επίσης να τονίσουμε πως αυτό συμβαίνει με πολλά βιβλία που τυπώνονται από τη μονάδα του ΕΜΠ. Το περίεργο βέβαια είναι πως ενώ συγκεκριμένα βιβλία δεν τυπώνονται ή καθυστερούν να τυπωθούν, μερικά άλλα όχι μόνο τυπώνονται κανονικά αλλά βγαίνουν και σε περισσότερες σελίδες κάθε χρόνο. Είναι όλο αυτό τυχαίο ή μήπως μερικοί καθηγητές έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις με τους υπεύθυνους και γι’ αυτό εξυπηρετούνται άμεσα οι “ανάγκες” τους; (;;;)

Εκτός από τα παραπάνω σημαντικό είναι και το ζήτημα της καθηγητικής αυθαιρεσίας. Πλέον οι αντιπαραθέσεις αυτές είναι συχνές και οι επιπτώσεις τους αρνητικές. Το κύριο πρόβλημα είναι πως μεγάλο μέρος των καθηγητών μας εκμεταλλεύονται την εξουσία τους για να επιβάλλουν στους φοιτητές τις απόψεις τους. Πιο συγκεκριμένα μπορούμε να αναφέρουμε μερικά αντιπροσωπευτικά παραδείγματα. Πέρσι, στο μάθημα του 1ου εξαμήνου, “Τεχνικές Σχεδιάσεις - Χρήση Η/Υ”, ο υπεύθυνος καθηγητής απείλησε όσους φοιτητές είχαν προσβάσιμο βαθμό στο μάθημα, πως εάν δεν επέστρεφαν τα υλικά του σχεδίου, που τους είχαν δοθεί στην αρχή του εξαμήνου, ο βαθμός τους δεν θα καταγραφόταν στην καρτέλα. Συνεχίζοντας με τις αναφορές, φέτος στο μάθημα της “Φυσικοχημείας ΙΙΙ” του 4ου εξαμήνου, μία υπεύθυνη καθηγήτρια έδιωξε από το εργαστήριο τους φοιτητές της ισχυριζόμενη πως ήταν όλοι τους αδιάβαστοι. Τους ταπείνωσε μπροστά σε όλο το εργαστήριο και δεν αναλογίστηκε ούτε μια στιγμή ότι μερικοί από αυτούς διανύουν τεράστιες αποστάσεις μόνο και μόνο για την παρακολούθηση του υποχρεωτικού εργαστηρίου. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η καθηγήτρια αυτή ανακοίνωσε πως πέρα από την τυπική εξέταση που γίνεται μετά από κάθε πείραμα, θα υπάρξει και μια άτυπη πριν από τη διεξαγωγή του πειράματος. Φυσικά είναι αδιανόητο να γίνεται προεξέταση πριν τα διδαχθούμε, διότι αν ήταν έτσι δε θα έπρεπε να γίνεται καθόλου το εργαστήριο αλλά να τα διαβάζουμε κατευθείαν από το βιβλίο. Πάμε εκεί για να μάθουμε. Για την αποτροπή της κατάστασης αυτής έγιναν επανειλημμένες κινητοποιήσεις τόσο στην καθηγήτρια όσο και στον υπεύθυνο των εργαστηρίων. Επιπλέον ο Φοιτητικός Σύλλογος κατήγγειλε για πρώτη φορά ονομαστικά κάποιον καθηγητή. Τελικά, και εφόσον δεν αναγράφεται πουθενά πως είναι υποχρεωτικό οι φοιτητές να είναι διαβασμένοι πριν από κάθε εργαστήριο, το θέμα έληξε . Ομοίως, δεν αναγράφεται πουθενά στην ιστοσελίδα του μαθήματος της “Θερμοδυναμικής Χημικής Μηχανικής” του 4ου εξαμήνου, πως είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση των εργαστηρίων για την παράδοση των προαιρετικών σειρών. Ήδη οι έννοιες υποχρεωτική - προαιρετική αναιρούν η μία την άλλη. Παρ’ όλα αυτά ο υπεύθυνος του μαθήματος χωρίς να αναλογιστεί το ήδη επιβαρυμένο πρόγραμμα τον φοιτητών του, ανακοίνωσε πως τα άτομα που θα σημείωναν πάνω από μία απουσία δεν θα είχαν το δικαίωμα να παραδώσουν τις σειρές. Και φυσικά ούτε λόγος για αναπλήρωση. Κατάχρηση της εξουσίας όμως δεν παρατηρείται μόνο στα πλαίσια των μαθημάτων και των εργαστηρίων αλλά και κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιόδου. Δεν είναι λίγες οι φορές που καθηγητές την ώρα που παραδίδουν τα θέματα απειλούν τους φοιτητές με οριστική αποβολή από τη σχολή σε περίπτωση αντιγραφής. Το αποκορύφωμα της όλης κατάστασης όμως είναι τα επικριτικά σχόλια και ο χλευασμός για τις ικανότητες και την προετοιμασία των φοιτητών. Ως αποτέλεσμα του ψυχολογικού αυτού πολέμου είναι οι φοιτητές να μην αποδίδουν το 100% των δυνατοτήτων τους.

Τα προβλήματα δυστυχώς δεν σταματάνε εδώ. Εξεταστική περίοδος και πρακτική άσκηση παραμένουν διαρκώς στο προσκήνιο. Για αυτό το λόγο έχουν γίνει όμως και πολλές κινητοποιήσεις. Ως φοιτητές έχουμε διεκδικήσει τη διεξαγωγή της εξεταστικής σε 5 εβδομάδες έναντι των 3 που ήθελαν να μας επιβάλλουν και έχουμε απαιτήσει την άμεση αμοιβή όσων κάνανε πρακτική άσκηση. Η διάρκεια των εξετάσεων πρέπει να καθορίζεται με άξονα τις ανάγκες των φοιτητών έτσι ώστε να έχουν την καλύτερη δυνατή απόδοση. Οι φοιτητές πρέπει να διευκολύνονται και όχι να βρίσκονται στο στόχαστρο όσων επιθυμούν την εντατικοποίηση. Αυτό αφορά και την πτυχιακή εξεταστική καθώς το τελευταίο διάστημα δεν διεξάγεται όπως παλιότερα, αλλά με έναν τρόπο ο οποίος μόνο βοηθητικός δεν ήταν για τους επί πτυχίο φοιτητές. Πιο συγκεκριμενα ενώ μέχρι πρόσφατα ίσχυε ότι όποιος χρωστούσε κάτω από 12 μαθήματα για πτυχίο μπορούσε να τα δώσει πριν ή μετά την κανονική εξεταστική, φέτος έγινε εμβόλιμα μέσα στην εαρινή με ανακοίνωση μόλις 2 βδομάδες νωρίτερα. Επόμενο ήταν λοιπόν οι φοιτητές να μην είναι προετοιμασμένοι. Επίσης για πρώτη φορά έθεσαν ημερομηνία παράδοσης διπλωματικής εργασίας μέσα στην εξεταστική και παρουσίασή της αμέσως μετά. Όλο αυτό δυσχέραινε ακόμα περισσότερο την προσπάθειά των τελειόφοιτων καθώς σε συνδυασμό με την εξεταστική (κανονική και εμβόλιμη πτυχιακή) δημιουργούσε ασφυκτικό πρόγραμμα.

Συνοψίζοντας, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πως όσο οι άλλοι αποφασίζουν για μας, θα αντιμετωπίζουμε διαρκώς προβλήματα. Προβλήματα τα οποία δεν θα υποχωρήσουν εάν τα αποδεχτούμε και σωπάσουμε. Στη σιωπή μας στηρίζονται για να εφαρμόσουν τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό συμμετέχουμε και εμείς στην λήψη των αποφάσεων και αντιδρούμε για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.

Για τα μαύρα θεριά με το κόκκινο αίμα

Άσπρα πουκάμισα, γραβάτες, μαύρα γυαλιά και πέτσινα σακάκια. Και όπλα. Μαύροι. Μαύρο δέρμα. Μαύροι Πάνθηρες. Με κόκκινη ιστορία.

Μία κόκκινη έκρηξη κατά της μαύρης καταπίεσης από λευκά χέρια. Η πιο αυθεντική ταξική εξέγερση του μαύρου κινήματος. Εξέγερση για την ανατροπή του λευκού σαβάνου. Ανατροπή φρέσκια. Ωμή. Γυμνή από εθνικιστικές τάσεις, ξέσκεπη από το νωχελικό κατασταλτικό πέπλο του θρησκευτικού φανατισμού. Για πρώτη φορά το ριζοσπαστικό κίνημα αποκτά ένα τόσο προλεταριακό παρακλάδι. Πάλλεται κατά της εκμετάλλευσης, για την αξιοπρέπεια. Κατά του κεφαλαίου, για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Στρέφει τα μάτια και έξω από τους μαύρους πληθυσμούς και στις υπόλοιπες καταπιεσμένες ομάδες των Η.Π.Α. Στρέφει τα μάτια στην επανάσταση. Αρνείται όμως το ρόλο του δυνάστη.

Οι Μαύροι Πάνθηρες δε θα εκδικηθούν. Θα φτάσουν όμως στα άκρα για να αμυνθούν. Θα φτάσουν στα άκρα για να γίνουν αυτό που είναι. Να μην είναι πια αυτό που τους έκαναν. Θα φτάσουν στα άκρα για να πάρουν αυτά που τους ανήκουν. Αλλά και να τα μοιράσουν στη συνέχεια.

1966, και κάπου στο Όκλαντ της Καλιφόρνια μπαρούτι μαζεύεται. Μυρίζει. 15 Οκτωβρίου οι Huey P Newton και Bobby Seal ρίχνουν το σπίρτο. Ιδρύεται το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων με πρόεδρο τον Seal, υπουργό Άμυνας τον Newton και υπουργό πληροφοριών τον Cliver.

Ιδρύεται σε μία περίοδο που ο απόηχος του ‘I had a dream’ διακόπτεται από το θάνατο του Μάλκολμ Χ. Γεννιέται μέσα από τις αντίρροπες δυνάμεις του αντιρατσιστικού κινήματος των μαύρων. Από τη μία ο μαύρος ιερέας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ με φιλειρηνικές πορείες στο όνομα της μη βίας μάχεται κατά των ρατσιστικών νόμων. Και από την άλλη ένας νέος ηγέτης του μαύρου κινήματος, ο Μάλκολμ Χ υποστηρίζει κατηγορηματικά ότι η μη βία μπορεί να υπάρξει ως λύση, μόνο όταν όλος ο κόσμος είναι μη βίαιος και σίγουρα όχι όταν αυτή η απαίτηση περιορίζεται σε αυτούς με μαύρο δέρμα. Ο απόηχος του ‘I had a dream’ πλέον αργοσβήνει και οι μαύροι πάνθηρες γραπώνονται από το τελευταίο στάδιο της ιδεολογικής εξέλιξης του μαύρου ηγέτη για να αρχίσουν, όμως, ένα νέο αγώνα. Αρχικά κατηγορούνται και αυτοί όπως και ο Μάλκολμ Χ , ο οποίος για ένα διάστημα υπήρξε μέλος του Έθνους του Ισλάμ, για Μαύρο Εθνικισμό, όμως γρήγορα απαγκιστρώνονται από λογικές που θέλουν αποκλειστικά τη μαύρη φυλή στον έλεγχο της οικονομίας και της πολιτικής κατάστασης, σε ένα αντίστροφο ρόλο καταπίεσης. Η απελευθέρωση των μαύρων λαών εντάσσεται πλέον στο ευρύτερο πλαίσιο της απελευθερωτικής πάλης. Με βάση τη μαρξιστική τους ιδεολογία, διατηρώντας ορισμένα μαοϊκά στοιχεία, οι μαύροι πάνθηρες θεριεύουν και δίνουν σάρκα και οστά στη μαζική πάλη του ριζοσπαστικού κινήματος. Εμπνευσμένοι από τον προλεταριακό διεθνισμό και τα αντιφασιστικά ιδεώδη, έχοντας συνειδητοποιήσει την ανάγκη για κοινή δράση με τους υπόλοιπους καταπιεσμένους λαούς της Αμερικής συνδέονται και με άλλες οργανώσεις έγχρωμων αλλά και λευκών κοινοτήτων στις ΗΠΑ, όπως είναι οι Λευκοί Πάνθηρες και το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ομοφυλοφίλων. Το μπαρούτι που τόσα χρόνια συσσωρευόταν, η οργή αυτή, για τα αμέτρητα μαύρα χέρια που αλυσοδέθηκαν και τα μαύρα κεφάλια που μακελεύτηκαν πυροδοτεί τον αγώνα. Αντίσταση που ξεμυτίζει ως αυτοάμυνα και μετασχηματίζεται αμέσως σε αυτοοργάνωση.

1967, και κάπου στο Όκλαντ μπορείς να ακούσεις να φωνάζουν «σαράντα στρέμματα και δύο μουλάρια»

Έτσι μπορούσες να ακούσεις και πριν από 100 χρόνια, όταν η κυβέρνηση Λίνκολν επιχείρησε να επανορθώσει για τα χρόνια σκλαβιάς και για τα 50 εκατομμύρια μαύρων που σφαγιάστηκαν. Και οι Μαύροι Πάνθηρες δεν ξεχνούν. Ζητούν και πάλι, ανάμεσα στα 10 σημεία στα οποία συνοψίζονται οι επιδιώξεις του κινήματος, να αποζημιωθεί η κοινότητά τους έστω και με την παροχή χρημάτων. Πρωτεύον όμως αίτημα τους είναι η Ελευθερία. Από εκεί ξεκινούν. Όλα από εκεί ξεκινούν. Από τη δυνατότητα να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους, τόσο ως άτομα όσο και ως κοινότητες. Θέλουν πλήρη απασχόληση και στέγαση που θα τους διασφαλίζει ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης. Αγωνίζονται για εκπαίδευση που θα ρίξει φως στο στυγνό πρόσωπο του δυνάστη. Παιδεία, που θα τους προσφέρει γνώση του εαυτού τους και της θέσης τους. Απαιτούν εξαίρεση των μαύρων ανδρών από τη στρατιωτική θητεία, καθώς αρνούνται να υπηρετήσουν ένα ρατσιστικό κράτος , πόσω μάλλον να γίνουν και οι ίδιοι φονιάδες στο όνομα αυτού. Ζητούν την απελευθέρωση των μαύρων κρατουμένων σε όλο τον κόσμο, διεκδικώντας αμερόληπτες δίκες με αντικειμενικούς ενόρκους. Μάχονται την αστυνομική βία. Κυριολεκτικά.

1967, και κάπου στο Όκλαντ μπορείς να γευτείς τη μεταλλική γεύση του φόβου.

Ο Bobby Seal και τριάντα πάνοπλα μέλη των Πανθήρων εισβάλλουν στο κοινοβούλιο του Σακραμέντο. Διακόπτουν τη συζήτηση αναγκάζοντας τον κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Ρόναλντ Ρήγκαν, να τραπεί σε φυγή ενώ οι ίδιοι σε απευθείας μετάδοση διαβάζουν το μανιφέστο τους. Επρόκειτο για συζήτηση με στόχο την ενδεχόμενη κατάργηση της οπλοκατοχής. Ακυρώθηκε. Οι Πάνθηρες με τα πιστόλια και τα οπλοπολυβόλα να προβάλλονται επιδεικτικά κάνουν και άλλες εμφανίσεις. Περιφρουρούν πορείες. Κάνουν περιπόλους σε μαύρες γειτονιές. Δεν κρύβονται. Στηρίζονται στη Δεύτερη Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών που δίνει το δικαίωμα στους πολίτες να φέρουν όπλα. Φέρουν όπλα προκλητικά και διεκδικούν τον εξοπλισμό όλων των μαύρων πολιτών για λόγους αυτοάμυνας. Προβάλλονται ως σέχτα βίαιων και αιμοδιψών τρομοκρατών. Ασπρόμαυρα πλάνα σκορπίζουν τον τρόμο στους Αμερικανούς πολίτες. Ο αληθινός τρόμος όμως ήδη προϋπήρχε και σκόρπιζε το θάνατο. Χρόνια τώρα. Η αστυνομική βαρβαρότητα που θέριζε ασύστολα και οι φυλετικές δολοφονίες οδήγησαν τους Μαύρους Πάνθηρες σε αυτή την ξεκάθαρα αμυντική τακτική για την προστασία των κοινοτήτων τους. Για να μην χυθεί άλλο μαύρο αίμα από λευκά χέρια.

1969, και κάπου στο Όκλαντ μπορείς να δεις ένα παιδί να χαμογελά.

Στο πλαίσιο των κοινοτικών προγραμμάτων του Κόμματος, παρέχεται σε μαθητές και μαθήτριες από φτωχές γειτονιές δωρεάν πρωινό ενώ παράλληλα σε έντεκα πόλεις αρχίζουν να λειτουργούν κοινωνικά ιατρεία και «σχολεία απελευθέρωσης». Οι πάνθηρες γίνονται κομμάτι των απλών γειτονιών, της καθημερινότητάς τους. Προσφέρουν δωρεάν σίτιση και ρουχισμό, συμβάλλουν σε προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες, παρέχουν νομική βοήθεια. Γίνονται ένα με τον απλό λαό των μαύρων κοινοτήτων. Ενώ έτσι οι πάνθηρες φαίνεται να «εξημερώνονται», ο λαός θεριεύει. Αναγνωρίζει στα πρόσωπα των αγωνιστών τα δικά του προβλήματα, συνειδητοποιεί τη θέση του, αρχίζει να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Ριζοσπαστικοποιείται. Έρχεται σε επαφή με το κίνημα. Γίνεται το κίνημα.

1989, 22 Αυγούστου, και μπορείς να νιώσεις την τραχιά καυτή άσφαλτο στην ένατη οδό, κάπου στο Όκλαντ.

Με δύο σφαίρες στο κεφάλι ο Newton πέφτει νεκρός και η άσφαλτος σε μία από τις πρώτες περιοχές όπου μικρά παιδιά απολάμβαναν κάποτε το δωρεάν πρωινό τους με δική του πρωτοβουλία, βάφεται κόκκινη. Πίσω από τη σκανδάλη; Αντίπαλη ομάδα μαύρων.

Οι Μαύροι Πάνθηρες βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο μέχρι το 1982. Γνωρίζουν μεγάλη απήχηση. Εμπνέουν ριζοσπαστικές ομάδες και κινήματα αφροαμερικανών και λευκών σε ολόκληρο τον κόσμο. Γύρω στο 1970 το Κόμμα απαρτίζεται από 10.000 μέλη και έχει 250.000 συνδρομητές, ενώ έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι έχουν τη δυνατότητα να κατεβάζουν στο δρόμο χιλιάδες αμερικανούς.

Τον Ιούνιο του 1967 ένας Πάνθηρας πέφτει νεκρός και η πόλη του Marion φλέγεται. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία διαρκούν μία εβδομάδα και ο τραγικός απολογισμός ανέρχεται στους 47 νεκρούς και στους 7000 τραυματίες από σφαίρες των αστυνομικών δυνάμεων .

To 1968 ένας Πάνθηρας αιχμαλωτίζεται και οι Η.Π.Α. πνίγονται από τις εξαγριωμένες φωνές χιλιάδων ατόμων. Είναι ο Newton που συλλαμβάνεται, όταν συμμετέχει σε θανάσιμη σύγκρουση με την αστυνομία αφού εκείνοι προσπαθούν παράνομα να τον αφοπλίσουν. Free Huey, ακούς να φωνάζουν. Και είναι νέοι, και είναι και λευκοί, και είναι χιλιάδες.

Η οργή για τους Πάνθηρες που φαίνεται να ξεψυχούν κάτω από τα ανελέητα χτυπήματα των λευκών δυναστών παίρνει γρήγορα τεράστιες διαστάσεις, ξυπνώντας την πρωτόγονη και πρωτόγνωρη επιθυμία για αντίσταση και εξέγερση κατά των καταπιεστών σε ολόκληρη την των Η.Π.Α.

Και μετά έρχεται ο Ηoover . Ο J. Edgar Hoover και το πρόγραμμα COINTELPRO. Μετά από εντολή του προέδρου Νίξον το FBI αναλαμβάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο να δώσει ένα τέλος σε αυτή τη «βίαιη απειλή». Αναλαμβάνει την εξάρθρωση του Κόμματος «εκ των έσω». Ο Hoover αρχίζει τη στοχευμένη διακίνηση συκοφαντιών και πλαστής αλληλογραφίας μεταξύ των μελών, δημιουργώντας κλίμα καχυποψίας. Προκαλούνται έριδες και γρήγορα εμφανίζονται και οι αλληλοκατηγορίες για την ύπαρξη χαφιέδων. Το FBI ολοκληρώνει επιτυχώς την αποστολή του αφήνοντας τους Πάνθηρες, με τις εσωτερικές τους αντίπαλες πλέον ομάδες, να τρώγονται μεταξύ τους και το αίμα να ρέει και πάλι άφθονο στους δρόμους των μαύρων γειτονιών. Και κάπως έτσι το επί 14 χρόνια ανυπότακτο θεριό, το ισχυρότερο ίσως ταξικό κίνημα της μαύρης φυλής πνίγεται στο ίδιο του το αίμα.

Στη διάρκεια όμως αυτών των χρόνων, εκεί κάπου στο Όκλαντ, ο άνθρωπος ξυπνάει από το λήθαργο της υποταγής. Μυρίζει το μπαρούτι, γεύεται το φόβο, ακούει τις φωνές της εξέγερσης, χαμογελά, κατεβαίνει στην καυτή άσφαλτο, αποφασισμένος. Ο μακροχρόνιος αυτός λήθαργος φτάνει στο τέλος του. Ζωντανεύουν οι δρόμοι, ζωντανεύουν οι άνθρωποι. Ακόμα και όταν πέφτουν νεκροί.

2015, και ο Μουμία Αμπούλ Τζαμάλ αγγίζει και σήμερα μηχανικά τα κάγκελα , παρατηρώντας τον ήλιο και πάλι να ανατέλλει, από το κελί του, όπως τριάντα τρία χρόνια τώρα. Ο Μουμία είναι πρώην υπουργός δικαιοσύνης των Μαύρων Πανθήρων, θανατοποινίτης για … χρόνια και πλέον καταδικασμένος σε ισόβια. Ο 19χρονος Tony Robinson δε θα ξαναδεί ανατολή ηλίου. Ο Tony ήταν ένας άοπλος νέος που αβάσιμα κατηγορήθηκε για ξυλοδαρμό και έπεσε νεκρός από πυρά αστυνομικού. Ο Πάνθηρας Μουμία βλέπει και πάλι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερους μαύρους πολίτες να πέφτουν νεκροί από σφαίρες αστυνομικών. Βλέπει, όμως, εδώ και ένα χρόνο, μετά τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν, και το Φέργκιουσον να ξυπνά και να καίγεται. Μπορεί να ελπίζει πώς οι Πάνθηρες ζωντανεύουν και πάλι.