Καν-ενός λεπτού σιγή (για τον Παύλο)
Και ξέρετε ποιο είναι το πιο τρομακτικό με το φασισμό; Ότι ταυτίζει τις ιδέες σου με το δολοφόνο σου.
Σε μία κοινωνία που η ενεργή και αντιστασιακή συνείδηση αποτελεί την εξαίρεση, και όχι τον κανόνα, η επιβολή μία τέτοιας ταύτισης μπορεί να αποβεί μοιραία. Αν ήδη η πλειοψηφία είναι δέσμια της καλά προβαλλόμενης συμβατικής πεπατημένης, τα αιματοβαμμένα περιστατικά ολοκληρώνουν τη συρρίκνωση της μειοψηφίας. Με δύο τρόπους. Με τον άμεσο αφανισμό τους και το «λυτρωτικό» διέξοδο της επιλογής. Ποιας επιλογής; Της πεπατημένης. Φαύλος κύκλος. Γιατί , ας είμαστε ειλικρινείς, μπορεί πολλοί να είμαστε ιδεολόγοι αλλά πρωτίστως είμαστε άνθρωποι. Και ποιος θα επιλέξει την ιδεολογία για την οποία κρατάνε μαχαίρι; Η οποία μπορεί κάποια μέρα να σε αφήσει νεκρό σε χαντάκι;
Τι είναι όμως χειρότερο; Στην πρώτη περίπτωση έχουμε αντίσταση. Έχουμε πόνο. Έχουμε θρήνο. Στη δεύτερη δεν έχουμε τίποτα. Εκείνοι τα έχουν όλα. Μέχρι και το φόβο μας, εκείνοι τον έχουν. Γιατί ένα πράγμα ξέρει καλά να κάνει ο φασισμός. Να σκορπίζει τον τρόμο και μετά να χειραγωγεί. Πρώτα σκοτώνει την επιλογή και έπειτα «ντύνει» την καταδίκη με ένα περιτύλιγμα περί τιμής και εθνικού χρέους. Δεν αποτελεί μόνο το όπλο των ισχυρών αλλά μία ενέδρα για τους αδύναμους. Τους δίνει «δύναμη» ταριχεύοντάς τους με ηθικά φορτισμένες αξίες, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», οδηγώντας τους σε αδράνεια και τυφλή υπακοή. Και από τη στιγμή που ο αδύναμος φοβηθεί, είναι πολύ εύκολο να προσκολληθεί στο ιδεολογικό μισάνθρωπο έκτρωμα του φασισμού. Γιατί του τάζουν ασφάλεια. Του τάζουν δύναμη. Απομυζούν την ανθρωπιά από τον άνθρωπο από την. «Αλλά ποιος νοιάζεται για ανθρωπιά όταν η ζωή του αγγίζει την εξαθλίωση; Όταν για να σταθεί εκείνος στα πόδια του θα πρέπει να γονατίσει ο διπλανός του;»
Γι αυτό και σήμερα ο φασισμός φαίνεται να ριζώνει βαθιά στην υπό κατάρρευση ελληνική κοινωνία. Γι αυτό και τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, οι βίαιες επιθέσεις κατά ομοφυλοφίλων, η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Στη Βουλή, να χαιρετά ναζιστικά. Στη Βουλή, να οπλοφορεί. Στο δρόμο, να δολοφονεί.
Τον Παύλο Φύσσα. Ο Παύλος είχε διαφορετικές αντιλήψεις και το θάρρος να τις εκφράζει δημόσια μέσα από τα τραγούδια του. Ο Παύλος που φανερά εναντιώθηκε στα αιμοδιψή ιδεώδη τους πλήρωσε με το ίδιο του το αίμα. Το αίμα του στις 18/09/13 έβαψε τους δρόμους του Κερατσινίου. Τους δρόμους μπροστά από τα σπίτια αυτών που, όπως φάνηκε και στις εκλογές που ακολούθησαν το συμβάν, δε δίστασαν να υποκλιθούν στο δολοφόνο και να τον «ευχαριστήσουν» χαρίζοντάς του την ψήφο τους.
Ο Παύλος δεν ήταν το μοναδικό τους θύμα. Και αυτοί που τον μαχαίρωσαν δεν ήταν οι μοναδικοί δολοφόνοι. Σίγουρα, πρέπει όσοι εμπλέκονται σε τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα να φυλακίζονται - πόσο μάλλον να μην αποφυλακίζονται για να εκτελέσουν κυβερνητικά καθήκοντα(!)-, όμως αυτό δεν είναι παρά ένα πρωταρχικό στάδιο καταπολέμησης του φασισμού. Άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινά. Οι φονιάδες ανθρώπων και συνειδήσεων είναι και θα είναι παντού γύρω μας όσο οι αντιλήψεις του ανατροφοδοτούνται και διακινούνται. Και, δυστυχώς οι ιδέες, ακόμη και οι σάπιες, δεν εγκλωβίζονται πίσω από σίδερα. Εμείς καλούμαστε να αναχαιτίσουμε τη διάδοσή τους. Να ξεριζώσουμε κάθε σπόρο του φασισμού από τα Πανεπιστήμιά μας, τις γειτονιές μας, την κοινωνία μας. Γι αυτό, λοιπόν, δε θα σιγήσουμε, όπως εκείνοι θα ήθελαν. Κανενός λεπτού σιγή γι αυτόν που δε σίγησε ποτέ.
Φέτος, δε θα θρηνήσουμε άλλο για τον Παύλο Φύσσα. Θα θρηνήσουμε για όλους αυτούς που δε θα τολμήσουν ποτέ να είναι ότι ήταν εκείνος.
Ως πότε θα φοβάται ο αδύναμος; Ως πότε θα κρύβεται ο αντιφρονών;
Δε θα μας σταματήσουν τα μαχαίρια. Θα ανατρέψουμε το σκοταδισμό του φασισμού.
Στις πορείες και στις κινητοποιήσεις στη μνήμη του Παύλου Φύσσα δε θα κλάψουμε, δε θα φοβηθούμε. Θα αγωνιστούμε μαζικά κατά των αποτρόπαιων εγκλημάτων που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας. Είναι μάχη. Δεν είναι επέτειος.
( Σε αυτό το κείμενο χρησιμοποιήθηκαν σε ελάχιστα σημεία εισαγωγικά. Δεν πρόκειται για συμβολική χρήση της γλώσσας. Είναι κυριολεξία. Ο φασισμός όντως δολοφονεί, όντως κρατά μαχαίρι, όντως βάφει με αίμα.)
Σε μία κοινωνία που η ενεργή και αντιστασιακή συνείδηση αποτελεί την εξαίρεση, και όχι τον κανόνα, η επιβολή μία τέτοιας ταύτισης μπορεί να αποβεί μοιραία. Αν ήδη η πλειοψηφία είναι δέσμια της καλά προβαλλόμενης συμβατικής πεπατημένης, τα αιματοβαμμένα περιστατικά ολοκληρώνουν τη συρρίκνωση της μειοψηφίας. Με δύο τρόπους. Με τον άμεσο αφανισμό τους και το «λυτρωτικό» διέξοδο της επιλογής. Ποιας επιλογής; Της πεπατημένης. Φαύλος κύκλος. Γιατί , ας είμαστε ειλικρινείς, μπορεί πολλοί να είμαστε ιδεολόγοι αλλά πρωτίστως είμαστε άνθρωποι. Και ποιος θα επιλέξει την ιδεολογία για την οποία κρατάνε μαχαίρι; Η οποία μπορεί κάποια μέρα να σε αφήσει νεκρό σε χαντάκι;
Τι είναι όμως χειρότερο; Στην πρώτη περίπτωση έχουμε αντίσταση. Έχουμε πόνο. Έχουμε θρήνο. Στη δεύτερη δεν έχουμε τίποτα. Εκείνοι τα έχουν όλα. Μέχρι και το φόβο μας, εκείνοι τον έχουν. Γιατί ένα πράγμα ξέρει καλά να κάνει ο φασισμός. Να σκορπίζει τον τρόμο και μετά να χειραγωγεί. Πρώτα σκοτώνει την επιλογή και έπειτα «ντύνει» την καταδίκη με ένα περιτύλιγμα περί τιμής και εθνικού χρέους. Δεν αποτελεί μόνο το όπλο των ισχυρών αλλά μία ενέδρα για τους αδύναμους. Τους δίνει «δύναμη» ταριχεύοντάς τους με ηθικά φορτισμένες αξίες, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», οδηγώντας τους σε αδράνεια και τυφλή υπακοή. Και από τη στιγμή που ο αδύναμος φοβηθεί, είναι πολύ εύκολο να προσκολληθεί στο ιδεολογικό μισάνθρωπο έκτρωμα του φασισμού. Γιατί του τάζουν ασφάλεια. Του τάζουν δύναμη. Απομυζούν την ανθρωπιά από τον άνθρωπο από την. «Αλλά ποιος νοιάζεται για ανθρωπιά όταν η ζωή του αγγίζει την εξαθλίωση; Όταν για να σταθεί εκείνος στα πόδια του θα πρέπει να γονατίσει ο διπλανός του;»
Γι αυτό και σήμερα ο φασισμός φαίνεται να ριζώνει βαθιά στην υπό κατάρρευση ελληνική κοινωνία. Γι αυτό και τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, οι βίαιες επιθέσεις κατά ομοφυλοφίλων, η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Στη Βουλή, να χαιρετά ναζιστικά. Στη Βουλή, να οπλοφορεί. Στο δρόμο, να δολοφονεί.
Τον Παύλο Φύσσα. Ο Παύλος είχε διαφορετικές αντιλήψεις και το θάρρος να τις εκφράζει δημόσια μέσα από τα τραγούδια του. Ο Παύλος που φανερά εναντιώθηκε στα αιμοδιψή ιδεώδη τους πλήρωσε με το ίδιο του το αίμα. Το αίμα του στις 18/09/13 έβαψε τους δρόμους του Κερατσινίου. Τους δρόμους μπροστά από τα σπίτια αυτών που, όπως φάνηκε και στις εκλογές που ακολούθησαν το συμβάν, δε δίστασαν να υποκλιθούν στο δολοφόνο και να τον «ευχαριστήσουν» χαρίζοντάς του την ψήφο τους.
Ο Παύλος δεν ήταν το μοναδικό τους θύμα. Και αυτοί που τον μαχαίρωσαν δεν ήταν οι μοναδικοί δολοφόνοι. Σίγουρα, πρέπει όσοι εμπλέκονται σε τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα να φυλακίζονται - πόσο μάλλον να μην αποφυλακίζονται για να εκτελέσουν κυβερνητικά καθήκοντα(!)-, όμως αυτό δεν είναι παρά ένα πρωταρχικό στάδιο καταπολέμησης του φασισμού. Άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινά. Οι φονιάδες ανθρώπων και συνειδήσεων είναι και θα είναι παντού γύρω μας όσο οι αντιλήψεις του ανατροφοδοτούνται και διακινούνται. Και, δυστυχώς οι ιδέες, ακόμη και οι σάπιες, δεν εγκλωβίζονται πίσω από σίδερα. Εμείς καλούμαστε να αναχαιτίσουμε τη διάδοσή τους. Να ξεριζώσουμε κάθε σπόρο του φασισμού από τα Πανεπιστήμιά μας, τις γειτονιές μας, την κοινωνία μας. Γι αυτό, λοιπόν, δε θα σιγήσουμε, όπως εκείνοι θα ήθελαν. Κανενός λεπτού σιγή γι αυτόν που δε σίγησε ποτέ.
Φέτος, δε θα θρηνήσουμε άλλο για τον Παύλο Φύσσα. Θα θρηνήσουμε για όλους αυτούς που δε θα τολμήσουν ποτέ να είναι ότι ήταν εκείνος.
Ως πότε θα φοβάται ο αδύναμος; Ως πότε θα κρύβεται ο αντιφρονών;
Δε θα μας σταματήσουν τα μαχαίρια. Θα ανατρέψουμε το σκοταδισμό του φασισμού.
Στις πορείες και στις κινητοποιήσεις στη μνήμη του Παύλου Φύσσα δε θα κλάψουμε, δε θα φοβηθούμε. Θα αγωνιστούμε μαζικά κατά των αποτρόπαιων εγκλημάτων που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας. Είναι μάχη. Δεν είναι επέτειος.
( Σε αυτό το κείμενο χρησιμοποιήθηκαν σε ελάχιστα σημεία εισαγωγικά. Δεν πρόκειται για συμβολική χρήση της γλώσσας. Είναι κυριολεξία. Ο φασισμός όντως δολοφονεί, όντως κρατά μαχαίρι, όντως βάφει με αίμα.)
