13/10: Απλώς μία «γρουσούζικη» μέρα;
Πολλές φορές μιλήσαμε για το άσυλο. Ακόμα περισσότερες μιλήσαμε για το αδιανόητο, χυδαίο, ανεπίτρεπτο , ή όπως θέλετε πείτε το, ενδεχόμενο καταπάτησής του. Καμία φορά όμως δεν μας πέρασε από το μυαλό ότι στις 13/10 το ενδεχόμενο θα βρισκόταν με ασπίδες και κλομπ έξω από την πρυτανεία του Πανεπιστημίου.
Μάλλον υπήρξαμε αιθεροβάμονες. Όλα τα σημάδια ήταν μπροστά μας και ήταν και ξεκάθαρα. Ανακοινώσεις, δηλώσεις, εμφανίσεις σε τηλεοπτικά κανάλια... Τι πάθαμε; Εφησυχάσαμε στην κινδυνολογία μας; Ή δεν τους θεωρήσαμε ικανούς για κάτι τέτοιο; Από τη μία ναι, ίσως βαθειά μέσα μας θέλαμε να πιστεύουμε ότι κινδυνολογούμε και ότι τα λόγια των πρυτάνεων περί αστυνομικής παρέμβασης δεν ήταν παρά παραφουσκωμένες απειλές και λόγια του αέρα για να «υποτάξουν» τους «ανυπότακτους». Εξάλλου το «άλλα λέω κι άλλα κάνω» αποτελεί σχεδόν καθημερινότητα για τους κυβερνώντες και τα συναφή στοιχεία. Βέβαια αυτό αφορά στα θετικά μέτρα. Οπότε ίσως κάπου εκεί να μπερδευτήκαμε. Ίσως για λίγο να «ξεχάσαμε» ότι τα αρνητικά μέτρα σπεύδουν να τα εφαρμόσουν, είτε βρουν αφορμή είτε όχι! Από την άλλη πλευρά ίσως να πιστέψαμε πώς δεν θα τραβούσαν ως εκεί το σκοινί. Οι ισορροπίες , όταν υπάρχουν, είναι πολύ λεπτές και αυτό το γνωρίζουν και οι δύο πλευρές. Μία τέτοια κίνηση είναι άκρως επιθετική και προκλητική. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και ανήθικη με την προϋπόθεση ότι το σύστημα λειτουργεί σε μία ηθική βάση ώστε να έχει νόημα και ο όρος «Ανήθικη». Προϋπόθεση που προφανώς και δεν πληρείται . Αν το σύστημα λειτουργεί με κάποια βάση είναι αυτή της άκρως συντηρητικής εκφυλισμένης σεμνοτυφίας, οπότε το «ανήθικη» ωχριά. Όμως όπως περίτρανα αποδείχθηκε κανένας χαρακτηρισμός δεν είναι ικανός να τους σταματήσει. Η αποδοκιμασία των δηλώσεών τους δεν είναι ικανή να «ξορκίσει το κακό». Με το ίδιο θράσος που περικύκλωσαν διαδήλωση μαθητών με κλούβες και αμέτρητους ΜΑΤατζηδες πριν λίγες εβδομάδες έξω από τη βουλή, με το ίδιο θράσος που έβαλαν ΜΑΤ σε λεωφορείο για να «αντιμετωπίσει» φοιτητή χωρίς εισιτήριο με αυτό το ίδιο θράσος και ακόμη μεγαλύτερο τη Δευτέρα 13/10 με εντολή του πρύτανη Φορτσάκη βεβήλωσαν και το πανεπιστημιακό άσυλο. Το σημαντικότερο ίσως κεκτημένο μας.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με τις πιο σκληρές μορφές εκφοβισμού, κρατικής βίας και αστυνομοκρατίας. Μέσα από του αγώνες μας, το Πανεπιστήμιό μας είχε κατοχυρωθεί ως χώρος που μας προστάτευε από κάθε εκδοχή τέτοιας αυθαιρεσίας. Δεν πρέπει να μας φέρνουν προ τετελεσμένων γεγονότων. Δεν μπορεί ο κ. Φορτσάκης και ο κάθε πρύτανης να καλεί τα ΜΑΤ για να αποτρέψουν τους φοιτητές από το να εισέλθουν στην πρυτανεία του Πανεπιστημίου τους! Και ίσως σε αυτό το σημείο να αναρωτηθείτε: Και τι ήθελε ο φοιτητικός σύλλογος του ΕΚΠΑ στην πρυτανεία; Τι ήθελε; Ήθελε σπουδές δίχως την απειλή της διαγραφής, σπουδές δίχως το βραχνά της πειθάρχησης της εντατικοποίησης και της πλήρους αποστείρωσης, Πανεπιστήμιο χωρίς security, πύλες χωρίς face control. Με άλλα λόγια ήθελε να ζητήσει η παιδεία του να μη γίνει ακόμη ένας μοχλός του συστήματος. Σε αυτό το «παράλογο» αίτημα και σε αυτή την «παράτολμη» κίνηση διαμαρτυρίας απάντησε ο πρύτανης με την επιστράτευση της αστυνομίας ξεκαθαρίζοντας έτσι ότι η παιδεία δεν είναι μοχλός του συστήματος αλλά πρόκειται να μετατραπεί στο ίδιο το σύστημα, σε αυτό δηλαδή το «δυσώδες» κουφάρι.
Τη Δευτέρα 13/10 συνειδητοποιήσαμε πως στην Ελλάδα του σήμερα η αστυνομία στο Πανεπιστήμιο δεν είναι επικείμενος φόβος. Είναι ανατριχιαστική πραγματικότητα.
Ας μην κρυβόμαστε πια λοιπόν. Δεν θέλουν πολιτικοποιημένους φοιτητές. Δεν θέλουν κινητοποιήσεις. Δεν θέλουν φοιτητικό κίνημα και δεν θέλουν ψήγμα απειθαρχίας. Είναι αποφασισμένοι να τα εξαλείψουν και δεν έχουν αναστολές. Θα χρησιμοποιήσουν την τακτική του εκφοβισμού και αυτή τη φορά θα την τραβήξουν μέχρι τα όρια. Ξέρουμε όμως κι εμείς να τραβάμε. Και δε θα επιτρέψουμε ξανά τέτοια παγερή κάσκα να εισβάλει πίσω από την πύλη του Πανεπιστημίου μας. Δε θα επιτρέψουμε η παιδεία μας να επισκιαστεί από τη φοβέρα του κλομπ. Ή θα βγουν αυτοί από τα πανεπιστήμια ή εμείς.
Χώρος για οπλισμένους επιδειξίες δεν υπάρχει!
Χ.Α.Μ.Α.Σ
