Η αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους

Εννέα μήνες μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα και την ανάδειξή του μαζί με τους ΑΝΕΛ ως συγκυβέρνηση ο λαός καλείται να προσέλθει στις κάλπες καθώς η αδιέξοδη φιλο – ΕΕ πολιτική του οδήγησε στην υπογραφή του 3^ου Μνημονίου παρακούοντας το μεγάλο ΟΧΙ του λαού ενάντια στη λιτότητα και στις βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές. Κάπως έτσι επί του πρακτέου η δεδηλωμένη χάθηκε αφού ένα υπολογίσιμο κομμάτι του αποχώρησε από την κυβέρνηση ενώ πλέον ψάχνει τη νέα λαϊκή εντολή – συγκατάθεση εφαρμογής του νέου μνημονίου για να συνεχίσει το έργο από εκεί που το άφησε. Αυτές οι εκλογές έρχονται να συμπυκνώσουν μία πληθώρα πολιτικών στοιχείων της συγκυρίας και αποτελούν ιδανική ευκαιρία για την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο ούτως ώστε να συνεχίσει την πάλη του εκεί όπου σταμάτησε, να υπερασπιστεί το δυναμικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος θέτοντάς το ως προμετωπίδα του αγώνα του αφού του δώσει το κατάλληλο στίγμα δηλαδή, το στίγμα ανυπακοής στην ΕΕ και τις πολιτικές της καθώς και αυτό των ανυποχώρητων μαζικών νικηφόρων αγώνων.

Με την υπογραφή του νέου μνημονίου ο ΣΥΡΙΖΑ επισφράγισε και ανοιχτά ποια την είσοδο του στο μπλοκ των μνημονιακών κομμάτων καθώς με αυτή την κίνηση εγγυήθηκε την κερδοφορία του κεφαλαίου σε βάρος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία και το εργατικό δυναμικό που ασχολούνταν με αυτή (π.χ. αεροδρόμια, λιμάνια κ.τ.λ.), αυξάνοντας κατακόρυφα τα όρια συνταξιοδότησης, μέτρο που έρχεται ‘’πακέτο’’ με τη βαθμιαία εκτίναξη του ποσοστού ανεργίας δίνοντας πλέον τη χαριστική βολή στην ήδη ‘’κατακρεουργημένη’’ κοινωνία. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ήταν φυσικό απότοκο του ‘’€ πάση θυσία’’ και της ψευδαίσθησης περί Ευρώπης των λαών και εκδημοκρατισμού της Ε.Ε., λογικές οι οποίες οδήγησαν στο αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης – εκβιασμού παραγνωρίζοντας τους στόχους δημιουργίας των συγκεκριμένων μηχανισμών όπως η οικονομική και πολιτική εξουσία των ισχυρών καπιταλιστικών συστημάτων πάνω στα πιο μικρά και η οικονομική αφαίμαξη αυτών. Υπό αυτό το πρίσμα ο ΣΥΡΙΖΑ απομυθοποιήθηκε και είναι ο πλέον αναξιόπιστος να δώσει ουσιαστική διέξοδο από τον κυκεώνα της λιτότητας. Η στήριξη αυτού του ρεύματος θα αποτελέσει επιλογή ηττοπάθειας και συμβιβασμού με την πολιτική των δανειστών ενώ θα δώσει το δικαίωμα σε μία ενδεχόμενη συγκυβέρνηση να συνεχίσει την τριλογία των μνημονίων απτόητη. Οφείλουμε σα νεολαία να προτάξουμε τους αγώνες μας και να μας βρει απέναντι οποιαδήποτε προσπάθεια για τσάκισμα του μέλλοντος και της ελπίδας μας.

Το σταθερό μνημονιακό μπλοκ από την άλλη πλευρά πανηγυρίζει τη δήθεν δικαίωσή της με την υπογραφή της νέας συμφωνίας και προτάσσεται ως ο ιδανικός εγγυητής αυτών των συμφωνιών. Η Νέα Δημοκρατία με ηγέτη τον ‘’κένταυρο’’ – φασίστα Μεϊμαράκη και στηριζόμενη στο γεγονός πως είναι βαθιά ριζομένη στην ελληνική κοινωνία, επιδίδεται σε αγώνα λαϊκισμού προσπαθώντας να συσπειρώσει κόσμο από την ακροδεξιά ενώ παράλληλα έχει στο πλευρό της το οπλοστάσιο υπερπροβολής των αστικών ΜΜΕ και την παράλληλη ακροδεξιά στροφή τους, ιδιαίτερα στο θέμα των μεταναστών από τη Συρία. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη σε μία κυριολεκτική προσπάθεια να μαζέψει τα κομμάτια του προχώρησε σε συσκέψεις με όλα τα φανερά πρώην κομμάτια του και εν τέλει κατόρθωσε να συνεργαστεί με τη ΔΗΜΑΡ. Φέρεται πλέον ως ο μετανοημένος και αλλαγμένος ‘’άσωτος’’ ενώ στην πραγματικότητα με νύχια και με δόντια προσπαθεί να αποφύγει τον αφανισμό του. Έτσι καταλήγουν οι ΠΑΣΟΚογενείς ΣΥΡΙΖΑίοι να δηλώνουν ευθέως πως ‘’μία συνεργασία με το καινούριο ΠΑΣΟΚ είναι η πλέον επιθυμητή’’. Η συνεχής δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και η ενσωμάτωση τόσο σε πολιτικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο του διασπασμένου ΠΑΣΟΚ ξαναφέρνει στην επιφάνεια όλη την ‘’αφρόκρεμα’’ των ομολογητών του ΝΑΙ και κοινώς αναβιώνει όλο το σάπιο πολιτικό μπλοκ το οποίο είχε παραμεριστεί ορθώς από το λαό. Ένας ακόμα υποψήφιος για συγκυβέρνηση είναι το Μπομπολικό ΠΟΤΑΜΙ, το δήθεν απολιτίκ κόμμα που φλερτάρει με νεοφιλελεύθερα και φασιστικά ιδεολογήματα δηλώνει έτοιμο να εγγυηθεί τη σταθερότητα της νέας κυβέρνησης και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας παραμένοντας πιστό σκυλί του αφεντικού του. Τέλος οι ακροδεξιοί ΑΝΕΛ ρίχνουν το φταίξιμο στο αριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και εν γένει στην αριστερά, προσπαθώντας να σώσουν ότι απέμεινε από την αντιμνημονιακή ρητορεία τους και γι’ αυτό αυτοπροβάλλονται ως απαραίτητοι για τη νέα κυβέρνηση. Τα κατεξοχήν μνημονιακά κόμματα σαφώς και δεν μπορούν πλέον να συσπειρώσουν τη παλιά τους δυναμική καθώς η οικονομική κρίση δεν ξεπερνιέται με διαχείριση και επομένως ο μόνος προγραμματικός σχεδιασμός που παρουσιάζουν είναι η ισχυροποίηση του κεφαλαίου κι επομένως έχουν οδηγηθεί σε πολιτική κρίση. Η κρίση τους επηρεάζει άμεσα την πολιτική εκπροσώπηση του ίδιου του κεφαλαίου γεγονός που οδηγεί τη στρατηγική του σε αστάθεια. Επομένως τώρα ήρθε η ώρα να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα στους εκπροσώπους του συστήματος μέσω της εκλογικής τους πανωλεθρίας και της εξαφάνισής τους από τον πολιτικό χάρτη.

Βέβαια το αστικό κράτος σε αυτές τις εκλογές παρουσιάζει πλέον και διαχειριστή – μπαλαντέρ, την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη υπό το πρίσμα της δήθεν αντιδιαπλοκής και της πολιτικής τιμιότητας, ρητορεία που πατά σε απολίτικες γενικεύσεις του τύπου ‘’όλοι οι πολιτικοί είναι ψεύτες’’. Με αυτό τον τρόπο ο υβριστής των φτωχών που ψήφισαν ΟΧΙ παρουσιάζεται ως η τίμια μεταρρυθμιστική δύναμη της εκλογικής μάχης. Ένας άνθρωπος που υπηρέτησε το ΠΑΣΟΚ των παχιών αγελάδων και δηλώνει φανατικός της Ε.Ε. του νεοφιλελευθερισμού, αναγεννήθηκε από την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης του κεφαλαίου όπως μία πληθώρα πολιτικάντιδων που υποστήριζαν το ΝΑΙ με οποιοδήποτε κόστος. Το παιχνίδι έχει παιχτεί αρκετές φορές και πλέον η στρατηγική του κεφαλαίου απλώς ανακυκλώνεται καθώς αυτό ψάχνει στα πολιτικά νεκροταφεία πριμαντόνες για να συσπειρώσει κάποια δυναμική.

Και κάπως έτσι ανασύρεται από τις φυλακές το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χ.Α. ενόψει των εκλογών ισχυροποιημένο από την ξενοφοβία την οποία αναπτύσσουν τα συστημικά Μ.Μ.Ε. σε σχέση με το θέμα των Σύριων προσφύγων αλλά και από την παράδοση της ‘’1^ης φοράς Αριστερά’’ κυβέρνηση. Λίγες μέρες πριν τη μέρα του χαμού του Παύλου Φύσσα τα μαύρα κοράκια του κεφαλαίου προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα τρομοκρατίας και να κάνουν επίδειξη ισχύος αλλά έχει αποδειχτεί ότι με τη δύναμη του αποφασισμένου κινήματος μπορεί να περιοριστεί στους στενούς του κύκλους. Όμως μόνο ένα δυνατό κίνημα με εργατικά – αντιφασιστικά χαρακτηριστικά μπορεί να εξαφανίσει από κάθε γειτονιά αυτή την αισχρή ιδεολογία και να της δώσει το τελειωτικό χτύπημα.

Μέσα στα ισχυρά δυναμωμένα ρεύματα υφίστανται και προοδευτικά αριστερά κομμάτια τα οποία ωστόσο αδυνατούν να δείξουν έναν άλλο δρόμο από τον προκαθορισμένο κι επομένως η ενδυνάμωσή τους στις εκλογές αποτελεί μία ακόμα ενσυνείδητη υποταγή, μία πέτρα που πετιέται στο νερό. Το ΚΚΕ επιμένει στη ρητορεία περί λαϊκής εξουσίας ωστόσο δε δύναται να περιγράψει εκείνον τον πολιτικό σχεδιασμό ο οποίος θα χειραφετήσει το λαό από το κράτος και θα του δώσει την εξουσία. Συν τοις άλλοις φέρει ιστορική ευθύνη για την απόφασή του να ψηφίσουν άκυρο τα μέλη του στο δημοψήφισμα ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την αστική στρατηγική που ήθελε αποδυναμωμένο το ΟΧΙ του λαού. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ταξική πάλη εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού δεν πάει πίσω μόνο το ίδιο σε θέματα ανάλυσης αλλά κρατά το κίνημα διχασμένο μόνο και μόνο για λόγους πολιτικού μικροηγεμονισμού.

Δεν υφίσταται μόνο το Κ.Κ.Ε. στα αριστερά και προοδευτικά κόμματα εντός του κοινοβουλίου. Πρόσφατα από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε η Λαϊκή Ενότητα ένα ακόμα αντιμνημονιακό κόμμα κατά τα λόγια καθώς ως στόχο του έχει τη δημιουργία ενός εθνικού αντιμνημονιακού μετώπου. Με αιχμή της την επιστροφή στη δραχμή προσπαθεί να γείρει την πλάστιγγα υπέρ της. Συνεχίζει όπως και ο προπάτοράς της να μιλάει για εκδημοκρατισμό της Ε.Ε. και συνεπώς η ενδεδειγμένη λύση που προσφέρει είναι άλλη μία λύση διαπραγμάτευσης – εκβιασμού – μνημονίου από την Ε.Ε. καθώς η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική δεν εγγυάται πως η ‘’Ευρώπη των λαών’’ θα σταματήσει την επιτήρηση αφού τα δημοσιονομικά της χώρας (κοινώς η πρόφαση της Ε.Ε. να επιτηρεί την Ελλάδα) και το χρέος θα παραμείνουν τα ίδια. Η αποτυχία του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να καταστήσει σοφότερο το εν λόγω κόμμα αλλά οι ρεφορμιστικές του ρίζες δεν του υποδεικνύουν άλλο δρόμο εκτός από αυτόν της διαχείρισης της κρίσης.

Οι ερχόμενες εκλογές έρχονται να καθορίσουν την πολιτική η οποία θα ασκηθεί τα επόμενα χρόνια και ως εκ τούτου αν κάποιο κόμμα του μνημονιακού μπλοκ αναλάβει την εξουσία θα σχηματίσει συγκυβέρνηση για να αποκτήσει την απαραίτητη σταθερότητα μέσω της οποίας θα καταδυναστεύσει τα φτωχά λαϊκά στρώματα μέσω του νέου μνημονίου. Ως νεολαία οφείλουμε να συμμετέχουμε και σε αυτή την εκλογική μάχη μαυρίζοντας το συγκεκριμένο μπλοκ όπως αυτοί προσπαθούν να ξεγράψουν το μέλλον μας στηρίζοντας αγωνιστικά και προοδευτικά κομμάτια που έχουν συνδεθεί με τους ταξικούς αγώνες της κοινωνίας. Όμως πρώτα και κύρια οφείλουμε να μην ξεχνάμε τις κινηματικές διεργασίες και την πραγματική ελπίδα που μόνο αυτές μπορούν να προσφέρουν μέσω των συλλογικών μας αγώνων. Ήρθε η ώρα σα νεολαία να απαλείψουμε τις λογικές αναμονής και ανάθεσης και να αντεπιτεθούμε σε όποιον παίρνει τις αποφάσεις μας αψήφιστα. Το λαϊκό ΟΧΙ προδόθηκε και οφείλει ως η μεγαλύτερη νίκη του κινήματος τον τελευταίο καιρό να γίνει η αρχή της ανατροπής, το έναυσμα των νικηφόρων αγώνων μας. Σε αυτό το ΟΧΙ οφείλουμε να δώσουμε κινηματικά χαρακτηριστικά και να μην το αφήσουμε να καρπωθεί από αδρανείς δυνάμεις που δεν έχουν ιδέα από αγώνες και θυσίες. Αυτό το ΟΧΙ δίνει τη δυνατότητα για το χτίσιμο ενός μάχιμου μπλοκ το οποίο θα αγωνίζεται για τα δικαιώματά και τα συμφέροντά του και θα λειτουργεί έχοντας ως προοπτική μία συνολικότερη ανατροπή. Κι εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε ως φοιτητιώσα νεολαία, ως ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια των λαϊκών στρωμάτων, σε αυτό το ραντεβού με την ιστορία να είμαστε παρόντες δίνοντας ένα στίγμα ελπίδας, αλλά προπαντός αγωνιστικού πνεύματος. Οφείλουμε να απαγκιστρωθούμε από την απόγνωση της καθημερινότητας, οφείλουμε να στείλουμε απειλητικό μήνυμα στους πραιτοριανούς των μνημονίων, οφείλουμε να ξετινάξουμε τα δεσμά που μας κρατάνε. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, το οφείλουμε στην ιστορία μας.