Κι άλλος ένας κόκκινος Δεκέμβρης
Κόκκινος βάφεται και ο Δεκέμβρης
του 2014. Και δεν είναι το κόκκινο από τα «λάβαρα του αγώνα» που κυματίζουν
στους δρόμους (θα έρθει όμως και αυτό). Είναι το κόκκινο του αίματος που
ποτίζει ημερομηνίες ορόσημα. Αίματος πολυκαιρισμένου, νωπού και φρέσκου. Αυτός
ο συνδυασμός των τριών κόκκινων αποχρώσεων χρωματίζει τον τελευταίο μήνα του έτους. Ήδη από την πρώτη
εβδομάδα του, ο Δεκέμβρης μύρισε. Μύρισε βία, θλίψη και οργή. Μύρισε αντίσταση.
Και αυτό είναι ίσως το μόνο καλό…
Καλό μήνα είπαμε ξεροκαταπίνοντας
κιόλας μία αυτοκτονία. Αυτοκτόνησε γυναίκα
φορέας του AIDS. Αυτοκτόνησε
όχι για να απαλλαγεί από τη ζωή που της «στερούσε» η ασθένεια. Αυτοκτόνησε για
να απαλλαγεί από τη ζωή που της «χάρισε» το κράτος, όταν πριν ένα χρόνο δε
δίστασε να τη διαπομπεύσει δημοσίως για το πρόβλημα αυτό της υγείας της. Θύμα
της κρατικής βίας η δακτυλοδεικτούμενη μέχρι πρότινος γυναίκα αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της,
φανερώνοντας τον πραγματικό φονιά. Φανερώνοντας την αναλγησία του και τον
κανιβαλισμό του, σε μία συγκύρια που μία τέτοια επιβεβαίωση ήταν έως και
περιττή.
Η γυναίκα έφυγε από τη ζωή ενώ ο
Νίκος ήταν ήδη στο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο να δίνει τη δική του μάχη. Μάχη
διπλή. Μάχη για αξιοπρέπεια και μάχη για ζωή. Κάπως έτσι τιμήσαμε φέτος τα
Δεκεμβριανά.
Το κράτος τον Ρωμανό τον
σακάτεψε. Αν κάποιος έχει ακόμα την αυταπάτη ότι ήταν ο Ρωμανός που επιτέθηκε πρώτος στο κράτος, αρκεί να θυμηθεί: Το κράτος πριν
6 χρόνια στέρησε στον 15χρονο Νίκο τον φίλο του. Η σφαίρα του αστυνομικού που
αφαίρεσε τη ζωή του Αλέξη, στέρησε και τη ζωή του Νίκου. Σημαδεμένος από την πραγματικότητα, λίγα
χρόνια αργότερα βρέθηκε πίσω από τα σίδερα της φυλακής, θύμα άθλιας και
βάναυσης μεταχείρισης. Και το κράτος ποτέ δε σταμάτησε να τον τιμωρεί. Όταν ο Νίκος κατάφερε να εξασφαλίσει την
πρόσβασή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με την επιτυχία του στις εισαγωγικές
εξετάσεις, το κράτος αποφάσισε να του στερήσει το δικαίωμα αυτό. Το ίδιο κράτος
που τον φυλάκισε επειδή δε σεβάστηκε το Σύνταγμα, τώρα εμποδίζει χυδαία και
εντελώς αντισυνταγματικά την παρακολούθηση των μαθημάτων του. Και αυτή η μάχη, αν και πάντα άδικη και
οδυνηρή, θα δινόταν υπό πολύ διαφορετικούς όρους αν ο θάνατος δεν έκανε το ζυγό να γέρνει τελεσίδικα. Και ο
θάνατος κάθεται εδώ και 26 ημέρες στο προσκεφάλι του Ρωμανού. Όχι επειδή τον
επέλεξε, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν, αλλά επειδή του επιβλήθηκε και εκείνος
τον αναγνώρισε. Αναγνώρισε ότι ο θάνατος έχει το φίλο του, έχει την αξιοπρέπειά
του, την ελευθερία του. Έχει την ελπίδα του για αλλαγή.
Και η 6η Δεκεμβρίου ,
η μέρα που η κρατική αυθαιρεσία εξοστρακίζει σφαίρες βάφοντας με το αίμα
ανήλικου τις Τζαβέλα και Μεσολογγίου και έπειτα δηλώνει πώς η δικαιοσύνη θα
κρίνει αν τελικά το αίμα «καλώς χύθηκε ή όχι», διψάει για αλλαγή. Και ο Νίκος
Ρωμανός “σκοτώνει” για να συμβάλλει σε αυτή την αλλαγή. Σκοτώνει τον εαυτό του
για να πολεμήσει αυτούς που με στολή δολοφόνησαν τον Αλέξη και πολλούς άλλους
πριν από αυτόν και χωρίς στολή δολοφόνησαν και την Κατερίνα, με αποφάσεις που την
καταδίκασαν σε θάνατο. Και ίσως η στολή να ξεπλένεται πιο δύσκολα από το αίμα
του εγκλήματος, όμως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με φόνο. Φόνο
και κοινό δράστη.
Και ναι η 6η
Δεκεμβρίου η μέρα που το φωτεινό εφηβικό πρόσωπο του 15χονου αγοριού με το
φούτερ έσβησε, δικαίως έχει αποκτήσει συμβολικό χαρακτήρα, αλλά δεν πρέπει να
ξεχνάμε πως ο Αλέξης σκοτώθηκε εκείνη τη μέρα και πέθανε για πάντα. Και αν
θέλουμε να τιμήσουμε το χαμόγελο που πήρανε τόσο άδικα , τόσο βίαια, καλούμαστε τις μέρες αυτές να τις
αντιλαμβανόμαστε όχι ως θλιβερές επετείους θρήνου και μοιρολατρίας αλλά ως συνειδητούς σταθμούς κλιμάκωσης και όξυνσης
μιας διαρκούς σύγκρουσης με την εξουσία της βίας και τη βία της εξουσίας. Με
αυτούς που σπάνε το άσυλο, αυτούς που στέλνουν στο νοσοκομείο φοιτητές που
ήθελαν να συμμετάσχουν σε γενική συνέλευση της σχολής τους, με αυτούς που συλλαμβάνουν
όσους διαμαρτύρονται, αυτούς που δημόσια δηλώνουν ότι επιδιώκουν τον εκφασισμό
των Πανεπιστημίων και τον εισαγγελέα που απορρίπτει αίτημα για πρόσβαση στην
τριτοβάθμια εκπαίδευση 20χρονου κρατούμενου και απεργού πείνας, αφήνοντάς τον
να …χαροπαλεύει μη επιτρέποντάς του όμως να πεθάνει...!
Ήρθε η ώρα να δώσουμε άλλο
κόκκινο στο Δεκέμβρη. Το κόκκινο που του αξίζει. Άλλο αίμα να μη χυθεί. Ήρθε η
ώρα για το κόκκινο του αγώνα.
Χ.Α.Μ.Α.Σ
