Πρόσω ολοταχώς και κατά μέτωπον!
Την
τελευταία πενταετία το ελληνικό
πανεπιστήμιο βρίσκεται αντιμέτωπο με
μια συνεχή προσπάθεια αναδιάρθρωσης
του σε βαθμό τόσο ακαδημαϊκό όσο
και θεσμικό.
Δεν είναι τυχαίο που οι αμεσότεροι
φορείς αυτής της αναδιάρθρωσης,
βλ.Οργανισμοί, έρχονται να εφαρμοστούν
σε μια εποχή που η χώρα βρίσκεται υπο
καθεστώς οικονομικής κατοχής απο ΕΕ
και ΔΝΤ.Καμία
άλλη περίοδος δεν θα έθετε καλύτερες
βάσεις για την επίθεση του κεφαλαίου.
Καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια
επιβολής των συμφερόντων του παίζει
και το ότι η διαδικασία αυτή προσπαθεί
να συγχρονιστεί με την αναδιαμόρφωση
της παραγωγικής διαδικασίας η οποία
τείνει να ισοπεδώσει την εργατική τάξη
μέσω μιας συνεχούς αμφισβήτησης νομικά
κατοχυρωμένων δικαιωμάτων ( βλ.
συλλογικές συμβάσεις εργασίας).
'Οσον αφορά
στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση σε
ακαδημαϊκό επίπεδο, αυτή εκφράζεται
σε ένα πρώτο στάδιο
κυρίως μέσω των διαγραφών και
των πιστωτικών μονάδων. Οι τελευταίες
ανοίγουν το
δρόμο για την
επερχόμενη διάσπαση των πτυχίων μας
(βλ. Πολυτεχνείο Κρήτης)
αλλά και για την
ατομική διεκδίκηση δικαιωμάτων έναντι
της συλλογικής αφού ο καθένας θα έχει
το δικό του φάκελο προσόντων και θα
διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους
απόφοιτους, ενώ οι μόνοι που
ευνοούνται απο τη διάσπαση αυτή είναι
οι απόφοιτοι των ιδιωτικών κολεγίων
των οποίων τα πτυχία θα αποκτήσουν
ισάξια ισχύ με αυτά των ΑΕΙ. Απο την
άλλη εμείς θα μπούμε σε ένα ατέρμονο
κυνήγι επιστημονικής πιστοποίησης μέσα
απο σεμινάρια του ΤΕΕ, με το αζημίωτο
φυσικά, ενώ τα εργασιακά μας δικαιώματα
θα κατακερματιστούν. Αντίστοιχα
οι διαγραφές, όσο και αν
προπαγανδίζονται χρησιμοποιώντας
λέξεις όπως “αιώνιοι” και “λιμνάζοντες”
με σκοπό να στιγματίσουν τους φοιτητές,
είναι φανερό ότι έρχονται να πλήξουν
μια μεγάλη μερίδα φοιτητών οι οποίοι
παράλληλα με τις σπουδές τους εργάζονται
για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις
υποχρεώσεις τους. Στόχος
των διαγραφών είναι ξεκάθαρα η πειθάρχηση
των φοιτητών ώστε να μην αντιδρούν στις
αλλαγές εντός Πανεπιστημίου ή στις
κοινωνικές αλλαγές ως ακρογωνιαίος
λίθος των κινημάτων αλλά και για να
γίνουν μελλοντικά πειθήνιοι εργαζόμενοι.
Στο κομμάτι
τώρα της θεσμικής λειτουργίας του
πανεπιστημίου, η εκπαιδευτική
αναδιάρθρωση έρχεται να αποτάξει πλήρως
τα εναπομείναντα κοινωνικά χαρακτηριστικά
που αυτό έχει, ώστε να προσαρμοστεί
πλήρως στον ρόλο του , αυτόν του ιδεολογικού
μηχανισμού.
Η
θεσμική αυτή μετατόπιση εκφράζεται στο
σήμερα μέσω του νόμου 4009 και των
τροποποιήσεων του, που προβλέπουν :
1.Την
θεσμοθέτηση του συμβουλίου ιδρύματος
το οποίο αποτελεί το ανώτατο όργανο
διοίκησης, από το οποίο έχουν μείνει
εκτός οι μεγαλύτερες πληθυσμιακά ομάδες
ομάδες του όπως οι φοιτητές και οι
εργαζόμενοι, ενώ
συμμετέχουν και άτομα που δεν ανήκουν
καν στην Πολυτεχνειακή κοινότητα.
2.Την
κατάργηση κάθε δημοκρατικής έννοιας
μέσα στο πανεπιστήμιο μέσω της απαγόρευσης
της μαζικής παρουσίας και παρέμβασης
μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας στα
συλλογικά όργανα διοίκησης ( σύγκλητος,
τμήμα σχολής, κτλ).
3.Την
κατάργηση της νομικής κατοχύρωσης του
ασύλου ενώ παράλληλα δίνεται η δυνατότητα
επέμβασης των οργάνων καταστολής σε
περίπτωση που τα φερέφωνα του υπουργείου
όργανα διοίκησης θεωρήσουν ότι
παρακωλύεται η ομαλή λειτουργία του
ιδρύματος ( βλ. ΝΟΠΕ).
4. Την
παράδοση της ερευνητικής λειτουργίας
σε ιδιωτικά συμφέροντα , η οποία ενισχύεται
μέσω της εκτεταμένης υποβάθμισης της
κρατικής χρηματοδότησης. Κατά αυτό τον
τρόπο το πανεπιστήμιο αντί να εξυπηρετεί
τις ανάγκες της κοινωνίας μετατρέπεται
σε ακόμη έναν φορέα κέρδους για εγχώριο
και ξένο κεφάλαιο.
Τα
παραπάνω καταργούν ολοκληρωτικά την
έννοια του ασύλου αφού πλήττουν όλους
τους πυλώνες στήριξής του: αυτοδιοίκητο,
χώρος, ακαδημαϊκή ελευθερία.
5.Ταυτόχρονα
μέσω των απολύσεων προσωπικού παραδίδει
τμήμα της λειτουργίας του στο κεφάλαιο
ως πεδίο κερδοσκοπίας ( φύλαξη, σίτιση,
καθαρισμός) επιβάλλοντας έτσι επισφαλή
εργασία και μισθούς πείνας εντός των
τοιχών του.
Το
ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι πως
απαντάμε σε όλα αυτά ;
Είναι αναγκαία
η συγκρότηση ενός μαζικού και δυναμικού
φοιτητικού κινήματος το οποίο θα σταθεί
στο ύψος των περιστάσεων, που θα δείξει
για μία ακόμη φορά πως το λόγο μέσα στα
Πανεπιστήμια τον έχουν οι φοιτητές.
Κάθε σκέψη για πισωγυρίσματα είναι
ανεπιθύμητη! Κάθε σκέψη για αποδοχή της
εικονικής κανονικότητας είναι απορριπτέα!
Η οριστική
απάντηση, ωστόσο,δεν μπορεί να δοθεί
εντός των τοιχών της πανεπιστημιακής
κοινότητας . Η απάντηση θα δοθεί μόνο
με τη συγκρότηση ενός ευρύτερου κοινωνικού
μπλοκ, καθώς οι συγκυρίες το επιτρέπουν,
μακριά απο λογικές ανάθεσης και
συνδιαχείρησης. Αυτό γιατί τα δικά μας
προβλήματα είναι αποτελέσμα της
γενικότερης πολιτικής που εφαρμόζεται
και που πλήττει πολλά τμήματα του
κοινωνικού συνόλου. Αν θέλουμε την
πραγματική λύση των προβλημάτων οφείλουμε
να συντονιστούμε και να στοχεύσουμε
στο μετασχηματισμό ολόκληρης της
κοινωνίας.
