ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΦΥΓΕ, ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΘΑ ΤΟ ΒΓΑΛΟΥΝ;
Κάθε χρόνο μετά από μία μικρή περίοδο διακοπών, οι φοιτητές που
απαρτίζουν τη μικρή κοινωνίας της σχολής Χημικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π.
καλούνται να επανέλθουν γεμίζοντας τις αίθουσες και τα αμφιθέατρα της
σχολής συμμετέχοντας στην επαναληπτική εξεταστική περίοδο του Σεπτέμβρη.
Οι καλοκαιρινές διακοπές όμως δεν αποτελούν ούτε κατά διάνοια περίοδο
πολιτικής αδράνειας τόσο εντός όσο και εκτός των πυλών του Ε.Μ.Π., πόσο
μάλλον και εκτός των συνόρων. Κοντόφθαλμα ίσως η οποιαδήποτε ενασχόληση
μας ως φοιτητές με θέματα εκτός του ελλαδικού χώρου μπορεί να φαίνεται
ως χάσιμο χρόνου, όμως συνυπολογίζοντας το γεγονός πως η Ελλάδα
συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς όπως το Ν.Α.Τ.Ο. και η Ε.Ε.
τότε το θέμα αποκτά μία άλλη υπόσταση, ειδικότερα όταν βρίσκονται στο
επίκεντρο χώρες όπου κυριαρχεί μία έκρυθμη πολιτική κατάσταση όπως η
Ουκρανία ή πληττόμενοι λαοί όπως αυτός της Παλαιστίνης.
Η περίοδος Ιουλίου – Αυγούστου που απήλθε θα μείνει χαραγμένος στις μνήμες της παγκόσμιας κοινότητας κατά κύριο λόγο εξαιτίας των αιματηρών και θανατηφόρων επιθέσεων που σημειώθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας από τις ισραηλίτικες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε βάρος άμαχου πληθυσμού της Παλαιστίνης αλλά και των ελάχιστων συγκριτικά αντίποινων της εξτρεμιστικής οργάνωσης της Χαμάς που σε συνδυασμό κόστισαν τη ζωή σε πάνω από 2000 άτομα, τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν αθώοι πολίτες. Κατά τη διάρκεια της οργανωμένης επίθεσης ο στρατός του Ισραήλ επιδόθηκε σε ρεσιτάλ καταστροφής κοινωφελών ιδρυμάτων όπως νοσοκομεία και σχολεία έχοντας ως κύριο στόχο την επίδειξη δύναμης αλλά και το κατά πόσο δύναται να ξεπεράσει τα όρια όταν αυτό κριθεί απαραίτητο είτε από την ισραηλίτικη κυβέρνηση είτε από τον εσαεί χρηματοδότη του κράτους αυτού, το αντίστοιχο αμερικανικό. Όπως ένας νονός της νύχτας χρειάζεται μπράβους για τη βρώμικη δουλειά έτσι και η αμερικανική καπιταλιστική μηχανή χρειάζεται το κράτος του Ισραήλ για τον έλεγχο των πλούσιων σε πετρέλαιο συνορευουσών περιοχών του. Οι οποιεσδήποτε εξεγέρσεις κρίνονται επικίνδυνες για την κερδοφορία της εκτός αν έχουν ως στόχο την αύξηση των πηγών εξόρυξης προς όφελός της. (βλ. Λιβύη – Καντάφι). Το διεθνές αυτό έγκλημα δεν άφησε ασυγκίνητους τους λαούς του κόσμου, πόσο μάλλον της χώρα μας που έχει νιώσει στο πετσί του την εκμετάλλευση από το αμερικανικό κράτος, οι οποίοι επιδόθηκαν σε συνεχείς πορείες – διαμαρτυρίες έξω από τις πρεσβείες του Ισραήλ ζητώντας το τέλος της ιμπεριαλιστικής επέλασης. Το τέλος των προσωρινών επιθέσεων επισημοποιήθηκε μέσω ανακωχής των δύο στρατοπέδων, μίας ανακωχής νίκης όπως επεσήμανε η Χαμάς καθώς θεωρεί πως αναχαίτισε τον ισραηλίτικο στρατό. Στην ουσία όμως καταστράφηκαν οι όλες οι τρύπες – καταφύγια της οργάνωσης ενώ το κράτος του Ισραήλ ουδέποτε τιμωρήθηκε για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε. Καμία υλική νίκη, μόνο παύση πυρών και νεκρών ήταν το αποτέλεσμα για το λαό της Παλαιστίνης. Και γι’ αυτό επισημαίνεται ο όρος προσωρινές επιθέσεις…
Και από την Ασία επιστρέφοντας στην Ευρώπη και στο ‘’ψυχροπολεμικό’’ κλίμα της οικονομικής κρίσης, στα βόρεια της ηπείρου το σήριαλ μεταξύ Ουκρανίας, Αμερικής, Ε.Ε. – Ρωσίας καλά κρατεί. Έμελε αυτή η χώρα να επιβιώσει από τη μεγαλομανία του Στάλιν, από την έκρηξη του Τσερνομπίλ και τώρα να μάχονται πάνω της οι μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις εκτός της Κίνας. Στις πιο πρόσφατες εξελίξεις από τη στιγμή που ο Πούτιν και οι πιστοί του ακόλουθοι δεν πτοούνταν από τις απειλές Ευρωπαίων και μη, ήρθε η στιγμή των έργων για την ‘’Ευρώπη των λαών’’. Κι ενώ οι εγχώριοι ‘’συγκυβερνώντες’’ επαναλάμβαναν διαρκώς τη μη ανάμιξη της Ελλάδας στο συγκεκριμένο ζήτημα προχώρησαν στο εμπάργκο στη Ρωσία σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε.. Και ήταν μία κίνηση ματ… για τους παραγωγούς των κρατών μελών. Χιλιάδες τόνοι λαχανικών και φρούτων που είχαν
ως τελικό προορισμό τη Ρωσία άλλαξαν πορεία για διακίνηση εντός της Ε.Ε. μήπως και σωθούν τα αναλώσιμα εκ των οποίων τα περισσότερα επιστράφηκαν πίσω στους παραγωγούς. Εν συνεχεία η Ε.Ε. ανακοίνωσε το ποσό αποζημίωσης για τους παραγωγούς το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ψίχουλα, ενώ επισημάνθηκε το γεγονός πως δεν έφταναν ούτε για τη νέα παραγωγή. Και βάσει των ανωτέρω γεγονότων δημιουργείται η εξής μεγάλη αντίφαση (σίγουρα μεγαλύτερη της τάξης μεγέθους της αποζημίωσης…): ένα ‘’υποβασταζόμενο’’ κράτος όπως το ελληνικό τη μία δεν μπορεί χωρίς την αέναη δανειοληψία από τους Ευρωπαίους εταίρους, χωρίς τα προγράμματα επαγγελματικού μεσαίωνα του Ε.Σ.Π.Α. και όμως όταν ζητηθεί από εξωτερικούς κυβερνώντες η ενεργή συμμετοχή και η παρέμβασή της, τα οικονομικά οφέλη που διακυβεύονται δεν έχουν σημασία. Η πλήρης υποδούλωση του ελληνικού κρατικού μηχανισμού στα ευρωπαϊκά ‘’θέλω’’ είναι πλέον πασιφανής. Μόνη λύση αποτελεί η αποχώρηση από τις καπιταλιστικές αυτές συντεχνίες και η δημιουργία ενός νέου παραγωγικού μοντέλου το οποίο θα θέτει τα πραγματικά θεμέλια εξόδου από την κρίση, το οποίο συνεπάγεται ολοκληρωτική αλλαγή πολιτικής.
Πολιτική η οποία ασκείται προς το παρόν από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στων οποίων τη μνήμη έχει χαραχθεί καλά το πάθημα των περασμένων εκλογών και πλέον καταβάλλουν όλα τα μέσα και τις μεθοδεύσεις ούτως ώστε τα νέα μέτρα να εφαρμοστούν υπογείως. Αν και το καλοκαιρινό τμήμα βουλής ‘’υπολειτούργησε’’ αυτή τη φορά, περνώντας βέβαια εν μία νυκτί το νομοσχέδιο για γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια με την παράλληλη αποψίλωση 20+ στρεμμάτων δάσους καθώς και την κατασκευή νέου πολυκαταστήματος εντός του οποίου θα ενισχυθεί η εργασιακή εκμετάλλευση ενώ εκτός αυτού θα αποτελέσει την ταφόπλακα της τοπικής οικονομίας, οι συγκυβερνώντες επέστρεψαν ανανεωμένοι από τις διακοπές και ξεκίνησαν ήδη συναντήσεις με τους ευρωπαίους εταίρους. Έτι μία φορά επισημαίνουν πως δεν πάνε να παρακαλέσουν κανένα, έτι μία φορά η επιστροφή τους θα επισημοποιήσει κι άλλες δυσβάσταχτες μεταρρυθμίσεις για τα λαϊκά στρώματα. Μεταρρυθμίσεις όπως οι πωλήσεις δημόσιων υπηρεσιών, οι απευθείας κατασχέσεις των τραπεζικών λογαριασμών, οι πλειστηριασμοί 1ης κατοικίας, η κατάργηση και άλλων τμημάτων νοσοκομείων, οι περαιτέρω συγχωνεύσεις σχολείων καθώς και η καταβαράθρωση εργασιακών κεκτημένων μέσω κατάργησης συλλογικών συμβάσεων εργασίας, περαιτέρω περικοπών στους μισθούς, νέου κύματος απολύσεων και διαθεσιμοτήτων. Τα κενά αυτά προς τέρψη των καπιταλιστών θα έρθουν να καλύψουν προγράμματα του Ο.Α.Ε.Δ. και ο νεοφερμένος θεσμός της μαθητείας που σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα ανατρέπουν άρδην τις υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις μεταξύ εργαζόμενου – εργοδότη.
Βεβαίως οι μεταρρυθμίσεις δε θα μπορούσαν να αφήσουν εκτός το ελληνικό πανεπιστήμιο. Η προσπάθεια για την επίτευξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αυτή τη φορά έχει ως επίκεντρο τους ‘’αιώνιους’’ ή με το μοντέρνο όρο λιμνάζοντες. Τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά πανεπιστήμια σημειώνουν πτώση στα rating περίφημων ερευνών τα οποία έχουν ως κριτήριο και έναν σχετικό λόγο αριθμού φοιτητών/αριθμού υπαλλήλων πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ο συγκεκριμένος λόγος τυγχάνει βαθιάς εκτίμησης του ελληνικού κοινοβουλίου καθώς θα ανεβάσει στη βαθμολογία το εκάστοτε ίδρυμα ενώ στην ουσία θα αποκρύψει και το πρόβλημα υποχρηματοδότησης το οποίο κατέχει τη μερίδα του λέοντος για τη συγκεκριμένη πτώση των ελληνικών ιδρυμάτων αλλά και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Παράλληλα μέσω των διαγραφών και της μεταβολής του παραπάνω λόγου θα έρθει να επιφέρει και ένα κύμα απολύσεων ως μία περαιτέρω ρύθμισή του, υποβαθμίζοντας το επίπεδο σπουδών εφόσον δεν τερματίσει πρώτα τη λειτουργία ολόκληρων σχολών. Τέλος η απομάκρυνσή τους θα σημάνει και μία νέα αρχή στο ελληνικό πανεπιστήμιο καθώς θα ενισχυθεί το κλίμα εντατικοποίησης των φοιτητών υπό το φόβο των διαγραφών, συνεπώς εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων θα εφαρμοστεί ένα πρότυπο μοντέλο μελλοντικού εργαζόμενου αυτό της ευκόλως χρησιμοποιούμενης μηχανής παραγωγής η οποία δε θα αντιδρά στις όποιες καταπατήσεις εργασιακών δικαιωμάτων επιχειρούνται εις βάρος του, όντας εν τέλει έρμαιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Πέρα από τα αγωνιστικά μέτωπα τα οποία πρόκειται να ανοίξουν υφίστανται και τα ήδη ανοιχτά, εννοώντας σαφώς το μέτωπο των διοικητικών υπαλλήλων. Μετά από μία μακρά περίοδο υπομονής ο Υπουργός Παιδείας μέσω των τελικών αξιολογήσεων ανακοίνωσε πως κρίνεται αναγκαία η πρόσληψη διοικητικού προσωπικού και έδωσε θεωρητικά τέρμα στις διαθεσιμότητες. Όμως στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αποφαίνονται πως οι απολύσεις είναι αναγκαίες και πρέπει να πραγματοποιηθούν πάση θυσία. Επομένως τα λόγια του κου Λοβέρδου ίσως είναι άλλη μία προσπάθεια υποσχεσιολογίας για να κατευνάσει τα πλήθη. Όμως οι διοικητικοί πλέον γνωρίζουν τις εν λόγω τακτικές και δε δείχνουν πλέον εμπιστοσύνη στα λεγόμενά του. Είναι έτοιμοι να αγωνιστούν αν χρειαστεί και γι’ αυτό το λόγο έχουν επανεκκινήσει διαδικασίες γενικών συνελεύσεων.
Για την επίτευξη των διαγραφών και των διαθεσιμοτήτων θα γίνει προσπάθεια εφαρμογής τους μέσω του νέου οργανισμού ο οποίος θα συγκροτηθεί μέσω των ίδιων των ιδρυμάτων και για τον οποίο επιμένουν πρυτάνεις – κοσμητείες. Ενός οργανισμού ο οποίος θα θέσει σε εφαρμογή όλες τις πτυχές του νόμου Διαμαντοπούλου δηλαδή θα επιβάλλει διασπάσεις πτυχίων, δίδακτρα, διαγραφές σε ν+2 έτη σπουδών και ατομικό φάκελο προσόντων καταρρακώνοντας τα οποιαδήποτε μελλοντικά εργασιακά δικαιώματα.
Εντός της σχολής των Χημικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π. η κατάσταση δε διαφοροποιείται σε σχέση με τις υπόλοιπες σχολές ανά την επικράτεια. Ο κοσμήτορας της σχολής θέλει να φέρει εις πέρας την αποστολή που του έθεσαν οι αξιολογητές, να τροποποιήσει το πρόγραμμα σπουδών ούτως ώστε να μειωθεί το πλήθος των μαθημάτων. Ωστόσο αυτή η διαδικασία κρίνεται αρκετά επικίνδυνη γιατί το περιεχόμενο των μαθημάτων είναι έτσι ορισμένο ούτως ώστε να κατοχυρώνονται εργασιακά δικαιώματα στο χώρο του επαγγέλματος του Χημικού Μηχανικού. Επομένως ο φοιτητικός σύλλογος οφείλει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε προσπάθεια υποβάθμισης του πτυχίου του μέσω αγώνων αλλά και αντιπροτάσεων.
Ανά τον πλανήτη τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης τις έχουν επιφορτισθεί τα λαϊκά στρώματα, όντας θύματα της τραγικής αυτής κατάστασης. Όμως από τις κοινωνίες ολόκληρων χωρών έως τους φοιτητικούς μας συλλόγους η απάντηση είναι μία: αγώνας. Οργανωμένος αγώνας που στη σχολή μας ξεκινάει μέσω των γενικών συνελεύσεων όπου λαμβάνονται αγωνιστικές αποφάσεις χάρη στην πολιτική ζύμωση η οποία λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, γιατί με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονται αντιλαϊκές και ‘’χρεοκοπημένες’’ πολιτικές. Γιατί ο αγώνας δεν κάνει διακοπές.
Η περίοδος Ιουλίου – Αυγούστου που απήλθε θα μείνει χαραγμένος στις μνήμες της παγκόσμιας κοινότητας κατά κύριο λόγο εξαιτίας των αιματηρών και θανατηφόρων επιθέσεων που σημειώθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας από τις ισραηλίτικες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε βάρος άμαχου πληθυσμού της Παλαιστίνης αλλά και των ελάχιστων συγκριτικά αντίποινων της εξτρεμιστικής οργάνωσης της Χαμάς που σε συνδυασμό κόστισαν τη ζωή σε πάνω από 2000 άτομα, τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν αθώοι πολίτες. Κατά τη διάρκεια της οργανωμένης επίθεσης ο στρατός του Ισραήλ επιδόθηκε σε ρεσιτάλ καταστροφής κοινωφελών ιδρυμάτων όπως νοσοκομεία και σχολεία έχοντας ως κύριο στόχο την επίδειξη δύναμης αλλά και το κατά πόσο δύναται να ξεπεράσει τα όρια όταν αυτό κριθεί απαραίτητο είτε από την ισραηλίτικη κυβέρνηση είτε από τον εσαεί χρηματοδότη του κράτους αυτού, το αντίστοιχο αμερικανικό. Όπως ένας νονός της νύχτας χρειάζεται μπράβους για τη βρώμικη δουλειά έτσι και η αμερικανική καπιταλιστική μηχανή χρειάζεται το κράτος του Ισραήλ για τον έλεγχο των πλούσιων σε πετρέλαιο συνορευουσών περιοχών του. Οι οποιεσδήποτε εξεγέρσεις κρίνονται επικίνδυνες για την κερδοφορία της εκτός αν έχουν ως στόχο την αύξηση των πηγών εξόρυξης προς όφελός της. (βλ. Λιβύη – Καντάφι). Το διεθνές αυτό έγκλημα δεν άφησε ασυγκίνητους τους λαούς του κόσμου, πόσο μάλλον της χώρα μας που έχει νιώσει στο πετσί του την εκμετάλλευση από το αμερικανικό κράτος, οι οποίοι επιδόθηκαν σε συνεχείς πορείες – διαμαρτυρίες έξω από τις πρεσβείες του Ισραήλ ζητώντας το τέλος της ιμπεριαλιστικής επέλασης. Το τέλος των προσωρινών επιθέσεων επισημοποιήθηκε μέσω ανακωχής των δύο στρατοπέδων, μίας ανακωχής νίκης όπως επεσήμανε η Χαμάς καθώς θεωρεί πως αναχαίτισε τον ισραηλίτικο στρατό. Στην ουσία όμως καταστράφηκαν οι όλες οι τρύπες – καταφύγια της οργάνωσης ενώ το κράτος του Ισραήλ ουδέποτε τιμωρήθηκε για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε. Καμία υλική νίκη, μόνο παύση πυρών και νεκρών ήταν το αποτέλεσμα για το λαό της Παλαιστίνης. Και γι’ αυτό επισημαίνεται ο όρος προσωρινές επιθέσεις…
Και από την Ασία επιστρέφοντας στην Ευρώπη και στο ‘’ψυχροπολεμικό’’ κλίμα της οικονομικής κρίσης, στα βόρεια της ηπείρου το σήριαλ μεταξύ Ουκρανίας, Αμερικής, Ε.Ε. – Ρωσίας καλά κρατεί. Έμελε αυτή η χώρα να επιβιώσει από τη μεγαλομανία του Στάλιν, από την έκρηξη του Τσερνομπίλ και τώρα να μάχονται πάνω της οι μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις εκτός της Κίνας. Στις πιο πρόσφατες εξελίξεις από τη στιγμή που ο Πούτιν και οι πιστοί του ακόλουθοι δεν πτοούνταν από τις απειλές Ευρωπαίων και μη, ήρθε η στιγμή των έργων για την ‘’Ευρώπη των λαών’’. Κι ενώ οι εγχώριοι ‘’συγκυβερνώντες’’ επαναλάμβαναν διαρκώς τη μη ανάμιξη της Ελλάδας στο συγκεκριμένο ζήτημα προχώρησαν στο εμπάργκο στη Ρωσία σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε.. Και ήταν μία κίνηση ματ… για τους παραγωγούς των κρατών μελών. Χιλιάδες τόνοι λαχανικών και φρούτων που είχαν
ως τελικό προορισμό τη Ρωσία άλλαξαν πορεία για διακίνηση εντός της Ε.Ε. μήπως και σωθούν τα αναλώσιμα εκ των οποίων τα περισσότερα επιστράφηκαν πίσω στους παραγωγούς. Εν συνεχεία η Ε.Ε. ανακοίνωσε το ποσό αποζημίωσης για τους παραγωγούς το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ψίχουλα, ενώ επισημάνθηκε το γεγονός πως δεν έφταναν ούτε για τη νέα παραγωγή. Και βάσει των ανωτέρω γεγονότων δημιουργείται η εξής μεγάλη αντίφαση (σίγουρα μεγαλύτερη της τάξης μεγέθους της αποζημίωσης…): ένα ‘’υποβασταζόμενο’’ κράτος όπως το ελληνικό τη μία δεν μπορεί χωρίς την αέναη δανειοληψία από τους Ευρωπαίους εταίρους, χωρίς τα προγράμματα επαγγελματικού μεσαίωνα του Ε.Σ.Π.Α. και όμως όταν ζητηθεί από εξωτερικούς κυβερνώντες η ενεργή συμμετοχή και η παρέμβασή της, τα οικονομικά οφέλη που διακυβεύονται δεν έχουν σημασία. Η πλήρης υποδούλωση του ελληνικού κρατικού μηχανισμού στα ευρωπαϊκά ‘’θέλω’’ είναι πλέον πασιφανής. Μόνη λύση αποτελεί η αποχώρηση από τις καπιταλιστικές αυτές συντεχνίες και η δημιουργία ενός νέου παραγωγικού μοντέλου το οποίο θα θέτει τα πραγματικά θεμέλια εξόδου από την κρίση, το οποίο συνεπάγεται ολοκληρωτική αλλαγή πολιτικής.
Πολιτική η οποία ασκείται προς το παρόν από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στων οποίων τη μνήμη έχει χαραχθεί καλά το πάθημα των περασμένων εκλογών και πλέον καταβάλλουν όλα τα μέσα και τις μεθοδεύσεις ούτως ώστε τα νέα μέτρα να εφαρμοστούν υπογείως. Αν και το καλοκαιρινό τμήμα βουλής ‘’υπολειτούργησε’’ αυτή τη φορά, περνώντας βέβαια εν μία νυκτί το νομοσχέδιο για γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια με την παράλληλη αποψίλωση 20+ στρεμμάτων δάσους καθώς και την κατασκευή νέου πολυκαταστήματος εντός του οποίου θα ενισχυθεί η εργασιακή εκμετάλλευση ενώ εκτός αυτού θα αποτελέσει την ταφόπλακα της τοπικής οικονομίας, οι συγκυβερνώντες επέστρεψαν ανανεωμένοι από τις διακοπές και ξεκίνησαν ήδη συναντήσεις με τους ευρωπαίους εταίρους. Έτι μία φορά επισημαίνουν πως δεν πάνε να παρακαλέσουν κανένα, έτι μία φορά η επιστροφή τους θα επισημοποιήσει κι άλλες δυσβάσταχτες μεταρρυθμίσεις για τα λαϊκά στρώματα. Μεταρρυθμίσεις όπως οι πωλήσεις δημόσιων υπηρεσιών, οι απευθείας κατασχέσεις των τραπεζικών λογαριασμών, οι πλειστηριασμοί 1ης κατοικίας, η κατάργηση και άλλων τμημάτων νοσοκομείων, οι περαιτέρω συγχωνεύσεις σχολείων καθώς και η καταβαράθρωση εργασιακών κεκτημένων μέσω κατάργησης συλλογικών συμβάσεων εργασίας, περαιτέρω περικοπών στους μισθούς, νέου κύματος απολύσεων και διαθεσιμοτήτων. Τα κενά αυτά προς τέρψη των καπιταλιστών θα έρθουν να καλύψουν προγράμματα του Ο.Α.Ε.Δ. και ο νεοφερμένος θεσμός της μαθητείας που σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα ανατρέπουν άρδην τις υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις μεταξύ εργαζόμενου – εργοδότη.
Βεβαίως οι μεταρρυθμίσεις δε θα μπορούσαν να αφήσουν εκτός το ελληνικό πανεπιστήμιο. Η προσπάθεια για την επίτευξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αυτή τη φορά έχει ως επίκεντρο τους ‘’αιώνιους’’ ή με το μοντέρνο όρο λιμνάζοντες. Τα τελευταία χρόνια τα ελληνικά πανεπιστήμια σημειώνουν πτώση στα rating περίφημων ερευνών τα οποία έχουν ως κριτήριο και έναν σχετικό λόγο αριθμού φοιτητών/αριθμού υπαλλήλων πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ο συγκεκριμένος λόγος τυγχάνει βαθιάς εκτίμησης του ελληνικού κοινοβουλίου καθώς θα ανεβάσει στη βαθμολογία το εκάστοτε ίδρυμα ενώ στην ουσία θα αποκρύψει και το πρόβλημα υποχρηματοδότησης το οποίο κατέχει τη μερίδα του λέοντος για τη συγκεκριμένη πτώση των ελληνικών ιδρυμάτων αλλά και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Παράλληλα μέσω των διαγραφών και της μεταβολής του παραπάνω λόγου θα έρθει να επιφέρει και ένα κύμα απολύσεων ως μία περαιτέρω ρύθμισή του, υποβαθμίζοντας το επίπεδο σπουδών εφόσον δεν τερματίσει πρώτα τη λειτουργία ολόκληρων σχολών. Τέλος η απομάκρυνσή τους θα σημάνει και μία νέα αρχή στο ελληνικό πανεπιστήμιο καθώς θα ενισχυθεί το κλίμα εντατικοποίησης των φοιτητών υπό το φόβο των διαγραφών, συνεπώς εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων θα εφαρμοστεί ένα πρότυπο μοντέλο μελλοντικού εργαζόμενου αυτό της ευκόλως χρησιμοποιούμενης μηχανής παραγωγής η οποία δε θα αντιδρά στις όποιες καταπατήσεις εργασιακών δικαιωμάτων επιχειρούνται εις βάρος του, όντας εν τέλει έρμαιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Πέρα από τα αγωνιστικά μέτωπα τα οποία πρόκειται να ανοίξουν υφίστανται και τα ήδη ανοιχτά, εννοώντας σαφώς το μέτωπο των διοικητικών υπαλλήλων. Μετά από μία μακρά περίοδο υπομονής ο Υπουργός Παιδείας μέσω των τελικών αξιολογήσεων ανακοίνωσε πως κρίνεται αναγκαία η πρόσληψη διοικητικού προσωπικού και έδωσε θεωρητικά τέρμα στις διαθεσιμότητες. Όμως στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αποφαίνονται πως οι απολύσεις είναι αναγκαίες και πρέπει να πραγματοποιηθούν πάση θυσία. Επομένως τα λόγια του κου Λοβέρδου ίσως είναι άλλη μία προσπάθεια υποσχεσιολογίας για να κατευνάσει τα πλήθη. Όμως οι διοικητικοί πλέον γνωρίζουν τις εν λόγω τακτικές και δε δείχνουν πλέον εμπιστοσύνη στα λεγόμενά του. Είναι έτοιμοι να αγωνιστούν αν χρειαστεί και γι’ αυτό το λόγο έχουν επανεκκινήσει διαδικασίες γενικών συνελεύσεων.
Για την επίτευξη των διαγραφών και των διαθεσιμοτήτων θα γίνει προσπάθεια εφαρμογής τους μέσω του νέου οργανισμού ο οποίος θα συγκροτηθεί μέσω των ίδιων των ιδρυμάτων και για τον οποίο επιμένουν πρυτάνεις – κοσμητείες. Ενός οργανισμού ο οποίος θα θέσει σε εφαρμογή όλες τις πτυχές του νόμου Διαμαντοπούλου δηλαδή θα επιβάλλει διασπάσεις πτυχίων, δίδακτρα, διαγραφές σε ν+2 έτη σπουδών και ατομικό φάκελο προσόντων καταρρακώνοντας τα οποιαδήποτε μελλοντικά εργασιακά δικαιώματα.
Εντός της σχολής των Χημικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π. η κατάσταση δε διαφοροποιείται σε σχέση με τις υπόλοιπες σχολές ανά την επικράτεια. Ο κοσμήτορας της σχολής θέλει να φέρει εις πέρας την αποστολή που του έθεσαν οι αξιολογητές, να τροποποιήσει το πρόγραμμα σπουδών ούτως ώστε να μειωθεί το πλήθος των μαθημάτων. Ωστόσο αυτή η διαδικασία κρίνεται αρκετά επικίνδυνη γιατί το περιεχόμενο των μαθημάτων είναι έτσι ορισμένο ούτως ώστε να κατοχυρώνονται εργασιακά δικαιώματα στο χώρο του επαγγέλματος του Χημικού Μηχανικού. Επομένως ο φοιτητικός σύλλογος οφείλει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε προσπάθεια υποβάθμισης του πτυχίου του μέσω αγώνων αλλά και αντιπροτάσεων.
Ανά τον πλανήτη τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης τις έχουν επιφορτισθεί τα λαϊκά στρώματα, όντας θύματα της τραγικής αυτής κατάστασης. Όμως από τις κοινωνίες ολόκληρων χωρών έως τους φοιτητικούς μας συλλόγους η απάντηση είναι μία: αγώνας. Οργανωμένος αγώνας που στη σχολή μας ξεκινάει μέσω των γενικών συνελεύσεων όπου λαμβάνονται αγωνιστικές αποφάσεις χάρη στην πολιτική ζύμωση η οποία λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, γιατί με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονται αντιλαϊκές και ‘’χρεοκοπημένες’’ πολιτικές. Γιατί ο αγώνας δεν κάνει διακοπές.
