Χρονικό μιας ομαδικής απόλυσης

 Στα μέσα Αυγούστου του προηγούμενου έτους η Κυβέρνηση αποφάσισε να ξεκινήσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση –για το καλό μας πάντα…- κοινοποιώντας σχετικό έγγραφο στις υπηρεσίες του ΕΜΠ. Με αυτό ζητούσε από όλα τα ΑΕΙ της χώρας να «αξιολογήσουν τις διοικητικές και οικονομικές μονάδες και το προσωπικό τους», «να συντάξουν νέα οργανογράμματα ανά υπηρεσιακή μονάδα με κατάργηση ή συγχώνευση υπηρεσιακών μονάδων» και να «καταργήσουν οργανικές θέσεις που πλεονάζουν θέτοντας το προσωπικό που πλεονάζει σε καθεστώς διαθεσιμότητας, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία», καταληκτική ημερομηνία η 16^η Σεπτεμβρίου. Η Σύγκλητος με επίσημη ανακοίνωση της, η οποία αποτελούσε και απάντηση στο έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας, δήλωσε πως το ΕΜΠ έχει ήδη λιγότερους διοικητικούς υπαλλήλους από αυτούς που πραγματικά χρειάζεται και πως μία ακόμα μείωση αυτών θα οδηγούσε σε «αδυναμία λειτουργίας».

 Στις αρχές του Σεπτέμβρη, και πριν τη λήξη τις προθεσμίας, διοικητικοί υπάλληλοι έχοντας στο πλευρό τους καθηγητές στέλνουν ανοιχτή επιστολή στους φοιτητές και τους γονείς τους περιγράφοντας την κατάσταση και καλώντας όλους να σταθούν στο πλευρό τους στο ξεκίνημα του αγώνας τους. Αρχίζουν οι παρατάσεις στις εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών. Η Σύγκλητος αποφασίζει την προσφυγή στα αρμόδια δικαστήρια με σκοπό να μην εφαρμοστεί η Κοινή Υπουργική Απόφαση περί διαθεσιμότητας και προχωρά σε αναστολή λειτουργίας. Εν τω μεταξύ διαδικασίες γενικών συνελεύσεων πραγματοποιούνται στις σχολές με τους φοιτητές να βρίσκονται στο πλευρό των υπαλλήλων και να εκφράζουν την αντίθεση τους στο μέτρο μέσω καταλήψεων αλλά και άλλων πιο εξωστρεφών δράσεων, όπως για παράδειγμα η πραγματοποίηση πορειών. Όμως κάποιοι αρχίζουν να δυσανασχετούν.

 Με τον καινούριο μήνα δίνονται και άλλες παρατάσεις εγγραφών. Ο αγώνας συνεχίζεται και για την ώρα καμία από τις δύο πλευρές δεν κάνει πίσω. Οι φοιτητές πάντα στο πλευρό των αγωνιζομένων συνεχίζουν κι αυτοί των αγώνα τους. Σκοπός τους να δείξουν την πλήρη αντίθεση τους σε αυτήν την πολιτική, τόσο γιατί η κυβέρνηση «πετάει» και άλλους εργαζόμενους στο δρόμο εν μέσω κρίσης αλλά και επειδή ξέρουν πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι τα προσωπικό αυτό για την εύρυθμη λειτουργία των σχολών .Μέχρι και τα τέλη του μήνα ο Υπουργός Παιδείας ακολούθησε την τακτική της κώφευσης θεωρώντας πως και αυτές οι απολύσεις θα περάσουν τελικά όπως έχει γίνει παντού αλλού. Τελικά μετά από 12 εβδομάδες κινητοποιήσεων ο Αρβανιτόπουλος αποφασίζει να συναντηθεί με τους πρυτάνεις. Ζητήθηκε να δοθούν τα ονόματα όσων δεν απογράφησαν κάτι που η αντιπροσωπεία του ΕΜΠ αρνήθηκε κατηγορηματικά να πράξει. Το γεγονός ότι ο υπουργός δε δεσμεύτηκε σε τίποτα ουσιαστικά αλλά έκανε λόγο απλώς για κάποιες προτάσεις προβλημάτισε τους υπαλλήλους οι οποίοι ήταν επιφυλακτικοί ως προς τις διαθέσεις του και τον πραγματικό του σκοπό. Δυστυχώς σε αυτήν την κρίσιμη καμπή του αγώνα δεν έλειψε και η παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ αλλά ούτε και η προσπάθεια για απεργοσπασία που δυσκόλευε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Ανάμεσα σε αυτούς που υποστήριζαν την απεργοσπασία ήταν η παράταξη της ΠΑΣΠ αλλά και καθηγητές οι οποίοι (πέραν από όσους δεν ήταν ποτέ στο πλαυρό των διοικητικών) πέρασαν τελικά στην απέναντι πλευρά. Δεν σκέφτηκαν μάλλον ότι το επόμενο διάστημα έρχεται μείωση στα μέλη ΔΕΠ κατά 40%. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ακόμη και η αριστερή παράταξη της ΠΚΣ ,όταν τα πράγματα άρχισαν να πιέζονται και η απώλεια του εξαμήνου διαφαινόταν στον ορίζοντα ,άλλαξε τη στάση της ακολουθώντας τον ίδιο πολιτικό σχεδιασμό με την ΠΑΣΠ και τα “ανεξάρτητα πλαίσια” για ανοιχτή σχολή.

 Οι δεσμεύσεις του υπουργείου ουσιαστικά συνίσταντο στο ότι οι διοικητικοί υπάλληλοι θα χωρίζονταν σε ομάδες κάθε μία από τις οποίες θα είχε διαφορετική μεταχείριση, είτε θα μεταφέρονταν σε άλλα ιδρύματα,μέσω της περιβόητης “κινητικότητας” σε όρους υπουργείου ,είτε σε άλλες οργανικές θέσεις στο ίδιο ίδρυμα, είτε θα μεταπηδούσαν σε θέσεις ΕΔΙΠ (Εργαστηριακό Διδακτικό Προσωπικό). Ωστόσο ο Υπ.Διοικητικής Μεταρρύθμισης (Μητσοτάκης) αρνούνταν κάτι τέτοιο και επέμενε στο αρχικό «σχέδιο». Τελικά στις 5/12/2013 αποφασίζεται αναστολή της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων.

 Οι σχολές λειτουργούν πια –ή για να είμαστε πιο σωστοί ΥΠΟλειτουργούν- ενώ διοικητικοί εργάζονται εθελοντικά ,πλέον, εφόσον είναι ακόμη σε καθεστώς διαθεσιμότητας , για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν κατά το δυνατόν τους φοιτητές. Καθώς καμία κίνηση δεν έχει γίνει προς την κατεύθυνση της σύστασης εκείνου του οργάνου που θα τοποθετούσε τους υπαλλήλους σε άλλες θέσεις ώστε κανείς να μη μείνει άνεργος, το αίτημα για επαγρύπνηση είναι έντονο τόσο από πλευράς προσωπικού όσο και από πλευράς φοιτητών. Κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους φαίνεται πως τελικά γίνονται κάποιες κινήσεις και το κλίμα είναι αρχικά θετικό. Ωστόσο φτάνει καλοκαίρι και απόκριση καμία. Στις αρχές Ιουνίου οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ προχωρούν σε κατάληψη του ιδρύματος με σκοπό να διασφαλίσουν ότι κανένας συνάδελφος τους δεν θα απολυθεί. Αυτή τη φορά η ενστάσεις της κοινής γνώμης είναι μεγαλύτερες αλλά το αγωνιστικό κίνημα συνεχίζει δυναμικά με διαθέσιμους και μη, αλλά και φοιτητές στις πύλες να προασπίζουν την κατάληψη. Τελικά οι διοικητικοί ζητούν από τη Σύγκλητο να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ τους ,η οποία μέχρι τώρα τηρούσε σιγή ιχθύος, να δεσμευτεί πως δεν θα χαθεί ούτε το εξάμηνο, ούτε και η εξεταστική. Βέβαια η δέσμευση αυτή ίσως και να μην είχε πολύ νόημα τελικά, αφού μετά από λίγο έγιναν οι πρυτανικές εκλογές με αποτέλεσμα να αναλαμβάνει καθήγοντα μια νέα πρυτανεία με τελείως διαφορετικές απόψεις και σκοπούς.

 Πριν από λίγες ημέρες ο υπ.Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος –επιστρέψας και επισήμως στο ΠΑΣΟΚ- δήλωσε ότι δεν θα γίνουν απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων μετά από τα αποτελέσματα της αξιολόγησης που πραγματοποιήθηκε (ακόμη ωστόσο και η Έκθεση Αξιολόγησης απολύσεις δήλωνε, καθώς υπολειπόταν κατά 402 θέσεις σε σχέση με τις προτάσεις των ιδρυμάτων). Αναφέρει πως δεν είχε υπόψη του τις αξιολογήσεις –ξεχνώντας, μάλλον με αφέλεια- πως το προηγούμενο διάστημα βρισκόταν σε «δήθεν» αντιπαράθεση με τον Μητσοτάκη για τον αριθμό των απολύσεων πάνω στη βάση ότι θα γίνονταν σίγουρα. Καμία σκέψη σχετικά με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης δεν υπήρχε τότε. Ακόμα όμως και μετά από αυτή τη δήλωση καταλαβαίνουμε πως το παιχνίδι δημοσίων σχέσεων της Κυβέρνησης δεν έχει τέλος. Στην πραγματικότητα υπολείπονται ακόμη 83 διοικητικοί υπάλληλοι στο ΕΜΠ οι οποίοι δεν έχουν επιστρέψει στις θέσεις τους, ενώ ο κ.Μητσοτάκης δηλώνει: «Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε απολύσεις, όσα έλεγαν οι «συμφωνίες» Αρβανιτόπουλου με ΕΜΠ και ΕΚΠΑ δεν αποτέλεσαν ποτέ κυβερνητική θέση».

 Κατόπιν όλων αυτών ας μην σπεύδουν κάποιοι –βλέπε ΠΑΣΠ- να μιλήσουν για τα θετικά της αξιολόγησης ,άλλωστε η αξιολόγηση που τόσο αγαπούν όπου και αν ήθρε μόνο απολύσεις έφερε, όπως κι εδώ (402 υπάλληλοι όπως προαναφέρθηκε). Ό,τι έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα είναι ξεκάθαρα αποτέλεσμα του αγώνα που πραγματοποιήθηκε όλο αυτό το χρονικό διάστημα και είναι αδιανόητο εκείνοι που μόνο εμπόδια έβαζαν σε αυτόν τον αγώνα (π.χ. απεργοσπασία) να προσπαθούν να παράγουν πολιτική υπεραξία από αυτόν. Μετά τα τελευταία γεγονότα φυσικά είναι ξεκάθαρο πως ακόμα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση έως ότου και ο τελευταίος επιστρέψει στη δουλειά του. Δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών αφού έχει αποδειχτεί επανειλλημένα πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά έπεα πτερόεντα. Μόνο όταν όλοι γυρίσουν στις δουλειές τους θα μπορούμε να μιλάμε για δικαίωση του αγώνα.

Χ.Α.Μ.Α.Σ