Είναι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ξεκομμένη από τη γενικότερη πολιτική που ακολουθείται από τους κυβερνώντες;

Στην κρίσιμη συγκυρία που διανύουμε, είναι φανερό πως η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση -και οι διαγραφές και οι Οργανισμοί ως τμήμα της- δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κορυφή του παγόβουνου. Αυτή η συντονισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να διαλύσει κυριολεκτικά το Δημόσιο Δωρεάν Πανεπιστήμιο βαδίζει προς την ίδια κατεύθυνση της γενικότερης πολιτικής που ακολουθείται. Μιας πολιτικής που οδηγεί το λαό πρόσω ολοταχώς προς την εξαθλίωση, οικονομική αλλά και κοινωνική. Ηθικός αυτουργός στο έγκλημα η Ε.Ε. , η οποία θέλει να διαμορφώσει την κοινωνικοοικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας βάσει των δικών της επιταγών χωρίς διόλου να ενδιαφέρεται για τις ανάγκες των λαών. Ποιες είναι οι ανάγκες της αυτή τη στιγμή; Η ανάγκη για μια ακόμη χώρα-“δορυφόρο” που θα ακολουθεί πιστά της κινήσεις της και θα εξυπηρετεί κάθε φορά τα συμφέροντά της οικονομικης ελιτ που σμιλευει το πεδιο των ακολουθουμενων πολιτικων και η άλλη για φτηνό εργατικό δυναμικό που θα προσαρμόζεται εύκολα στην ντόπια αλλά και ευρωπαϊκή αγορά.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να κατακτήσει και να ελέγξει τελικά ένα κράτος (π.χ πόλεμος, διπλωματία) ωστόσο ο πιο συνηθισμένος στην εποχή μας και φαινομενικά ο πιο “πολιτισμένος” είναι η η δαμοκλειος σπαθη του χρεους και των ισοσκελισμενων προυπολογισμων. Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες των αποτελεσμάτων ενός σχεδίου που έχει τις ρίζες του βαθιά.Χρεος, δανεισμοί, πακέτα στήριξης, κουρέματα, υπερφορολόγηση, μειώσεις μισθών και συντάξεων, διάλυση των κοινωνικών δομών και του κράτους πρόνοιας περιγράφουν το σκηνικό. Σε πρώτο επίπεδο απόρροια των παραπάνω είναι η οικονομική εξαθλίωση του λαού. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ωθούνται στην ανεργία τη στιγμή που πρέπει να βγάλουν τα προς το ζην. Έτσι όταν βρίσκεται μια θέση εργασίας κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να εξετάσει αν αυτή είναι σχετική με το αντικείμενό του, αν έχει τις απολαβές που θα ήθελε/άξιζε/χρειάζεται και φυσικά που κουράγιο για αγώνα; Αποκαρδιωμένοι πια πηγαίνουν στις δουλειές τους -αυτοί οι λίγοι που έχουν- λέγοντας “πάλι καλά που υπάρχει και αυτή” ενώ όσοι έμειναν απ'έξω ελπίζουν σε μια επόμενη ευκαιρία. Πως λοιπόν μετά ο εργαζόμενος δεν θα τρέξει να δουλέψει έναντι οποιασδήποτε αμοιβής και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες; Και πως ένας λαός καταπονημένος και απογοητεύμενος θα ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στις ξενοκίνητες  και βαθια ταξικές εκείνες πολιτικές που τον πλήττουν; Δε θα το κάνει. Με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια, και φτηνά εργατικά χέρια αλλά και ένα κράτος που προφανώς θα ακολουθεί χωρίς καμία αντίσταση της επιταγές “εκ των άνωθεν”.

Εκπαιδευτική αναδιάρθρωση

Είναι ξεκάθαρο πως στους ίδιους άξονες κινείται και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση , που χρόνο με το χρόνο φέρνει και κάτι καινοφανές στο προσκήνιο. Τίποτα, όμως, δεν είναι αληθινά καινούριο. Σήμερα δε βλέπουμε τίποτε άλλο παρά την εφαρμογή νόμων και συνθηκών που έχουν ψηφιστεί χρόνια νωρίτερα. Μεταρρυθμίσεις που αποσκοπούν στο να θέσουν νέους όρους σχετικά με τους στόχους της εκπαίδευσης, τη σύνδεσή της με την οικονομία και τις επιχειρήσεις αλλά και σχετικά με το ποιοι δικαιούνται τελικά να έχουν πρόσβαση σε αυτήν την εκπαιδευτική διαδικασία.

Μερικές από τις εν λόγω μεταρρυθμίσεις: Νόμος Γιαννάκου 2007, Νόμος Διαμαντοπούλου 2013, , διαθεσιμότητα- απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων 2013-2014, τροπολογία για τις διαγραφές 2014, διαθεσιμότητα-απολύσεις μελών ΔΕΠ (έρχεται). Με γνώμονα το γεγονός πως οι αριθμοί διοικητικών υπαλλήλων, μελών ΔΕΠ και φοιτητών δεν είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους αλλά αντίθετα συνδέονται στενά γίνεται αντιληπτό πως οποιαδήποτε μείωση στον αριθμό ενός από τους τρεις θα επηρεάσει και τους υπόλοιπους. Έτσι, αν μειωθούν οι φοιτητές, με τις επικείμενες διαγραφές, αναγκαστικά θα έρθει και πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα των διοικητικών ενώ και μέλη ΔΕΠ θα απολυθούν εφόσον λιγότεροι φοιτητές θα πρέπει να “εξυπηρετηθούν”.

  Από την άλλη μειώσεις προσωπικού “αναγκάζουν” τα Πανεπιστήμια να διώχνουν ουσιαστικά τους φοιτητές αφού δεν θα έχουν τη δυνατότητα να υπηρετούν το αγαθό της παιδείας. Βέβαια καθώς φοιτητές, υπάλληλοι, μέλη ΔΕΠ μειώνονται, μειώνεται και η χρηματοδότηση. Γιατί να χρηματοδοτήσεις ένα ίδρυμα που πεθαίνει, όταν μάλιστα υποστηρίζεις πως λεφτά δεν υπάρχουν; Ναι σίγουρα δεν υπάρχουν για να καταρτίσεις και να εκπαιδεύσεις τους νέους που θα αποτελέσουν το μέλλον της χώρας. Εδώ ακριβώς είναι που μπαίνουν στο παιχνίδι οι επιχειρήσεις-σωτήρες που δέχονται να χρηματοδοτήσουν τα Πανεπιστήμια, φυσικά με κάποιο κέρδος, την πολυπόθητη έρευνα. “Χρηματοδοτώ αρκεί να κάνεις την έρευνα που εγώ θέλω”. Με αυτόν τον τρόπο το Πανεπιστήμιο δε λειτουργεί ποια με γνώμονα τις ανάγκες της επιστήμης και του λαού αλλά με βάση τις επιταγές της εκάστοτε εταιρίας, κέρδος για τον μεγαλοεπιχειρηματία, ζημία για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.

  Οι επιχειρήσεις όμως θέλουν πειθαρχημένους στρατιώτες όχι ζωντανούς νέους που μπορούν να ανατρέψουν τα σχέδιά τους. Οι διαγραφές λειτουργούν ως “κόσκινο” για να μείνουν στην αρένα οι δήθεν καλύτεροι και όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το αντικείμενο σπουδών τους, ενώ στην πραγματικότητα απλώς πιέζουν ασφυκτικά προς δύο κατευθύνσεις. Είτε θα τελιώσεις τις σπουδές σου την ώρα που αυτοί θέλουν ή θα τα παρατήσεις. Στη μεν πρώτη περίπτωση είναι αναμενόμενο ότι για να το πετύχει κανείς αυτό θα πρέπει να θυσιάσει πολλά. Αρχικά, στην εποχή που ζούμε , που οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια στο σπίτι είναι απαραίτητη, πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να δουλέψουν για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους, αυτό δε θα είναι εφικτό όμως. Εκτός αυτού ούτε η ενασχόληση με κάποιο χόμπι και φυσικά ούτε ο συνδικαλισμός, ο υγιής συνδικαλισμός που γίνεται μακριά από κομματικούς παράγοντες και έχει ως στόχο τη συλλογική διεκδίκηση δικαιωμάτων και τη διατήρηση κεκτημένων είναι εφικτά. Όσοι περάσουν τελικά από αυτή τη διαδικασία έχουν γαλουγηθεί πλέον μέσα σε ένα καθεστώς πειθάρχησης, βολικά μπαίνοντας στην αγορά εργασίας -αν και όποτε και υπό τις όποιες συνθήκες- θα είναι αυτό που κάθε εργοδότης θέλει: ένας πειθήνιος εργαζόμενος που θα ακολουθεί εντολές στα τυφλά και που ποτέ δε θα αντιδράσει όταν θα πληγεί. Αν τα παρατήσεις μοιραία θα μπεις στους πολίτες “δεύτερης κατηγορίας”, σε αυτούς που είναι χρήσιμοι ως ανειδίκευτοι εργάτες είτε για το εγχώριο είτε για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Και φυσικά ποιος θέλει να μπει σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο; Όταν τα πράγματα θα έχουν στενέψει ακόμη περισσότερο πολλοί θα σκεφτούν -και ίσως αυτό θα ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα- πως δεν γίνεται να σπουδάσουν και να οργανώσουν τη ζωή τους όπως αυτοί θέλουν ταυτόχρονα. Τελικά, όσοι είναι ήδη μέσα στα Πανεπιστήμια είτε θα πειθαρχήσουν ή θα τα παρατήσουν ενώ όσοι δεν έχουν μπει ακόμα ή αποθαρρύνονται ή παίρνουν την απόφαση να πειθαρχήσουν και αυτοί. Έτσι ο σκοπός εκπληρώθηκε. Σταδιακά ολοένα και λιγότεροι επιστήμονες θα “βγαίνουν” από τα ιδρύματα και θα λειτουργούν μετέπειτα ως εργαζόμενοι-πειθήνια στρατιωτάκια προς το συμφέρον του κάθε εθνοσωτήρα επενδυτή-μεγαλοεταιρείας ενώ συνάμα περισσότεροι θα είναι διαθέσιμοι για να εργαστούν ως ανειδίκευτοι εργάτες.

Σήμερα, την ώρα που οι οικονομικές δυνατότητες κάθε νοικοκυριού περιορίζονται συνεχώς, η δωρεάν παιδεία αποτελεί ελάφρυνση για κάθε οικογένεια. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι οποισδήποτε έχει πρόσβαση στη γνώση και την επιστήμη, ανεξάρτητα από το οικονομικό του υπόβαθρο, όμως όχι για πολύ. Η εμφάνιση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, κολλεγίων, ΙΕΚ,ΚΕΣ(ΚΕΝΤΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ) φυσικά δεν είναι καθόλου αθώα, όσο και αν κάποιοι θέλουν έτσι να την παρουσιάσουν, ούτε βοηθάει στη βελτίωση του Πανεπιστημίου μέσω του δήθεν ανταγωνισμού. Σταδιακά τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα θα θυσιαστούν, υποβαθμιζόμενα συνεχώς, στο βωμό των ιδιωτικών. Η συνεχής υποχρηματοδότηση και συρρίκνωση τους θα οδηγήσει σταδιακά στο λουκέτο. Τι γίνεται όμως τότε; Όποιος έχει χρήματα θα σπουδάζει ενώ όποιος δεν έχει δε θα σπουδάζει; Και πόσα χρόνια πίσω πάμε; Κανείς δε θέλει να γυρίσει πίσω σε μια εποχή που η γνώση και η εκπαίδευση ήταν προνόμιο των πλουσίων τη στιγμή που όλοι καταλαβαίνουμε πως είναι αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα όλων. Και ξανά πολίτες δύο ταχυτήτων. Και εν τέλει το επιθυμητό: οι πλατιές μάζες θα γίνουν το πολυπόθητο εργατικό δυναμικό ενώ η χώρα κάθε φορά θα προσαρμόζει τις κινήσεις της στις ευρωπαϊκές εντολές αφού κανείς δε θα υπάρχει για να το αποτρέψει.

Λίγα λόγια για τη Λευκή Βίβλο για την εκπαίδευση και την κατάρτιση

Πρόκειται για ένα κείμενο που γράφτηκε το 1995,  βασίστηκε στα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Καννών (Ιούνιος 1995) και αφορά την εκπαίδευση στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από την εισαγωγή ακόμα του κειμένου γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στην ανάπτυξη κοινής ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής περιλαμβάνοντας ως έναν από τους βασικούς στόχους το “πλησιάσμα” του σχολείου με τον επιχειρηματικό τομέα: “ Η Λευκή βίβλος καθορίζει τη δράση των κρατών-μελών και τα υποστηρικτικά μέτρα που θα πρέπει να εισαχθούν σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κοινότητας”, “Περιλαμβάνει στόχους: [...] να φέρει το σχολείο και τον επιχειρηματικό τομέα κοντά από κοινού”. Βέβαια παρόλο που στη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται ξεκάθαρο το ότι κάθε κράτος-μέλος μπορεί να έχει τη δική του εκπαιδευτική πολιτική καταλήγει πως πλέον δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά να ακολουθηθεί η πολιτική που προτείνεται από τη Βίβλο: “ […] ενώ είναι αλήθεια ότι η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανοίξει το πεδίο για την κοινοτική δράση σε αυτές τις περιοχές, δηλώνει επίσης ρητά ότι ο ρόλος σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι να υποστηριχθούν και να συμπληρωθούν τα μέτρα που λαμβάνονται από τα κράτη-μέλη. Παρόλαυτα οι χώρες της Ευρώπης σήμερα δεν έχουν καμία άλλη επιλογή.” Φυσικά καταργεί κάθε έννοια συλλογικότητας καθώς αναφέρεται σε προσωπική ανέλιξη αλλά και στην θέση που θα κατέχει ο καθένας σε σχέση με τους συμπολίτες του, κάτι που θα αποτελέσει βασικό χαρακτηριστικό των κοινωνιών που είναι επιθυμητό να δημιουργηθούν: “Η σχέση του καθενός σε σχέση με τους συμπολίτες του στα πλαίσια των γνώσεων και των δεξιοτήτων θα μπορούσε να καλείται “σχέση εκμάθησης” και θα γίνει ολοένα και πιο κυριάρχο γνώρισμα στη δομή των κοινωνιών μας”,” ο καθένας θα πρέπει να είναι άμεσα σε θέση να αρπάξει την κάθε ευκαιρία για τη βελτίωση μέσα στην κοινωνία και την προσωπική εκπλήρωση” πόσο πιο προφανής θα μπορούσε να γίνει η επιθυμία για τη δημιουργία πολιτών δύο (ή περισσότερων) ταχυτήτων και την κατάργηση κάθε συλλογικότητας και εν τέλει κοινωνικού κανιβαλισμού;  Στο Πρώτο μέρος,IV,A γράφεται: “Γέφυρες χτίζονται μεταξύ του σχολείου και του επιχειρηματικού τομέα. Αυτό δείχνει ότι τα ιδεολογικά και πολιτιστικά εμπόδια που χώριζαν την εκπαίδευση από την επιχειρηματικότητα, πέφτουν, ωφελώντας και τις δύο πλευρές.” ενώ παράλληλα συγχέεται η έννοια της πληροφορίας με την έννοια της γνώσης.  Μία πρώτη νύξη για τα υπεράριθμα Πανεπιστήμια γίνεται στο Πρώτο μέρος, IV,C: “Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τάσεις για μακροχρόνιες σπουδές και ευρύτερη πρόσβαση σε αυτές είναι ξεκάθαρα σημάδια της γενικότερης αύξησης στην ποιότητα του ανθρώπινου κεφαλαίου. Εντούτοις όλα τα συστήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αυτής της ξαφνικής αύξησης των αριθμών γεγονός που τους δυσκολεύει να διατηρήσουν την ποιότητα των προσόντων τους.” .Μία άκρως ρατσιστική και διχαστική άποψη. Στο ίδιο άρθρο: “Η συμμετοχή των επιχειρήσεων και των κοινωνικών εταίρων στην οργάνωση της αρχικής κατάρτισης και στη μετάβαση των νέων στην οικονομικά ενεργή ζωή εμφανίζεται να γίνεται καθιερωμένη τάση.”. Η ανάλυση αυτού γίνεται παρακάτω στο Δεύτερο μέρος,II: “Είναι προτεραιότητα να έρθουν τα σχολεία και επιχειρήσεις πιο κοντά και σε αυτό πρέπει οι κοινωνικοί εταίροι να παίξουν το ρόλο τους, ο οποίος περιλαμβάνει τρεις συνθήκες: 1.Η εκπαίδευση πρέπει να ανοιχτεί στον κόσμο της εργασίας, 2.Οι εταιρείες πρέπει να εμπλακούν στον εκπαιδευτικό στίβο, όχι μόνο όσον αφορά στους εργαζόμενους αλλά και τους νέους, και τους ενήλικες, 3. Πρέπει να αναπτυχθεί συνεργασία ανάμεσα στα σχολεία και τις εταιρείες.”

Οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που προωθείται σήμερα και που έχει προωθηθεί μέχρι σήμερα, μόνο σκοπό έχει την εκπλήρωση των στόχων της Βίβλου, δηλαδή της επιταγές της ΕΕ. Οι τελευταίοι θεώρησαν προφανώς πως κανένα κράτος-μέλος δεν πρέπει να έχει λόγο στην εκπαιδευτική του πολιτική και το κυριότερο βλέπουν το λαό ως το μέσο που θα χρησιμοποιήσουν για να ενισχύσουν το κεφάλαιο. Οι εταιρείες χρηματοδοτούν, με το αζημίωτο φυσικά, τα προγράμματα σπουδών σύμφωνα με τις ανάγκες τους, εκείνη τη στιγμή πάντα, στη συνέχεια επέρχεται η πολυφερμένη σύνδεση επιστημονικού δυναμικού με την αγορά εργασίας, προσλαμβάνοντας αυτούε τους επιστήμονες τους οποίους όταν αλλάξει η ανάγκη της αγοράς δε θα τους χρειάζονται πια , με μισθούς μνημονίου και ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Πτυχές τις εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης: Διαγραφές, Οργανισμοί

Οι πρώτες διαγραφές ήρθαν να εφαρμοστούν με το νόμο Γιαννάκου το 2007. Σύμφωνα με το νόμο αυτό το ανώτατο όριο φοίτησης ήταν τα 2ν έτη και προβλεπόταν δυνατή παράταση για 2 εξάμηνα μετά από αίτηση του φοιτητή και αφού θα εγκρινόταν από τη Σύγκλητο. Ακόμα θα μπορούσε κάποιος φοιτητής να διακόψει τις σπουδές για όσα εξάμηνα θα ήθελε (όχι περισσότερα από τον αριθμό εξαμήνων που προέβλεπε το πρόγραμμα σπουδών της σχολής του) χάνοντας όμως για αυτό το διάστημα τη φοιτητική του ιδιότητα και άρα και οποιαδήποτε οικονομική διευκόλυνση. Στη συνέχεια το 2013 με το νόμο Διαμαντοπούλου το όριο φοίτησης μικραίνει ακόμη περισσότερο με τους φοιτητές να καλούνται να τελειώσουν τις σπουδές σε ν+2 έτη. Παρότι στο ΕΚΠΑ και στο ΕΜΠ κάτι τέτοιο δεν εφαρμόστηκε ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με το νόμο Διαμαντοπούλου τα ΤΕΙ προχώρησαν σε διαγραφές φοιτητών. Τέλος, στα τέλη του Αυγούστου 2014 ψηφίζεται από Βουλή η τροπολογία για τις διαγραφές των φοιτητών. Σύμφωνα με αυτή τίθεται σε εφαρμογή ο νόμος Διαμαντοπούλου (καθώς και άλλες διατάξεις που καθορίζουν τη λειτουργία των ιδρυμάτων), το θέμα των διαγραφών επαφίεται ωστόσο και στον κανονισμό του εκάστοτε ιδρύματος. Η βελτιωτική τροπολογία προβλέπει ότι δε θα διαγραφούν όσοι χρωστάνε πτυχιακή, διπλωματική ή πρακτική άσκηση, όσοι έχουν δηλώσει συμμετοχή σε εξεταστική κατά τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ δίνεται η δυνατότητα σε φοιτητές ΑΕΙ με τετραετή κύκλο σπουδών που εισήχθησαν πριν το 2003, με πενταετή κύκλο σπουδών που εισήχθησαν πριν το 2001, με εξαετή κύκλο σπουδών που εισήχθησαν πριν το 1999, να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους στις εξεταστικές του Σεπτέμβρη του 2014 και Φεβρουαρίου 2015. Κανείς δεν αναλογίστηκε βέβαια πως οι φοιτητές εκβιάζονται με το μέτρο των διαγραφών, πως πιέζονται να τελειώσουν τις σπουδές τους στα προβλεπόμενα όρια τη στιγμή που το κράτος δεν τους παρέχει όλα εκείνα τα εφόδια που θα συνέβαλλαν στην ομαλή διεξαγωγή των σπουδών τους. Πολλοί αναγκάζονται να δουλεύουν καθώς δεν παρέχεται ούτε δωρεάν σίτιση ούτε δωρεάν στέγαση πλέον παρά μόνο σε ένα πολύ μικρό ποσοστό. Πολλοί αναγκάζονται να δουλέψουν για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους επειδή κάποιοι έφτασαν το λαό στην εξαθλίωση. Παρέχονται συγγράματα που σε ορισμένες των περιπτώσεων καμία αξία δεν έχουν γιατί είτε είναι παλιά, είτε καλύπτουν ένα μέρος της ύλης, είτε ακολουθούν τελείως διαφορετικό σκεπτικό από αυτό που ακολουθείται κατά τη διδασκαλία του μαθήματος. Ας φροντίσει πρώτα το Υπουργείο για τους φοιτητές των Πανεπιστημίων και μετά ας σκεφτεί τις υπόλοιπες κινήσεις του.

Μέσω του Οργανισμού, που θα διέπει την ακαδημαϊκή,διοικητική και οικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων, θα εφαρμοστούν οι διάφορες πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Σε πρώτο επίπεδο ,βέβαια, τα προσχέδια των Οργανισμών που μέχρι τώρα έχουν σταλεί δεν απειλούν ξεκάθαρα. Δίνουν όμως στον εκάστοτε πρύτανη την απόλυτη εξουσία και άρα τη δυνατότητα να αλλάξει οποτεδήποτε θέλει οποιοδήποτε σκέλος του Οργανισμού ανάλογα με τις επιταγές του εκάστοτε Υπουργείου. Κανείς δε θα μπορεί να τον ελέγξει αφού ακόμη και η Σύγκλητος θα έχει πια συμβουλευτικό χαρακτήρα. Η παρουσία του υπουργείου μέσα στα ιδρύματα – ως άλλος Μεγάλος Αδερφός- ενισχύεται με τον κυρίαρχο ρόλο που αποκτούν τα Συμβούλια Ιδρύματος μέσα στα Πανεπιστήμια, τα οποία θα ελέγχουν όλες τις αποφάσεις ώστε να μην έρχονται σε αντίθεση με ό,τι ορίζει κάθε φορά το Υπουργείο. Όλα τα παραπάνω οδηγούν στην κατάργηση τελικά του αυτοδιοίκητου του Πανεπιστημίου. Ο Οργανισμός όμως, δε θα φέρει στο προσκήνιο μόνο τις διαγραφές των φοιτητών αλλά και πλήθος άλλων θεμάτων που “καίνε”. Συνοπτικά αναφέρονται: Διάσπαση πτυχίων σε 3+2 έτη ,με τα 3 bachelor και τα 2 master, Ατομικός Φάκελος Προσόντων ,οδηγώντας σε αντικατάσταση του πτυχίου από αυτόν και ενισχύοντας παράλληλα την έννοια του ατομισμού και του ανταγωνισμού, έννοιες που θα αποτελέσουν βίωμα για το μελλοντικό εργαζόμενο ,που δεν θα ξέρει πια πως να αγωνιστεί συλλογικά. Διαγραφές που συνδυάζονται με απολύσεις μελών ΔΕΠ αν αναλογιστεί κανείς την προβλεπόμενη αναλογία, Δίδακτρα ,ξεκινώντας από τους μεταπτυχιακούς και τους αιώνιους, ήδη ο δικός μας Κοσμήτορας πρότεινε την επιβολή διδάκτρων στο Μεταπτυχιακό του, Διάλυση του Φοιτητικού Συνδικαλισμού που βασίζεται σε δύο πυλώνες, από τη μία ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας στο πρόσωπο του πρύτανη και στα Συμβούλια Ιδρύματος  αλλά και στην ανασύσταση ενός άκρως αντιδραστικού και γραφειοκρατικού οργάνου οπως η ΕΦΕΕ,που διαφοροι παράγοντες φοιτητοπατέρες θα παιρνούν τις εκάστοτε κυβερνητικές γραμμές λόγω πλειοψηφίας, που απομακρύνουν το φοιτητή από το κέντρο λήψης των αποφάσεων, από την άλλη το όλο κλίμα της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης δεν αφήνει περιθώρια για ενασχόληση με οτιδήποτε άλλο.

Συγκρότηση ισχυρού και μαζικού μετώπου απέναντι σε ό,τι μας πλήττει

Σε αυτήν την κρίσιμη λοιπόν συγκυρία που διανύουμε, κρίνουμε απαραίτητη τη συγκρότηση ενός ισχυρού και μαζικού μετώπου απέναντι σε ό,τι μας πλήττει. Μπροστά στον αντίπαλο οφείλουμε να σταθούμε ενωμένοι, κάνοντας πέρα τις όποιες διαφωνίες ,μικρές ή μεγάλες, αναπτύσσοντας εκείνον τον πολιτικό σχεδιασμό που τελικά θα συμβάλλει στην αποτροπή του επερχόμενου πλήγματος. Είναι αναγκαία:  ο συντονισμός με άλλες ομάδες της Πανεπιστημιακής κοινότητας που πλήττονται (διοικητικοί, μέλη ΔΕΠ) ώστε να δημιουργηθούν ισχυρές συμμαχίες, η πίεση των διοικητικών οργάνων , όπως έγινε μία αρχή με την κατάληψη της πρυτανείας το προηγούμενο διάστημα, αλλά και με κρούσεις στις κοσμητείες αφού από εκεί θα δοθούν οι τελικές εντολές στις γραμματείες για τη διαγραφή φοιτητών, τελευταίο μα πιο σημαντικό από όλα η διεξαγωγή μαζικών γενικών συνελεύσεων που θα καταδικάσουν με τις αποφάσεις τους τόσο τις διαγραφές όσο και γενικότερα τους Οργανισμούς που θα έρθουν να επιβάλλουν όλες τις πτυχές τις εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Μόνο με την έγκαιρη, συλλογική και δυναμική δράση θα καταφέρουμε να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα αντί να στεκόμαστε απλοί παρατηρητές των γεγονότων.