Είναι ο ιμπεριαλισμός ηλίθιε!

Το τελευταίο διάστημα, πρόσφυγες και μετανάστες προσεγγίζουν τα ελληνικά σύνορα, στριμωγμένοι σε μια φουσκωτή βάρκα ως μέσο που θα τους οδηγήσει είτε στη λύτρωση είτε σε μια ζωή τουλάχιστον μακριά απο εμπόλεμη ζώνη. Γι αυτούς υπάρχει έστω και μια ελπίδα να ξεφύγουν από την ακραία εξαθλίωση και του αλλεπάλληλους πολέμους που τους επιφυλάσσει ο καπιταλισμός στις χώρες τους. Η αιτία; Eίναι ο ιμπεριαλισμός ηλίθιε! Ο δυτικός ιμπεριαλισμός επιδιώκοντας τον έλεγχο σφαιρών επιρροής, αγορών, πηγών πρώτων υλών κλπ, επιδίδεται για δεκαετίες στην ωμή καταλήστευση, την πρόκληση πολιτικής αστάθειας και όχι σπάνια, σε στρατιωτικές επεμβάσεις στις χώρες αυτές. Ιδιαίτερα μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι συνέπειες της ιμπεριαλιστικής «δραστηριότητας» εντείνονται ραγδαία, με αποτέλεσμα σε ολόκληρες ηπείρους και περιοχές – όπως η Αφρική, η Μέση Ανατολή και ευρύτερα η Νότια και Δυτική Ασία – γιγάντια τμήματα των ντόπιων πληθυσμών να μετατρέπονται σε μετανάστες. Στο Ιράκ, το Αφγανιστάν αλλά και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ την προηγούμενη δεκαετία έχει επιφέρει τρομακτικές συνθήκες για τους λαούς της περιοχής. Ένας πόλεμος που έγινε για τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της περιοχής, ενάντια σε αντιδραστικά καθεστώτα και δυνάμεις όπως οι «Ταλιμπάν» – τους οποίους τις προηγούμενες δεκαετίες οι ίδιοι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είχαν χρηματοδοτήσει και υποστηρίξει ως «μαχητές της ελευθερίας» απέναντι στα φιλοσοβιετικά και αντι-ιμπεριαλιστικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Τώρα, το «τέρας» του με τη μορφή του «ISIS», της «Αλ-Κάιντα», της «Μπόκο Χαράμ» κλπ, έγινε ανεξέλεγκτο από τους ιμπεριαλιστές και σπέρνει νέο τρόμο σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, προκαλώντας τεράστια κύματα προσφύγων.

Ένοχος: η «Αραβική Άνοιξη»

Και η υποκρισία; Ένοχη H «ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ». Η μανία των Αμερικάνων να θέσουν υπό έλεγχο μια επαναστατική αφύπνιση με ταξικά χαρακτηριστικά, του αραβικού λαού ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα δεκαετιών, απαντάται αρχικά με «φιλική» προσέγγιση του κινήματος στις χώρες που είχαν εχθρικά προς αυτούς καθεστώτα (ιδίως σε Συρία και Λιβυή), ενώ στη συνέχεια με ανοιχτές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στη Λιβυή και ταυτόρονη ενίσχυση κάθε στοιχείου που υπήρχε στο στρατόπεδο της αντιπολίτευσης, προκειμένου να μεταλλάξουν τον ταξικό χαρακτήρα του κινήματος κερδίζοντας χώρο ώστε να επιβάλλουν νέα ελεγχόμενα καθεστώτα. Στην Συρία η ιστορία αλλάζει, καθώς η δυνατότητα ανοικτής επέμβασης δεν έμπαινε στο πλάνο, λόγω φόβου ανοικτής σύγκρουσης με Ρωσία και Κίνα με απρόβλεπτες συνέπειες. Η λύση όμως βρέθηκε με την «γενναία» χρηματοδότηση και παροχή εξοπλισμού σε ομάδες που βίαια επιβλήθηκαν στην ηγεσία του κινήματος ενάντια στον Άσαντ, μετατρέποντάς το σε έναν εμφύλιο με θρησκευτικά χαρακτηριστικά, αποκομένο από τις πλατιές μάζες, ενω τότε τέθηκαν και οι βάσεις για τη δημιουργία του ISIS. Έτσι ο αρχικός ενθουσιασμός και η μαχητικότητα που διακατείχε πλατιά στρώματα των μαζών της Λιβύης και της Συρίας ενάντια στους δυνάστες τους κατά την πρώτη, επαναστατική περίοδο, έχει μετατραπεί στο σημερινό αντεπαναστατικό μακελειό, σε απελπισία και μαζικά ρεύματα προσφύγων.

Ο δυτικός πολιτισμός δίνει τη λύση

Και ποια η πολιτικική στάση του πολιτισμένου δυτικού κόσμου στη ραγδαία εισροή αυτού του κύματος προσφύγων και μεταναστών; Μα φυσικα και πάλι καπιταλισμός. Καπιταλισμός, που εκφράζεται μέσα από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, τις φιλανθρωπίες, τις ΜΚΟ και τα δακρύβρεχτα ρεπορταζ. «Δεν χωράνε», «Δεν το αντέχει η οικονομία», «Να φυλλάξουμε καλύτερα τα σύνορα», «είναι ανταγωνιστικό εργατικό δυναμικό», «θα υπάρξει πολιτιστική αλλοίωση στην Ευρώπη», ειναι μερικές από τις ανησυχίες που εκφράζονται από πολιτικούς εκπροσώπους και αστικό τύπο, τις οποιές προσπαθούν να περάσουν ώς ανησυχίες του ευρωπαϊκού λαου. Καμία αναφορά στο ποιός φταίει, παραμόνο κονδύλια ανθρωπιστικής βοήθειας απο τους «πολιτισμένους» αυτού του κόσμου, που δείχνουν το καλό τους πρόσωπο. Άλλο πρόσωπο απο αυτό που αποτέλεσαι την αιτία αυτού του μεταναστευτικού και προσφυγικού κύματος.

Ρατσισμος, το κρυφό όπλο του καπιταλισμού

Ας κοιτάξουμε όμως λίγο και τις συνέπειες της ραγδαία αύξησης μεταναστών σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και γενικότερα ο μεθοδευμένα οικονομικά χτυπημένος νότος της Ευρώπης. Αν συνδυάσουμε το μεταναστευτικό και την διάθεση των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών της ευρώπης να δεχτούν κόσμο, αλλά περιορισμένο αριθμό, ενώ ταυτόχρονα κλείνουν τα μάτια στην αντικειμενική αδυναμία των χωρών με οικονομική κρίση να αντιμετωπήσουν ένα τέτοιο φαινόμενο, καθώς και με το άνοιγμα των αγορών διατλαντικά απο την Αμερική εως την Κίνα, θα έλεγε κάποιος ότι τελικά ίσως τα σχέδια των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων δεν πλήττονται. Μιλώντας για τον οικονομικά πληττόμενο νότο της Ευρώπης, από τις πολιτικές λιτότητας και τα μνημόνια και θεωρώντας ότι οι πολιτικές αυτές αποσκοπούν στη μετατροπή του ευρωπαικού νότου ως μια δεξαμενή φτηνών εργατικών χεριών, που αφήνουν πίσω τους τα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί και το συνδικαλιστικό τους παρελθόν, και τα οποία θα έχουν αφεντικό τον ανεπτυγμένο ευρωπαϊκό βορρά, ξεκάθαρα φαίνεται ότι η περαιτέρω αποδιοργάνωση μιας οικονομίας και κοινωνίας σε κρίση μόνο ωφέλη σημαίνει για τα σχέδια του κεφαλαίου. Ένα από τα δυνατότερα όπλα του κεφαλαίου, λοιπόν, σε ένα τέτοιο σχέδιο είναι ο ρατσισμός, εκφρασμένος από την άνοδο των φασιστικών μορφωμάτων. Η φιλοσοφία που προβάλλεται είναι η εξής: «Αν για τους γηγενείς εργοδότες, οι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες που είναι διατεθειμένοι να εργαστούν με εξαιρετικά χαμηλά ημερομίσθια, συνιστούν μια ευκαιρία μείωσης του κόστους εργασίας και άρα αύξησης των κερδών τους, για τους ντόπιους εργαζόμενους θα αποτελούν ανταγωνιστικό εργατικό δυναμικό». Η εργοδοσία μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες για απεργοσπάστες, ενώ θα φροντίσει να μην γίνει αντιληπτή η χρησιμοποίηση τους στα πλαίσια των ταξικών σχέσεων εξουσίας, αλλά θέτοντάς το εντός πλαισιόυ πολιτισμικής διαφοράς, φέροντας τους πρόσφυγες που διεκδικούν το δικαίωμα σε εργασία στη χώρα που βρίσκονται απέναντι στους γηγενείς που ήδη το κατέχουν. Ακόμα, σε περιπτώσεις συνδικαλιστικής οργάνωσης των προσφύγων και ενσωμάτωσής τους στα ντόπια συνδικάτα, πάλι ο ρατσισμός θα γίνει το όπλο διχόνιας και διάσπασής τους, προκειμένου να μην μπορόυν οργανωμένα να αντιδράσουν οι κατώτερες τάξεις στην εκμετάλλεση που τους επιφυλάσσεται. Οσο για την χρησιμοτητα αυτής της κατάστασης, στην οποία θα επεισέλθει η εργατική τάξη στο διατλαντικό άνοιγμα των αγορών, πάει ως εξής: η «κινεζοποίηση» του ευρωπαϊκού νότου αυτομάτως θέτει ένα πρόσφορο έδαφος για τη χρησιμοποίηση ανταγωνιστικού εργατικού δυναμικού από πολυεθνικές. Αυτό αυτομάτως σημαίνει και ανταγωνιστικά Ευρωπαϊκά προϊόντα σε μια ακόμα πιο παγκοσμιοποιημένη αγορά, η οποία πρόκειται να βρεί υπόσταση μέσα απο εμπορικές διατλαντικές συμφωνίες της Αμερικής,Κινας, Ευρώπης, Ρωσίας. Προφανώς λοιπόν, ενα φθηνό εργατκό δυναμικό, διεσπασμένο συνδικαλιστικά, χωρίς συνείδηση των ταξικών σχέσεων εργασίας, φοβισμένο, είναι το καταλληλότερο για μια παγκοσμιοποιημένη αγορα, που δεν ανέχεται απεργίες, ομαδικές συμβάσεις εργασίας και γενικότερα αντιδράσεις στην απώλεια κεκτημένων εργατικών δικαιωμάτων. Ακόμα, αν θεωρήσουμε ως παράδειγμα το προσχέδιο που έιχε γίνει για το διατλαντικό σύμφωνο εμπορίου, μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης, και το οποίο είχε σταματήσει λόγω της κρίσης που ξέσπασε, βλέπουμε την πρόθεση ακομα και να μετατοπιστούν προς τα πάνω τα περιββαλοντικά επιτρεπόμενα όρια για τα βιομηχανικά απόβλητα, αλλά και άρση της απαγόρευσης συγκεκριμένων ουσιών σε τρόφιμα, καλλυντικά και άλλα προϊόντα, κάτι που σημαίνει πρόσθετο κέρδος για τις πολυεθνικές και ζημία για το περιβάλλον αλλά και για τις συνθήκες οχι μόνο εργασίας αλλά και διαβίωσης, ενώ επίσης θα προβλεπόταν από το συμφωνο ειδική νομική μεταχείρηση των πολυεθνιών που θα έπαιρναν μέρος σε σχέση ακόμα και με τα κράτη στα οποία θα επρόκειτο να επενδύσουν.

Η «υποδοχή» περιλαμβάνει αναγκαία στάση σε όλες τις ΜΚΟ που είναι στο δρόμο τoυς.

Ένα όμως ακόμα θέμα, που το βλέπουμε να συμβαίνει καθημερινά σε κάθε μέρος που υπάρχει άφιξη των προσφύγων κατά χιλιάδες, είναι η δράση φιλανθρωπικών οργανώσεων και ΜΚΟ, οι οποίες όμως είναι ουσιαστικά άριστα εναρμονισμένες με την εξυπηρέτηση της άρχουσας τάξης. Το Κράτος, η ύπαρξη του οποίου αποδεικνύει το ασυμβίβαστο των τάξεων και έχει ρόλο την διατήρηση της κυρiαρχίας της αρχουσας τάξης, δείχνοντας την αδυναμία του να απαντήσει οργανωτικά, μέσα από τους μηχανισμούς του και οικονομικά, στις ανάγκες υποδομών στέγασης, ρουχισμού, ιατροφαρμακευτικής περιθαλψης και σιτισης, για την αποφυγή κοινωνικών «αναταρράξεων», χρησιμοποιεί ως μέσα τις ΜΚΟ, οι οποίες υποστηρίζονται και οργανώνονται φυσικά από τους «ευαίσθητους μεγαλοαστούς», καθώς προσπαθεί να ενισχύσει στους πολίτες, από όποια τάξη, το φιλανθρωπικό τους αίσθημα, απαλλαγμλενο από κάθε ταξική διάσταση. Αυτή επίσης η ατομιστική δράση που προπαγανδίζεται ως η ενδεδειγμένη μορφή κοινωνικής δράσης βραχυκυκλώνει εκ των πραγμάτων μορφές συλλογικής δράσης, ενώ εναρμονίζεται πλήρως με καπιταλιστική λογική και τις αγοραίες πρακτικές δράσης. Την «υποδοχή» αναλαμβάνουν λοιπόν οι ΜΚΟ που περιμένουν με αδημονία και στη σειρά να προσφέρουν «θεάρεστο» έργο. Παραπέρα και εκτός χώρας την φιλάνθρωπη εργολαβία «υποδοχής» αναλαμβάνουν, αφού είμαστε στην ΕΟΚ, οι ευρωπαϊκές ΜΚΟ. Μάλιστα επειδή η Γερμανία ξέρει καλύτερα, «υποδέχεται» τους πρόσφυγες στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ.

Αντιμπεριαλιστικός Αγώνας εν δράση

Αν αυτός ο θυμός και η οργή μας για αυτά που συμβαίνουν με τους πρόσφυγες και μετανάστες συνδυαστεί με μια «καθαρή» ματιά για τις αιτίες που σπρώχνουν χιλιάδες ανθρώπους μακριά από τα σπίτια τους, μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη αντίστασης στην βαρβαρότητα.
Ένα σημαντικό ζήτημα είναι η συνειδητοποίηση πως έχουμε ζωή και αγώνα κοινό να διανύσουμε με αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους. Μια πορεία κοινής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τον όλεθρο που σπέρνουν στην προσπάθειά τους να ξανακατακτήσουν τον κόσμο. Να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς, όπως και αυτοί, δεν έχουμε μέλλον παρά μονάχα στην προοπτική διωξίματος των ιμπεριαλιστών, των στρατών, των αεροπλανοφόρων και των βάσεων τους από την περιοχή της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και της Μεσογείου. Να συνειδητοποιήσουμε πως η πάλη ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ είναι αναντικατάστατο μέρος της πάλης του λαού μας για ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή και μια σημαντική συμβολή στον αγώνα των προσφύγων για μια καλύτερη ζωή. Να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η προοπτική του κοινού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα μπορεί να φέρει προκοπή στους λαούς της περιοχής, μόνο αν βάλει στο στόχαστρό της και τα ντόπια αντιδραστικά καθεστώτα και τις άρχουσες τάξεις της περιοχής που υπηρετούν τις ιμπεριαλισμό και τις επιδιώξεις του. Και πάνω απ’ όλα διαδηλώνοντας, παλεύοντας, αναπτύσσοντας μαζική αντιιμπεριαλιστική δράση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών. Όχι μόνο για ασφαλή και ανθρώπινη υποδοχή, περίθαλψη, σίτιση, στέγασή τους στον «πολιτισμένο κόσμο», αλλά και για ασφάλεια και ανθρώπινους όρους διαβίωσης στις χώρες τους.

Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών!