Διαγραφές
Παρά
τις αντιδράσεις από τα διάφορα κοινωνικά
στρώματα η κυβέρνηση επιμένει να
ακολουθεί την ίδια πολιτική που
ακολουθούσε μέχρι τώρα, την πολιτικής
της οικονομικής εξαθλίωσης του λαού,
της διάλυσης του Κράτους Πρόνοιας και
-φυσικά- της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης
(ή μάλλον αποδιάρθρωσης;).
Μετά
τα γεγονότα με τους διοικητικούς
υπαλλήλους, που ταλάνισαν την πανεπιστημιακή
κοινότητα για ένα χρόνο και που ακόμα
δεν έχουν λήξει οριστικά, την πόρτα μας
χτυπούν οι διαγραφές και οι Οργανισμοί
μέσω των οποίων αυτές θα εφαρμοστούν.
Πρέπει
να γίνει ξεκάθαρο ,όμως, ότι δεν πρόκειται
περί παρθενογένεσης. Η εκπαιδευτική
αναδιάρθωση δρομολογείται εδώ και
χρόνια και σήμερα δε βλέπουμε παρά την
απλή εφαρμογή νόμων και συνθηκών που
έχουν ψηφιστεί νωρίτερα.
Απαρχή
όλων είναι η Λευκή Βίβλος για την
Εκπαίδευση και την Κατάρτιση, η οποία
διαπραγματεύεται το θέμα της εκπαίδευσης,
αναφέρεται στους στόχους της, τη σύνδεση
με την οικονομία και τις επιχειρήσεις
και στο ποιοι έχουν τελικά σύμφωνα με
τα δικά ΤΟΥΣ δεδομένα δικαίωμα σε αυτήν.
Φαίνεται ξεκάθαρα πως απαξιώνει εντελώς
τη γνώση φτάνοντας στο σημείο να την
εξομοιώσει με την πληροφορία και θέτει
ως στόχο της εκπαίδευσης την
αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των
ανθρώπινων πόρων με τελικό σκοπό την
ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής
οικονομίας στην παγκόσμια αγορά (δηλαδή
Αμερική και Ιαπωνία) και της ευρωπαϊκής
ανώτατης εκπαίδευσης με την αμερικανική.
Τίποτα ωστόσο δεν τελειώνει
εκεί. Η υπόθεση με την οποία ξεκινά η
''Βίβλος'' είναι ότι η εκπαίδευση είναι
το έσχατο μέσο με το οποία θα καταπολεμηθεί
η ανεργία και μολονότι παραδέχεται ότι
κάθε κράτος-μέλος μπορεί να καθορίζει
την εκπαιδευτική του πολιτική καταλήγει
τελικά στο συμπέρασμα ότι είναι
αναπόφευκτο ,εντέλει, να μην ακολουθηθούν
τα όσα προβλέπονται από την ίδια. Ο ρόλος
και του σχολείου ακόμα ακόμα παραγκωνίζεται
εντελώς αφού
“η
πολύπλευρη εκπαίδευση μπορεί επίσης
να δοθεί έξω από τη βασική εκπαίδευση
από τις ίδιες τις επιχειρήσεις
“. Επιπλέον, ουσιαστικά προσβλέπει στη
δημιουργία δύο κατηγοριών πολιτών. Απο
τη μία θα υπάρχει μία ελίτ η οποία θα
εκπαιδεύεται σε κέντρα αριστείας ( όπου
οι σπουδές θα γίνονται επί πληρωμή) ενώ
από την άλλη οι “περιθωριοποιημένοι”
θα παίρνουν μία βασική εκπαίδευση και
τελικά θα καταλήγουν στο Κράτος Πρόνοιας
που θα αποτελεί τον “σκουπιδοτενεκέ
της κοινωνίας”.
Καταλαβαίνουμε
από τα παραπάνω πως δεν επιθυμητό σε
καμία περίπτωση να “βγαίνουν” από τα
Πανεπιστήμια επιστήμονες, ειδικά από
χώρες όπως η δική μας, αφού το μεγαλύτερο
μέρος του λαού είναι προορισμένο να
λειτουργήσει στη δεύτερη ταχύτητα
πολιτών της Ε.Ε. και να αποτελέσει τα
φτηνά εργατικά χέρια της παραγωγής.
Έτσι εξηγείται γιατί δρομολογείται η
συρρίκνωση του Δημόσου Πανεπιστημίου
και γιατί αυτή η επιμονή για τη διαγραφή
των “λιμναζόντων”. Οι πρώτες διαγραφές
ήρθαν να εφαρμοστούν με το νόμο Γιαννάκου
το 2007. Σύμφωνα με το νόμο αυτό το ανώτατο
όριο φοίτησης ήταν τα 2ν έτη και προβλεπόταν
δυνατή παράταση για 2 εξάμηνα μετά από
αίτηση του φοιτητή και αφού θα εγκρινόταν
από τη Σύγκλητο. Ακόμα θα μπορούσε
κάποιος φοιτητής να διακόψει τις σπουδές
για όσα εξάμηνα θα ήθελε (όχι περισσότερα
από τον αριθμό εξαμήνων που προέβλεπε
το πρόγραμμα σπουδών της σχολής του)
χάνοντας όμως για αυτό το διάστημα τη
φοιτητική του ιδιότητα και άρα και
οποιαδήποτε οικονομική διευκόλυνση.
Στη συνέχεια το 2013 με το νόμο Διαμαντοπούλου
το όριο φοίτησης μικραίνει ακόμη
περισσότερο με τους φοιτητές να καλούνται
να τελειώσουν τις σπουδές σε ν+2 έτη.
Παρότι στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ κάτι τέτοιο
δεν εφαρμόστηκε ποτέ δεν πρέπει να
ξεχνάμε ότι με το νόμο Διαμαντοπούλου
τα ΤΕΙ προχώρησαν σε διαγραφές φοιτητών.
Τέλος, στα τέλη του Αυγούστου 2014 ψηφίζεται
από Βουλή η τροπολογία για τις διαγραφές
των φοιτητών. Σύμφωνα με αυτή τίθεται
σε εφαρμογή ο νόμος Διαμαντοπούλου
(καθώς και άλλες διατάξεις που καθορίζουν
τη λειτουργία των ιδρυμάτων), το θέμα
των διαγραφών επαφίεται ωστόσο και στον
κανονισμό του εκάστοτε ιδρύματος. Η
βελτιωτική τροπολογία προβλέπει ότι
δε θα διαγραφούν όσοι χρωστάνε πτυχιακή,
διπλωματική ή πρακτική άσκηση, όσοι
έχουν δηλώσει συμμετοχή σε εξεταστική
κατά τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ δίνεται
η δυνατότητα σε φοιτητές ΑΕΙ με τετραετή
κύκλο σπουδών που εισήχθησαν πριν το
2003, με πενταετή κύκλο σπουδών που
εισήχθησαν πριν το 2001, με εκταετή κύκλο
σπουδών που εισήχθησαν πριν το 1999, να
ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στις
εξεταστικές του Σεπτέμβρη του 2014 και
Φεβρουαρίου 2015.
Οι
διαγραφές,που πλέον αποτελούν κομμάτι
της πραγματικότητας μας, είναι μέρος
του σχεδίου για τη συρρίκνωση της
Δημόσιας, Δωρεάν Παιδείας. Λιγότεροι
φοιτητές σημαίνει μικρότερη χρηματοδότηση
για τα ιδρύματα, λιγότερο διοικητικό
και εκπαιδευτικό προσωπικό. Για όσους
βέβαια είναι ήδη μέσα στις σχολές οι
διαγραφές αποτελούν τη δαμόκλειο σπάθη
που θα αναγκάσει τους φοιτητές να
εντατικοποιήσουν τις σπουδές τους και
τελικά να μάθουν στην πειθαρχία, να
μετατραπούν τελικά σε αυτό που το σύστημα
έχει ανάγκη, τίποτα άλλο παρά πειθήνιους
εργαζόμενους. Τίποτα δεν είναι ξέχωρο
από τα υπόλοιπα και όλα μαζί συνθέτουν
αυτό που λέγεται “Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση”. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τεθεί
το θέμα επί τάπητος. Δεν πρέπει να
αποφεύγουμε το πρόβλημα και τη συζήτηση
όποιες και αν είναι οι συνθήκες υπό τις
οποίες εμφανίστηκε αυτό. Οι σύλλογοι
οφείλουν να πάρουν θέση επάνω στο ζήτημα
και να συγκροτήσουν το κίνημα που θα
παγώσει την εφαρμογή οποιουδήποτε νόμου
ή τροπολογίας που θα οδηγήσει στην
καταστροφή του Πανεπιστημίου.
