Νίκη Ρωμανού, ανάσα ελευθερίας του λαού
Μετά
από 31 μέρες ανυποχώρητου αγώνα που
αντιμετώπισε τις βίαιες τακτικές (και
πρακτικές) του αστικού κράτους, ο Νίκος
Ρωμανός κατόρθωσε να αντιστρέψει τους
όρους και να κατακτήσει το δικαίωμα στη
φοίτηση. Το αίτημά του για άσκηση της
φοιτητικής του ιδιότητας και πιο
συγκεκριμένα για παρακολούθηση μαθημάτων,
αν και καθόλα νόμιμο και λογικό προσέκρουσε
στις λογικές της αντιδραστικότατης
συγκυβέρνησης και στη λασπολογία των
αστικών Μ.Μ.Ε., όπως άλλωστε και κάθε
αγωνιστική κίνηση αντιτίθεται στην
πολιτική λιτότητας και ‘’ανάπτυξης’’.
Μέσα
σε όλο αυτό το διάστημα γίναμε συμμέτοχοι
σε έναν αγώνα αλληλεγγύης και
παρατηρητές ενός επικοινωνιακού
παιχνιδιού από πλευράς κυβέρνησης καθώς
από τη μία ο Σαμαράς απαντούσε στις
εκκλήσεις των γονέων του Ρωμανού ως
γονέας και από την άλλη χρησιμοποίησε
το ‘’βεβαρυμμένο’’ παρελθόν του για
να κατηγορήσει την αντιπολίτευση ως
υποστηρίκτρια τρομοκράτη. Είναι πλέον
πασιφανής η προσπάθεια στοχοποίησης
και παραδειγματισμού οποιουδήποτε
αγωνιζόμενου ατόμου ή κομματιού της
κοινωνίας έχει εκφραστεί ανοιχτά υπέρ
της ανατροπής του συστήματος.
Κι
όμως, παρά τις όσες κακουχίες και τη
λάσπη που δέχθηκε, ο αγώνας του Ρωμανού
εντός ενός μήνα βγήκε νικηφόρος.
Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας
του συγκεκριμένου αγώνα οφείλεται στη
μαζική και διαρκή δραστηριοποίηση του
κόσμου ο οποίος αντιλήφθηκε την
κρισιμότητα της κατάστασης, ακόμη κι
αν κάποιο μέρος του δεν ταυτίστηκε με
το πρόσωπο του Ρωμανού, ακόμη και αν δεν
αντιλήφθηκε τις ποινικοποιήσεις των
αγώνων και εν τέλει συμμετείχε ξεκάθαρα
λόγω ουμανισμού. Όμως δε θα πρέπει να
ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο μερίδιο το
έχει ο ίδιος ο Ρωμανός, αφού έθεσε τη
ζωή του στα χέρια της κυβέρνησης σαν
πρόβατο κάτω από το μπαλτά ενός χασάπη.
Αλλά στην περίπτωση της κυβέρνησης,
η οποία αλλάζει νόμους με το έτσι θέλω
και στην περίπτωση του Ρωμανού δεν
μπορούσε δήθεν να παρέμβει σε θέματα
της δικαιοσύνης, είναι εξίσου μεγάλο
το πολιτικό κόστος του θανάτου ενός
παιδιού ειδικά στη συγκεκριμένη συγκυρία
η οποία χαρακτηρίζεται από μεγάλη
πολιτική αστάθεια, τόσο σε ενδοκυβερνητικό
επίπεδο όσο και από άποψης λαού. Θα ήταν
η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι.
Σαφώς
η νίκη του Ρωμανού αποτελεί τεράστιο
πλήγμα στην ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική
αλλά για να μη μείνει ανεκμετάλλευτη
θα πρέπει να ακολουθήσει μια γενικότερη
σειρά συλλογικών αυτή τη φορά αγώνων
των λαϊκών στρωμάτων έναντι της
κυβερνητικής πολιτικής, αν θέλουμε να
μιλάμε για τη συνολικότερη ανατροπή
του συστήματος. Και ας γίνει ο αγώνας
αυτός παράδειγμα για τους επόμενους,
στη βάση της λαϊκής υπεράσπισης και
διεκδίκησης καταπατημένων δικαιωμάτων,
σε αγώνες στους οποίους το πολιτικό
κόστος δε θα αποτελεί πλέον τροχοπέδη
στην ανάπτυξη του κινήματος.
Έτσι οι ανάσες ελευθερίας
θα γίνουν ελεύθερες αναπνοές.
